Şu halden daha iyi olursunuz emin olun.Ilaç gerçekten faydalimi ya basedemiyorum artık bende
Bende öyleyim sureklı hastalık Endişesiyle yaşıyorumMaalesef hemen hemen ayni seyleri yasiyoruz.. Ben 32 yasindayim, 20lerimin ortasina dogru arada bas gosterirdi, ufak tefek seyleri kafamda buyutur hayatimin sonuna geliyorum derdim. 28 yasinda ikinci kez anne oldum, hamileyken korkularim sıklastı, ustesinden gelebilsemde bazen uzun araliklarla geri geliyordu. Gecen yil kasimda ucuncu kez anne oldum, hamileligimin cok baslarinda elinde buyudugum amcam beyin kanamasi gecirdi ve felc kaldi. Bu olay beni oyle etkilediki korkularim geri donduler.. ilk once meme kanseri korkusuyla solugu once aile hekiminde sonra hastanede aldim. Sonuclar iyi ciksada bu korku aylarca ruhumu kemirdi. Dogumdan sonra bir kac ay toz pembe bi bulutun uzerinde gezdim, kendimi oyle hissediyordumki!! Korkularim yok olmustu, 3 tane dunyalar tatlisi evladim var, dunya guzel, hersey yolunda.. sonra nisan’in sonlarina dogru ne oldu bilmiyorum ama ordan bugune kadar icimde kanser korkusu olmadan gecirdigim bir gun olmadi. Girtlak kanseri, agiz, ciger, cilt hepsi icin aile hekimime kac defa gittim bilmiyorum. Yasadigim ulkede kolay kolay antidepresan vermiyorlar, psikologa sevk edildim onunda faydasini daha goremedim. Korkularim anneliktenmi, gecmiste yasadigim kayiplar, travmalar yuzundenmi bilmiyorum ama bilmeni isterimki bizim gibi yasayan oyle cok insan varki, kendini asla yalniz ve caresiz hissetme. Ben mutlaka bir gun gececegine inaniyorum, dogru yontemi henuz bulamadim ama Allah’a sigin arkadasim. Ihtiyac duyarsan bana mesaj atabilirsin.
Ben bi dönem Kullandım çok iyi geldi dünya tozpembe gibiydi hiçbir şey düşünmüyordum ama sonradan hamile kalmak için bıraktım şimdi Tekrar başladı Hep hastalık korkusuyla yaşıyorum mutlu bir anım içinde bile kafamda ne ya bana bir şey olursa düşüncesi var hiç mutlu olamıyorum her şey yolundayken bile ben de bir korku var hep sürekli sürekli kendimi araştırıyorum küçücük bir sivilce bile beni altüst ediyor gitmediğim doktor kalmadı en son gittiğim beyin cerrahi bana güldü Senin paran fazla dedi galiba niye sürekli hastaneye geliyorsun bir daha gitmeye utandım arkadaşlarından bir çoğunu kaybettim bu mesele yüzünden artık çok sıkıldımIlaç gerçekten faydalimi ya basedemiyorum artık bende
Merhaba ben de seninle aynı duyguları paylaşıyorum 21 yaşındayım siz nasıl oldunuz yenebılfınızmıHanımlar Merhaba
Son çareyi artık bu sitede arıyorum. Derdim kimseden doktor ya da ilaç önerisi almak değil sadece benim gibi birileri var mı bilmek istiyorum. Hanımlar bende inanılmaz bir kanser korkusu var. Bu korku hayatımı ele geçiriyor, yeme içmemi, uykumu, her şeyimi etkiliyor. Öyle boyutlara ulaştı ki vücuduma dokunmaktan korktuğum oluyor elime bir şişlik vs gelecek diye. Psikiyatra gittim, yoğun anksiyete ve panik bozukluk teşhisi koydu fakat ben şu “antidepresanlar bağımlılık yapıyor” söylentisi nedeniyle verdiği ilacı içmedim. Doktor doktor gezen biri değilim doktorlar kötü bir şey söyleyecek korkusuyla hastanelerden çıkmama gibi bir durumum da yok. İnternette gezerken karşıma hastalık haberleri çıksa dahi panik atak krizleri geçiriyorum. Allah göstermesin gerçekten kendimi o hastalığa yakalanmış gibi düşünüp ailemin halini, kendimi kel hayal ediyorum. Henüz yirmi bir yaşındayım şehir dışında ailemden ayrı tek başıma yaşıyorum okul için. Allah aşkına bu durumları benim kadar ağır yaşamasa da atlatan var mı? Yardım edin bana
Bazen çok yoruluyorum gerçekten. Sürekli bu kaygılarla yaşamaktan. Diyorum keşke şimdi çıksam bi araba çarpsa ölsem gitsem mis gibi kafam rahat eder en azından. Gerçekten bu kadar zor bir şey anlayamayanlar için.Aynı durumu ben yaşıyorum. Babamı ani şekilde kaybettim ve bundan sonra arttı özellikle bu. Sürekli bir yerlerden hastalık kaptım korkusu yaşıyorum. Aynı şekilde ben de kendi göğsüme asla dokunamam elime bir beze gelir falan diye. Korkuyu geçtim bazen kendimi inandırıyorum hiçbir belirtim olmadığı zamanlarda bile. Yani diyorum hiç belirtin yok evet ama 6 ay sonra çıkan bir hastalıktır belki. Perşembe günü psikiyatriye gidicem bakalım. Kendi kendime halledemiyorum çünkü. Bir korkum geçiyor diğeri başlıyor. Geçenlerde tampon kullandım sadece 2 saatliğine ve toksik şok geçirdiğime inandırıp sabaha ölmeyi bekledim. Gerçekten çok zor insanlar asla anlamıyor. İnanılmaz hijyen takıntım başladı. Babamdan sonra yas sürecimi doğru yaşayamadım ağlayamadım bile, ben ona bağlıyorum. Umarım geçer. Gerçekten yaşayan bilir.
Aslında bu farkındalık çok önemli ama kriz anında hiç işe yaramıyor. Şu an sakinim mesela ve onların birer düşünceden ibaret olduklarını anlayabiliyorum ama maalesef diğer zamanlarda gerçeklermiş gibi geliyor. Düşünceleri savuşturmaya çalışmak yerşne belki fark etmek daha iyi olabilir aslındMerhaba arkadaşlar ben de kanser değil de heo ölüm korkusu vardı. Ben hic ilac kullanmadım . Çünkü ilacı yatağa dusmedikce gerekli gormeyenlerdenim kendimi bildim bileli sevemedim ilacı. Simdi bende psikiyatriste gitsem kendimi biliyorum verdiği ilaçları çöpe aticam. Keske ilaçların icine yan etkisi yok yazsalar belki bakışım degisir onlara karşı.
Ölüm korkusuna gelecek olursak ben de 27 yaşındayım çocukluğumdan bu yana ölmek isterdim . Hani derler ya çocuk ölenler cennete gider. Ben sanırım cenneti merakimdan ve arzuladigimdan isterdim yoksa yaşamak dan da keyif alırdım. Bu sekilde büyüdüm evlendim sonra çocuklarım oldu yine ölüm çok gelir oldu aklıma ben ölürsem ne olur diye düşünüyorum sonra yarına çıkar miyim acaba eşime bakıyorum o ölürse ben ne yaparım onsuz hayat çok zor olur annem ölürse babam ölürse.... bu böyle devam ediyor. Sadece kendimin değil herkesin sevdiklerimin ölümü geliyor aklıma.
Simdi duzeldim paylasmak için yazdim bunları. Simdi hayattan zevk almaya odaklandim. Amaan demeyi öğrendim. Olecez diye hayatımı zindan mi edicem. Diyorum. Sevmeyi çok seviyorum herkesi seviyorum kendimi seviyorum. Herkese emanet gözüyle bakıyorum gideceklerse de benim de gideceğim yere gidecekler diyorum. Oyle öyle rahatlattim kendimi.
Bir de youtube da telkin videolari bana cok iyi geldi
Bir psikolog sunu soyluyordu:
Içinizdeki kötü düşünceler sizin hayatınızı yönlendirecek güce sahip değildir. Oyle düşündünüz diye hasta olmazsınız başınıza o düşünceden dolayı bir sey gelmez o düşünce yüzünden kimse ölmez. Yani bu düşünceleri bizler kafamızda bu kadar büyüttük.
Azaltmak da bizim elimizde.
Hepinize acil şifalar diliyorum.
Agzımda yaralar çıktı, heryerim agrıyor sızım sızım. Vücuduma su değse kolonya hissi veriyor hissediyorum. Nörolojiye gittim kist vardı kafamda stresten günden güne agrıyor die kötüledım gözlerim görmemeye, ellerim titremeye başlamıştı tamam dedim beynıme yayıldı 6 ay sonra gittim doktor kaybolmus dediBende varım bikac sene önce kanser ve verem korkusuyla yataklara düştüm ama öyle böyle değil baygın şekilde yatakta yatıyordum sıkıntıdan üzüntüden yikilmistim dusunebiliyormusun? 1ay boyunca hergun doktorlardaydim emin olabilmek için...doktorda begenmiyordum pratisyenlerin falan bişey yok demelerine inanmayıp uzman yada profesör ariyordum..sonuçları beklerken de yataklara düşüyordum...Allah'ım neydi o...hiç ubutmucam..çok saçma ama bir okadar da gerçek gibi yaşattı bana beynim bunu.....canım bu durumlar geçici olarak rahatlamış gibi yapsada ömür boyu bırakmayacak bizi...tek çaresi bu kimyası bozulmuş beyni tedavi ettirmek...bu sene de farklı bir durum için ki hastalık korkusunun kat ve kat daha beter bir korkusu için yataklara düştüm ve apar topar psikiyatride gittim hemen tedavi başlattılar ve gerçekten iyi geldi...daha mantıklı düşünüyorsun...beynin öyle bir hale geliyorki..olmayan bir şey için uzulemem deyip hayatına bakıyorsun...tam da bizim yapmamız gereken şey...ama bu ilaç tedavisiyle mümkün..bağımlılık yapmıyor ..ilaçları belirli aralıklarla düşürüp biraktitiuorlar ...sonra kontorl ediyorlar eğer beyin yeniden kimyası bozulmaya başlarsa yeniden tedavi ediliyor hepsi bu...ilaçsız rahat edemezsin...
AcilHanımlar Merhaba
Son çareyi artık bu sitede arıyorum. Derdim kimseden doktor ya da ilaç önerisi almak değil sadece benim gibi birileri var mı bilmek istiyorum. Hanımlar bende inanılmaz bir kanser korkusu var. Bu korku hayatımı ele geçiriyor, yeme içmemi, uykumu, her şeyimi etkiliyor. Öyle boyutlara ulaştı ki vücuduma dokunmaktan korktuğum oluyor elime bir şişlik vs gelecek diye. Psikiyatra gittim, yoğun anksiyete ve panik bozukluk teşhisi koydu fakat ben şu “antidepresanlar bağımlılık yapıyor” söylentisi nedeniyle verdiği ilacı içmedim. Doktor doktor gezen biri değilim doktorlar kötü bir şey söyleyecek korkusuyla hastanelerden çıkmama gibi bir durumum da yok. İnternette gezerken karşıma hastalık haberleri çıksa dahi panik atak krizleri geçiriyorum. Allah göstermesin gerçekten kendimi o hastalığa yakalanmış gibi düşünüp ailemin halini, kendimi kel hayal ediyorum. Henüz yirmi bir yaşındayım şehir dışında ailemden ayrı tek başıma yaşıyorum okul için. Allah aşkına bu durumları benim kadar ağır yaşamasa da atlatan var mı? Yardım edin bana
Terapistinize her şeyi anltmamış olabilir misinizBen de obsesif kompulsif bozukluk var, kendimin kanser hastası oldugunu dusunuyorum, sürekli hastaneye gidip defa kez tetkik yaptırıyorum. 17 yıldır bu şekıldeyım. Arkadaslarım ailem dınlemıyor artık beni. Terapi aldım 3 yıl boyunca fakat yınede duzelemedim.. çok zor boyle yasamaya calısmak.