hiç öyle düşünmeyin...alın çocuğunuzun hakkını..zaten ne kadar nafaka vereceği..ortada gezineceği bir miktar değil,derse de kendi ayıbı olur..
kadın isterse herşeyi becerir bu dünyada
Bebeğine yetersin canım hiç olumsuz düşünme, hele bir doğsun 10 kaplan gücünde olursun,
Haaa bazı şeylerden feragat etmen gerekecek tabiki ama sonradan telafi edilebilir.
Eşin klasik bir yurdum erkeği olarak senden boşanınca çocuktan da boşanacak muhtemelen, bebeğin büyüyüp babam neden yanımda değil diye sorduğunda zaten seni istemedi gb bir cevap verilmez, o zaman bi gelsin bir uzmandan yardım alarak konuşursun.
Bebek dünyanın en güzel en temiz en muhteşem şeyi, yaradan sağlıkla kucağına almayı nasip etsin.
Bu arada konunu okuyunca avukat Feyza Altun geldi aklıma, hani şu duruşmalara kucağında bebeğiyle giren
korkma oyle dusuncelerden dogunca bebek bi afalliyorsun sasiriyorsun sonra onu emzirdikce emek verdikce dokundukta kokusunu icine cektikce yavas yavas gitgide baglaniyorsun.canindan kanindan cok seveceksin.hissedeceksin zaten seninle evladinin arasinda mucizevi bi bag var.babasi da yaninds olmayinca iki kati daha fazla ustune duseceksin.evlsd cok guzel bisey hatta profilimdeki hayatimin anlamisensin benim bebegim canim kizima..Çocuğumu aldırma fikri bile tiksindiriyor beni,Annem torun için ölen bir kadın bakar bana bile vermez resmen benden küçük erkek kardeşim var dayısı da daha öğrenci o da yeğenini korur kollar.
Sevgi verebiliriz,ama ya çocuk bana babam nerde dediğinde istemedi diyemem ki?
Keza eğitim olarak yükselmem gerek hedeflerim vardı bunları yapmam çok mu imkansız olur.
Her şeyden önce çocuğum doğduğunda ya yabancı gibi gelirse diye korkuyorum.
Annem beni bile küçük çocuk gibi görüp severken ben anne olacağıma inanamıyorum ya kötü bir anne olursam diye korkuyorum cidden
Oyle bir hissedersin ki onu gorunce.ben ilk gebeligimde erkek cocugu olduğnu ogrendigimde icim.bir tuhaf olmustu acaba sevebilir miyim diye(niye ise etrafimda hic erkek cocuk olmamisti belki ondan)tanidigim bir ablaya soylemistim sadece o da demisti ki onu gordugunde o kadar seveceksin ki cinsiyetinin farkina varmayacaksın.ilk oglumu gordugumde yasadigim.duygu yu anlatamam iki gun mutluluktan uyuyamamistim.basindan bir an ayrilamiyordum.annelik bizim.icimizde evlatta birlikte o duyguda doguyor ve buyuyor.
Aldırma bebeğini. Annesi babası ayrılmış bir sürü çocuk var aldırmaktan iyidir. Annenize söyleyin yardımcı olur. Sizi bile ne emeklerle büyütmüş anlayacaktır. Güçlü ol herşeyin üstesinden gelirsin. Aldırdığın zaman daha çok pişman olursun. Doğru bebeğini güzelce büyüt. Kariyerine engel değil.Kızlar merhaba..
Bilen biliyor eşimle az çok sorunlarımız vardı yapı olarak o bana çok gamsız ben ona duygusal geliyordum, her şeyden şikayetçi olması beni yordu ve biz konuşup ayrılma kararı aldık her neyse asıl sorun bu da değil.
Yaklaşık 7 haftalık hamileyim,eşim madem ayrılıyoruz çocuğu aldırmamız en doğrusu olur dünyaya gelecekse babasınında yanında olması gerek ama bizim çıkışımız yok gibi,sadece sen tek başına nasıl bakacaksın dedi,Asla aldırmayacağımı çocuğun bu düzene alışacağını söyledim çok güçlü bir şekilde!
Şimdi konuya gelirsek ben babasız büyüdüm gibi çok burukluk kaldı içimde,çocuğumda yaşar mı?
Avukatım ve hakimlik için hazırlanma düşüncelerim vardı,yurtdışında dil eğitimi görmek gibi planlarım vardı babasız bir çocukla tek başıma her şeyi halledebilir miyim?
Anneme henüz söylemedim,Annem erkek kardeşimle yaşıyor onlarla yaşamaya başlayıp çocuğum olacağını söylemeli ve büyütmesi için yardım istemeli miyim?
Annem babamdan çok çekmişti,ve ayrıldılar bir var bir yoktu baba faktörü,Annem bizi büyütürken çok sıkıntı çekti ama hep sevgisini verdi.Geçmişteki çocukluğum ve davalarda gördüklerim yüzünden evlilikten hep korktum,artık herkes bilip,adı konunca evlendim,gün almaya giderken bile vazgeçmek için geç değil diye düşündüm hep içimde korku vardı.
Çocukta çok ani geldi bana bi yanım doğunca hayallere iterken beni diğer yanım nasıl altından kalkacaksın hazır değilsin diyor yine.
Üniversite okurken çocuğu olan avukat arkadaşım var onu düşünüyorum Bende yapabilirim hem annemde yardım eder diyorum ama korkuyorum
Annem hep hazır hissetmek diye bir şey yok,kucağına aldığın zaman büyüyorsun derdi,hep onun gibi anne olmak istedim ama olmayacağım sanki.
Ve bir daha evlenir miyim çocuklarım olur mu meçhul bi daha cesaret edemem sanırım işe yoğunlaşırım.
Şimdi ne yapmalıyım?
Bana en azından fikir verin.
Evet çocuk sahibi olamayan insanlar var,ama bu benim elimde değil,Allah isteyen herkese nasip etsin.Senin yerinde olmak isteyen kaç kişi var gibi şeyler değil,bak doğurursan babasız büyürse bu olur,annen bakarsa iş eğitimine devam edebilirsin,ya da şunları şunları yaparsan hazır hissedeceksin gibi öneriler istiyorum ne düşünsemde gerek bilmiyorum evlilik,hamilelik beni çok korkutuyor çocuk gibi hissediyorum kendimi
Böyle korkusu olup yenen var mı?
Kova hatunu
vardı bebeğini aldırmak için konu açmıştı burda o da sizin gibi ilk başlarda aldırmayı düşünmüştü şimdi bebek sahibi onun da görüşlerini almak gerek bence)
