Size zayıflayınca bir ozguven gelmiştir. Kendinizi o ortamlara layık hissetmissinizdir, ortamlarda görünür olmaktan korkmamaya baslamissinizdir ve bunun doğal sonucu olarak arkadaş ortaminiz olmuştur.
Bence bu zayıf olmakla değil sizin kiloluyken özgüven problemi yasamanizla, kendinize hayali bir sınir cizmenizle alakalı.
Sadece küçük bir ornek; geçen aylarda bir şehirde günlük tura katılmıştım. Ama bir gece önce yanımda götürdüğüm tek kıyafet yirtilmisti. Sabahtan iğne iplik peşine düştüm ama bulamadım. Bulamadığım gibi normal saatinden de erken tur arabası aradı, 'geldim' diye. Ki hiç hazır değildim, ne bulduysam çantama tiktim, kıyafetim yırtıldığı için pijemami giyindim. Ne saçımı topladım ne dişimi fircaladim. Sadece ıslak elle çapaklarımi silmeye vakit vardi:) kendimi kötü hissettim tabii ki, arabada pustum kaldım. Gelenler de foto cekinecegiz diye süslü puslu giyinmiş insanlardi, ben onların yanında pijemayla arabadayim :)
kendimden memnun olmadığım için iletişim yollarını kapattım, merhaba dışında birşey demedi kimse bana. İlk yerde bir tuvalet bulup lenslerimi taktım, dişimi fircaladim, rimelimi alligimi rujumu sürdüm, deodorantimi parfümümü sıktım, saçlarımi topladım. Biraz insana benzeyip insanların yanına gittim ve gayet güzel karşılandım. Sonraki girdiğimiz yerden de iğne iplik buldum, elbisemi giydim :) o andan sonra turdaki herkesle çok iyi anlaştık, hatta ben iğne iplik arabada dikiş dikerken resmimi falan çektiler.. yalnız oldugum icin her ortamda biri benim resmimi çekmeyi teklif etti vs vs vs
Şimdi bu duruma iki bakış açısıyla bakabiliriz.
Birincisinde sizin gibi şey deriz ; pijemaliyken ve saçım basım daginikken insanlar bana önem vermedi. Kimse benimle konuşmadi. Ama makyaj yapıp giyinip guzellesince insanlar birden bana nazik oldular. Devir güzellik devri
İkincisinde ; ben pijemaliyken ve dişimi bile fircalamamisken kendimden memnun değildim,hatta utanıyordum ve bu yüzden insanlara kendimi kapattim, haliyle kimse benimle iletişime geçmedi. Ben kendimi ortama layık gormeyip soyutladiğim için insanlar da beni yok saydı. Ama giyinip süslenip öz güven içinde gelince aramızdaki gorunmez duvarlarim kalkti ve insanlar beni farkedip haliyle sevdiler.
İki bakış açısıyla da bakmak mumkun,ama sizce hangisi doğru??
Sizin olayinizda da böyle olduğunu düşünüyorum.
Ayrıca sosyallik ve güzellik arasında çok da bir bağlantı kuramiyorum ben. Lisede hep herkesle dost, tüm dedikodulara hakim baliketli, neseli bir kız vardır mesela :) hatırlayın, bulacaksınız siz de. Olmayan lise yok bence
beni umutsuzluğa sürükleyen de biraz o aslında.
