Tükenmişlik sendromunda miyim

Arkadaslar ben bir türlü mutlu olamıyorum şimdi diyeceksiniz ki haline şükret sahip olduklarına şükret vs ama olmuyor insan gerçek bir mutluluk arıyor. Bu hayatı yaşıyorum ama sırf yaşamış olmak için yaşıyorum tutunacagim ve hayatı anlamlı hale getirecek hicbir sey yok. Her gün işe git işten eve gel hiçbir anlamı yok. Çalıştığım yerden de memnun degilim içimi daraltiyor zaten evime çok uzak bir yerde çalışıyorum Her gün o kadar yol gidip mutsuz şekilde dönmek çok yoruyor. Yani genel bir mutsuzluk hali var bende ve öyle gezip tozmak bir yerlere gitmek gibi geçici şeylerle yok olmuyor bu durum. Manevi olarak çok boşluktayım güzel bir aşk yaşamayı sevmeyi sevilmeyi çok isterdim ama o da olmuyor. Beklediğim ve üstüne kafa yordugum icin olmuyor belki de. En çok üzüldüğüm şey de duygusal meselelerle ilgili çok beklentiye giriyorum mesela birinin benden hoşlandığını sanıyorum ama aslında öyle bir şey yok. Kafamda senaryo kuruyorum o senaryoya inan8yorum ve aslında gerçek olmadığını öğrendiğimde çok üzülüyorum ama beklentiye girmemek elimde değil. Bu yaşıma kadar hep böyle şeylerle oyalandim hiçbir zaman gercek anlamda duygusal bir şeyler yaşamadım hep bir şeyleri "sanarak"yaşadim ve bu da artık inanılmaz yoruyor çok tükenmiş hissediyorum kendimi. Resmen sevgiye aç gibiyim. Bu durumda olan var mı

Aslında bir şeyin olur gibi olup sonra olmayışı insanı bunalıma sokuyor hayatı akışında yaşamaya çalış bir şeye heveslenmeden ben artık öyle yaşama kararı aldım ot gibi olacak ama yapacak bir şey yok öbür türlü heves edip kursakta kalmaktan daha iyidir benim çözümüm bu birde spora falan yazılın isterseniz iyi gelebilir