8 aylık bebeğini kaybetmiş bir anne olarak neler yaşadığını biliyorum.
hamileyken arkadaşlarıma doğumu sorduğumda "doğumda acı çekersin ama bebeğini kucağına aldığında bütün acın geçer" derlerdi.
benim doğum acım hiç geçmedi. bebeğimin acısıyla depresyona girdim, ilaçlar kullandım. öğretmen olarak atandım ama çocuk görmeye tahammül edemediğimden istifa ettim. düşün insanlar atnmak için neler yapmıyor, ben ise atandığım halde yapamadım. ancak yaklaşık iki ay dayanabildim. her okuldan eve döndüğümde sabahlara kadar ağladım.
şimdi hayatımdan o 2 yılı atmaya uğraşıyorum, herşeyi unutup yeni kızıma sarılmayı hayal ediyorum. senağlama
yaşadığım anların en acısı ise o hastaneden elleri boş çıkmaktı. babasının elinde miniğimin cansız bedeni. bavulumda hazırladığım hastane çıkışları, eldivenler patikler...
bir gece kaldım hastanede. beni tek odaya koymuşlardı çünkü diğer odalarda anneler bebekleriyleydi. yan odadan bebek sesleri gelerek uyudum o gece senağlama
evladını kaybeden annelerin bağırarak ağlamalarını hiç anlamazdım. "sessiz ağlayamıyorlar mı?!" derdim. bebeğimin ölü doğduğunu öğrendiğim an öyle bir ağlamışım ki "bebeğim" diye bağıra bağıra, o an anladım ki içerdeki acının büyüklüğünden insan ne yaptığını ne dediğini bilmiyor.
başıma 4-5 asistan doktor toplandı "daha gensin yeni bebklerin olur" dediler. bu canını kaybetmiş bir anne için teselli midir? 7 yıldır hamile kalamayan bir akrabamız aradı "kız niye ağlıyorsun ben 7 yıldır kavuşamıyorum" dedi. bu ne biçim bir düşünce. ben bir bebeğe sahip olamadığım için mi ağlıyorum sanki?! benim yavrum can vermiş millet başka bebeklerden bahsediyor.
demişsin ya rahmim alındı ama ben ona değil bebeğimi kaybetmeme üzülüyorum diye, işte hissettiklerini ben de hissettim. 8 ay tanıdığınız komşunuz için bile üzülürsünüz. ben onla her an beraberdim. elimi karnıma koyduğumda tekmelerdi, heyecanlanırdı yavrum annem beni seviyor diye senağlama
Rabbim sana sabırlar nasip etsin!
benim de bu bebeğime uzun sağlıklı ömürler versin!
8 aylık bebeğini kaybetmiş bir anne olarak neler yaşadığını biliyorum.
hamileyken arkadaşlarıma doğumu sorduğumda "doğumda acı çekersin ama bebeğini kucağına aldığında bütün acın geçer" derlerdi.
benim doğum acım hiç geçmedi. bebeğimin acısıyla depresyona girdim, ilaçlar kullandım. öğretmen olarak atandım ama çocuk görmeye tahammül edemediğimden istifa ettim. düşün insanlar atnmak için neler yapmıyor, ben ise atandığım halde yapamadım. ancak yaklaşık iki ay dayanabildim. her okuldan eve döndüğümde sabahlara kadar ağladım.
şimdi hayatımdan o 2 yılı atmaya uğraşıyorum, herşeyi unutup yeni kızıma sarılmayı hayal ediyorum. senağlama
yaşadığım anların en acısı ise o hastaneden elleri boş çıkmaktı. babasının elinde miniğimin cansız bedeni. bavulumda hazırladığım hastane çıkışları, eldivenler patikler...
bir gece kaldım hastanede. beni tek odaya koymuşlardı çünkü diğer odalarda anneler bebekleriyleydi. yan odadan bebek sesleri gelerek uyudum o gece senağlama
evladını kaybeden annelerin bağırarak ağlamalarını hiç anlamazdım. "sessiz ağlayamıyorlar mı?!" derdim. bebeğimin ölü doğduğunu öğrendiğim an öyle bir ağlamışım ki "bebeğim" diye bağıra bağıra, o an anladım ki içerdeki acının büyüklüğünden insan ne yaptığını ne dediğini bilmiyor.
başıma 4-5 asistan doktor toplandı "daha gensin yeni bebklerin olur" dediler. bu canını kaybetmiş bir anne için teselli midir? 7 yıldır hamile kalamayan bir akrabamız aradı "kız niye ağlıyorsun ben 7 yıldır kavuşamıyorum" dedi. bu ne biçim bir düşünce. ben bir bebeğe sahip olamadığım için mi ağlıyorum sanki?! benim yavrum can vermiş millet başka bebeklerden bahsediyor.
demişsin ya rahmim alındı ama ben ona değil bebeğimi kaybetmeme üzülüyorum diye, işte hissettiklerini ben de hissettim. 8 ay tanıdığınız komşunuz için bile üzülürsünüz. ben onla her an beraberdim. elimi karnıma koyduğumda tekmelerdi, heyecanlanırdı yavrum annem beni seviyor diye senağlama
Rabbim sana sabırlar nasip etsin!
benim de bu bebeğime uzun sağlıklı ömürler versin!