Geçip giden gençliğim

Selamlar,
2 buçuk yıl önce eşimden ayrıldım, özel gereksinimli bir oğlum var. 1 buçuk yıl annemle yaşadım ama annem çok baskıcı olduğu için, ailemin başka bir evi vardı oğlumla oraya geçtik. Anneme çok yakınım.
Oğlum özel bir çocuk eğitimlerine yoğun bir şekilde götürüyorum. Aynı zamanda onkine eğitim almaya 1 yıl boyunca akşamları 7-12 , haftanın 6 günü dersim olduğu için anneme bırakıp aldım oğlumu. Geceleri uyumayan, ne gecem ne gündüzümün belli olmadığı bi hayatım var. Kursumu bitirdim. Sınavlarım var ancak çok yoğun bir ders döneminde olduğum için. Bunalıp spor salonuna başladım . Kardeşim arkadaşlarım orada haftada 3 gün gidiyorum. Haftasonları bazen 1 bazen 2 gün babası alıyor oğlumu. Ekstra olarak bazen 1 gün hafta içi anneme bırakıyorum geceleri uyuyabilmek için. Bir de hayatımda biri var 6 aydur Sosyal hayatım yalnızca 6 aydır hafta 1 gün erkek arkadaşımla geçirdiğim kadar nefes alma sürecim bu.
Muhafazakar bir aile ailem. Annem çok baskın. Şuan erkek arkadaşım olduğunu söylesem bana hayatı zindan edip oğluma bakmak istemeyecek. Küçüklüğümden beri annem herşeyimi aklınıza gelebilecek herşeyimi eleştirir. Arkadaşlarımdan kıyafetlerimden oturmamdan kalkmamdan. Hiç bi zaman arkadaş gibi olamadık annemle: boşanma sürecinde ve şuan bile herşeyimi çok eleştirdiği için annemle duygusal anlamda uzaklaştım. Bugün spora gittim. Akşam 6 buçukda oğlumu bıraktım ve sende kalsın annecim dedim. Spor salonu1 saat mesafede . Arkadaşlarımla 2 saat kahve içtim spor sonrasında. Sen neredesin. Spora gidiyorum diyorsun. O kızlardan kop diyor.
4 aydır hiç görüşmüyorduk. Yalnızca haftasınları erkek arkadaşımla gezmeye gittiğimizde kardeşim biliyor erkek arkadaşımla olduğumu ama anneme o arkadaşlarımla olduğumu söyledim 3-4 kere. O kadar özgüvenimi zedelediki. Arıyor çocuk yokken niye gelip kalmıyorsun diye. Çünkü evimde daha huzurluyumz. Karışan konuşan yok diyemiyorum. Nefes alamıyorum bazen: işe başlayınca bakıcı tutacağım çocuğa diyorum. Ben varken ne bakıcı diyor. Ne yapacağımı bilmiyorum içimi dökmek istedim.

Söylediklerini duymazdan gelin. Bence de anneannesi varken bakıcıya vermeyin. Haklısın anne vs diye geçiştirin.

Çocuğa baktıkça kendini söz hakkı sahibi hissedecek bence bakıcı tutun.

Şu an duymak istediğiniz şey olmadığının farkındayım ama bu denklemde anneniz olmasa ne yapacaktınız?

Yanlış anlamayın lütfen ama genel tabloya bakınca, size her anlamda destek çıkan bir aileniz var. Bu sayede sizde ne kadar yoğun olsanız bile kendinize vakit ayırabiliyorsunuz.
Bunun kıymetini bilin. Annenizin karakteri buymuş zaten. Savaşmayın, onuda öyle kabul edip kulaklarınızı tıkayın. Ananne bakmak isterken, bakıcı gereksiz. Hem daha güvenli anannede.

Annenize ihtiyacınız var.
Öyle ya da böyle onun desteği olmasa bu süreci geçiremezmişsiniz.
Özel bir çocukla hayat mücadelesi vermek kolay değildir elbette ama evliyken iş, ev, çocuk derken kendine şu yazdığınız vakti ayıramayan kadınlar var.
Belli bir yaştan sonra annenin müdahalesi zor geliyordur evet ama ailenin başka bir evinde kendinize ait bir düzen kurup istediğiniz kursa katılmışsınız. İstediğiniz gibi bir işe girip daha rahat edeceğiniz günlerde gelir umarım.
Bakıcı kısmı da özel gereksinimli bir çocuk için çok daha ince elenip sık dokunması gereken bir mevzu bu arada. Biraz olumlu taraftarından bakmaya çalışın derim.

Smoothieee .!.:

Selamlar,
2 buçuk yıl önce eşimden ayrıldım, özel gereksinimli bir oğlum var. 1 buçuk yıl annemle yaşadım ama annem çok baskıcı olduğu için, ailemin başka bir evi vardı oğlumla oraya geçtik. Anneme çok yakınım.
Oğlum özel bir çocuk eğitimlerine yoğun bir şekilde götürüyorum. Aynı zamanda onkine eğitim almaya 1 yıl boyunca akşamları 7-12 , haftanın 6 günü dersim olduğu için anneme bırakıp aldım oğlumu. Geceleri uyumayan, ne gecem ne gündüzümün belli olmadığı bi hayatım var. Kursumu bitirdim. Sınavlarım var ancak çok yoğun bir ders döneminde olduğum için. Bunalıp spor salonuna başladım . Kardeşim arkadaşlarım orada haftada 3 gün gidiyorum. Haftasonları bazen 1 bazen 2 gün babası alıyor oğlumu. Ekstra olarak bazen 1 gün hafta içi anneme bırakıyorum geceleri uyuyabilmek için. Bir de hayatımda biri var 6 aydur Sosyal hayatım yalnızca 6 aydır hafta 1 gün erkek arkadaşımla geçirdiğim kadar nefes alma sürecim bu.
Muhafazakar bir aile ailem. Annem çok baskın. Şuan erkek arkadaşım olduğunu söylesem bana hayatı zindan edip oğluma bakmak istemeyecek. Küçüklüğümden beri annem herşeyimi aklınıza gelebilecek herşeyimi eleştirir. Arkadaşlarımdan kıyafetlerimden oturmamdan kalkmamdan. Hiç bi zaman arkadaş gibi olamadık annemle: boşanma sürecinde ve şuan bile herşeyimi çok eleştirdiği için annemle duygusal anlamda uzaklaştım. Bugün spora gittim. Akşam 6 buçukda oğlumu bıraktım ve sende kalsın annecim dedim. Spor salonu1 saat mesafede . Arkadaşlarımla 2 saat kahve içtim spor sonrasında. Sen neredesin. Spora gidiyorum diyorsun. O kızlardan kop diyor.
4 aydır hiç görüşmüyorduk. Yalnızca haftasınları erkek arkadaşımla gezmeye gittiğimizde kardeşim biliyor erkek arkadaşımla olduğumu ama anneme o arkadaşlarımla olduğumu söyledim 3-4 kere. O kadar özgüvenimi zedelediki. Arıyor çocuk yokken niye gelip kalmıyorsun diye. Çünkü evimde daha huzurluyumz. Karışan konuşan yok diyemiyorum. Nefes alamıyorum bazen: işe başlayınca bakıcı tutacağım çocuğa diyorum. Ben varken ne bakıcı diyor. Ne yapacağımı bilmiyorum içimi dökmek istedim.

Genişletmek için tıkla...

Pek çok anne endişelerinden dolayı böyle konuşur ,sizinki size gerçekten destek olmuş.Hakkını yemeyin kadıncağızın. Özel bir çocuğu bakıcıya bırakıp cidden böyle rahat gezebileceğinizi zannediyor musunuz?Kendinize ayırdığınız bunca zamanı anneniz sağlıyor farkında mısınız?Duymamazlıktan gelin

Kendinize oldukça güzel zaman ayırıyorsunuz yazdıklarınıza göre. Üstelik özel bir çocuğunuz varken. Ben dahil birçok kadının bu şekilde nefes alacak bir alanı yok.
Bence annenizin kıymetini bilin. Söylediklerini duymazdan gelin. O olmasaydı şu an bu süreci nasıl yönetirdiniz bir düşünün.

Bakıcı tutabilecekseniz tutun. Yardım etmek isterse eder yine. Ama o kadar da müdahale eder.

Hayatınin şu denkleminde anneni çıkarırsan aradan herşeyin ne kadar zorlaştığını anlarsın.Evet müdahaleci çok konuşan yorum yapan biri olabilir ama yaşamını da kolaylaştırıyor.Annen değişmez sen değiş... Annenin iletişim biçimi eleştirmek öyle rahatlıyor ve yaşadığın boşanma zorluklardan seni korumaya çalışıyor bence.Soylediklerini çok ciddiye almamaya çalış.yoruldugun için negatifliklere odaklanmışın ama hayatında pozitif anlamdada iyi şeyler var.Egitimini devam ettiriyorsun,spora gidiyorsun, arkadaşlarinla ayda yılda birde olsa görüşüyorsun sırlarını paylaştığın ve arkanda duran kardesin var.Sana ayrı ev açan ve yoruldugunda çocuğunu birakabilecegin bir ailen var.Anneni problem olarak gören odağını değiştir.

Herkez çok iyi niyetle sana yorum yapmaya çalışmış ama ben doğruyu soylicem. Ayrı evde yasiyosun, haftada 3.4 gün spora gidiyosun, erkek arkadaşınla kaliyosun ve annende kalıyor oğlun, artı 1 veya 2 gün eşin alıyor çocuğu. Ya surdaki sor bakalim kadınlara hangisi senin kadar sosyal ve tek kalabiliyor? Daha annen senin için ne yapsın. ? Düpedüz nankörlük ediyorsun kusura bakma.

Özel gereksinimli çocuğum yok, hatta hiç çocuğum yok ama ben kendime bu kadar vakit ayıramıyorum. Aylardır spora başlayayım diyorum ne zaman ne enerji bulabiliyorum.

Anneniz sizin hayatınızın temel dayanağı gibi görünüyor anlattıklarınıza bakarsak. Söylenebilir, eleştirebilir ama bu denklemden annenizi çıkarırsak sudan çıkmış balığa dönersiniz.

Ben bile su an is ev bebek denkleminde sizin kendinize ayirdiginiz su vakti ayiramiyorum dogum sonrasi ciddi kas agrilarim var spora gitmem gerekiyor onu bile yazilsam nasil gidilecek bebek nolcak vs dusuncesinden surekli erteliyorum bu arada iyi yapiyorsunuz keske hepimiz bu vakti yaratabilsek ve bu vaktin cogunu anneniz sayesinde ayiriyorsunuz aslinda tabi ki bakici tutabilme imkaniniz varsa tutun ama ozel gereksinimli cocukla bu is biraz daha ince eleyip sık dokumak isticektir , bence annenizin ve kendinize ayirdiginiz zamanlarin kiymetini bilin o kadar soylenmesini de duymazdan gelin cok zor olmasa gerek … bu arada basliga istinaden bence gencliginiz gecip gitmiyor

Smoothieee .!.:

Selamlar,
2 buçuk yıl önce eşimden ayrıldım, özel gereksinimli bir oğlum var. 1 buçuk yıl annemle yaşadım ama annem çok baskıcı olduğu için, ailemin başka bir evi vardı oğlumla oraya geçtik. Anneme çok yakınım.
Oğlum özel bir çocuk eğitimlerine yoğun bir şekilde götürüyorum. Aynı zamanda onkine eğitim almaya 1 yıl boyunca akşamları 7-12 , haftanın 6 günü dersim olduğu için anneme bırakıp aldım oğlumu. Geceleri uyumayan, ne gecem ne gündüzümün belli olmadığı bi hayatım var. Kursumu bitirdim. Sınavlarım var ancak çok yoğun bir ders döneminde olduğum için. Bunalıp spor salonuna başladım . Kardeşim arkadaşlarım orada haftada 3 gün gidiyorum. Haftasonları bazen 1 bazen 2 gün babası alıyor oğlumu. Ekstra olarak bazen 1 gün hafta içi anneme bırakıyorum geceleri uyuyabilmek için. Bir de hayatımda biri var 6 aydur Sosyal hayatım yalnızca 6 aydır hafta 1 gün erkek arkadaşımla geçirdiğim kadar nefes alma sürecim bu.
Muhafazakar bir aile ailem. Annem çok baskın. Şuan erkek arkadaşım olduğunu söylesem bana hayatı zindan edip oğluma bakmak istemeyecek. Küçüklüğümden beri annem herşeyimi aklınıza gelebilecek herşeyimi eleştirir. Arkadaşlarımdan kıyafetlerimden oturmamdan kalkmamdan. Hiç bi zaman arkadaş gibi olamadık annemle: boşanma sürecinde ve şuan bile herşeyimi çok eleştirdiği için annemle duygusal anlamda uzaklaştım. Bugün spora gittim. Akşam 6 buçukda oğlumu bıraktım ve sende kalsın annecim dedim. Spor salonu1 saat mesafede . Arkadaşlarımla 2 saat kahve içtim spor sonrasında. Sen neredesin. Spora gidiyorum diyorsun. O kızlardan kop diyor.
4 aydır hiç görüşmüyorduk. Yalnızca haftasınları erkek arkadaşımla gezmeye gittiğimizde kardeşim biliyor erkek arkadaşımla olduğumu ama anneme o arkadaşlarımla olduğumu söyledim 3-4 kere. O kadar özgüvenimi zedelediki. Arıyor çocuk yokken niye gelip kalmıyorsun diye. Çünkü evimde daha huzurluyumz. Karışan konuşan yok diyemiyorum. Nefes alamıyorum bazen: işe başlayınca bakıcı tutacağım çocuğa diyorum. Ben varken ne bakıcı diyor. Ne yapacağımı bilmiyorum içimi dökmek istedim.

Genişletmek için tıkla...

Valla eh işte,erkek arkadaşınız var,aileniz ev vermiş eşinizden ayrılıp oraya geçmişsiniz,işiniz gücünüz var çalışıyorsunuz,anneniz çocuğunuza bakıyor,arkadaşlarınız ve kardeşlerinizle haftanın belirli günleri görüşüyorsunuz geri kalanlada sevgilinizle vs vs çok kötü değil hatta baya iyiye yakın bir hayatınız var,anneler hep konuşur zaten o da olsun o kadar,ailesi istemediği için ayrılamayıp zoraki hayat yaşayan,çocuğuna bakacak kimseyi bulamadığı için işinden ayrılan,desteği olmadığı için bir ömür hiç eden insanlarda konu açıyor,bence olumlama yapın ufak bir el atsanız sanki düzeltilebilir gibi hayatınız ben sorun ne onuda pek anlamadım hayatınız iyi gibi.

Tugceee1212 .!.:

Herkez çok iyi niyetle sana yorum yapmaya çalışmış ama ben doğruyu soylicem. Ayrı evde yasiyosun, haftada 3.4 gün spora gidiyosun, erkek arkadaşınla kaliyosun ve annende kalıyor oğlun, artı 1 veya 2 gün eşin alıyor çocuğu. Ya surdaki sor bakalim kadınlara hangisi senin kadar sosyal ve tek kalabiliyor? Daha annen senin için ne yapsın. ? Düpedüz nankörlük ediyorsun kusura bakma.

Genişletmek için tıkla...

Herkes buna yakın şeyler söylemiş,o değilde yaşam standartlarımız nasıl kötüyse yakınan insanlara sus bunuda sorun etme diyoruz artık

PEAKK .!.:

Herkes buna yakın şeyler söylemiş,o değilde yaşam standartlarımız nasıl kötüyse yakınan insanlara sus bunuda sorun etme diyoruz artık

Genişletmek için tıkla...

Ben nankör konuşmalarından bahsettim

3 senedir çocukları birine bırakıp kocamla bir kahve içmeye bile gidemeyen ben

Smoothieee .!.:

Selamlar,
2 buçuk yıl önce eşimden ayrıldım, özel gereksinimli bir oğlum var. 1 buçuk yıl annemle yaşadım ama annem çok baskıcı olduğu için, ailemin başka bir evi vardı oğlumla oraya geçtik. Anneme çok yakınım.
Oğlum özel bir çocuk eğitimlerine yoğun bir şekilde götürüyorum. Aynı zamanda onkine eğitim almaya 1 yıl boyunca akşamları 7-12 , haftanın 6 günü dersim olduğu için anneme bırakıp aldım oğlumu. Geceleri uyumayan, ne gecem ne gündüzümün belli olmadığı bi hayatım var. Kursumu bitirdim. Sınavlarım var ancak çok yoğun bir ders döneminde olduğum için. Bunalıp spor salonuna başladım . Kardeşim arkadaşlarım orada haftada 3 gün gidiyorum. Haftasonları bazen 1 bazen 2 gün babası alıyor oğlumu. Ekstra olarak bazen 1 gün hafta içi anneme bırakıyorum geceleri uyuyabilmek için. Bir de hayatımda biri var 6 aydur Sosyal hayatım yalnızca 6 aydır hafta 1 gün erkek arkadaşımla geçirdiğim kadar nefes alma sürecim bu.
Muhafazakar bir aile ailem. Annem çok baskın. Şuan erkek arkadaşım olduğunu söylesem bana hayatı zindan edip oğluma bakmak istemeyecek. Küçüklüğümden beri annem herşeyimi aklınıza gelebilecek herşeyimi eleştirir. Arkadaşlarımdan kıyafetlerimden oturmamdan kalkmamdan. Hiç bi zaman arkadaş gibi olamadık annemle: boşanma sürecinde ve şuan bile herşeyimi çok eleştirdiği için annemle duygusal anlamda uzaklaştım. Bugün spora gittim. Akşam 6 buçukda oğlumu bıraktım ve sende kalsın annecim dedim. Spor salonu1 saat mesafede . Arkadaşlarımla 2 saat kahve içtim spor sonrasında. Sen neredesin. Spora gidiyorum diyorsun. O kızlardan kop diyor.
4 aydır hiç görüşmüyorduk. Yalnızca haftasınları erkek arkadaşımla gezmeye gittiğimizde kardeşim biliyor erkek arkadaşımla olduğumu ama anneme o arkadaşlarımla olduğumu söyledim 3-4 kere. O kadar özgüvenimi zedelediki. Arıyor çocuk yokken niye gelip kalmıyorsun diye. Çünkü evimde daha huzurluyumz. Karışan konuşan yok diyemiyorum. Nefes alamıyorum bazen: işe başlayınca bakıcı tutacağım çocuğa diyorum. Ben varken ne bakıcı diyor. Ne yapacağımı bilmiyorum içimi dökmek istedim.

Genişletmek için tıkla...

Kusura bakmayın ama anneniz haklı...

Çalismiyorsunuz , kira , bakıcı derdiniz yok , neredeyse haftanın her günü arkadaş -sevgili görüşmesi yapıyorsunuz, haftanın 3-4 günü spor yapıyorsunuz , eğitiminize devam ediyorsunuz..vs. Bu tempoda özel eğitimli bir çocuğa hatta sağlıklı bir çocuğa ayırmanız gereken zaman ilgi ve parayı ayırmanız mümkün değil...Çocuk hiç yokmuş gibi , ekonomik olarak kendi ayaklarının üzerinde durabilen , çalışan bekâr bir kadın gibi yaşamaniz annenizin de tuhafina gidiyordur eminim.Ayrica kadın belli ki gereğinden fazla destek oluyor zaten, torunu için endiselenmesi normal değil mi?

sert yazacağım nankörlüğe gerek yok
çalışmıyor etmiyorsunuz aileniz ev vermiş anneniz sürekli çocuğa bakıyor eğitim spor sevgili arkadaş gayet yerinde
birde hala annem neden böyle yapıyor

anneler konuşur.. ve çocuklu anneye göre çok fazla hareketlisiniz!
anneniz bir anda elini çekse
oturduğunuz evden çık deseler
babası çocukla hiiç ilgilenmese
Allah korusun ne olur haliniz :)

Arkadaşlar birazdan üyelik iptali gelebilir... dikkat :)))

haaa bu arada Smoothieee hani diyorsunuz ya geçip giden gençliğim diye
ben ve birçok kadın uzuuuuun yıllar çalışıp iş ev çocuk koca vs arasında geçiyor ömrü
Allah daha iyi etsin gözümüz yok ama gereksiz isyanlarda bulunmayın