Abili bir evde erkeklere özenilmiş ataerkil sistemle bugünlere gelmiş bir kadın olarak yazıyorum sizlere bunları. Akşam dışarıya çıkmam mümkün değildi, doğru değildi. Dakik bir insan olduğumdan geç kalma stresini yaşamak istemediğim için bir çok arkadaşımla ilişkimi kestim. Arkadaşlarımda kalmam mümkün değildi veya seçiliydi iki ağlayıp susup hayatıma devam ettim. Kin tutamadım. Erkek gibi giyinmeye çalıştım.Göğüslerimi sakladım ergenliğimde kendimi kadın gibi görmekten utandm çünkü abilerim herşeyimdi onlar mükemmeldi. Lisem boyunca bir erkekle sevgili olmadım çünkü aileme saygısızlık etmiş olacaktım . Bir gün abim beni eteğimin boyu için uyardığında ben bunu nasıl yaptım nası söylettim diye ağladığımı hatırlıyorum. Sırf görüşmeye cesaretim olmayacağı için ilk hoşlantılarımı üniversiteye kadar uzaktan sürdürdüm. Görüşme ihtimalim olmayacak insanlardan yana kullandım seçimlerimi...
Sonra ne mi oldu eve geç kaldığımda çıkan kavga için ağladım çünkü elimde değildi, 5 yerden onay isteyip biri hyır deyince eve geri dönmek zorundaydım ve ağladım sonra yine geçti . Dayak yedim yanıma geldiği zaman çığlıklar atacak kadar korktugum adam benim abimdi ama affettim kıyamadım. Bende sana bağırdım diye içim içimi yedi...
Mahalede abimin arkadasları için eve geri dönmeler vardı birde . Ulan sana ne oluyor demek için ne çok geç kaldığımı farkettim.Kendimi anlatmaya çalışırken çok cümle kurdum diye dayak yiyen ben abim bana vururken artık daha fazla vuramasın diye tekme atarken ve hayatında hiç kavga etmemiş ben bunu yaparken zerre pişmalık duymadığımı farkettim. Aklımdan iyi niyetli bir şey geçerken bile ben senin içini biliyorum be fesatlığından kurudun, sen öyle bir hainsin ki sen bunu derken bunu kastettin denilmesiyle kahrolduğumu ve haketmediğimi farkettim. Benim hayatımın merkezi olan abimlerin bana her zaman kız arkadaşlarından daha az zaman ayırdığını ve sadece getir götür işlerinde beni hatırldıklarını farkettim. Yaşadığım şehri aslında hiç bilmediğimi gördüm.
İki insan içine karıştığımda yaşım ilerledikçe ;gerizekalı koca kafalı laflarını duyarken abimlerden ne kadr minyonsun ne kadar tatlısınlarla karşılastım. Kafam kocamanmış oysaki diye yedim kendimi. Sunun tipe bak ne çirkin diyen abiler çok güzelsin ya sen diyenlerle çelişti ve sonra yıllar geçtikçe insanlar özgüvensizliğimi mütavazılık olark görmeye başladı. Zaten belli bir yaşa kadar özgüvensizliğimlee kaçırdım adamları :) Sonra farkedişler bu öfkeye yer verdi .Kıyafetlerim kısaldı çünkü uzunkende başım çok ağrıdı. Heves edip kırmızı ruj sürdüğümde ağır bir yakıştırma yüzünden sokaklarda ağladım bunu hatırladıkca bir kat daha sürdüm rujumu namus rujdamı olurmuş sahi, güldüm geçtim:).. Bağlılık sadakatin bunca farkedilemeyişi söndürdü içimi o zaman ben neden gezemiyorum ki dedim il dışında okudum . Hani Allah yazıysa olcağı varsa olur ya. Eve taşındıktan sonr biz seni nsıl yolladık dediler inanın :) görürsünüz siz dedi içimden bi his iyiki uymadım ona zira hangi gece dışarı çıktıysam adabımla herkesten evvel geri geldim. Evde yalnızkende dakik oldugumu ve en gec 8de eve girdiğimi farkettim. Ben evde tekken bile böyleyken neden bu kadar baskı gördüm be diye kendimi yemeye başladım. Şimdi ise herkese karşı hoşgörülü kibarlık muskası ben bu kızın gülümsemediğini görmedim ya diyenler ve evimin içine girdiğimde senin yüzünün güldüğünü mü gördük diyenlerle çelişiyor. Onları bu kdar severken bunun hiç anlaşılamadığını görmek beni mahfediyor. Onlrı o kdar çok seviyorum ki sevgim beni öfkeye sürüklüyor. Günlüklerimi buldukca taktir alamadığı için sayfalarca kahrolan o kızın bır sonraki sayfada gerizekalıığıma katlanan abilerimden bahsettiğimi okudum. Ufacık bir kız çocugu diyor bunu bak. Bak gerizekalılığına katlanan abilerini özlüyor hüngür hüngür ağladım. Ailem için il dışı işlerimi reddettim. Bana terbiyesiz dediler saymaz dediler. Gidebilirdim. Yerim yurdum çok sevenim gel odan hazır diyenim, gelmedim diyeküsenim oldu ama buna ragmen bıle cesaret edemedim. Üstelik öğretmendim sonucta işine aşık bir öğretmen olarak önüme çıkan şansa sevinirler sandığımda baska bır sehrı duyunca arkasını dönüp gitti babam ve bende valla olursa giderim burada boştayım dediğimde annem sus öyle deme dedi bana saygısızlığım sabırsızlığımdan bahsediyor şimdi , ses tonumdan ters tavrımdan.. ve ben gerçektende öyleyim elimde değil artık! Bana güvenilmediğinde deliriyorum. Ben artık küfür duymak istemiyorum diyip tersleyebiliyorum kalbini kırabiliyorum yeter artık diyorum elim ayağım zangır zangır titriyor en ufak bir lafta çünkü ağzımdan çıkan her laf için mualefet olunmasını alttan alamıyor artık .Kendimi anlatamamak o kadar acıydı ki beni anlayana kadar acıklamlar yapıyorum. Hayır anlayacaksın beni diye bagıırken buluyorum kendimi..
Sevgilim sesini yukselttiğinde üzerine yürüyor bağırıyor cinnet geçiriyorum. Hayatı zindan ediyorum en ufak benzer cümlede. Evine geldiğimde tabaklarını elime geçecı duvarlara fırlatıp hakeretler savurdugum oldu adam hala manyak bı dye kcmıyor cunku normelde dunynın en uysal kızıyımda :) bana baksana sen benim tahammülüm var mı sanıyorsun yuksek sese dıye cınnet gecırıyorum yerlı yersız . içime attıklarımın taştığı noktadayım. En kibar ve bir anda en kavgacısı arasındaki ipte kendimden korkuyorum. Belliki uzaktan özlemek gerekiyor ama bu şehire batmış gibi hissediyorum izin almam gereken o kadar çok kişi var ki her birini çiğneyip gitmem gerektiğini ve buna gücüm olmadığını onları üzdüğüm her anda içimin eridiğine dayanamıyorum. Şimdi il dışında bir imkanım var görüşmem gerekli ama kendimi evlenipte evine gelemeyecek insanlar gibi hissediyorum resti çekmem gerek ne yapabilirim ne edebilirim bilmiyorum ama bu evde onları kıracağım belli. Çünkü her cümlede birikiyor yapılan haksızlıklar anlatamayacaım kadar çoklar. Bir insan aynı kendinden bir evlat ister mi ben birebirinden istiyorum peki bunu demek bu kadr zorken yaşadıklarım hakedilmiş mi. . Beni siz böyle yaptınız diye kendimi cezalandırıyorum onları cezalandırıyorum saçının telı zarar gelse benden önce ölmesinler diye her gece dualar ettiğim can içlerme ypıyorum bunu gitmeliyim ama ne gideceğim demeye kıyabiliyor ne kaldıkca öfkemi tahammulumu unutamadıklarımı yenebiliyorum ...
Sonra ne mi oldu eve geç kaldığımda çıkan kavga için ağladım çünkü elimde değildi, 5 yerden onay isteyip biri hyır deyince eve geri dönmek zorundaydım ve ağladım sonra yine geçti . Dayak yedim yanıma geldiği zaman çığlıklar atacak kadar korktugum adam benim abimdi ama affettim kıyamadım. Bende sana bağırdım diye içim içimi yedi...
Mahalede abimin arkadasları için eve geri dönmeler vardı birde . Ulan sana ne oluyor demek için ne çok geç kaldığımı farkettim.Kendimi anlatmaya çalışırken çok cümle kurdum diye dayak yiyen ben abim bana vururken artık daha fazla vuramasın diye tekme atarken ve hayatında hiç kavga etmemiş ben bunu yaparken zerre pişmalık duymadığımı farkettim. Aklımdan iyi niyetli bir şey geçerken bile ben senin içini biliyorum be fesatlığından kurudun, sen öyle bir hainsin ki sen bunu derken bunu kastettin denilmesiyle kahrolduğumu ve haketmediğimi farkettim. Benim hayatımın merkezi olan abimlerin bana her zaman kız arkadaşlarından daha az zaman ayırdığını ve sadece getir götür işlerinde beni hatırldıklarını farkettim. Yaşadığım şehri aslında hiç bilmediğimi gördüm.
İki insan içine karıştığımda yaşım ilerledikçe ;gerizekalı koca kafalı laflarını duyarken abimlerden ne kadr minyonsun ne kadar tatlısınlarla karşılastım. Kafam kocamanmış oysaki diye yedim kendimi. Sunun tipe bak ne çirkin diyen abiler çok güzelsin ya sen diyenlerle çelişti ve sonra yıllar geçtikçe insanlar özgüvensizliğimi mütavazılık olark görmeye başladı. Zaten belli bir yaşa kadar özgüvensizliğimlee kaçırdım adamları :) Sonra farkedişler bu öfkeye yer verdi .Kıyafetlerim kısaldı çünkü uzunkende başım çok ağrıdı. Heves edip kırmızı ruj sürdüğümde ağır bir yakıştırma yüzünden sokaklarda ağladım bunu hatırladıkca bir kat daha sürdüm rujumu namus rujdamı olurmuş sahi, güldüm geçtim:).. Bağlılık sadakatin bunca farkedilemeyişi söndürdü içimi o zaman ben neden gezemiyorum ki dedim il dışında okudum . Hani Allah yazıysa olcağı varsa olur ya. Eve taşındıktan sonr biz seni nsıl yolladık dediler inanın :) görürsünüz siz dedi içimden bi his iyiki uymadım ona zira hangi gece dışarı çıktıysam adabımla herkesten evvel geri geldim. Evde yalnızkende dakik oldugumu ve en gec 8de eve girdiğimi farkettim. Ben evde tekken bile böyleyken neden bu kadar baskı gördüm be diye kendimi yemeye başladım. Şimdi ise herkese karşı hoşgörülü kibarlık muskası ben bu kızın gülümsemediğini görmedim ya diyenler ve evimin içine girdiğimde senin yüzünün güldüğünü mü gördük diyenlerle çelişiyor. Onları bu kdar severken bunun hiç anlaşılamadığını görmek beni mahfediyor. Onlrı o kdar çok seviyorum ki sevgim beni öfkeye sürüklüyor. Günlüklerimi buldukca taktir alamadığı için sayfalarca kahrolan o kızın bır sonraki sayfada gerizekalıığıma katlanan abilerimden bahsettiğimi okudum. Ufacık bir kız çocugu diyor bunu bak. Bak gerizekalılığına katlanan abilerini özlüyor hüngür hüngür ağladım. Ailem için il dışı işlerimi reddettim. Bana terbiyesiz dediler saymaz dediler. Gidebilirdim. Yerim yurdum çok sevenim gel odan hazır diyenim, gelmedim diyeküsenim oldu ama buna ragmen bıle cesaret edemedim. Üstelik öğretmendim sonucta işine aşık bir öğretmen olarak önüme çıkan şansa sevinirler sandığımda baska bır sehrı duyunca arkasını dönüp gitti babam ve bende valla olursa giderim burada boştayım dediğimde annem sus öyle deme dedi bana saygısızlığım sabırsızlığımdan bahsediyor şimdi , ses tonumdan ters tavrımdan.. ve ben gerçektende öyleyim elimde değil artık! Bana güvenilmediğinde deliriyorum. Ben artık küfür duymak istemiyorum diyip tersleyebiliyorum kalbini kırabiliyorum yeter artık diyorum elim ayağım zangır zangır titriyor en ufak bir lafta çünkü ağzımdan çıkan her laf için mualefet olunmasını alttan alamıyor artık .Kendimi anlatamamak o kadar acıydı ki beni anlayana kadar acıklamlar yapıyorum. Hayır anlayacaksın beni diye bagıırken buluyorum kendimi..
Sevgilim sesini yukselttiğinde üzerine yürüyor bağırıyor cinnet geçiriyorum. Hayatı zindan ediyorum en ufak benzer cümlede. Evine geldiğimde tabaklarını elime geçecı duvarlara fırlatıp hakeretler savurdugum oldu adam hala manyak bı dye kcmıyor cunku normelde dunynın en uysal kızıyımda :) bana baksana sen benim tahammülüm var mı sanıyorsun yuksek sese dıye cınnet gecırıyorum yerlı yersız . içime attıklarımın taştığı noktadayım. En kibar ve bir anda en kavgacısı arasındaki ipte kendimden korkuyorum. Belliki uzaktan özlemek gerekiyor ama bu şehire batmış gibi hissediyorum izin almam gereken o kadar çok kişi var ki her birini çiğneyip gitmem gerektiğini ve buna gücüm olmadığını onları üzdüğüm her anda içimin eridiğine dayanamıyorum. Şimdi il dışında bir imkanım var görüşmem gerekli ama kendimi evlenipte evine gelemeyecek insanlar gibi hissediyorum resti çekmem gerek ne yapabilirim ne edebilirim bilmiyorum ama bu evde onları kıracağım belli. Çünkü her cümlede birikiyor yapılan haksızlıklar anlatamayacaım kadar çoklar. Bir insan aynı kendinden bir evlat ister mi ben birebirinden istiyorum peki bunu demek bu kadr zorken yaşadıklarım hakedilmiş mi. . Beni siz böyle yaptınız diye kendimi cezalandırıyorum onları cezalandırıyorum saçının telı zarar gelse benden önce ölmesinler diye her gece dualar ettiğim can içlerme ypıyorum bunu gitmeliyim ama ne gideceğim demeye kıyabiliyor ne kaldıkca öfkemi tahammulumu unutamadıklarımı yenebiliyorum ...
