Galiba yolumdan dönmek zorundayım

Durum
Mesaj gönderimine kapalı.

rapunzelmatmazel

Üye
Kayıtlı Üye
28 Haziran 2020
404
853
İçimi dökmek istedim kızlar, çaresizim. Uzun olacak ama sabırla okursanız sevinirim. Çocuk yok boşanma aşamasındayım, yaşım 30.
1 senedir ailemin yanındayım, Temmuzdan beri eşimle ayrıyız. Boşanmayı kabul etmediği için dava uzuyor. Mesleğim var ama işsizim.

Başta bana destek olan ailem zamanla hayatımı cehenneme çevirmeye başladı. Boşanma kararı aldığımda yanındayız kızım, çok daha iyi olacak her şey vs vs.
Sonra sıkıştırma moduna geçtiler neden yavaş ilerliyor dava diye. Sonra işe başlasana neden çalışmıyorsuna evrildi durum, hatta davayı açmadan başladılar işe başlasana demeye. Sanki çok iş var ben istemiyorum... ayrıca ben zaten kafamı toplayamıyordum söylenenleri algılayamıyordum, banyoya girecek dermanım bile yoktu. Mesleğim beyin gücü ve ağır sorumluluk istiyor öyle kafam dağılsın modunda çalışamam zaten 2 sene oldu ara vereli, tamamen kopmuş olmasam da uzaklaştım ister istemez çünkü yurtdışındaydım. Durumu izah ediyorum ama sürekli başa sarıyolardı ablam bi taraftan annem babam bi taraftan. Ve ablamın kocasının iğneleyici lafları... eskiden beri kabaydı ama davadan beri devamlı çam deviriyor yuh artık diyeceğiniz çirkin şeyler söyledi yüzüme karşı, ben de tavrımı koydum hiçbir iletişim kurmuyorum artık. Ablam da sesini çıkarmıyor, arkasından “sen ona bakma boşver vıdı vıdı” modunda ezik rolde yani.

Kpss kursuna yazıldım(eşimin gönderdikleriyle geçiniyorum) gidiyorum, dişimi sıkıp buradan atanıp giderek kurtulmak istiyorum ama galiba yolun devamını getiremeyeceğim. Bıktım yalnız başıma savaşmaktan, kendimi anlatmaya çalışmaktan yorulduğumu farkedince boşver dedim it ürür kervan yürür sen devam et. Ama dediklerine tepki vermedikçe he diyip geçtikçe üstüme geldiler. Annem evin hakimidir, mutfağa girip canımın istediği bir şeyi pişiremiyorum mesela. Nevresimlerimi değiştirsem “daha yeni yıkandı yazık günah” diyor. Deterjanı kendim aldığım halde. Kardeşime de öyle, “bunlar yeni yıkandı neden kirliye attın!” Ama kendisi 1 saat giymiş olsa da tek bluzunu atıyor makineye mesela.
Bişey almak-değiştirmek istesem babam hemen muhalefet “kendi evin olunca yaparsın burda biz istemiyoruz” kaç sefer dedim bu laf ağır geliyor söylemeyin diye. İlk yaptığında bilemedim ağzımdan kaçtı dedi özür diledi, sonra tekrar tekrar yaptı ama.

İnanın öyle absürt şeyler de yapmıyorum. Mesela led ışıklar yerleştirdik kardeşimle odamızın penceresine, işitmediğim laf kalmadı ama çıkarmadım. Çalışma masası aldım odaya, saymadıkları laf kalmadı yine. Tahammül edemiyolar güzel olan şeyler yaptığımda. Arada eve aldığım bir sokak kedisi var, annem içeri alın yazık diyordu alıştı eve hayvan, ama sonradan ne olduysa bas bas bağırıyor çığlık atıyor eve alırsam resmen(odamdan çıkarmadığım halde) Zaten son kavga da bu oldu (yine kendi evine al biz istemiyoruz vs) ve tek kelime konuşmuyorum artık annemle ve babamla.

Mesele kedi, led ışık, her gece tam yatağımın aldığı açıda “uyuyamıyorum odanıza gece lambası taksanız olmaz mı” dediğim halde ısrarla yaktıkları pasparlak gündüz lambası değil. Mesele saygı görmemem, yok sayılmam. Ve sürekli “allah belanı versin, annene babana itaat etmeyince işin böyle rast gitmez işte, keşke doğmasaydın” laflarını duymak.

Diğer yandan eşim de tekrar birlikte olmak istiyor, ama ona asla güvenmiyorum birlikte olma niyetim kesinlikle yok. Evet çok özlüyorum bu şartlar altında ayrılmak çok zor benim için, ama defalarca ayrıldık barıştık hep aynı şekilde oluyor dönüşü. Yaşamak istemiyorum bunları tekrar. Ofis açacakmış, benim de onunla çalışmamı istiyor(şu an zaaf noktamdan vurmaya çalışıyor farkındayım)
Ama ne yapayım ben?

Çocukluğumdan beri ailem hep yarım iş yaptı böyle, asla güven vermediler bana. Sözlerini asla tutmazlar. Maddi problemleri olmadığı halde bana inanılmaz yokluk çektirdiler öğrenciliğim boyunca. Başlarda eşimden aldığım paraya da laf ediyorlardı onların canı sıkıldıkça ayda- 2 ayda bir verdikleri 100₺ ile geçineceğimi sanıyorlar. Ha kendilerine baksan her gün alışveriş yapılır mutfağa torunlara ev gereçlerine her zaman yenilerini alırlar. Mesleğimi yapabilsem inanılmaz rahatlayacağım, iş aramaya da devam ediyorum aylardır ama asgari ücretten fazlasını vermek istemiyor kimse Cumartesi dahil çalıştırarak üstelik. Zaten bu yüzden kpss’ye niyetlendim.

Eşimi basamak olarak kullanmalı mıyım kpssye kadar, veya düzgün bir iş bulana kadar? Kötülük yapmak istemiyorum ama bu şartlar altında inanın çok zorlanıyorum. Aynı eve girersek boşanma davası gider, ama ben daha huzurlu bir ortamda olurum en azından sınava kadar hemen kavgalar başlamaz heralde sşkdjfşn Ve tekrarlayan her hatasında yeniden dava açabilirim, belki o da sıkılmış olur artık kabul eder. İş konusunu nasıl çözsem, iyi kötü az çok demeden bir yere girmeli miyim? Ama işimde de huzursuz olursam nefes alacak yerim kalmamış oluyor şuan...

Nolur güzel bir şeyler söyleyin bana, çok mutsuzum :KK43:
 
Bence az çok demeden girin bir işe. Ev kirası vs vermediğiniz için , birikimde yaparsınız. Daha sonra o biriken parayla ayrı eve çıkarsınız. Sonra istediğiniz kriterlere uygun bir iş bulursunuz. Ama şu an ücret ve iş beğenmeme gibi bir lüksünüz yok. Eşinizi ise asla basamak olarak kullanmayın. Eli ayağı tutan bir kadınsınız. Kimseye muhtaç değilsiniz. Karşısınızdaki adam ne kadar kötü dahi olsa,kimse menfaat uğruna kullanılmayı hak etmez. Bir süre ailenize de kulaklarınızı tıkayın. Sabır acıdır ama meyvesi tatlıdır. Umarım güzel bir hayatınız olur. Bol şanslar.
 
Bi nevi kar zarar hesabı yapmanız lazım. Hangi şekilde daha mutlu olacaksınız en iyi siz bilirsiniz. İki senaryoda da mutluluktan havala uçmayacaksınız o kesin ama birinde daha rahat ve huzurlu hissedecekseniz eğer yüzde bir farkla bile olsa, onu seçin.
 
Çok üzüldüm gerçekten
İnsan evlendikten sonra kendi ailesinin evinde bile yabancı oluyor malesef
Kendi evinde kendi düzenine alıştıktan sonra yapamıyorsun
Bence bir yerde işe girip aparta çıkman ev arkadaşı arayanlar vardır
İlla kendi mesleğini yapmak zorunda değilsin
Market fabrika vs gibi bir yerlere başvuru yapabilirsin
Kendine güvenin gelir kafan dağılır arkadaş edinirsin
 
Birincisi boşanma sebebiniz nedir?
Ikincisi bence az çok demeden bir işe girmelisiniz.
Biliyorum cok yorucu olacak ama is disindaki saatler de sınava calismalisiniz.
Evet bu günler geçecek. Yıllar sonra iyiki ailem rahat vermemiş hergun cebime 100 lira koysalar asla bugün olduğum konumda olamazdim diyeceksiniz.
Ama bunun için çok çalışmalısınız inanıyorum ki allah mükafatını verecektir.
Her gecenin ardından güzel bir gün gelir .
Unutmayin türlü de de söylendiği gibi nede olsa kışın sonu bahar dir. Bu da gelir bu da geçer aglama
 
İçimi dökmek istedim kızlar, çaresizim. Uzun olacak ama sabırla okursanız sevinirim. Çocuk yok boşanma aşamasındayım, yaşım 30.
1 senedir ailemin yanındayım, Temmuzdan beri eşimle ayrıyız. Boşanmayı kabul etmediği için dava uzuyor. Mesleğim var ama işsizim.

Başta bana destek olan ailem zamanla hayatımı cehenneme çevirmeye başladı. Boşanma kararı aldığımda yanındayız kızım, çok daha iyi olacak her şey vs vs.
Sonra sıkıştırma moduna geçtiler neden yavaş ilerliyor dava diye. Sonra işe başlasana neden çalışmıyorsuna evrildi durum, hatta davayı açmadan başladılar işe başlasana demeye. Sanki çok iş var ben istemiyorum... ayrıca ben zaten kafamı toplayamıyordum söylenenleri algılayamıyordum, banyoya girecek dermanım bile yoktu. Mesleğim beyin gücü ve ağır sorumluluk istiyor öyle kafam dağılsın modunda çalışamam zaten 2 sene oldu ara vereli, tamamen kopmuş olmasam da uzaklaştım ister istemez çünkü yurtdışındaydım. Durumu izah ediyorum ama sürekli başa sarıyolardı ablam bi taraftan annem babam bi taraftan. Ve ablamın kocasının iğneleyici lafları... eskiden beri kabaydı ama davadan beri devamlı çam deviriyor yuh artık diyeceğiniz çirkin şeyler söyledi yüzüme karşı, ben de tavrımı koydum hiçbir iletişim kurmuyorum artık. Ablam da sesini çıkarmıyor, arkasından “sen ona bakma boşver vıdı vıdı” modunda ezik rolde yani.

Kpss kursuna yazıldım(eşimin gönderdikleriyle geçiniyorum) gidiyorum, dişimi sıkıp buradan atanıp giderek kurtulmak istiyorum ama galiba yolun devamını getiremeyeceğim. Bıktım yalnız başıma savaşmaktan, kendimi anlatmaya çalışmaktan yorulduğumu farkedince boşver dedim it ürür kervan yürür sen devam et. Ama dediklerine tepki vermedikçe he diyip geçtikçe üstüme geldiler. Annem evin hakimidir, mutfağa girip canımın istediği bir şeyi pişiremiyorum mesela. Nevresimlerimi değiştirsem “daha yeni yıkandı yazık günah” diyor. Deterjanı kendim aldığım halde. Kardeşime de öyle, “bunlar yeni yıkandı neden kirliye attın!” Ama kendisi 1 saat giymiş olsa da tek bluzunu atıyor makineye mesela.
Bişey almak-değiştirmek istesem babam hemen muhalefet “kendi evin olunca yaparsın burda biz istemiyoruz” kaç sefer dedim bu laf ağır geliyor söylemeyin diye. İlk yaptığında bilemedim ağzımdan kaçtı dedi özür diledi, sonra tekrar tekrar yaptı ama.

İnanın öyle absürt şeyler de yapmıyorum. Mesela led ışıklar yerleştirdik kardeşimle odamızın penceresine, işitmediğim laf kalmadı ama çıkarmadım. Çalışma masası aldım odaya, saymadıkları laf kalmadı yine. Tahammül edemiyolar güzel olan şeyler yaptığımda. Arada eve aldığım bir sokak kedisi var, annem içeri alın yazık diyordu alıştı eve hayvan, ama sonradan ne olduysa bas bas bağırıyor çığlık atıyor eve alırsam resmen(odamdan çıkarmadığım halde) Zaten son kavga da bu oldu (yine kendi evine al biz istemiyoruz vs) ve tek kelime konuşmuyorum artık annemle ve babamla.

Mesele kedi, led ışık, her gece tam yatağımın aldığı açıda “uyuyamıyorum odanıza gece lambası taksanız olmaz mı” dediğim halde ısrarla yaktıkları pasparlak gündüz lambası değil. Mesele saygı görmemem, yok sayılmam. Ve sürekli “allah belanı versin, annene babana itaat etmeyince işin böyle rast gitmez işte, keşke doğmasaydın” laflarını duymak.

Diğer yandan eşim de tekrar birlikte olmak istiyor, ama ona asla güvenmiyorum birlikte olma niyetim kesinlikle yok. Evet çok özlüyorum bu şartlar altında ayrılmak çok zor benim için, ama defalarca ayrıldık barıştık hep aynı şekilde oluyor dönüşü. Yaşamak istemiyorum bunları tekrar. Ofis açacakmış, benim de onunla çalışmamı istiyor(şu an zaaf noktamdan vurmaya çalışıyor farkındayım)
Ama ne yapayım ben?

Çocukluğumdan beri ailem hep yarım iş yaptı böyle, asla güven vermediler bana. Sözlerini asla tutmazlar. Maddi problemleri olmadığı halde bana inanılmaz yokluk çektirdiler öğrenciliğim boyunca. Başlarda eşimden aldığım paraya da laf ediyorlardı onların canı sıkıldıkça ayda- 2 ayda bir verdikleri 100₺ ile geçineceğimi sanıyorlar. Ha kendilerine baksan her gün alışveriş yapılır mutfağa torunlara ev gereçlerine her zaman yenilerini alırlar. Mesleğimi yapabilsem inanılmaz rahatlayacağım, iş aramaya da devam ediyorum aylardır ama asgari ücretten fazlasını vermek istemiyor kimse Cumartesi dahil çalıştırarak üstelik. Zaten bu yüzden kpss’ye niyetlendim.

Eşimi basamak olarak kullanmalı mıyım kpssye kadar, veya düzgün bir iş bulana kadar? Kötülük yapmak istemiyorum ama bu şartlar altında inanın çok zorlanıyorum. Aynı eve girersek boşanma davası gider, ama ben daha huzurlu bir ortamda olurum en azından sınava kadar hemen kavgalar başlamaz heralde sşkdjfşn Ve tekrarlayan her hatasında yeniden dava açabilirim, belki o da sıkılmış olur artık kabul eder. İş konusunu nasıl çözsem, iyi kötü az çok demeden bir yere girmeli miyim? Ama işimde de huzursuz olursam nefes alacak yerim kalmamış oluyor şuan...

Nolur güzel bir şeyler söyleyin bana, çok mutsuzum :KK43:
Aynı sorunu farklı şekilde yaşamış biri olarak az çok demeden bir işe girer ev tutardim.ne kocayı ne aileyi cekmezdim
 
Az çok demeden işe girip eve çık diyorsunuz, teşekkür ederim tavsiyeleriniz için ama İstanbul’da yaşamıyorum ki daha küçük bir yerdeyim.
Ne ailem ne de eşim rahat vermez burda ayrı evim olsa. Zaten bu yüzden atanma-tayin isteme-kaçma şansım olsun diye kpss’ye yöneldim biraz da.
 
Az çok demeden işe girip eve çık diyorsunuz, teşekkür ederim tavsiyeleriniz için ama İstanbul’da yaşamıyorum ki daha küçük bir yerdeyim.
Ne ailem ne de eşim rahat vermez burda ayrı evim olsa. Zaten bu yüzden atanma-tayin isteme-kaçma şansım olsun diye kpss’ye yöneldim biraz da.
Öyleyse bir işe girin. Birikim yapın. Bu esnada ise ailenize mecburi olarak kulaklarınızı tıkayın. Ve KPSS’ye hazırlanın. Eğer inanarak çalışırsanız , başaracağınıza inanıyorum. Yaptığınız birikimide kendiniz için harcarsınız.Daha sonra atanır, yolunuza bakarsınız.
 
Şimdi eşinize dönseniz bile kpss'den hemen atanacak mısınız belli değil, umarım en kısa zamanda atanırsınız tabii. Tekrar ailenizin yanına dönmek daha sıkıntı olur bence o zaman.

Bu ülkenin yarısı asgari ücretle çalışıyor zaten, memurluk haricinde öyle cumartesi izin veren yerler de yok. Mesleğiniz nedir? Deneyim kazandıkça yükselebilirsiniz ki çevremde gördüğüm kadarıyla asgari ücretten başlanıp belli bir zaman geçtikten sonra maaş yükseliyor.

Mesela ablamın bir arkadaşı asgari ücretle kötü bir ofiste başlamıştı çalışmaya. Küçük bir odada bir sürü kişi çalışıyorlardı ve şartları o kadar zordu ki herkes asgari ücrete bu iş yapılmaz diye söyleniyordu ama iki sene içinde terfi aldı ve şu an aylık kazancı altı bin lira civarında. Belki size motivasyon olur diye vermek istedim bu örneği, bunun gibi hikayeler çok var.
 
Ya konu sahibi şimdi fark ettim nickiniz tanıdık gelince, tartışma amaçlı sormuyorum yanlış anlamayın 😊

Benim annem ile ilgili konuma bunu yazmışsınız:
Orası onun evi, onun zevki. Sizin pek müdahale hakkınız yok bence.
Kendi konunuza da bunu:
“kendi evin olunca yaparsın burda biz istemiyoruz” kaç sefer dedim bu laf ağır geliyor söylemeyin diye.

Niye ailenizin size söylemesini istemediği şeyi bana söylemişsiniz, merak ettim 😅
 
muhtesemgatsby muhtesemgatsby
Sizinki benzer değildi bence, sürekli beddua edip mutfağa kimseyi sokmayan bir annem var. Sizinki kavanozlara çorap geçiriyordu yanlış hatırlamıyorsam, yani onun kavanozları geçirebilir bence hala aynı fikirdeyim:) yeter ki size sataşmasın diye de eklemiştim sanırım. Ben kendi odama çalışma masasını gizli saklı sipariş ettim ve geldikten sonra da küslük oldu...
Bence farklıyız:)
 
İçimi dökmek istedim kızlar, çaresizim. Uzun olacak ama sabırla okursanız sevinirim. Çocuk yok boşanma aşamasındayım, yaşım 30.
1 senedir ailemin yanındayım, Temmuzdan beri eşimle ayrıyız. Boşanmayı kabul etmediği için dava uzuyor. Mesleğim var ama işsizim.

Başta bana destek olan ailem zamanla hayatımı cehenneme çevirmeye başladı. Boşanma kararı aldığımda yanındayız kızım, çok daha iyi olacak her şey vs vs.
Sonra sıkıştırma moduna geçtiler neden yavaş ilerliyor dava diye. Sonra işe başlasana neden çalışmıyorsuna evrildi durum, hatta davayı açmadan başladılar işe başlasana demeye. Sanki çok iş var ben istemiyorum... ayrıca ben zaten kafamı toplayamıyordum söylenenleri algılayamıyordum, banyoya girecek dermanım bile yoktu. Mesleğim beyin gücü ve ağır sorumluluk istiyor öyle kafam dağılsın modunda çalışamam zaten 2 sene oldu ara vereli, tamamen kopmuş olmasam da uzaklaştım ister istemez çünkü yurtdışındaydım. Durumu izah ediyorum ama sürekli başa sarıyolardı ablam bi taraftan annem babam bi taraftan. Ve ablamın kocasının iğneleyici lafları... eskiden beri kabaydı ama davadan beri devamlı çam deviriyor yuh artık diyeceğiniz çirkin şeyler söyledi yüzüme karşı, ben de tavrımı koydum hiçbir iletişim kurmuyorum artık. Ablam da sesini çıkarmıyor, arkasından “sen ona bakma boşver vıdı vıdı” modunda ezik rolde yani.

Kpss kursuna yazıldım(eşimin gönderdikleriyle geçiniyorum) gidiyorum, dişimi sıkıp buradan atanıp giderek kurtulmak istiyorum ama galiba yolun devamını getiremeyeceğim. Bıktım yalnız başıma savaşmaktan, kendimi anlatmaya çalışmaktan yorulduğumu farkedince boşver dedim it ürür kervan yürür sen devam et. Ama dediklerine tepki vermedikçe he diyip geçtikçe üstüme geldiler. Annem evin hakimidir, mutfağa girip canımın istediği bir şeyi pişiremiyorum mesela. Nevresimlerimi değiştirsem “daha yeni yıkandı yazık günah” diyor. Deterjanı kendim aldığım halde. Kardeşime de öyle, “bunlar yeni yıkandı neden kirliye attın!” Ama kendisi 1 saat giymiş olsa da tek bluzunu atıyor makineye mesela.
Bişey almak-değiştirmek istesem babam hemen muhalefet “kendi evin olunca yaparsın burda biz istemiyoruz” kaç sefer dedim bu laf ağır geliyor söylemeyin diye. İlk yaptığında bilemedim ağzımdan kaçtı dedi özür diledi, sonra tekrar tekrar yaptı ama.

İnanın öyle absürt şeyler de yapmıyorum. Mesela led ışıklar yerleştirdik kardeşimle odamızın penceresine, işitmediğim laf kalmadı ama çıkarmadım. Çalışma masası aldım odaya, saymadıkları laf kalmadı yine. Tahammül edemiyolar güzel olan şeyler yaptığımda. Arada eve aldığım bir sokak kedisi var, annem içeri alın yazık diyordu alıştı eve hayvan, ama sonradan ne olduysa bas bas bağırıyor çığlık atıyor eve alırsam resmen(odamdan çıkarmadığım halde) Zaten son kavga da bu oldu (yine kendi evine al biz istemiyoruz vs) ve tek kelime konuşmuyorum artık annemle ve babamla.

Mesele kedi, led ışık, her gece tam yatağımın aldığı açıda “uyuyamıyorum odanıza gece lambası taksanız olmaz mı” dediğim halde ısrarla yaktıkları pasparlak gündüz lambası değil. Mesele saygı görmemem, yok sayılmam. Ve sürekli “allah belanı versin, annene babana itaat etmeyince işin böyle rast gitmez işte, keşke doğmasaydın” laflarını duymak.

Diğer yandan eşim de tekrar birlikte olmak istiyor, ama ona asla güvenmiyorum birlikte olma niyetim kesinlikle yok. Evet çok özlüyorum bu şartlar altında ayrılmak çok zor benim için, ama defalarca ayrıldık barıştık hep aynı şekilde oluyor dönüşü. Yaşamak istemiyorum bunları tekrar. Ofis açacakmış, benim de onunla çalışmamı istiyor(şu an zaaf noktamdan vurmaya çalışıyor farkındayım)
Ama ne yapayım ben?

Çocukluğumdan beri ailem hep yarım iş yaptı böyle, asla güven vermediler bana. Sözlerini asla tutmazlar. Maddi problemleri olmadığı halde bana inanılmaz yokluk çektirdiler öğrenciliğim boyunca. Başlarda eşimden aldığım paraya da laf ediyorlardı onların canı sıkıldıkça ayda- 2 ayda bir verdikleri 100₺ ile geçineceğimi sanıyorlar. Ha kendilerine baksan her gün alışveriş yapılır mutfağa torunlara ev gereçlerine her zaman yenilerini alırlar. Mesleğimi yapabilsem inanılmaz rahatlayacağım, iş aramaya da devam ediyorum aylardır ama asgari ücretten fazlasını vermek istemiyor kimse Cumartesi dahil çalıştırarak üstelik. Zaten bu yüzden kpss’ye niyetlendim.

Eşimi basamak olarak kullanmalı mıyım kpssye kadar, veya düzgün bir iş bulana kadar? Kötülük yapmak istemiyorum ama bu şartlar altında inanın çok zorlanıyorum. Aynı eve girersek boşanma davası gider, ama ben daha huzurlu bir ortamda olurum en azından sınava kadar hemen kavgalar başlamaz heralde sşkdjfşn Ve tekrarlayan her hatasında yeniden dava açabilirim, belki o da sıkılmış olur artık kabul eder. İş konusunu nasıl çözsem, iyi kötü az çok demeden bir yere girmeli miyim? Ama işimde de huzursuz olursam nefes alacak yerim kalmamış oluyor şuan...

Nolur güzel bir şeyler söyleyin bana, çok mutsuzum :KK43:
Ben olsam kendimi cinsel olarak kullandırmak durumunda kalacağım için
Bunu rol icabı basamak icabı filan yapamazdim.
Birisi bana ben istediğim için dokunabilmeli.
 
Boşanmam doğru karar sonra iş beğemmemezlik yapma annenin lafları çok ağır işe gir en azından akşam işten gelince onlarla fazla muhatap olman çok rahatına düşkün hallerin var çok ince ayrıntılara takılma sanırım takıntılı bir insansın , aileni çok fena böyle annem olda bana ağır konuşan sanırım bende küser konuşmazdım işe girmeye odaklan belli yaştan sonra işe almıyorlar patronlar hep genç kız olmasını istiyorlar
 
Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
X