İçimi dökmek istedim kızlar, çaresizim. Uzun olacak ama sabırla okursanız sevinirim. Çocuk yok boşanma aşamasındayım, yaşım 30.
1 senedir ailemin yanındayım, Temmuzdan beri eşimle ayrıyız. Boşanmayı kabul etmediği için dava uzuyor. Mesleğim var ama işsizim.
Başta bana destek olan ailem zamanla hayatımı cehenneme çevirmeye başladı. Boşanma kararı aldığımda yanındayız kızım, çok daha iyi olacak her şey vs vs.
Sonra sıkıştırma moduna geçtiler neden yavaş ilerliyor dava diye. Sonra işe başlasana neden çalışmıyorsuna evrildi durum, hatta davayı açmadan başladılar işe başlasana demeye. Sanki çok iş var ben istemiyorum... ayrıca ben zaten kafamı toplayamıyordum söylenenleri algılayamıyordum, banyoya girecek dermanım bile yoktu. Mesleğim beyin gücü ve ağır sorumluluk istiyor öyle kafam dağılsın modunda çalışamam zaten 2 sene oldu ara vereli, tamamen kopmuş olmasam da uzaklaştım ister istemez çünkü yurtdışındaydım. Durumu izah ediyorum ama sürekli başa sarıyolardı ablam bi taraftan annem babam bi taraftan. Ve ablamın kocasının iğneleyici lafları... eskiden beri kabaydı ama davadan beri devamlı çam deviriyor yuh artık diyeceğiniz çirkin şeyler söyledi yüzüme karşı, ben de tavrımı koydum hiçbir iletişim kurmuyorum artık. Ablam da sesini çıkarmıyor, arkasından “sen ona bakma boşver vıdı vıdı” modunda ezik rolde yani.
Kpss kursuna yazıldım(eşimin gönderdikleriyle geçiniyorum) gidiyorum, dişimi sıkıp buradan atanıp giderek kurtulmak istiyorum ama galiba yolun devamını getiremeyeceğim. Bıktım yalnız başıma savaşmaktan, kendimi anlatmaya çalışmaktan yorulduğumu farkedince boşver dedim it ürür kervan yürür sen devam et. Ama dediklerine tepki vermedikçe he diyip geçtikçe üstüme geldiler. Annem evin hakimidir, mutfağa girip canımın istediği bir şeyi pişiremiyorum mesela. Nevresimlerimi değiştirsem “daha yeni yıkandı yazık günah” diyor. Deterjanı kendim aldığım halde. Kardeşime de öyle, “bunlar yeni yıkandı neden kirliye attın!” Ama kendisi 1 saat giymiş olsa da tek bluzunu atıyor makineye mesela.
Bişey almak-değiştirmek istesem babam hemen muhalefet “kendi evin olunca yaparsın burda biz istemiyoruz” kaç sefer dedim bu laf ağır geliyor söylemeyin diye. İlk yaptığında bilemedim ağzımdan kaçtı dedi özür diledi, sonra tekrar tekrar yaptı ama.
İnanın öyle absürt şeyler de yapmıyorum. Mesela led ışıklar yerleştirdik kardeşimle odamızın penceresine, işitmediğim laf kalmadı ama çıkarmadım. Çalışma masası aldım odaya, saymadıkları laf kalmadı yine. Tahammül edemiyolar güzel olan şeyler yaptığımda. Arada eve aldığım bir sokak kedisi var, annem içeri alın yazık diyordu alıştı eve hayvan, ama sonradan ne olduysa bas bas bağırıyor çığlık atıyor eve alırsam resmen(odamdan çıkarmadığım halde) Zaten son kavga da bu oldu (yine kendi evine al biz istemiyoruz vs) ve tek kelime konuşmuyorum artık annemle ve babamla.
Mesele kedi, led ışık, her gece tam yatağımın aldığı açıda “uyuyamıyorum odanıza gece lambası taksanız olmaz mı” dediğim halde ısrarla yaktıkları pasparlak gündüz lambası değil. Mesele saygı görmemem, yok sayılmam. Ve sürekli “allah belanı versin, annene babana itaat etmeyince işin böyle rast gitmez işte, keşke doğmasaydın” laflarını duymak.
Diğer yandan eşim de tekrar birlikte olmak istiyor, ama ona asla güvenmiyorum birlikte olma niyetim kesinlikle yok. Evet çok özlüyorum bu şartlar altında ayrılmak çok zor benim için, ama defalarca ayrıldık barıştık hep aynı şekilde oluyor dönüşü. Yaşamak istemiyorum bunları tekrar. Ofis açacakmış, benim de onunla çalışmamı istiyor(şu an zaaf noktamdan vurmaya çalışıyor farkındayım)
Ama ne yapayım ben?
Çocukluğumdan beri ailem hep yarım iş yaptı böyle, asla güven vermediler bana. Sözlerini asla tutmazlar. Maddi problemleri olmadığı halde bana inanılmaz yokluk çektirdiler öğrenciliğim boyunca. Başlarda eşimden aldığım paraya da laf ediyorlardı onların canı sıkıldıkça ayda- 2 ayda bir verdikleri 100₺ ile geçineceğimi sanıyorlar. Ha kendilerine baksan her gün alışveriş yapılır mutfağa torunlara ev gereçlerine her zaman yenilerini alırlar. Mesleğimi yapabilsem inanılmaz rahatlayacağım, iş aramaya da devam ediyorum aylardır ama asgari ücretten fazlasını vermek istemiyor kimse Cumartesi dahil çalıştırarak üstelik. Zaten bu yüzden kpss’ye niyetlendim.
Eşimi basamak olarak kullanmalı mıyım kpssye kadar, veya düzgün bir iş bulana kadar? Kötülük yapmak istemiyorum ama bu şartlar altında inanın çok zorlanıyorum. Aynı eve girersek boşanma davası gider, ama ben daha huzurlu bir ortamda olurum en azından sınava kadar hemen kavgalar başlamaz heralde sşkdjfşn Ve tekrarlayan her hatasında yeniden dava açabilirim, belki o da sıkılmış olur artık kabul eder. İş konusunu nasıl çözsem, iyi kötü az çok demeden bir yere girmeli miyim? Ama işimde de huzursuz olursam nefes alacak yerim kalmamış oluyor şuan...
Nolur güzel bir şeyler söyleyin bana, çok mutsuzum
