Arkadasimdin sen benim. Hani demistim sana ben kimseye israr etmeyi sevmem bana yalan soylemek zorunda kalmasinlar diye. Yalan beni cok sogutur bitirir demistim... Senin derdini dinlerken hep, sana iyiyim diye yalan soyledim diye huzursuzdum kendi icimde. Ama akliyordum kendimi, aglamadan konusacagim gunlere sakliyordum sana acilmayi. Zaten butun bir hayat aliskanligidir bende ketum olmak. Seninle az kalmisti derdimi acmaya yasadiklarimi anlatmaya... Olmadi! Bugun yakaladigim yalanin hic olmadi! Cok gereksiz bir yalan ama yalandi iste! Yuzlesmeyecegim ne yazik ki... Boyle kalacak icimde... Iyi ki acmamisim sana kendimi. Iyi ki anlatmamisim gulumsememin arkasindakileri... Babaannem derdi hep, el elin esegini turku cagirarak ararmis! Anlatsaydim oyle olacakti!!! Arkadas dedigin tesaduflerle bir araya geldigin insandir ama dogrularla emekle yoluna devam edersen arkadas kalir. Canim arkadasim derken ben samimiydim oysa... Cok uzgunum su an cunku ben senin derdini kendi derdim gibi benimserdim. Ve ne komik ki su an hayatim aslinda altust iken, ben senin bana soyledigin bu kiytirik yalan icin gozyasi dokuyorum. Belki de bu yaslar sana degil de, benim yalnizligimin devam edecegine duydugum uzuntuyedir... Bana yalan soyleme ben unutmam her detay kafamda sakli kalir, cikar gelir bir yerden demistim. Karakter meselesi deyip gececegim bir gun ama henuz erken.. Hele bir gomuleyim kendime tekrar dogrulurum. Artik o dostu kazik atti diye uzuntuden kucucuk bebeginin sutu kesilmesine sebep olan saf degilim. Buyudum! Arkadassin benim icin hala. Kulaga gelince ayni ama icimdeki anlami baska artik! Eski anlami gectigimiz yollarda sakli kalacak, bir daha o anlami hic tasiyamayacak!