Allah'ım kaldırmakta çok zorlanıyorum artık.
Böyle konuşmak istemiyorum seninle ama gerçekten seni ilgilendirmiyor arkadaşlıklarım, beni çok yoruyor, zorluyorsun yıllardır... Zaten arkadaşım pek yok diyebiliriz ki şimdi açarsam iyice uzar ama etkilerin yok değil bunda da biraz.
Sabahın köründe olur gecenin 3ünde olur istediğim kişiyle konuşurum bu yaşımda ne hesabı artık ya.
Sevgilim de olur kime ne...
Yok, ama olsa gerçekten kime ne..
Yıllardır başına bir iş gelecek ne haltlar yiyorsun deyip durmaktan bıkmadın usanmadın. Rahatlayamadın, "bak gördün mü başına iş geldi" diyemediğin bana bu yüzden bağırıp çağıramadığın için. Gelirse de ben katlanırım, çekerim cezasını, kendim karar vermişimdir sen değil. Kendi hislerime senden çok güveniyorum genellikle... Çuvallarsam da irade benim, alırım dersimi.
Evlenince, işe girince mi adam yerine konacağız illa. Böyle insan değil miyim?
Sevgili olmadan tanımadan evlenip boşanayım mı mesela, bunu mu istiyorsun? O zaman da ne laf yerim diye düşünüyorum.. Hani ben görücü usulü evlendim kızım sevsin tanısın diyordun, nasıl olacak? Her şey sizin kontrolünüzde olsun, yarı görücü olsun, çok gezilmesin uzun sürmeden olsun bitsin istiyorsun heralde anlamadım.
Hatırlıyorum lisede bir ilişkim olmuştu da ayda bir görüşeceksiniz demiştin, şu yaşadığımız zamanı bilmiyorsun tanımıyorsun bence, ne kadar eski kafalı bir yaklaşımdı, neyse tamam o zaman küçüktüm de pek küçüklüğümden olduğunu düşünmediğim için böyle söylüyorum, şimdi de yapmazsın dilerim, hoş bunun arka planında babam da vardı biliyorum ama. Bu yüzden çalışmadan bu işlere de pek giresim yok işkence çektiriyorsun resmen ama bilemiyorum tabi...