- 17 Aralık 2015
- 26.431
- 48.122
Bir kere şu düşünceyi atın kafanızdan. "koskoca kadın utanmıyor musun çocuk gibi" ağlayın, üzülün, mutlu olun...1 bucuk yıllık evliyim. Öğretmenim. 28 yaşındayim. Gerekli mantık ve olgunluğa sahip olduğumu düşünüyorum. Ancak ne zaman ailemin bulunduğu şehre gitsem 2 günde eski hayatıma sanki geri dönmüş gibi hissedip tekrar babamın bekar kızı olduğumu düşünüyorum. Ve sanki üniversiteden baba evine dönmüş gibi bir his oluyor içimde. Dolayısıyla vedalar eve geri dönüşler sıkıntı oluyor. Gitmek istemiyorum hiç bir zaman kendi evime. Eşimle aramızda hiçbir sorun yok. İlgi alaka yönünden de öyle hatta bazen ilgiden bunalirim onunlayken. Kavga bile ettiğimiz yok aylardır. Şimdi yine bayram dolayısıyla gittiğimiz memleketimden ağlaya ağlaya geri döndüm ailem de uzuldu tabi. Kendimi tutamadım onları da üzdum diye bide onun için ağladım. Koskoca kadın utanmıyor musun çocuk gibi diye kendime söyleyip duruyorum ancak ben hala ailemden ayrı sehirde başka bir evde yaşamaya adapte olamadım arkadaşlar. Her gidis geliş drama haline geldi evlendiğimxen beri. İşin icinden çıkamıyorum fikirlerinize sunuyorum teşekkürler
Ne zaman anne oldun o zaman alışırsın babanın kızı da değilde kocanın eşi yavrunun anası olmaya.. Karmaşık süreçler ve şefkatle büyümüşsün sanırım.. O yüzden aileye eğilim yüksek.. Çok normal yaşadığın şey,büyümek bazen sancılıdır tatlım,emin ol hepimiz ucundan kulağından yaşadık o sancıları..1 bucuk yıllık evliyim. Öğretmenim. 28 yaşındayim. Gerekli mantık ve olgunluğa sahip olduğumu düşünüyorum. Ancak ne zaman ailemin bulunduğu şehre gitsem 2 günde eski hayatıma sanki geri dönmüş gibi hissedip tekrar babamın bekar kızı olduğumu düşünüyorum. Ve sanki üniversiteden baba evine dönmüş gibi bir his oluyor içimde. Dolayısıyla vedalar eve geri dönüşler sıkıntı oluyor. Gitmek istemiyorum hiç bir zaman kendi evime. Eşimle aramızda hiçbir sorun yok. İlgi alaka yönünden de öyle hatta bazen ilgiden bunalirim onunlayken. Kavga bile ettiğimiz yok aylardır. Şimdi yine bayram dolayısıyla gittiğimiz memleketimden ağlaya ağlaya geri döndüm ailem de uzuldu tabi. Kendimi tutamadım onları da üzdum diye bide onun için ağladım. Koskoca kadın utanmıyor musun çocuk gibi diye kendime söyleyip duruyorum ancak ben hala ailemden ayrı sehirde başka bir evde yaşamaya adapte olamadım arkadaşlar. Her gidis geliş drama haline geldi evlendiğimxen beri. İşin icinden çıkamıyorum fikirlerinize sunuyorum teşekkürler
Başka şehre alışmak zor. Ben de ailemi özlemekten yorulmuştum. Eşimle tayin isteyip memleketimize geldik çok şükür1 bucuk yıllık evliyim. Öğretmenim. 28 yaşındayim. Gerekli mantık ve olgunluğa sahip olduğumu düşünüyorum. Ancak ne zaman ailemin bulunduğu şehre gitsem 2 günde eski hayatıma sanki geri dönmüş gibi hissedip tekrar babamın bekar kızı olduğumu düşünüyorum. Ve sanki üniversiteden baba evine dönmüş gibi bir his oluyor içimde. Dolayısıyla vedalar eve geri dönüşler sıkıntı oluyor. Gitmek istemiyorum hiç bir zaman kendi evime. Eşimle aramızda hiçbir sorun yok. İlgi alaka yönünden de öyle hatta bazen ilgiden bunalirim onunlayken. Kavga bile ettiğimiz yok aylardır. Şimdi yine bayram dolayısıyla gittiğimiz memleketimden ağlaya ağlaya geri döndüm ailem de uzuldu tabi. Kendimi tutamadım onları da üzdum diye bide onun için ağladım. Koskoca kadın utanmıyor musun çocuk gibi diye kendime söyleyip duruyorum ancak ben hala ailemden ayrı sehirde başka bir evde yaşamaya adapte olamadım arkadaşlar. Her gidis geliş drama haline geldi evlendiğimxen beri. İşin icinden çıkamıyorum fikirlerinize sunuyorum teşekkürler
Vvalla balık burcuyum.. Şuan mecburi.ailemin yannda kalmam lazım. Ama aklm fikrim evimdeSen ya bir yengecsin ya da bir balık. Mutlaka su grubundan olmalısın. Bu kadar duygusal insanlar genelde su grubundan çıkıyor.
Ben de maalesef yengeç insaniyım
Birgün bir çocuğum olursa yengec olmaması için plan yapacağım.
Sen duygusal bir kızsın. Yasadigin sey bana çok anormal gelmedi.
Asıl anormallik bende. Oku da kendinin bana nispeten ne kadar normal olduğunu anla.
Annemle babam alt sokakta oturuyor.
Pencereden annemin evini ve sokağını görüyorum.
Her gün olmasa bile 2 günde bir ,birarada oliyoruz.
Ordan kendi evime dönerken üzülüyorum. Yani 2 adımlık mesafede bile bir dram ortami yaratıyorum.
Daha doğrusu annembabam üzülür mu diye üzülüyorum.
Genelde onların yatma saatine kadar oturuyorum ki ben gidince hemen yatsınlar da üzülmeye zamam bulamasınlar
Annem her zaman balkondan el sallar ben evden bi yere giderken. köşeyi dönene kadar ben de ona el sallarim
. Çok defa düşme tehlikesi atlattım anneme bakacağım diye.
Eşim dalga geçiyor. 40 günlük yola gider gibi anca trajedi yapıyormuşum.
Hakli adam
Ses etmiyorum.
Ama ben de böyle olmaktam hic memnun değilim.
Ruh hastasıyım iste baska açıklaması yok.
Yani üzülme. Sen tek değilsin.
Zamanla hafifler ama hicbir zaman tam olarak bitmez.
Bu şekilde yaşamaya alışmak en iyisi.
Anne baba evinden daha güzel bir ev yok.
Baba evinin uykusu dünyadaki hiçbir yerde yok ❤
Baba evi meydan evi, diyen boşuna demiyor da işte insan evlenince baba evine sığmıyor artık
Allah onları başımızdan eksik etmesin. Sağlık olsun da.. napalım insan insana kavuşur
Vallahi öyle koskoca kadın niye agliyosunuz.1 bucuk yıllık evliyim. Öğretmenim. 28 yaşındayim. Gerekli mantık ve olgunluğa sahip olduğumu düşünüyorum. Ancak ne zaman ailemin bulunduğu şehre gitsem 2 günde eski hayatıma sanki geri dönmüş gibi hissedip tekrar babamın bekar kızı olduğumu düşünüyorum. Ve sanki üniversiteden baba evine dönmüş gibi bir his oluyor içimde. Dolayısıyla vedalar eve geri dönüşler sıkıntı oluyor. Gitmek istemiyorum hiç bir zaman kendi evime. Eşimle aramızda hiçbir sorun yok. İlgi alaka yönünden de öyle hatta bazen ilgiden bunalirim onunlayken. Kavga bile ettiğimiz yok aylardır. Şimdi yine bayram dolayısıyla gittiğimiz memleketimden ağlaya ağlaya geri döndüm ailem de uzuldu tabi. Kendimi tutamadım onları da üzdum diye bide onun için ağladım. Koskoca kadın utanmıyor musun çocuk gibi diye kendime söyleyip duruyorum ancak ben hala ailemden ayrı sehirde başka bir evde yaşamaya adapte olamadım arkadaşlar. Her gidis geliş drama haline geldi evlendiğimxen beri. İşin icinden çıkamıyorum fikirlerinize sunuyorum teşekkürler
Ailemin evi ile benim evim arası 5 km, 10 dk mesafe.
Gidince bana afakan basıyor, duramıyorum.
6 senedir evliyim, daha 1 kere bile eşim ile akşam yemeyi hariç gitmedim kendim.
Korona sebebiyle 4 aydır görüşmüyoruz zaten, yarın artık kocamın zoruyla gideceğiz bayramlaşmaya, suratımdan düşen bin parça
Gayet severim halbuki ama öyle bir bağımlılığım yok.
33 yaşında 8 yıllık evliyim. Iki tane oğlum var ama memleketimden dönerken hala ağlayarak dönüyorum. Ilk bir hafta asla alışamıyorum evime hep aklim orda olsaydım soyle olurdu boyle olurdu kafamda hep bunlar dönüyor. Memleketim uzak ha deyince gidemiyorum her istediğimde. Halbuki eşimle gayet iyiyiz onu cok seviyorum evliliğimde bi sıkıntim yok allaha sukur ama Iste bilmiyorum niye böyle oluyor. Seni çok iyi anlıyorum ama herkes yerinde sağ olsun mutlu olsun Allahım saglik versin deyip kendimi teselli etmeye çalışıyorum iste..1 bucuk yıllık evliyim. Öğretmenim. 28 yaşındayim. Gerekli mantık ve olgunluğa sahip olduğumu düşünüyorum. Ancak ne zaman ailemin bulunduğu şehre gitsem 2 günde eski hayatıma sanki geri dönmüş gibi hissedip tekrar babamın bekar kızı olduğumu düşünüyorum. Ve sanki üniversiteden baba evine dönmüş gibi bir his oluyor içimde. Dolayısıyla vedalar eve geri dönüşler sıkıntı oluyor. Gitmek istemiyorum hiç bir zaman kendi evime. Eşimle aramızda hiçbir sorun yok. İlgi alaka yönünden de öyle hatta bazen ilgiden bunalirim onunlayken. Kavga bile ettiğimiz yok aylardır. Şimdi yine bayram dolayısıyla gittiğimiz memleketimden ağlaya ağlaya geri döndüm ailem de uzuldu tabi. Kendimi tutamadım onları da üzdum diye bide onun için ağladım. Koskoca kadın utanmıyor musun çocuk gibi diye kendime söyleyip duruyorum ancak ben hala ailemden ayrı sehirde başka bir evde yaşamaya adapte olamadım arkadaşlar. Her gidis geliş drama haline geldi evlendiğimxen beri. İşin icinden çıkamıyorum fikirlerinize sunuyorum teşekkürler
Bazı insanlar anne babasına çok düşkün hanfendi bunun bireyselliklr hiç ilgisi yokValla başka değil.
Ablam evli olduğu dönemde bayağı uzaktı, hiç duygusallaştığımızı bilmem.
Keza geçen sene yine başka şehre taşındı, gene aynıyız.
Diyorum ya 5 km ötede ailem var, aylarca görmüyorum.
Eminim şehir dışındaki insanlar bizden daha çok görüşüyordur, korona öncesinde de ayda bir akşam iki saat yemeğe giderdim zaten.
Hepimizin ayrı hayatları var, yetiyor yani.
Erkek ya da kadının böyle aile düşkünü olmasını ise gerçekten abes buluyorum, evlenmeyeydin kardeş o zaman diyorum.
Gerçekten komik çünkü, hem ağlarım hem giderim dediklerinden.
Hayatlarını birleştirdikleri insana da kötü hissettiriyorlar.
Haha evet ya. Desene burçlara suç atma sen manyaksınVvalla balık burcuyum.. Şuan mecburi.ailemin yannda kalmam lazım. Ama aklm fikrim evimdeEvet burada da rahatm ama kendi evim gibisi yok.. Evime gidemediğim için çok üzülüyorum mesela..eşmle falan sıkıntımız yok çok şükür.. Kaynvalidem üst katımda karantinada diye gidemiyorum
Yok yav ne manyağıHaha evet ya. Desene burçlara suç atma sen manyaksın