- 9 Ocak 2013
- 2.163
- 2.968
Canim belliki hayirli bir evlatsin seni güzel yetiştirmiş ailen
merak ediyorum sana davrandılar benimde evlatlarim var ögrenebilecegim herşeye açigim
Canim belliki hayirli bir evlatsin seni güzel yetiştirmiş ailenBenim için ana ve baba en azından şuan için hersey ve herkesin önünde geliyor. Duygusal bir ailede büyüdüm. Bu yüzden sevgim de çok cok fazla. Zaten hep duygularımı coşkun yasayan biriyim. İşte bu bazen sorun yaratıyor ne yazikki
AminSen ya bir yengecsin ya da bir balık. Mutlaka su grubundan olmalısın. Bu kadar duygusal insanlar genelde su grubundan çıkıyor.
Ben de maalesef yengeç insaniyım
Birgün bir çocuğum olursa yengec olmaması için plan yapacağım.
Sen duygusal bir kızsın. Yasadigin sey bana çok anormal gelmedi.
Asıl anormallik bende. Oku da kendinin bana nispeten ne kadar normal olduğunu anla.
Annemle babam alt sokakta oturuyor.
Pencereden annemin evini ve sokağını görüyorum.
Her gün olmasa bile 2 günde bir ,birarada oliyoruz.
Ordan kendi evime dönerken üzülüyorum. Yani 2 adımlık mesafede bile bir dram ortami yaratıyorum.
Daha doğrusu annembabam üzülür mu diye üzülüyorum.
Genelde onların yatma saatine kadar oturuyorum ki ben gidince hemen yatsınlar da üzülmeye zamam bulamasınlar
Annem her zaman balkondan el sallar ben evden bi yere giderken. köşeyi dönene kadar ben de ona el sallarim
. Çok defa düşme tehlikesi atlattım anneme bakacağım diye.
Eşim dalga geçiyor. 40 günlük yola gider gibi anca trajedi yapıyormuşum.
Hakli adam
Ses etmiyorum.
Ama ben de böyle olmaktam hic memnun değilim.
Ruh hastasıyım iste baska açıklaması yok.
Yani üzülme. Sen tek değilsin.
Zamanla hafifler ama hicbir zaman tam olarak bitmez.
Bu şekilde yaşamaya alışmak en iyisi.
Anne baba evinden daha güzel bir ev yok.
Baba evinin uykusu dünyadaki hiçbir yerde yok ❤
Baba evi meydan evi, diyen boşuna demiyor da işte insan evlenince baba evine sığmıyor artık
Allah onları başımızdan eksik etmesin. Sağlık olsun da.. napalım insan insana kavuşur
Biz de bayrami 2ye bölüp 2 gün 2 gün yaptık. Giderken ben de istemsiz oyalandim. Ne kadar eşimin annesini çok sevsem de kendi annen gibi hissedemiyorsunŞimdi annemlerdeyim. Dün geldim kahvaltımızı yaptık, annemle çıktık dolaştık kahvemizi içtik. Geldik mangal yaptık tatlılar yendi, espri kahkaha gırla.
Şimdi kayınaileme gitmek için yola çıkacağız eşimle. Bizimkilere 1 gün onlara da 1 gün. Adaletli olmak zorundayız ya. Eşimle sorunum da yok ha. Aileme bağımlı da değilim. Niye o zaman 1 dakika daha uzatmak için yavaş hareket ediyorum. Ne diye evlendim de onlarla geçirebileceğim zamanı azaltmışım diye kendi kendime söylenmeden edemiyorum. Biliyorum bir süreden sonra artık herkes kendi yoluna koyulmalı ama bilmiyorum işte.
Çok şükür evimde huzur güven sessizlik eğlence her şey mevcutHerkes yerinde sağ olsun üzmeyin kendinizi. Gidince görebileceğiniz arayınca konuşabileceğiniz bir aileniz var. Kendi eviniz işiniz gücünüz aileniz var. Evinizde huzurunuz mu yok?
Sizin durumunuz da benzermis bana. Umarım siz de en kısa sürede rahatlarsinizBekar 3 yil ayri yasadim. Ilk 2 yil kendi evime bu ev kimin evi idareten burda duruyorum gibi gelirdi. Uyaninca ben neredeyim olurdu. 3 sene babami kaybettik. Babama aşık bir kızdım. Ve 31 yaşındaydım kaybettiğinde. O ev bana.o kadar yabancı oldu ki. Bu sefer kendi evim gerçek evimmiş gibi geldi. Ailemin yanında idareten duruyor gibi his. 1 yıllık evliyim ve evlenince şehir degistirdim. Eşyalar farklı, ev farklı. Eşim e bakıyorum bazan bu adam.ne arıyor evde diyorumşu anda hiçbir evi kendi evim gibi hissetmiyorum..
Umarim kendime gelirim bir an önce evsizlik zor
Benim özellikle babam bana 15 16 yaşlarımdan itibaren evle ilgili sorunlara veya sorumluluklara katılmama izin verdi. Özgürlügumu kısıtlamadi. Zaten çok gezip tozan bir çocuk değildim genelde okulla derslerle ilgiliydim. Ancak sosyal hayatım da fena sayılmazdi. Babam da buna her zaman saygı duydu. Çocukluk çağım ise sanırım tek kız çocuk olduğum için babam tarafından fazlaca sevilerek büyütüldum. Ancak şımarıklık ile karıştırmayın. Her dediğim tabiki alınmadı yapılmadı. Uysal ve utangaç bir çocuktum. Zaten az şey isterdim o da kısmen yapılırdıCanim belliki hayirli bir evlatsin seni güzel yetiştirmiş ailen
merak ediyorum sana davrandılar benimde evlatlarim var ögrenebilecegim herşeye açigim
Neden utanasınki arkadaşım ben de on üç yıllık evliyim hala ağlarım üzülürüm bu aile ile olan kuvvetli bağdan kaynaklı..Bu da bence güzel bir şey..1 bucuk yıllık evliyim. Öğretmenim. 28 yaşındayim. Gerekli mantık ve olgunluğa sahip olduğumu düşünüyorum. Ancak ne zaman ailemin bulunduğu şehre gitsem 2 günde eski hayatıma sanki geri dönmüş gibi hissedip tekrar babamın bekar kızı olduğumu düşünüyorum. Ve sanki üniversiteden baba evine dönmüş gibi bir his oluyor içimde. Dolayısıyla vedalar eve geri dönüşler sıkıntı oluyor. Gitmek istemiyorum hiç bir zaman kendi evime. Eşimle aramızda hiçbir sorun yok. İlgi alaka yönünden de öyle hatta bazen ilgiden bunalirim onunlayken. Kavga bile ettiğimiz yok aylardır. Şimdi yine bayram dolayısıyla gittiğimiz memleketimden ağlaya ağlaya geri döndüm ailem de uzuldu tabi. Kendimi tutamadım onları da üzdum diye bide onun için ağladım. Koskoca kadın utanmıyor musun çocuk gibi diye kendime söyleyip duruyorum ancak ben hala ailemden ayrı sehirde başka bir evde yaşamaya adapte olamadım arkadaşlar. Her gidis geliş drama haline geldi evlendiğimxen beri. İşin icinden çıkamıyorum fikirlerinize sunuyorum teşekkürler
Sizinki komik zaten hatta baya komik. Aynı sehirde olup ufak bir ayrilikta salya sümük ağlamak. Ama bu kızın anlattığı farkli bir durum. Siz misal mecbur bayramda gideceğim yüzümden düşen bin parca ama ailemi seviyorum demissiniz. Biri bana seni seviyorum ama bayramda geleceğim için yüzümden düşen bin parca dese beni sevmiyor derim.Bana genel olarak anlamsız geliyor bu durum.
Kayın ailem sizin gibi.
Yahu hep beraber aynı şehirde yaşıyoruz, bayramları memleketlerinde geçiriyorlar, giderken ağlaşma seromonisi.
Komik değil mi, bana mı öyle geliyor?
Üniversiteyi de dışarıda okumuşsunuz, halbuki alışmanız lazımdı.
İnsanlar birey olarak yetişmeli ve öyle görmeli kendilerini.
‘Döneceğim yer orası’ diyerek, kendinizi zaten bir çembere dahil etmişsiniz hep, farkında olmadan.
Evet aile her şeydir ama bağlılık iyidir, bağımlılık değil.
Yazınızdan çıkardığım sonuç gerekli mantık ve olgunluğa sahip olamadığınız yönünde1 bucuk yıllık evliyim. Öğretmenim. 28 yaşındayim. Gerekli mantık ve olgunluğa sahip olduğumu düşünüyorum. Ancak ne zaman ailemin bulunduğu şehre gitsem 2 günde eski hayatıma sanki geri dönmüş gibi hissedip tekrar babamın bekar kızı olduğumu düşünüyorum. Ve sanki üniversiteden baba evine dönmüş gibi bir his oluyor içimde. Dolayısıyla vedalar eve geri dönüşler sıkıntı oluyor. Gitmek istemiyorum hiç bir zaman kendi evime. Eşimle aramızda hiçbir sorun yok. İlgi alaka yönünden de öyle hatta bazen ilgiden bunalirim onunlayken. Kavga bile ettiğimiz yok aylardır. Şimdi yine bayram dolayısıyla gittiğimiz memleketimden ağlaya ağlaya geri döndüm ailem de uzuldu tabi. Kendimi tutamadım onları da üzdum diye bide onun için ağladım. Koskoca kadın utanmıyor musun çocuk gibi diye kendime söyleyip duruyorum ancak ben hala ailemden ayrı sehirde başka bir evde yaşamaya adapte olamadım arkadaşlar. Her gidis geliş drama haline geldi evlendiğimxen beri. İşin icinden çıkamıyorum fikirlerinize sunuyorum teşekkürler
Çalıştığınız semt bile çok etkiliyor. Ben bekarken yaşadığım ilin başka bir semtinde çalışıyordum ve oradan da, o evden de nefret ediyordum. Şimdi hem iş değiştirdim hem de semt. Dünya varmış dedim. Sizin yazdıklarınızı okuyunca aklıma geldi.15 yıllık evliyim. Öğretmenim. Bebeğim var. Eşimin ve benim memleketimden farklı bir ilde çalışıyoruz. Benim anne ve babam yaklaşık 12-13 yıldır senenin 10 ayın yanımızda geçiriyorlar. Eşim kendisi teklif etti. Evimiz çok katlı. Onlar alt katta, biz üst katta. Bize bir zararları yok.Aksine yemek, temizlik, çocuk konusunda iyi oluyor. Her yaz 1 ay benim memleketime gidiyoruz. Annemler de geliyor.Annemeler sürekli yanımda yani Ama her yaz memlekete dönüşte saatlerce ağlıyorum. Anlatamayacağım bir duygu. Ben çalıştığım şehre ait değilim. Resmen nefret ediyorum oradan. Oradaki evimi de sevmiyorum. Üstelik memleketteki evimiz küçük, çok eski. Ama ben o evde mutluyum. Resmen evin, şehrin havasını içime çekince her hücremde hissediyorum. Tayin isteyip gelelim bburaya desem istediğim o değil. İstediğim çalışma ve evlilik hayatından önce yaşadığım hayat. O zaman ne kadar güzelmiş herşey diyorum. Evde bir tabak, bir barak yıllar öncesi sahneleri hatırlatıyor bana. Anneannem vardı o zaman. Haftada iki kere bize gelirdi, onun evinden bizim eve toplu taşıma kullanmak gerekiyordu. Aynı saatte aynı otobüse binerdi. Yazın öğle ezanı 13.10 gibi okunurken gelirdi. Memleketimde olup her yaz o saatte o otobüsü görünce burnumun direği sızlıyor. 15 yıldır geçmedi. Geçmeyecek de