Diyeceksin ki “banane Y’dem Z’den ya Allah Allah” böyle sesini yükseltip çocuğunu da alıp odana giderek diyeceksin. İçeride çocuğunla yüksek sesle konuşur gibi konuşacaksın. Senin annen benim merak etme kimse senin hakkında söz sahibi olamaz, herkes haddini bilsin değil mi güzel yavrum gibi onun da duyacağı şekilde sesli sesli konuşacaksınız.Sadece susup tamam demedim ki. Ben düşüncelerimi tamamen dile getiremeyen birisi değilim, yanlış anlaşılan bir durum var sanırım. Anne ben bebeğime kendim bakarım, teşekkür ederim diyorum örneğin ama o diyor ki sen doğum yaptın yat dinlen, ben bakarım. Anne ben X marka bezi kullanmaya karar verdim deyip kullanıyorum örneğin ama bir sızdırmada falanca Y kullanmış o daha iyi onu alalım diye baskı yapıyor, kırmamak için tamam diyorum bakıyorum ona bile o karar vermiş ve ben hayır, şunu kullanmaya devam edeceğim dediğimde başkasını da dene ona göre karar ver vs.vs. uzar gider basit ama çözümsüz gibi hiçbir şeyin karar verdiğim ve uyguladığım gibi kalmaması sorunum. Yazınca anlaşılmıyor ya da eksik anlaşılıyor olabilir ama yaşayınca işin içinden çıkamıyorum. Neyse çok teşekkür ediyorum yorumlarınız için
Allah bin kere razı olsun ve size gerçekten helal olsun. Umarım sizin gibi biri olabilirim. Gerçekten sabır ve iyi niyet olarak son noktama kadar geldim zaten. DeneyeceğimDirek bam bam bam söylüyoruz. Benim çocuğumu ilk 3 ay bana bırakmayacak öyle mi? Yolarım vallahi.
Sen de cinnet geçiriyor gibi yapacaksın. Bunun başka çözümü yok bitti. 3 ayım mahvoldu diye başlayacaksın kocana annesine cinnet geçireceksin ve o kaynana her aradığında işte maşallah nazar duası vs hep yap çocuğuna. Geldiğinde vermeyeceksin anlasın. Sınırlarınızın içine etmiş. Tam yolmalık cidden.
Geç değil eğer şimdi sesin çıkmazsa bebek büyüdükçe seni ona karşı dolduracak. İzin vermediğin her şeyi yapıp kendine bağlayacak.
Zaten sürekli kızım kızım diye gezenlerden kork.
Haklısınız. Çok takdir ettim duruşunuzu. Teşekkür ederim yorumlarınız içinDiyeceksin ki “banane Y’dem Z’den ya Allah Allah” böyle sesini yükseltip çocuğunu da alıp odana giderek diyeceksin. İçeride çocuğunla yüksek sesle konuşur gibi konuşacaksın. Senin annen benim merak etme kimse senin hakkında söz sahibi olamaz, herkes haddini bilsin değil mi güzel yavrum gibi onun da duyacağı şekilde sesli sesli konuşacaksınız.
Güzel dilekleriniz için çok teşekkür ederim. Ferahlatma kısmını size de diliyorum. Umarım en kısa zamanda bebeğiniz ve kendi huzurunuz için gerekeni yaparsınız. Yorum istediğiniz için söylüyorum kesinlikle bakış açınızı değiştirmelisiniz. Bu yaptığınız kesinlikle bebeğinize yatırım veya huzurlu aile ortamı için yapılması gereken değil. Kırıp dökmek istememeniz çok güzel. Peki sizin kırıldıklarınız ? Bebeğinizle geçireceğiniz en güzel anlar ? Ki daha yolun başındasınız. Bu tavizler yüzünden ilerde daha büyük zorluklar yaşarsınız. Diyelim ki çocuğa paketli gıda ve ekranı yasakladınız. Ama kayınvalideniz kendi bildiğini okuyor. Çocuğunuzun bu ihmaller yüzünden otizm belirtileri taşıması mı yoksa kayınvalidenizin kalbinin kırılmaması mı önemli ? Duygusal olarak yaşayamadığınız anlardan bahsetmiyorum bile. Kv evlat kaybetmiş olabilir. Allah sabır versin ama bunun çözümü sizin evladınıza bu kadar müdahale etmesi değil.Amacım kayınvalidemle iyi geçinmek değil, aile birliğimi ve huzurumu sağlamak. Bu da bebeğime yaptığım bir yatırım sonuçta. Ben de sırf aralar bozulmasın diye sınır çekmeyip bebeğimi düşünmeyen bir anne değilim emin olun. Dünyaya getirdiğim canın hayatına nasıl kırıp dökmeden güzel bir can verebilirim derdindeyim. Kaybınız için çok üzüldüm. Allah sizin gönlünüzden geçeni en güzel şekilde ve en doğru zamanda versin ve acı kaybınızı hafifletsin, gönlünüzü ferahlatsın inşallah
Çok haklısınız. Doğru söze denecek bir şey yok. Çok teşekkür ederim. Umarım gereken sınırları çizip her şeyi baştan, en doğrusu ve en güzeliyle yazabilirimGüzel dilekleriniz için çok teşekkür ederim. Ferahlatma kısmını size de diliyorum. Umarım en kısa zamanda bebeğiniz ve kendi huzurunuz için gerekeni yaparsınız. Yorum istediğiniz için söylüyorum kesinlikle bakış açınızı değiştirmelisiniz. Bu yaptığınız kesinlikle bebeğinize yatırım veya huzurlu aile ortamı için yapılması gereken değil. Kırıp dökmek istememeniz çok güzel. Peki sizin kırıldıklarınız ? Bebeğinizle geçireceğiniz en güzel anlar ? Ki daha yolun başındasınız. Bu tavizler yüzünden ilerde daha büyük zorluklar yaşarsınız. Diyelim ki çocuğa paketli gıda ve ekranı yasakladınız. Ama kayınvalideniz kendi bildiğini okuyor. Çocuğunuzun bu ihmaller yüzünden otizm belirtileri taşıması mı yoksa kayınvalidenizin kalbinin kırılmaması mı önemli ? Duygusal olarak yaşayamadığınız anlardan bahsetmiyorum bile. Kv evlat kaybetmiş olabilir. Allah sabır versin ama bunun çözümü sizin evladınıza bu kadar müdahale etmesi değil.
Öncelikle teşekkür ederim. Özellikle cümlelerle örnek diyaloglarla yani açıklamanız bana büyük bir rehber oluyor. Sizin gibi daha keskin sınırlar çizmeye gayret edeceğim. Sınırlar olmadan yaşanması zor oluyor ve dediğiniz gibi özgürlük ve bebişim konusunda ben de her şeyi yapmaya hazırım. Her yolu deneyeceğim bakalım, hayır olsun. Ayrıca bahsettiğiniz anınızda inanın siz de gayet ılımlı bir şekilde sınır çizmişsiniz, tepkinize ve enerjinize bayıldım. Tekrardan çok teşekkür ederimBana biraz fazla yumuşak yüzlü geldiniz. Burdaki yorumlarınız bile öyle naif öyle yumuşak ki insan ksrşınızda yumuşak kalmak zorunda hissediyor
Kayınvalide izin yine karıştığı, yorum yaptığı bi konunun üstüne eşinizi alın karşınıza ve kısa ve öz şekilde hani benim ya annesi benim vermem gereken kararlar hakkında yorum yapıyor ve ben anneliğimi hissedemiyorum. Ben anne olduğumu annen evden gidince anladım. Bunu bana yapmaya hakkı yok. Falan işte kendi cümlelerinizle süsleyin kısaca sınırlarınızı ihlal ettiği için anneliğinizi ezdiğini söyleyin hatta ekleyin bak kucağında uyuttu şimdi kucaktan inmiyor uyku düzeni yok nasıl toparlayacağımı bile bilmiyorum yazık değil mi bana çocuğumuza falan işte neyse. Cümlenin sonuna da eğer bu işe çözüm bulamazsan annene yaptığının yanlış olduğunu ve karışmasını istemediğimi ben söyleyeceğim sende ya arkamda durursun ya da arkamda durursun başka bi alternatif göremiyorum. Diyeceksiniz.
Ama işin ucunda böyle bi adım atarken güvenli limanınız olan eşinizle bağınızın ilişkinizin bozulup dağılmasını göze alacaksınız çünkü bence tam anlamıyla eşiniz arkanızda duramayacak. Muhtemelen o da annesine hayır demeyi bilmiyor. Siz derken nasıl tepki vereceğini afallayqcak falan. Tabi iyi niyetli olarak bakıyorum. Kötü niyetle bakarsam tam bi memeden kesilmemiş erkek gibi davranıp annesine saygısızlık ettiğiniz için evliliğinizi size zindan edecek. Tabii bu durumda eğer sınırlarım ve anneliğim konusunda daha özgür olacaksam her şeyi göze alırım ben.
annemde bana öyle yap böyle yap yelek giydir üşür çorap giydir falan derdi artık bi noktada o kadar sıkıldım ki al veriyim sen bak o zaman dedim ver senden daha güzel bakarım dedi bende tüh şansını kaybettin geçti o işler senden sıra bende dedim yani biraz ayıp oldu ama hormonlarının dengesizliğine verdi heralde onu bi kere bile lafını etmediondan sonra da bi daha beni yetersiz hissettiren bi cümle etmedi. Dış kapının mandalı olan herkese sana ne demeyi öğrenmeniz lazım. Başka türlü kafanız rahat etmez. Böyle yoldan geçerken anneliğiniz hakkında yorum yapan insana bile cevap veremezsiniz siz bunu ne kendinize ne bebeğinize yapmayın. Annelik en başta dik durmayı öğrenmek demek çnükü eğitimcisiniz görüyosunuzdur çocuğunuzu korumanız gereken nice zamanlar gelecek önünüze hepsinde böyle davranamazsınız
İşte bunun için önce bu naif hallerinize biraz ket vurun. Evet çok tatlı görünüyorsunuz burdan emin olun ne kadar zor geldiğini anlıyorum ama bir kere yapınca insana bi güven geliyor devamı da çorap söküğü misali oluyor. Siz önce eşinizle konuşun. Madem aradaki dengeyi bozmayı istemiyorsunuz bunu yapması gereken kişi eşiniz ve eğer o da bu ilişkiyi bozmak istemiyorsa doğru adımı atıcaktır. He ama eşinizden bi hayır gelmiyosa da artık bi cesaret ağzınızı açın. Sonra gözünüzü yummak isteyeceksiniz zatenÖncelikle teşekkür ederim. Özellikle cümlelerle örnek diyaloglarla yani açıklamanız bana büyük bir rehber oluyor. Sizin gibi daha keskin sınırlar çizmeye gayret edeceğim. Sınırlar olmadan yaşanması zor oluyor ve dediğiniz gibi özgürlük ve bebişim konusunda ben de her şeyi yapmaya hazırım. Her yolu deneyeceğim bakalım, hayır olsun. Ayrıca bahsettiğiniz anınızda inanın siz de gayet ılımlı bir şekilde sınır çizmişsiniz, tepkinize ve enerjinize bayıldım. Tekrardan çok teşekkür ederim
Hastalık durumunda bile bakmak istemeler ama dışarıya korumalar, üç kat battaniye sarmalar, her fırsatta yapma dediğiniz şeyi yapmalar, düşünceli tavırlarla çocuğu almalar, dan diye dalmalar, kilo sorunu bile vs.vs. gerçekten her şey aynı maalesef. Benimki de çocukla birlikte tartıya çıkardı her beslenme sonrası ve şimdi gerçekten kabullendi çok iyi kilo aldığını şükür. Duymaya duymaya, görmezden gele gele nereye kadar bilmiyorum. Ben patladım artık kendi içimde. Umarım dışarıya da patlayabilirim de artık biraz durur. Lütfen dursunayy konuyu ben açtım sandımbenim kv de aynı. cocugu 4 gün önce düğüne getirdim bugün bile telefonda esime hasta olacak o cocuk düğünlerde gezdirdiniz onu diyor kendisi hastayken ona bırakıp gitmeliymişiz bebeğimizi. öylesi daha iyiymiş 3 kat battaniyeye sarmaya calisiyordu bebeğimi
he ben naptım her seferinde sunu yapma, bunu istemiyorum diye belirttim. o an okay dedi ama sonra fırsat bulduğunda yüne kendi istediğini yapmaya çalıştı. her seferinde ben uyarmak zorunda kaldım.. zordu sinir krizleri falan gecirdim. her fırsatta. ocugu bana ver sen yemek ye, cocugu bana ver sen uyu vs dedi. gece çocuk gık dese çalmadan etmeden dan diye odamıza daldı. saatlerce başımda bebeği susturayım diye bekledi. o bekledikce ben stres oldum, ben stres oldukca bebeğim huzursuzlandı. en sonunda bi gün esim anneisni durdurdu. nasıl yaptıysak öyle de bakarız çocuğumuza dedi. hala fikir beyan ediyor ama en azında cocugu kucağına dahi almaya cekinir oldu
ben açık açık söylüyordum valla. sunu yapmayın, öyle tutmayın diye. bırbır konusuyordu ama banane. evladımdan daha mı önemli. sağda solda iki kişi bi cocuga bakıyorlar falan diyormus. desin. tabii ki ikimiz bakıcaz. amaaan.. hiç takmayın. hepsi böyle valla. ben işime gelmeyen şeyleri duymazdan geliyorum artık. mesela bebeğin kilo alımıyla işgili yorum yapıyor (doktorlar çok iyi dediği halde kv göre bir bu kadar daha alması gerekiyormus) ben de “ya anne havalar da bir türlü düzelmedi” diye kıvırıyorumgıcık oluyor. ciddi manada beni sevmediğinin farkındayım ama banane. bebeğim benim istediğim ve onayladığım sekilde büyüyor
Doğru, haklısınız. Tekrardan teşekkür ediyorumİşte bunun için önce bu naif hallerinize biraz ket vurun. Evet çok tatlı görünüyorsunuz burdan emin olun ne kadar zor geldiğini anlıyorum ama bir kere yapınca insana bi güven geliyor devamı da çorap söküğü misali oluyor. Siz önce eşinizle konuşun. Madem aradaki dengeyi bozmayı istemiyorsunuz bunu yapması gereken kişi eşiniz ve eğer o da bu ilişkiyi bozmak istemiyorsa doğru adımı atıcaktır. He ama eşinizden bi hayır gelmiyosa da artık bi cesaret ağzınızı açın. Sonra gözünüzü yummak isteyeceksiniz zaten
Kadınlar kulübü olarak bir gelinin kayınvalidesinin hakkından gelmesine yardımcı olmaktan mutluluk duyarızDoğru, haklısınız. Tekrardan teşekkür ediyorum️
Ahahah Allah herkesten razı olsun. İnsanın başı sıkıştığında burada herkesin birbirine destek olduğunu bilmesi çok güzel bir şeymişKadınlar kulübü olarak bir gelinin kayınvalidesinin hakkından gelmesine yardımcı olmaktan mutluluk duyarızşaka şaka. Yazın buraya başınız sıkışınca biz size destek oluruz
Sizin n olayınızın benzerini ben yaşadım ama bu kadar ağır değildi. Bi hafta sürdü eşim destek oldu ve annesini hemen gönderdi.Herkese merhaba. Sanıyorum biraz uzun olacak hanımlar fakat dertleşmeye çok ihtiyacım var, yorumlarınızı okumak benim için çok kıymetli.
Ben otuzlarına yakın bir kadınım. Üniversite mezunuyum, meslek sahibiyim fakat evlilik durumundan semt değiştirmem gerektiği için işimden ayrıldım. Evlenip geldiğim semtte de kendime uygun bir iş bulamadım. İki yıldır evliyim. Zaten en başından beri bebiş istiyorduk ve her şey çok yolunda gidince uzatmadık. Çok şükür bebeğimi dünyaya getirdim. O zamana kadar eşim ve ailesiyle hiçbir anlaşmazlığım yoktu, her şey çok yolundaydı. Herkes karşılıklı sever sayardı birbirini. Eşimle anlaşmazlığım zaten yine yok sayılabilir belki. Bilgilendirme dışında artık konunun özüne gelelim.
Doğum yaptığım günle birlikte hayatım ve ilişkilerimiz 180 derece değişti. Kayınvalidem hep ben bakacağım diyordu ve annem uzakta oturduğu ve birtakım sebepleri olduğu için maalesef öyle de oldu. Ben kırkımız çıktıktan sonra istemeyeceğimi hep dile getirdim ama beni dinleyen olmadı ve kayınvalidem bize geldi ve tam üç ay boyunca kayınvalidem ile birlikte aynı evde yaşadık. Kayınvalidem ile hep çok iyi anlaşırdık. Beni hep kızı gibi görürdü, gerçek... Ben de onu hep öz anneme yakın görmüşümdür. Doğumumla birlikte ise tam bir şoka uğradım. Bana desteğe gelmişti ama yavruma annelik yapmaya gelmiş maalesef. Bizde lohusaya desteğe gidildiğinde sadece ev işlerine yardım edilir, anne bebeğiyle bağını geliştirsin ve rahat etsin diye ne gerekiyorsa yapılır. Bunu söylememe rağmen ben değil de kayınvalidem yeni doğum yapmış, ben ise ona destek olmaya gitmişim gibi bir durum yaşattı bana. Doğurdum ve eve geldiğim gibi ev işleriyle ben ilgilendim, bebeğimle aynı odada yatmama bile izin verilmedi, emzirirken bile psikolojik baskılarla elimden alındı, geceleri de benim ısrarımla ancak kayınvalideyi yatırıp bebeğimin başında bekleyebildim (tam üç ay 24 saat başını beklediği ve beklettiği için) ama salondaydık ve en ufak çıta diğer odadan koşar gelirdi bebeğimi kucağına almaya... Bebeğimi kucağına alıp uyusa bile asla indirmez ve saatlerce kıpırdamadan salonda kanepede otururdu. Annemlere de başta vermezdi, hiç ses edemedik. Sevsem nazar duası okuyup kem gözlere şiş diye üflerdi, hâlâ yapar. İstemediğim şeyleri (örneğin emzik vermek, ayakta sallamak vs.) yapma dedim yaptı, etme dedim inadına etti. Sonra da benim yapma etme dediklerimi yapmıyor ve etmiyor oldu. Güya sınırlarıma saygı gösteriyor ama bir nevi yalanlıyordu beni maalesef. Başkalarını anlatıp hem onları hem kendini överdi. Annemin çok sık gelememesiyle ilgili işte filancanın gelini doğurdu annesi hiç yanında olmamış biliyor musun gibi hikâyeler anlatırdı. Bebeğimi kokuma alışsın, koynumda rahat uyuyor vs. diye diye kucağından bir dakika bile indirmiyordu. (Günahını almayayım ama acaba bebeğimi emzirdi mi diye bile düşünüyorum artık o dereceydi. Bazen bebeğime bende yok süt eheh yapardı. Göğüs ucunu, sütünü, büyüklüğünü benim yanımda açıp karşılaştırmışlığı var.) Almaya çalıştığımda işte sen uyu, dinlen, toparlan vs. diyordu ve beni zorla yatırıyordu. Güya iyilik yapıyordu yani asla kötü bir şey demeden beni bebeğimden bu şekilde uzaklaştırıyordu. Elimden bebeğim alınmış, her dakika ağlıyorum, çözümsüz kalıyor. Eşimin annesi sonuçta ve şoktayım nasıl oldu bilmiyorum elim ayağım dolandı, dilim tutuldu resmen, nasıl karşı koyacağımı bilemedim. Depresyona girdim sanırım ve inanın zaten kısıtlı emzirebiliyorken bile sürekli uyuyakalır oldum. Gözüm ve ruhum kapattı kendini, sürekli uyuyor... Ağzıma bir süre yemek sürmedim ama onlara yemek yapmaya devam ettim, annem bazen birkaç günü kurtaracak yemek getirirdi ya da eşim dışarıdan söyledi ve zorla bana da yedirmeye çalışırdı. Hamileyken aldığım 22 kiloyu 10 gün içinde bebeğime hasretimden eriyerek verdim siz düşünün. Nasıl olsa elimden alacak diye ağlayıp durdum maaesef ve bebeğimden az kalsın beni soğutacaktı. Eşime konuş diye diye ağladım aylarca. O ise beni kollarında teselli edip annem senin dinlenmen ve çabuk toparlaman için böyle yapıyor demekten öteye pek geçemedi. Kendi kızdığı noktalarda uyarırdı genelde annesini. Üç ayın sonunda ancak gönderebildim.
Böylece içten içe bilene bilene içimde, kafamda hâlâ atamadığım ve takıntı hâline gelen öfkem başladı. Kayınvalidemle yaşadığım türlü türlü olayları daha detaylı yazmak istiyorum aslında ama zaten uzun oldu, iyice uzatmayayım siz anladınız. Psikolojik olarak aşırı aşırı yıprandım. Ona hiçbir zaman kötü laflar etmek de istemedim aslında çünkü o da zamanında bir evlat kaybı yaşamış diye sanırım eski zamanlarına döndü psikolojik olarak diye düşündüğüm zamanlar oldu. Fakat bu durum benim bebeğimle en çok bağ kurmam gereken, en güzel, en özel, en heyecanlı, en mutlu olacağım aylarımın kaybına değdi mi? Nasıl karşı koyamadım? Kaybettiğim zamanın telafisini nasıl yapacağım? Kendime olan öfkemden dolayı kendimden nefret ettim artık. Diyorum ya takıntı hâline getirdi zihnim yaşadıklarımı ve sürekli döndürüp döndürüp başımı zonklatıyor. Şimdi ise aylar geçse bile sürekli kalmalı gelmek (valizi bile evimde, gönderdim ama geri döndü valiz), gelemezse de görüntülü aramak istiyor. İnanın kaç bez değiştirdiniz, ne yedi, kaç dakika uyudu vs. (bebeğimin tüm kıyafetlerini kendi dizmeye bile kalkıyor, kendi evine bile beşik kurdurdu/küvet aldı/şampuan aldı/mama sandalyesi de alacakmış vs.vs.vs.) Zaten onun yüzünden bebeğimi beşiğine hiç alıştıramadım, uyku düzenimiz falan hâlâ yok, kucağımdan inmiyor ve perişanım. Bebeğim neredeyse bir yaşına girecek ama hâlâ bana hem telefondan hem bizzat gelerek beni bu bebeğin bakıcısıymışım gibi hissettiriyor, beni bebeğimle ilgili sorguya çekiyor. Evimizde zaten hiçbir özelimiz yok. Eşimle günde abartmıyorum on kere konuşabiliyorlar. Hiçbir sınırımız yok (yatak odamıza bile izinsiz girebiliyor). Fakat hep yavrum, yavrularım, kızım, kızlarım diye sever bizi. Sınırları aşar, kontrolcüdür, yönetmek ister ama hep iyiliğimizi düşündüğünü öne sürerek ve tatlı dille. Ben çok yoruldum hanımlar. Eşimi çok seviyorum, aramızda bu konu dışında hiçbir problem yok (ona göre zaten problem yok, ben kayınvalidemden ona sızlanırım çözüm bulsun diye ama o beni hiç kırmadı Allah var da çözüm de bulamadı hiçbir konuda) ama bu durum yani ailesiyle sınır çizememesi beni içten içe mahvediyor, bütün duygularımı ve hayatımı sorgular oluyorum. Uzaklaşmaktan korkuyorum. Nasıl karşı koyulur, nasıl kırıp dökmeden hayır denilir, nasıl düzeltilir, nasıl duygularımı (öfkemi, üzüntümü, kırgınlığımı, uzaklaşmamı) kontrol altına alırım, nasıl iyileşirim, evliliğimi nasıl daha iyi noktaya taşıyabilirim hiç bilmiyorum. Hele evliliğim bu şekilde nereye varır, nasıl dayanabilirim buna daha fazla hiç hiç bilmiyorum. Yardımlarınıza ihtiyacım var..
Uzun oldu kusura bakmayın. Umarım derdimi anlatabilmişimdir ve umarım dışarıdan bir göz olarak sizler mantıklı yorumlarınızla hayatıma olumlu bir yön vermem için bana destek olabilirsiniz. Şimdiden teşekkür ediyorum...
İçinize ata ata siz hasta olacaksınız sonunda.. cehenneme giden yol iyi niyet taşları ile döşeliymis..Hastalık durumunda bile bakmak istemeler ama dışarıya korumalar, üç kat battaniye sarmalar, her fırsatta yapma dediğiniz şeyi yapmalar, düşünceli tavırlarla çocuğu almalar, dan diye dalmalar, kilo sorunu bile vs.vs. gerçekten her şey aynı maalesef. Benimki de çocukla birlikte tartıya çıkardı her beslenme sonrası ve şimdi gerçekten kabullendi çok iyi kilo aldığını şükür. Duymaya duymaya, görmezden gele gele nereye kadar bilmiyorum. Ben patladım artık kendi içimde. Umarım dışarıya da patlayabilirim de artık biraz durur. Lütfen dursun️
Eşin adam değil, sen de çok pasifsin bu gidişle bebeğin kaynanana anne diyecek , yıksana ortalığı sen annesin bu ne eziklik bu ne pasiflik böyle, ben varya önce eşimin canına okurum anasını başımdan alsın diye ama sen bu halle daha çok ağlarsın, silkelen kendine gel gerekirse kavga et ve kayınvalideyi evinden ve bebeğinden uzaklaştır, kocam da kocam diyeceğine bebeğine sahip çık...Herkese merhaba. Sanıyorum biraz uzun olacak hanımlar fakat dertleşmeye çok ihtiyacım var, yorumlarınızı okumak benim için çok kıymetli.
Ben otuzlarına yakın bir kadınım. Üniversite mezunuyum, meslek sahibiyim fakat evlilik durumundan semt değiştirmem gerektiği için işimden ayrıldım. Evlenip geldiğim semtte de kendime uygun bir iş bulamadım. İki yıldır evliyim. Zaten en başından beri bebiş istiyorduk ve her şey çok yolunda gidince uzatmadık. Çok şükür bebeğimi dünyaya getirdim. O zamana kadar eşim ve ailesiyle hiçbir anlaşmazlığım yoktu, her şey çok yolundaydı. Herkes karşılıklı sever sayardı birbirini. Eşimle anlaşmazlığım zaten yine yok sayılabilir belki. Bilgilendirme dışında artık konunun özüne gelelim.
Doğum yaptığım günle birlikte hayatım ve ilişkilerimiz 180 derece değişti. Kayınvalidem hep ben bakacağım diyordu ve annem uzakta oturduğu ve birtakım sebepleri olduğu için maalesef öyle de oldu. Ben kırkımız çıktıktan sonra istemeyeceğimi hep dile getirdim ama beni dinleyen olmadı ve kayınvalidem bize geldi ve tam üç ay boyunca kayınvalidem ile birlikte aynı evde yaşadık. Kayınvalidem ile hep çok iyi anlaşırdık. Beni hep kızı gibi görürdü, gerçek... Ben de onu hep öz anneme yakın görmüşümdür. Doğumumla birlikte ise tam bir şoka uğradım. Bana desteğe gelmişti ama yavruma annelik yapmaya gelmiş maalesef. Bizde lohusaya desteğe gidildiğinde sadece ev işlerine yardım edilir, anne bebeğiyle bağını geliştirsin ve rahat etsin diye ne gerekiyorsa yapılır. Bunu söylememe rağmen ben değil de kayınvalidem yeni doğum yapmış, ben ise ona destek olmaya gitmişim gibi bir durum yaşattı bana. Doğurdum ve eve geldiğim gibi ev işleriyle ben ilgilendim, bebeğimle aynı odada yatmama bile izin verilmedi, emzirirken bile psikolojik baskılarla elimden alındı, geceleri de benim ısrarımla ancak kayınvalideyi yatırıp bebeğimin başında bekleyebildim (tam üç ay 24 saat başını beklediği ve beklettiği için) ama salondaydık ve en ufak çıta diğer odadan koşar gelirdi bebeğimi kucağına almaya... Bebeğimi kucağına alıp uyusa bile asla indirmez ve saatlerce kıpırdamadan salonda kanepede otururdu. Annemlere de başta vermezdi, hiç ses edemedik. Sevsem nazar duası okuyup kem gözlere şiş diye üflerdi, hâlâ yapar. İstemediğim şeyleri (örneğin emzik vermek, ayakta sallamak vs.) yapma dedim yaptı, etme dedim inadına etti. Sonra da benim yapma etme dediklerimi yapmıyor ve etmiyor oldu. Güya sınırlarıma saygı gösteriyor ama bir nevi yalanlıyordu beni maalesef. Başkalarını anlatıp hem onları hem kendini överdi. Annemin çok sık gelememesiyle ilgili işte filancanın gelini doğurdu annesi hiç yanında olmamış biliyor musun gibi hikâyeler anlatırdı. Bebeğimi kokuma alışsın, koynumda rahat uyuyor vs. diye diye kucağından bir dakika bile indirmiyordu. (Günahını almayayım ama acaba bebeğimi emzirdi mi diye bile düşünüyorum artık o dereceydi. Bazen bebeğime bende yok süt eheh yapardı. Göğüs ucunu, sütünü, büyüklüğünü benim yanımda açıp karşılaştırmışlığı var.) Almaya çalıştığımda işte sen uyu, dinlen, toparlan vs. diyordu ve beni zorla yatırıyordu. Güya iyilik yapıyordu yani asla kötü bir şey demeden beni bebeğimden bu şekilde uzaklaştırıyordu. Elimden bebeğim alınmış, her dakika ağlıyorum, çözümsüz kalıyor. Eşimin annesi sonuçta ve şoktayım nasıl oldu bilmiyorum elim ayağım dolandı, dilim tutuldu resmen, nasıl karşı koyacağımı bilemedim. Depresyona girdim sanırım ve inanın zaten kısıtlı emzirebiliyorken bile sürekli uyuyakalır oldum. Gözüm ve ruhum kapattı kendini, sürekli uyuyor... Ağzıma bir süre yemek sürmedim ama onlara yemek yapmaya devam ettim, annem bazen birkaç günü kurtaracak yemek getirirdi ya da eşim dışarıdan söyledi ve zorla bana da yedirmeye çalışırdı. Hamileyken aldığım 22 kiloyu 10 gün içinde bebeğime hasretimden eriyerek verdim siz düşünün. Nasıl olsa elimden alacak diye ağlayıp durdum maaesef ve bebeğimden az kalsın beni soğutacaktı. Eşime konuş diye diye ağladım aylarca. O ise beni kollarında teselli edip annem senin dinlenmen ve çabuk toparlaman için böyle yapıyor demekten öteye pek geçemedi. Kendi kızdığı noktalarda uyarırdı genelde annesini. Üç ayın sonunda ancak gönderebildim.
Böylece içten içe bilene bilene içimde, kafamda hâlâ atamadığım ve takıntı hâline gelen öfkem başladı. Kayınvalidemle yaşadığım türlü türlü olayları daha detaylı yazmak istiyorum aslında ama zaten uzun oldu, iyice uzatmayayım siz anladınız. Psikolojik olarak aşırı aşırı yıprandım. Ona hiçbir zaman kötü laflar etmek de istemedim aslında çünkü o da zamanında bir evlat kaybı yaşamış diye sanırım eski zamanlarına döndü psikolojik olarak diye düşündüğüm zamanlar oldu. Fakat bu durum benim bebeğimle en çok bağ kurmam gereken, en güzel, en özel, en heyecanlı, en mutlu olacağım aylarımın kaybına değdi mi? Nasıl karşı koyamadım? Kaybettiğim zamanın telafisini nasıl yapacağım? Kendime olan öfkemden dolayı kendimden nefret ettim artık. Diyorum ya takıntı hâline getirdi zihnim yaşadıklarımı ve sürekli döndürüp döndürüp başımı zonklatıyor. Şimdi ise aylar geçse bile sürekli kalmalı gelmek (valizi bile evimde, gönderdim ama geri döndü valiz), gelemezse de görüntülü aramak istiyor. İnanın kaç bez değiştirdiniz, ne yedi, kaç dakika uyudu vs. (bebeğimin tüm kıyafetlerini kendi dizmeye bile kalkıyor, kendi evine bile beşik kurdurdu/küvet aldı/şampuan aldı/mama sandalyesi de alacakmış vs.vs.vs.) Zaten onun yüzünden bebeğimi beşiğine hiç alıştıramadım, uyku düzenimiz falan hâlâ yok, kucağımdan inmiyor ve perişanım. Bebeğim neredeyse bir yaşına girecek ama hâlâ bana hem telefondan hem bizzat gelerek beni bu bebeğin bakıcısıymışım gibi hissettiriyor, beni bebeğimle ilgili sorguya çekiyor. Evimizde zaten hiçbir özelimiz yok. Eşimle günde abartmıyorum on kere konuşabiliyorlar. Hiçbir sınırımız yok (yatak odamıza bile izinsiz girebiliyor). Fakat hep yavrum, yavrularım, kızım, kızlarım diye sever bizi. Sınırları aşar, kontrolcüdür, yönetmek ister ama hep iyiliğimizi düşündüğünü öne sürerek ve tatlı dille. Ben çok yoruldum hanımlar. Eşimi çok seviyorum, aramızda bu konu dışında hiçbir problem yok (ona göre zaten problem yok, ben kayınvalidemden ona sızlanırım çözüm bulsun diye ama o beni hiç kırmadı Allah var da çözüm de bulamadı hiçbir konuda) ama bu durum yani ailesiyle sınır çizememesi beni içten içe mahvediyor, bütün duygularımı ve hayatımı sorgular oluyorum. Uzaklaşmaktan korkuyorum. Nasıl karşı koyulur, nasıl kırıp dökmeden hayır denilir, nasıl düzeltilir, nasıl duygularımı (öfkemi, üzüntümü, kırgınlığımı, uzaklaşmamı) kontrol altına alırım, nasıl iyileşirim, evliliğimi nasıl daha iyi noktaya taşıyabilirim hiç bilmiyorum. Hele evliliğim bu şekilde nereye varır, nasıl dayanabilirim buna daha fazla hiç hiç bilmiyorum. Yardımlarınıza ihtiyacım var..
Uzun oldu kusura bakmayın. Umarım derdimi anlatabilmişimdir ve umarım dışarıdan bir göz olarak sizler mantıklı yorumlarınızla hayatıma olumlu bir yön vermem için bana destek olabilirsiniz. Şimdiden teşekkür ediyorum...
Kocasız kalmaktan korkuyor ondan bu tahammül ve sessizlik, eşi adam olsa zaten anasını durdururdu, çok iyi çok seviyorum dedigi kocası berbat birisi , umarım uyanır birgun..Hadi basta musade ettin bir sekilde. Hala devam ediyorsun karışmasına. Sen bir sınır koymamışsın ki ona uygun davranilsin. Neden bu kadar kendini bastırıyorsun anlamadım. Hala kırıp dokmemekten falan bahsediyorsun. Sen kırılıp icine atıp ofkelenecegine ,bebegin hakkında söz hakkin olmayacağına, yedi düvel kırılsın küssün isterse. Degil kaynanan dünyada bir insan evladına yaptirmaman lazımdı bu davranışları. Kim beni bebegimden uzaklastirabilir ya.
Ne mi yapacaksin önce eşinle konusacaksin anne olan benim herkes yerini,sınırını bilecek yoksa ben bildiririm diye. Güzelce konusmayla anlamazlarsa da kıra döke,küstürerek de olsa kötü olacak da olsan kesin tavrını koyacaksın. Kıyamet koparacaksin.
Sen böyle devam edersen çocuğunu asla Sen yetistiremeyeceksin bu gidişle. Ve sadece senin için degil çocuğun içinde çok sıkıntılı bir durum bu.
Aralar bozulmadıkça hiçbirşey düzelmez lütfen kendinize gelin ve yavrunuza sahip çıkın, eşinize de kayinvalidenize de sert olun bu konuda...Çok haklısınız. Ben bir eğitimciyim, risklerin her yönden farkındayım fakat işte yakıp yıkmadan hayır deyip sınır çizmeyi bir türlü beceremediğim için bu olayları ve devamını engelleyemiyorum. Aralar bozulsun istemiyorum fakat yorumları okudukça da sanırım bozulacaksa bozulsun mantığıyla ilerlemem gerekiyor gibi hissediyorum. Gerçekten mantıklı düşünemiyorum. Bir çare için burada fikir almak istedim. Teşekkür ediyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?