mrb, ben 2 yıllık evliyim,çocugum yok, anne ve babasının aşırı düşkün ve anormal olması dolayısıyla da çocuk dahi istemiyorum. Hiç nefes alamayacağımı biliyorum çünkü o zaman. Eşim tek çocuk. Daha 1 aylık evliyken eşimin ailesi yüzünden ayrılma noktasına gelmiştik baskıları aşırı istekleri beklentileri yüzünden. Yeni evliyken dahi oğullarını benimle 2 gün dahi paylaşamadılar. Çok kötü şeyler yaşadım. Sürekli (her gün) aramamı aramamızı,onlara sık sık gidip gelmemizi, onları ve kalabalık sülalesini sık sık çağırmamı, akrabalarına onların istediği sıklıkta gitmemizi, iç içe olmamızı,arada onlarda yatmamızı, onlar gibi yaşamamızı istediklerini dile getirdiler. Aileme kendilerinden yaşça epey büyük yaşlı babama, herşey istedikleri gibi olmayınca beni şikayet ettiler. Beni çok ağlattılar, çok ileri giderek, annemin kalbini kırdılar, annem bu yuzden bayramda dahi onları aramıyor, ama onlar ararsa laf icabı 2 cümle konuşuyor. En kötüsü anneme benim hakkımda çok ağır laflar ettiler, onlar gibi kalabalık bir aile değiliz diye bizi aşağıladılar, onlar gibi içli dışlı olmuyorum diye oğlunun benden ayrılmasını istediklerini dahi anneme karşı dile getirdiler. Benim ailem şehir dışında olmasına rağmen, asıl ben yurdumu ailemi bırakmama rağmen, benim ailem onların yaptıgı gibi asla yapmadı.
Ki nişanlılık döneminden itibaren zaten idare ediyordum elimden geldiğince,o zamanda aşırılıklarını farketmiştim ama eşim evlenince ben izin vermem, annemin istediği gibi olmaz deyip beni ikna etmişti, güvendim.
Beni annem savundu, annem dahi sinir krizi geçirecekti. Eşim ailesine karşı sinirlenmedi.sustu, kendi kendine düzelmelerini bekledi. Hep benim zorumla ufak tefek uyardı ama fayda etmediğini gördüğünde kendi kendine uyarmadı. Ailesinin anneme benim hakkımda söylediklerini duyduktan sonra 1-2 cumle konuştu
Bu olaylardan sonra çok soğudum eşimden ve ailesinden. Defalarca eşime halimi anlatmak zorunda kaldım, bayramlarda görüşeceğimi ve arada da mesafeli şekilde görüşmek istediğimi belirttim. Bu olaydan sonra evime yine kaç kez geldiler hizmet ettim, bayramlarda eşimin hatırına ellerini öptüm.Lafçı sözcü tüm akrabalarına da gittim. Ama annesi yine ve sürekli olarak zorla baskıyla çağırdığında bana sormadan tamam geliriz dedi beni hiçe sayarak. Böyle yapmamasını söyledim,ama üst üste kaç kez yaptı. Halimi durumumu bildigi halde.Ben eşime sen git gör ne zaman istersen dedim. Ama kendisi de sık sık gitmek istemediğini söyledi. Ben ailemi 6 ay bile görmediğim halde, ailem bizim huzurumuzu hiç bi zaman bozmadı. Hatta babam bile bana ''kızım sık sık gelme evine yuvana alış'' dedi. Ama onlar 2-3 hafta görmese rahat vermemeye başlıyor gelin diye diye. Biraz görüşülse sürekli didikliyor bizi annesi, cumartesi günleri bizi yokluyor.Sürekli beraber olalım diyor, kalabalık olalım, gidelim. Hep derdi bu.
Eşimi dost bilip dürüst oldum ben. Çünkü yapamıyorum rahatsızlanıyorum, beni çok kırdılar,düzelmiyor, yani ben elimden gelen neyse onu yapabiliyorum. Ama geldikleri zaman yüzlerine gülüyorum hizmet ediyorum ama ben bu kadarını yapabiliyorum, zaten onlar istediklerinde geliyor, görüşülüyor bi şekilde zaten ben yapabileceğim kadarını yapıyorum ama şu aralar annesi yine yavaş yavaş yine istediği kıvama getirmek istiyor, yaptıklarım yetmiyor sıklaştırmaya çalışıyor , gerçekten zor
onunla telefonda da görüşmemi istiyor, samimi olmamı istiyor, zorla olabilecek bişey mi hele ki beni bu kadar incitmişken kırmışken
o böyle yapınca eşimde bana ne var arasan ,sen adım atsan vs demeye başlıyor, bizi birbirimize düşürüyor.
Elimden geleni zaten yaparken eşimin bana sen de adım at , kincisin vs demesi beni çok incitti. Sırf annesi baskı yapıyor diye bana sormadan ,beni hiçe sayarak tasma takmış köpeği gibi götürmesi çok zoruma gitti. bana yaptıklarından sonra hatta çok iyi davranıyorum yine de onlara eşim için. Hatta sonradan kendimle kaldıgımda vicdan azabı çekiyorum ,çok içim yanıyor.
Ben eşime karşı en ufak bir baskı vs yapmadım ailemle ilgili. Ailemde öyle. Benim ailem uzakta oldugu halde bayramlarda hep onun ailesine gittim kendi aileme bile gitmedim, eşim aileme 2 yıldır 1 kez gitti o da el öpmeye, daha sonrada annem babam geldi 2 sefer o da bi kaç gün kalıp döndü.2 yılda 3 kez gördü ailemi. Bense bu halimde o kadar kırgınken kızgınken onun hatırına yine defalarca görüştüm ama o kadına yetmiyor sürekli bizimle uğraşıyor. Gerçekten evlilik çok zormuş, çok ama çok zor. Erkek ailesi bırakmıyor sahipleniyor, zorluyor istedigi gibi olması istediği şekle getirmek için uğraşıyor huzur bozuyor. Eşimin ailesi aile apartmanında yaşıyor, hep içli dışlı yaşıyorlar, onlar gibi olmamızı bekliyorlar. Evimiz semt olarak allahtan uzakta oldugu halde huzurumuzu bozmaktan yine de vazgeçmedi, vazgeçmiyorlar.İşim olup çalışırsam ben ayrılmayı düşünüyorum, üzerimdeki bu baskının kalkması için, yeniden özgür hissetmek için kendim için ayrılmak istiyorum artık. Kaldıki ben içi dışı bir olan bir insanım, oyun yapamıyorum,politik olmaya çalışsamda rahatsız oluyorum . Bimiyorum ama maddi açıdan durumum iyi oldugu zaman ayrılmayı düşünüyorum. Çünkü ben onlarla aile hisetmiyorum kendimi. Bu kadar kırgınlıkla bu kadar zaman yaşadım ama içimi bir ben bilir bi allah. Gerçekten çok zormuş evlilik.Onlar böyle yapmasa ,bizi didiklemeyip bize bunları yapmasalardı biz mutluyduk çok mutlu da olurduk.