Genç arkadaşım,
Evlilik yürütmek kolay değil,
hepimiz bu yollardan geçtik.
Evliliğin ilk yıllarında,özellikle ebeveyn
olduktan sonra insanın duyguları ve hayata,
evliliğe bakışı değişiyor.
Ben olgunlaşma başlangıcı olarak değerlendiriyorum bu yaşananları.
Bebeğiniz küçük,ailenizden uzaktasınız, çalışmadığınız için düşünecek vaktiniz çok,
yapı olarak da naif ve içe dönük olunca içinde bulunduğunuz durum normal.
Öncelikle sakin olun,bol bol dua edip,
Ramazan ayının manevi ikliminden istifade etmeye çalışın.
Ben duanın gücüne inananlardanım.
Bayram vesilesiyle ailenizin yanına gidin ve biraz orda kalıp,ailenizden alacağınız olumlu enerjiyle ruhunuzu dinlendirin.
Size bir kaç kitap tavsiye edeceğim.
Dikkatli okur ve içindeki alıştırmaları yaparsanız bakış açınızı güncelleyip fayda görebilirsiniz.
Şunu da unutmayın düşüncelerimiz duygularımızı,sonra ikisi birlikte tutum ve davranışlarımızı etkiler.
Geçmişte yaşananlar ve eşinizin o zaman sergilediği tutum hakkındaki olumsuz düşüncelerinizi değiştirmeden duygu durumunuzu düzenlemek mümkün değil.
İkinci bir husus artık sadece eş değilsiniz bu evlilikte,ortak bir evladınız var.
Anlattığınız bu olumsuzluklar,
yavrunuzu babasından ayrı büyütmek için geçerli sebepler mi?
25 yıllık evlilik ve mesleki tecrübem bana;
bir evlilikte fiziksel,psikolojik ve ekonomik şiddet,aldatma,sistematik yalan,bağımlılık yoksa boşanma düşüncesini hemen gündeme getirmemek gerektiğini söylüyor.
Gördüğüm kadarıyla sizde de bu ciddi sebeplerin hiçbiri gündemde değil.
Sizin sadece biraz desteğe,
kendinizi anlamaya ve gerçekleştirmeye (bknz,Maslow'un ihtiyaçlar hiyerarşisi) ayrıca anlaşılmaya ihtiyacınız olduğunu düşünüyorum, umarım sorunlarınızı çözmeyi başarabilirsiniz.
Sevgiyle kalın,yavrunuzu da sağlıkla,
sevgiyle ve babası ile birlikte büyütün inşallah.