Bugün eşimle aramda bir konuşma gerçekleşecek ve sonucunda boşanıp boşanmicamızı anlayacağız, en azın kendi tarafımdan bu böyle. Özetle, eşimin benimle, evle veya çocuk olsaydı çocukla ilgisiz olması gibi bir sorunum yok. Aramızda normal şartlarda iyi. Ama bunlar ben uysal olduğum sürece var, çünkü bir birimizden tarif edemeyeceğim şekilde farklıyız. 1 yıllık evliyim, sevgililik dönemim olmadı, görücü usulu gibi oldu ama sevdik birbirimizi. Ama artık çok zorlanıyorum, çünkü onun hayatını yaşıyorum, ayak uydurmaya çalışıyorum, onun istediği şeyleri yapıp sevmediklerini yapmıyoruz. Mesela bütün gün evdeyiz, hiç daha beraber kahvaltıya çıkmadık. Bir kaç kere konusu geçti hep vaz geçti, sen heveslendin diye gaza geldim diyor en küçük örnek. Ben bunları yaptığımdan artık ilgi duymuyorum, sen arkadaşlarınla plan yap böyle şeyleri onlarla yap, onlarla gezmeye git diyor. Ona anlatmak istediğim şey, gezmeye, yemeğe vs gibi aktiviteleri beraber kaliteli zaman geçirelim diye yapmak istiyorum. Sirf gezmeye gitmek için değil, evlenmeden önce zaten her hafta sonu birşey yapıyordum arkadaşlarımla veya başka bir ülkeye tatil için gitmişliğim var. Bunları hala arkadaşımla yapacaksam, bağımsız biri olup çıkacağım bunu kesin hissediyorum, soğuyacağım eşimden. Evlilik sorumluluk almak evet, şuan büyük sorumluluk altında değiliz fakat olsak ne fark eder, evlilik beraber ikimizinde mutlu olacağı şeyleri bulmak yapmak değil mi? Ama hep kendimi taviz veren tarafta hissediyorum, onun sevipte benim sevmediğim ama mutlu olsun diye yaptığım dahada yapacağım şeyler var ben açık görüşlü biriyim. Ama aynı hassasiyetin onun için geçerli olduğunu düşünmüyorum. Eşime bunları anlatıp konuşacağım ama onu tanıdığım için büyük ihtimalle çok birşey değişmeyecek hatta bana benimle empati kuramadığını gösteren cümleler söyleyecek ve ben bundan sonra beni anlaması, kendimi anlatmak için çok yorgun olacağım.
Siz ne düşünüyorsunuz, böyle sorunlarınız var mı? Abartıyor muyum? Eşimle konuşurken haklıysam eğer hiç olmazsa kendi cinsimden kişilerden destek almış olurum.
Siz ne düşünüyorsunuz, böyle sorunlarınız var mı? Abartıyor muyum? Eşimle konuşurken haklıysam eğer hiç olmazsa kendi cinsimden kişilerden destek almış olurum.
8 yıllık evliyiz henüz hiç dışarı da kahvaltıya gitmedik. Çünkü hep sabah ezanında gider...
Yani artik ondan cok planlar yapiyorum, ama aliskanliklari bozmak biraz da zaman aliyor. Bence iki kisi bir konuda farkli ise orta yolu bulmali. Beni kendi ailemle üzen en büyük noktalardan biri :babam agir islerde calisiyordu, yalnis anlasilmasin dinlenmesi gerekiyordu, ona bu yüzden kizgin veya kirgin degilim. Hayat sartlari. Ama benim cocuk olarak babamla birlikte yaptigim hatiralar nerdeyse hic yok. beraber vakit gecirmek hatiralar biriktirmek aslinda, hele ki cocuklar icin. Babamla onu kaybetmeden önce daha cok biriktirmek isterdim bir evlat olarak. Esler icin de gecerli tabi. Insallah bir cözüm bulursunuz beraber
