- 30 Mart 2023
- 3.371
- 9.918
-
- Konu Sahibi birgaripyolcu744869
- #21
Peki sizin evlenme motivasyonunuz neydi? Motive olacak ne gördünüz?
Saçmalamayıp kendinizi bir an önce kurtarın ondan. Siz eş'siniz bakıcı ya da annesi değilsiniz, ne demek ben buyum idare edeceksin? Sevgi yok, ilgi yok, saygı yok ama ona bakıcılık edeceksiniz hayatınızı hiçe sayacaksınız, ciddi ciddi delirmiş hem eşiniz hem de ailesi!9 aylık evliyiz, tanışma sürecimiz pek uzun değildi. Evlilik kararı bir şekilde alındı ve ben eşimin birçok taraflarını haliyle nikahtan sonra tanıdım.Nişanlılık döneminde kafamda soru işareti olan her şey evlilikte netleşti. Eşim depresif,asosyal.Hatta birkaç yıl önce bu konularla ilgili ciddi tedavi süreçleri olmuş , hastanede yatmış falan felan ben bunları evlendikten sonra kötü tecrübeler neticesinde öğrendim. 9 aydır mehter takımı gibi iki ileri bir geri gidiyoruz.Genelde bir şey isteyen,talep eden,sosyal taraf benim ama eşime göre bunların çoğu gereksiz.Kafasında farklı takıntıları var sürekli kafasının doluluğundan şikayetçi , ben psikolojik tedavi alması gerektiğini düşünüyorum ama o istemiyor.Aileni terapisi alıyorum aylardır ona da katılmak istemiyor ve ben tek taraflı çabalayıp duruyorum. Topluma bakarak değer yargıları çok farklı mesela bir yere gidilecekse “sen git ben seni zorlamıyorum ama sen de beni zorlama “ ya da “birbirimizin hayatına müdahale etmeyelim “ ya da “ben seninle bir yere gelmesem kimse bunu sorun etmez tek sorun eden sensin “gibi şeyler söylüyor. 2.5 gün çalışıyor onun dışında sosyal portallarda günlerce dolanır ve uyur bunların dışında bir arkadaş ortamı vs yok sadece ailesinin yanına gider haftada bir orda da faaliyetler aynı…Alınmam gereken birçok cümle olmasıyla beraber tatlı dil, asabiyet, naz , en basit haliyle konuları, evlilik hayatının gereklilikleri , eşlerin birbirlerine karşı sorumlulukları gibi çok şeyleri anlatmaya çalışıyorum ama hiç bir zaman anlaşıldığımı hissetmedim…Anlaşılmak,sahiplenilmek,sevilmek gibi duygular yok bende, adam tam bir duygu cimrisi…Bununla beraber , varolan sorunları sonrasında oturup konuşma durumu da yok, üstü kapatılıp geçiliyor ve ben sakin zamanlarda açmak istediğimde “böyle durup durup bunları mı konuşacağız “ oluyor.Ailesi ile konuşmaya çalışıyorum “biz onu şimdiye kadar öyle idare ettik sen de idare ediver “ diyorlar ama onların anne baba, benim eş olduğumun farkına varılamıyor pek…Sosyal ve duygusal hayatımda yalnızım…Eşim bir ara adım atmaya başlamıştı fakat artık tamamen “benden birşey bekleme,ben böyleyim beni böyle kabul et “gibi şeyler söylüyor, nişanlıyken böyle değildi ve gittikçe de hiç iyi bir yere gitmiyor… Son tartışmamızdan sonra ben artık evlilik ve ayrılık ın orta noktasından “ayrılık” kısmına bir adım daha yaklaştım çünkü bir eşle değil idare edilmesi gereken bir çocukla uğraşıyormuşum gibi geliyor ve bu evlilik beni çok yordu benden çok şey götürdü…
Sonuç olarak,sormak istediğim şey şu ki;sizler durumu nasıl değerlendiriyorsunuz???Düzelir miyiz biz, ben dediği gibi onu kendi haline biralıp kendi hayatımı yaşamaya devam mi edeyim yoksa yol yakınken vaz mı geçeyim???…
Terapist ve annem ile aynı cümleleri kurdunuz hemen hemen…Terapistim de çocuk noktasının çok üstünde duruyor özellikle rahatsızlık neymiş öğrenmek lazım diyor ama bu konu ile ilgili kimse bana bilgi vermiyorHaydi sen aşkından öluyorsun ve idare ettin diyelim. İleride çocuk düşünmeye başladığında ne olacak? Bazı psikolojik hastalıklar genetik geçişli, kaldı ki adama konulan teşhisi bile öğrenemedin henüz çünkü ketum. İyi niyetle seninle paylassa destek olurdun ama bunu yapmıyor.
Bana kalırsa bu kadar hizli biçimde evlenmenizin sebebi zaten eşini tanimana fırsat vermemekti. Tanısan evlenmek isteyeceğini sanmıyorum. Bilemiyorum, eğer umut görüyorsan terapi için bastır. Yok hayır düzeleceğine ikna olmazsan da yapacagin şey belli.
Teşekkür ederim, ciddi bir noktadayım, her yorumu virgülüne kadar değerlendiriyorum…İşin tuhafı, durum bende de vicdan olayı olmaya başladı muhatabıma üzülmeye başladım ve bu bende rol değişikliğine sebep olur diye korkuyorum çünkü o zaman işler baöbaşka bir hal alırSaçmalamayıp kendinizi bir an önce kurtarın ondan. Siz eş'siniz bakıcı ya da annesi değilsiniz, ne demek ben buyum idare edeceksin? Sevgi yok, ilgi yok, saygı yok ama ona bakıcılık edeceksiniz hayatınızı hiçe sayacaksınız, ciddi ciddi delirmiş hem eşiniz hem de ailesi!
Şahsen 3 4 yılımı harcayamazdım, harcamadım da. 8 aylık evliyken boşandım.Bu evlilik bana hiç bir şey katmıyor, sadece benden götürüyor ve bence eşimden de götürüyor.En son “ben bir eşin sorumluluğunu alamazmışım,bana fazlaymış “ gibi cümleler etmişti ama insan sinir anında her şey söylüyor, kalbim bana bir yol çizdi ama ben dediğim gibi son ana kadar tüm yolları denemek istiyorum mesela insanlar diyor ki ilk üç dört yıl bunlar normal vs,normal mi bu kadarı sizce???
Aile erkeklerim öfkelidir, eşim çok sakin bir insan bir de o dönem malum kafalar bir karış havada…Gözler köre yakın…Peki sizin evlenme motivasyonunuz neydi? Motive olacak ne gördünüz?
8 aylıkken nasıl boşandınız peki anlaşmalılar bir yol önce olmıyormuşŞahsen 3 4 yılımı harcayamazdım, harcamadım da. 8 aylık evliyken boşandım.
Yani boşa vakit kaybı siz bilirsiniz.
ortada inşa edilmiş ne var da yıkacaksınız Allah aşkına? Hastanede yatacak kadar psikolojik sorunu olan biri var karşınızda hatta bundan da kötüsü bunun sizden gizlenmiş olması var. Sizi ne tutuyor bu kadar onu anlamadım sadece..Teşekkür ederim, ben de o çizgideyim, bugün terapim vardı bir iki bir şey önerdi onları deneyeceğim ama bir şeyi yıkmak zor yıkılmadan elimden gelen tüm çözümleri denemek istiyorum
Çekişmeli açtım davayı, eskinin tek mantıklı hareketi gurur yapıp boşanmayı kabul etmesi oldu8 aylıkken nasıl boşandınız peki anlaşmalılar bir yol önce olmıyormuş
Teşekkür ederim…Kendi halinde yasamak isteyen evlenmez. Baska bisi demiorum
Anladım evlenmek için evlendiniz. Kaçın koşarak kaçın. Bir kere eş olarak sizi hastalıkları konusunda bilgilendirmek zorunda. Bu bile boşanma sebebi.Aile erkeklerim öfkelidir, eşim çok sakin bir insan bir de o dönem malum kafalar bir karış havada…Gözler köre yakın…
Aileler…Etraf…”Evlendi de 9 ay geçinemedi “ cümleleri ile yeni bir hayata nerden nasıl başlamalıyım düşüncesi…Muhakkak hepsi aşılır , karar verdikten sonra…ortada inşa edilmiş ne var da yıkacaksınız Allah aşkına? Hastanede yatacak kadar psikolojik sorunu olan biri var karşınızda hatta bundan da kötüsü bunun sizden gizlenmiş olması var. Sizi ne tutuyor bu kadar onu anlamadım sadece..
Ben bunu öğrenince haftalarca imam nikahımızın geçerli olmadığını düşündüm, kendim her şeyi sonradan duymadım bilmiyordum olmasın diye ince ince anlatmama rağmen böyle bir şeyle karşılaşmak bana ciddi kandırılmışlık hissi verdi ve ben bundan dolayı nikahımızın geçerli olmayacağını düşündümAnladım evlenmek için evlendiniz. Kaçın koşarak kaçın. Bir kere eş olarak sizi hastalıkları konusunda bilgilendirmek zorunda. Bu bile boşanma sebebi.
Canım benim aklım yolu bir. Alttaki mesajda vicdan yapmaya başladığını yazmışsın, bu çok yanlış. Vicdan yap ama kendine, ileride doğması muhtemel çocuğuna yap. Adam ben buyum diyor. İyi yönde bir adım atsa tamam dene diyebiliriz ama seni bu evlilikte tek başına bırakmış neyin vicdanindan bahsediyorsun?Terapist ve annem ile aynı cümleleri kurdunuz hemen hemen…Terapistim de çocuk noktasının çok üstünde duruyor özellikle rahatsızlık neymiş öğrenmek lazım diyor ama bu konu ile ilgili kimse bana bilgi vermiyor
Bunu söyleyen kadınlar ''biz çektik herkes çeksin'' demek istiyor.Bu evlilik bana hiç bir şey katmıyor, sadece benden götürüyor ve bence eşimden de götürüyor.En son “ben bir eşin sorumluluğunu alamazmışım,bana fazlaymış “ gibi cümleler etmişti ama insan sinir anında her şey söylüyor, kalbim bana bir yol çizdi ama ben dediğim gibi son ana kadar tüm yolları denemek istiyorum mesela insanlar diyor ki ilk üç dört yıl bunlar normal vs,normal mi bu kadarı sizce???
Yok yok yuvamı yıkmak istemiyorum demedim benim en çok dediğim zaten bu bir yuva değil…Demek istediğim sadece şuydu , işler son raddeye gelmeden önce iyiye gider mi acaba diye var olan yolları denemek istiyorum ama bunu uzun uzun yapmaya zaten benim gücüm yok, meramım farklı tecrübelerden fikirler edinmek siz sevgili hemcinslerimOrtada yılların ilişkisi olsa biraz daha şans verin diyebilirim belki hemen yuvamı yikmak istemiyorum tarzı birşey söylemişsiniz ortada yuva yokki yikasiniz.Cok üzgünüm ailesi bile isteye sizi kandırıp çocuklarına bakıcı almışlar adamda sizi belki kurtulusum olur gibi görmüş şimdi bı kenarda süs bebeği gbi hiç bişi demeyip ya bu adama bakacaksiniz yada biran önce boşanıp gerçek bı evlilik yapacaksınız hayat sizin nasıl yaşamak istediginize siz karar verin
Anormal. Kısa zamanda ayrılamasanız bile sakın çocuk yapmayın. Cinsellik anlamında nasıl?Bu evlilik bana hiç bir şey katmıyor, sadece benden götürüyor ve bence eşimden de götürüyor.En son “ben bir eşin sorumluluğunu alamazmışım,bana fazlaymış “ gibi cümleler etmişti ama insan sinir anında her şey söylüyor, kalbim bana bir yol çizdi ama ben dediğim gibi son ana kadar tüm yolları denemek istiyorum mesela insanlar diyor ki ilk üç dört yıl bunlar normal vs,normal mi bu kadarı sizce???
Sizden gizlendiği için kırgınlık hissiniz zamanla, ki çok zaman alacağını sanmıyorum kızgınlığa, kandırılmışlık öfkesine dönüşecek ve işte o zaman hem eşinizin hem ailesinin bambaşka taraflarını görmek zorunda kalabilirsiniz.Teşekkür ederim, ciddi bir noktadayım, her yorumu virgülüne kadar değerlendiriyorum…İşin tuhafı, durum bende de vicdan olayı olmaya başladı muhatabıma üzülmeye başladım ve bu bende rol değişikliğine sebep olur diye korkuyorum çünkü o zaman işler baöbaşka bir hal alır