- 4 Nisan 2023
- 229
- 62
- 31
-
- Konu Sahibi birgaripyolcu744869
- #321
Bu süreçte iş başvurusu yapıyorum,yaptım, ama hala çalışabileceğim bir işim yok
Çok üzüldüm ama normal falan değil emin olun. Aksine ilk yıllar daha cicim ayları,yılları vs olması gerekir. Kesinlikle normal değil ve duzelmek ya da sizin gönlünüzü hoş tutmak için adamda hiçbir çaba yok. Sizin bu şekilde hakkınıza girmksler hem aile hem eş. Çok üzüldüm Allah yardımcınız olsun.Bu evlilik bana hiç bir şey katmıyor, sadece benden götürüyor ve bence eşimden de götürüyor.En son “ben bir eşin sorumluluğunu alamazmışım,bana fazlaymış “ gibi cümleler etmişti ama insan sinir anında her şey söylüyor, kalbim bana bir yol çizdi ama ben dediğim gibi son ana kadar tüm yolları denemek istiyorum mesela insanlar diyor ki ilk üç dört yıl bunlar normal vs,normal mi bu kadarı sizce???
Az da olsa kendini eleştirebilecek durumda neyse ki…Canım yanıyor,bir çok noktadan hayal ve hayat kırıklığım var ama yapacak birşey yok…Çok üzüldüm ama normal falan değil emin olun. Aksine ilk yıllar daha cicim ayları,yılları vs olması gerekir. Kesinlikle normal değil ve duzelmek ya da sizin gönlünüzü hoş tutmak için adamda hiçbir çaba yok. Sizin bu şekilde hakkınıza girmksler hem aile hem eş. Çok üzüldüm Allah yardımcınız olsun.
Ben de 3 yıllık evliyim çok benzer şeyler yaşıyoruz, sizinki gibi psikolojik tedavi, hastahaneye yatma durumu falan olmamış ama bir rahatsızlığı olduğu kesin. beni çok kısıtlıyor çok asosyal benim de görüşmemi istemiyor. Dini takıntıları falan var. Uzun zamandır aile terapisine gidiyorduk şimdi ikimiz de bireysel terapi alıyoruz iyi gidiyoruz diyorum sonra başa sarıyor hersey. Boşanmayı uzun zamandır düşünüyorum sonra bir bakıyorum kendimi ona üzülürken buluyorum, siz de benzer bir şey yazmışsınız. Sizinle oturup şöyle bir dertleşmek çok isterdim, beni gerçekten anlayan biriyle.. boşanırsanız kesinlikle nafaka isteyin en doğal hakkınız hatta fazlasını alabilseniz keşke9 aylık evliyiz, tanışma sürecimiz pek uzun değildi. Evlilik kararı bir şekilde alındı ve ben eşimin birçok taraflarını haliyle nikahtan sonra tanıdım.Nişanlılık döneminde kafamda soru işareti olan her şey evlilikte netleşti. Eşim depresif,asosyal.Hatta birkaç yıl önce bu konularla ilgili ciddi tedavi süreçleri olmuş , hastanede yatmış falan felan ben bunları evlendikten sonra kötü tecrübeler neticesinde öğrendim. 9 aydır mehter takımı gibi iki ileri bir geri gidiyoruz.Genelde bir şey isteyen,talep eden,sosyal taraf benim ama eşime göre bunların çoğu gereksiz.Kafasında farklı takıntıları var sürekli kafasının doluluğundan şikayetçi , ben psikolojik tedavi alması gerektiğini düşünüyorum ama o istemiyor.Aileni terapisi alıyorum aylardır ona da katılmak istemiyor ve ben tek taraflı çabalayıp duruyorum. Topluma bakarak değer yargıları çok farklı mesela bir yere gidilecekse “sen git ben seni zorlamıyorum ama sen de beni zorlama “ ya da “birbirimizin hayatına müdahale etmeyelim “ ya da “ben seninle bir yere gelmesem kimse bunu sorun etmez tek sorun eden sensin “gibi şeyler söylüyor. 2.5 gün çalışıyor onun dışında sosyal portallarda günlerce dolanır ve uyur bunların dışında bir arkadaş ortamı vs yok sadece ailesinin yanına gider haftada bir orda da faaliyetler aynı…Alınmam gereken birçok cümle olmasıyla beraber tatlı dil, asabiyet, naz , en basit haliyle konuları, evlilik hayatının gereklilikleri , eşlerin birbirlerine karşı sorumlulukları gibi çok şeyleri anlatmaya çalışıyorum ama hiç bir zaman anlaşıldığımı hissetmedim…Anlaşılmak,sahiplenilmek,sevilmek gibi duygular yok bende, adam tam bir duygu cimrisi…Bununla beraber , varolan sorunları sonrasında oturup konuşma durumu da yok, üstü kapatılıp geçiliyor ve ben sakin zamanlarda açmak istediğimde “böyle durup durup bunları mı konuşacağız “ oluyor.Ailesi ile konuşmaya çalışıyorum “biz onu şimdiye kadar öyle idare ettik sen de idare ediver “ diyorlar ama onların anne baba, benim eş olduğumun farkına varılamıyor pek…Sosyal ve duygusal hayatımda yalnızım…Eşim bir ara adım atmaya başlamıştı fakat artık tamamen “benden birşey bekleme,ben böyleyim beni böyle kabul et “gibi şeyler söylüyor, nişanlıyken böyle değildi ve gittikçe de hiç iyi bir yere gitmiyor… Son tartışmamızdan sonra ben artık evlilik ve ayrılık ın orta noktasından “ayrılık” kısmına bir adım daha yaklaştım çünkü bir eşle değil idare edilmesi gereken bir çocukla uğraşıyormuşum gibi geliyor ve bu evlilik beni çok yordu benden çok şey götürdü…
Sonuç olarak,sormak istediğim şey şu ki;sizler durumu nasıl değerlendiriyorsunuz???Düzelir miyiz biz, ben dediği gibi onu kendi haline biralıp kendi hayatımı yaşamaya devam mi edeyim yoksa yol yakınken vaz mı geçeyim???…
Mesajınızı şimdi gördüm , hala durum aynı mi pekiBen de 3 yıllık evliyim çok benzer şeyler yaşıyoruz, sizinki gibi psikolojik tedavi, hastahaneye yatma durumu falan olmamış ama bir rahatsızlığı olduğu kesin. beni çok kısıtlıyor çok asosyal benim de görüşmemi istemiyor. Dini takıntıları falan var. Uzun zamandır aile terapisine gidiyorduk şimdi ikimiz de bireysel terapi alıyoruz iyi gidiyoruz diyorum sonra başa sarıyor hersey. Boşanmayı uzun zamandır düşünüyorum sonra bir bakıyorum kendimi ona üzülürken buluyorum, siz de benzer bir şey yazmışsınız. Sizinle oturup şöyle bir dertleşmek çok isterdim, beni gerçekten anlayan biriyle.. boşanırsanız kesinlikle nafaka isteyin en doğal hakkınız hatta fazlasını alabilseniz keşke
Bu durumu kendiside ailesi de biliyordu muhtemelen bile bile sizin başınızı yaktılar. Yol yakınken ayrılın bence ömrünüzü çürütür böyle insan.Böyle söylediğimde “benim evlilik gibi bir düşüncem yoktu ama evlenince daha iyi olur diye düşündüm “ gibi cevapları var
E nabızdan çıkar aslındaTerapist ve annem ile aynı cümleleri kurdunuz hemen hemen…Terapistim de çocuk noktasının çok üstünde duruyor özellikle rahatsızlık neymiş öğrenmek lazım diyor ama bu konu ile ilgili kimse bana bilgi vermiyor
Naptınız boşandınız mı ben de eşinden boşanmış biri olarak yazıyorum keşke diyorum keşke daha önce boşansaymışım 8.5 yıl evli kaldım her türlü şiddete maruz kaldım 2 kızım var sadece onlardan pişman değilim iş korkusuyla asla devam etmeyin o evliliğe aslaaaa ben boşandıktan sonra memur oldum kendime geldim resmen lütfen ayrılın hiç bekmemeyinBu süreçte iş başvurusu yapıyorum,yaptım, ama hala çalışabileceğim bir işim yok
9 aylık evliyiz, tanışma sürecimiz pek uzun değildi. Evlilik kararı bir şekilde alındı ve ben eşimin birçok taraflarını haliyle nikahtan sonra tanıdım.Nişanlılık döneminde kafamda soru işareti olan her şey evlilikte netleşti. Eşim depresif,asosyal.Hatta birkaç yıl önce bu konularla ilgili ciddi tedavi süreçleri olmuş , hastanede yatmış falan felan ben bunları evlendikten sonra kötü tecrübeler neticesinde öğrendim. 9 aydır mehter takımı gibi iki ileri bir geri gidiyoruz.Genelde bir şey isteyen,talep eden,sosyal taraf benim ama eşime göre bunların çoğu gereksiz.Kafasında farklı takıntıları var sürekli kafasının doluluğundan şikayetçi , ben psikolojik tedavi alması gerektiğini düşünüyorum ama o istemiyor.Aileni terapisi alıyorum aylardır ona da katılmak istemiyor ve ben tek taraflı çabalayıp duruyorum. Topluma bakarak değer yargıları çok farklı mesela bir yere gidilecekse “sen git ben seni zorlamıyorum ama sen de beni zorlama “ ya da “birbirimizin hayatına müdahale etmeyelim “ ya da “ben seninle bir yere gelmesem kimse bunu sorun etmez tek sorun eden sensin “gibi şeyler söylüyor. 2.5 gün çalışıyor onun dışında sosyal portallarda günlerce dolanır ve uyur bunların dışında bir arkadaş ortamı vs yok sadece ailesinin yanına gider haftada bir orda da faaliyetler aynı…Alınmam gereken birçok cümle olmasıyla beraber tatlı dil, asabiyet, naz , en basit haliyle konuları, evlilik hayatının gereklilikleri , eşlerin birbirlerine karşı sorumlulukları gibi çok şeyleri anlatmaya çalışıyorum ama hiç bir zaman anlaşıldığımı hissetmedim…Anlaşılmak,sahiplenilmek,sevilmek gibi duygular yok bende, adam tam bir duygu cimrisi…Bununla beraber , varolan sorunları sonrasında oturup konuşma durumu da yok, üstü kapatılıp geçiliyor ve ben sakin zamanlarda açmak istediğimde “böyle durup durup bunları mı konuşacağız “ oluyor.Ailesi ile konuşmaya çalışıyorum “biz onu şimdiye kadar öyle idare ettik sen de idare ediver “ diyorlar ama onların anne baba, benim eş olduğumun farkına varılamıyor pek…Sosyal ve duygusal hayatımda yalnızım…Eşim bir ara adım atmaya başlamıştı fakat artık tamamen “benden birşey bekleme,ben böyleyim beni böyle kabul et “gibi şeyler söylüyor, nişanlıyken böyle değildi ve gittikçe de hiç iyi bir yere gitmiyor… Son tartışmamızdan sonra ben artık evlilik ve ayrılık ın orta noktasından “ayrılık” kısmına bir adım daha yaklaştım çünkü bir eşle değil idare edilmesi gereken bir çocukla uğraşıyormuşum gibi geliyor ve bu evlilik beni çok yordu benden çok şey götürdü…
Sonuç olarak,sormak istediğim şey şu ki;sizler durumu nasıl değerlendiriyorsunuz???Düzelir miyiz biz, ben dediği gibi onu kendi haline biralıp kendi hayatımı yaşamaya devam mi edeyim yoksa yol yakınken vaz mı geçeyim???…
Ah be... Gidip tanımadığınız adamlarla evleniyorsunuz, sonra da al başına belayı9 aylık evliyiz, tanışma sürecimiz pek uzun değildi. Evlilik kararı bir şekilde alındı ve ben eşimin birçok taraflarını haliyle nikahtan sonra tanıdım.Nişanlılık döneminde kafamda soru işareti olan her şey evlilikte netleşti. Eşim depresif,asosyal.Hatta birkaç yıl önce bu konularla ilgili ciddi tedavi süreçleri olmuş , hastanede yatmış falan felan ben bunları evlendikten sonra kötü tecrübeler neticesinde öğrendim. 9 aydır mehter takımı gibi iki ileri bir geri gidiyoruz.Genelde bir şey isteyen,talep eden,sosyal taraf benim ama eşime göre bunların çoğu gereksiz.Kafasında farklı takıntıları var sürekli kafasının doluluğundan şikayetçi , ben psikolojik tedavi alması gerektiğini düşünüyorum ama o istemiyor.Aileni terapisi alıyorum aylardır ona da katılmak istemiyor ve ben tek taraflı çabalayıp duruyorum. Topluma bakarak değer yargıları çok farklı mesela bir yere gidilecekse “sen git ben seni zorlamıyorum ama sen de beni zorlama “ ya da “birbirimizin hayatına müdahale etmeyelim “ ya da “ben seninle bir yere gelmesem kimse bunu sorun etmez tek sorun eden sensin “gibi şeyler söylüyor. 2.5 gün çalışıyor onun dışında sosyal portallarda günlerce dolanır ve uyur bunların dışında bir arkadaş ortamı vs yok sadece ailesinin yanına gider haftada bir orda da faaliyetler aynı…Alınmam gereken birçok cümle olmasıyla beraber tatlı dil, asabiyet, naz , en basit haliyle konuları, evlilik hayatının gereklilikleri , eşlerin birbirlerine karşı sorumlulukları gibi çok şeyleri anlatmaya çalışıyorum ama hiç bir zaman anlaşıldığımı hissetmedim…Anlaşılmak,sahiplenilmek,sevilmek gibi duygular yok bende, adam tam bir duygu cimrisi…Bununla beraber , varolan sorunları sonrasında oturup konuşma durumu da yok, üstü kapatılıp geçiliyor ve ben sakin zamanlarda açmak istediğimde “böyle durup durup bunları mı konuşacağız “ oluyor.Ailesi ile konuşmaya çalışıyorum “biz onu şimdiye kadar öyle idare ettik sen de idare ediver “ diyorlar ama onların anne baba, benim eş olduğumun farkına varılamıyor pek…Sosyal ve duygusal hayatımda yalnızım…Eşim bir ara adım atmaya başlamıştı fakat artık tamamen “benden birşey bekleme,ben böyleyim beni böyle kabul et “gibi şeyler söylüyor, nişanlıyken böyle değildi ve gittikçe de hiç iyi bir yere gitmiyor… Son tartışmamızdan sonra ben artık evlilik ve ayrılık ın orta noktasından “ayrılık” kısmına bir adım daha yaklaştım çünkü bir eşle değil idare edilmesi gereken bir çocukla uğraşıyormuşum gibi geliyor ve bu evlilik beni çok yordu benden çok şey götürdü…
Hayır düzelmesiniz maalesef. Sizin eşinizden beklentileriniz var ve bunları karşılayacak biri değil bu kişi. "Onu öyle kabul etmek" gibi bir borcunuz da yok, çocuğunuz değil bişeyiniz değil. Ağzıyla da açık açık söylemiş zaten. Neden koca ömrünüzü bir kişiye heba ediyorsunuz, başka ömrünüz mü var?Sonuç olarak,sormak istediğim şey şu ki;sizler durumu nasıl değerlendiriyorsunuz???Düzelir miyiz biz, ben dediği gibi onu kendi haline biralıp kendi hayatımı yaşamaya devam mi edeyim yoksa yol yakınken vaz mı geçeyim???…
Iyilesmez ancak kotulesir maalesefBöyle söylediğimde “benim evlilik gibi bir düşüncem yoktu ama evlenince daha iyi olur diye düşündüm “ gibi cevapları var