- 5 Ocak 2016
- 78
- 53
- 88
Aslında ailemi bırakmaktan korkuyorum sanırım...
27 yaşına girecek ömrü boyunca ailesiyle yaşamış, ailesinden uzağa nerede ise hiç gitmemiş, tüm günü evde odasında geçen çekingen, eli sıcak sudan soğuk suya sokulmamış tabiri caizse babasının prensesi gibi büyümüş ve insanlarla iletişimi olmayan (fobik) biriyim. Yıllar önce birisiyle tanıştım sanaldan ve gerçekten sevdim o sıralar da bu halimden daha kötü bir haldeydim ve karşımdakini reddettim ama onu kaybettiğimde benim için önemi anladım ve durmadan ona ulaşmaya çalıştım ne ise bir şeyler oldu ve bir yıl kadar sonra bana ulaştı ve ilk ciddi ilişkimizin temeli 2017 yılında atıldı. O zamandan bu zamana kavga gürültü ayrıl barış bi şekilde ilişkimiz sürüyor.
Bu ilişkiye başladığımda da çok endişelerim vardı ve bunların hepsini bilir. Birkaç hastalığım var fiziki ve psikolojik bunları da biliyor (ama abarttığımı düşünür genelde). Zaten yansıtıyorum. İlişkiye başlarken ve sürdürürken hep "ciddi" ilişki olarak baktım öyle sürdürdüm. Zaman zaman ayrılıklarımız oldu onu çok özledim, sanki onsuz yapamayacakmışım gibi çok kötü durumlara düşüyorum kendime zarar veriyorum veya çevreme ama genelde kendime. Ne ise en sonunda sevgilim "bu iş olacaksa olsun ya da bitsin" dediğinde evlilikte hiç gözüm olmasa da onu kaybetmek istemediğim için "dene nolacak olmadı boşanırsın" diye kendimi avuttum ama ailemden kopacak olma düşüncesi, kardeşimden babamdan annemden her gün geri döndüğüm evimden odamdan alışkanlıklarımdan, tek başımayken olan pasaklı halimden, bazen kıllarımı bile almayışımdan kısaca rahatlığımdan, yalnızlığımdan kopacak olma düşünceleri, hiç bilmediğim bi ile gitmek zorunda kalacağım ve ben ailemden 2 gün bile ayrı kalamayan birisiyim, kavgalarımız elbet oldu ama el bebek gül bebek büyüdüm şimdiki sevgilim bana onların davrandığı gibi davranmıyor ama onu kaybetmekte istemiyorum ama ailemi de bırakmak istemiyorum ailem yaşlanırken yanlarında olmak istiyorum. Bazen düşünüyorum "birkaç senedir tanıdığım biri için ailemi bırakmaya değer mi" diye. Ailemden başkası benim kaprislerimi, çocukluklarımı çekmez gibi geliyor. Sürekli bunları kafama takıp ağlıyorum. Bu endişelerimi sevgilime de söyledim ama o aileme bu kadar bağlı olmamı anlayamıyor bulunduğum şehre de gelmek istemiyor. Evlenecek olursam ya İstanbul ya da Antalyaya gitmek zorunda kalacağım ve ben burayı yeşilliği, ormanını, bir sürü kuş türünü barındıran doğasını çok seviyorum. Şu an ailemleyim ama sadece kendime karşı sorumluluğum var. Sevgilimi seviyorum, her hayalimde yeri var, nerede ise tüm ilklerimi onla yaşadım her anlamda ilklerimi, duygularımı çoğu zaman abartı bulsa da beni seviyor o da ama çocuk gibi pışpışlanmıyorum ve bilmiyorum onu kaybetmek istemiyorum ama ailemi de bırakamıyorum...
Yarın büyük ihtimal buluşmak için gelecek ve ben sanırım ona evlenmek istemediğimi söyleyeceğim işin içinden çıkamıyorum ama bu doğru olan mı bilmiyorum. Ailemi benden uzakta bırakma düşüncesi çok ağır geliyor napacağımı bilmiyorum. Ailem hariç beni onun kadar seven ve bana katlanan ve en önemlisi hayatıma alacak kadar yakın bulacağım birini bulamayacağıma da eminim, bahsettiğim (aslında bahsetmediğim xd) psikolojik sebeplerden ötürü.
27 yaşına girecek ömrü boyunca ailesiyle yaşamış, ailesinden uzağa nerede ise hiç gitmemiş, tüm günü evde odasında geçen çekingen, eli sıcak sudan soğuk suya sokulmamış tabiri caizse babasının prensesi gibi büyümüş ve insanlarla iletişimi olmayan (fobik) biriyim. Yıllar önce birisiyle tanıştım sanaldan ve gerçekten sevdim o sıralar da bu halimden daha kötü bir haldeydim ve karşımdakini reddettim ama onu kaybettiğimde benim için önemi anladım ve durmadan ona ulaşmaya çalıştım ne ise bir şeyler oldu ve bir yıl kadar sonra bana ulaştı ve ilk ciddi ilişkimizin temeli 2017 yılında atıldı. O zamandan bu zamana kavga gürültü ayrıl barış bi şekilde ilişkimiz sürüyor.
Bu ilişkiye başladığımda da çok endişelerim vardı ve bunların hepsini bilir. Birkaç hastalığım var fiziki ve psikolojik bunları da biliyor (ama abarttığımı düşünür genelde). Zaten yansıtıyorum. İlişkiye başlarken ve sürdürürken hep "ciddi" ilişki olarak baktım öyle sürdürdüm. Zaman zaman ayrılıklarımız oldu onu çok özledim, sanki onsuz yapamayacakmışım gibi çok kötü durumlara düşüyorum kendime zarar veriyorum veya çevreme ama genelde kendime. Ne ise en sonunda sevgilim "bu iş olacaksa olsun ya da bitsin" dediğinde evlilikte hiç gözüm olmasa da onu kaybetmek istemediğim için "dene nolacak olmadı boşanırsın" diye kendimi avuttum ama ailemden kopacak olma düşüncesi, kardeşimden babamdan annemden her gün geri döndüğüm evimden odamdan alışkanlıklarımdan, tek başımayken olan pasaklı halimden, bazen kıllarımı bile almayışımdan kısaca rahatlığımdan, yalnızlığımdan kopacak olma düşünceleri, hiç bilmediğim bi ile gitmek zorunda kalacağım ve ben ailemden 2 gün bile ayrı kalamayan birisiyim, kavgalarımız elbet oldu ama el bebek gül bebek büyüdüm şimdiki sevgilim bana onların davrandığı gibi davranmıyor ama onu kaybetmekte istemiyorum ama ailemi de bırakmak istemiyorum ailem yaşlanırken yanlarında olmak istiyorum. Bazen düşünüyorum "birkaç senedir tanıdığım biri için ailemi bırakmaya değer mi" diye. Ailemden başkası benim kaprislerimi, çocukluklarımı çekmez gibi geliyor. Sürekli bunları kafama takıp ağlıyorum. Bu endişelerimi sevgilime de söyledim ama o aileme bu kadar bağlı olmamı anlayamıyor bulunduğum şehre de gelmek istemiyor. Evlenecek olursam ya İstanbul ya da Antalyaya gitmek zorunda kalacağım ve ben burayı yeşilliği, ormanını, bir sürü kuş türünü barındıran doğasını çok seviyorum. Şu an ailemleyim ama sadece kendime karşı sorumluluğum var. Sevgilimi seviyorum, her hayalimde yeri var, nerede ise tüm ilklerimi onla yaşadım her anlamda ilklerimi, duygularımı çoğu zaman abartı bulsa da beni seviyor o da ama çocuk gibi pışpışlanmıyorum ve bilmiyorum onu kaybetmek istemiyorum ama ailemi de bırakamıyorum...
Yarın büyük ihtimal buluşmak için gelecek ve ben sanırım ona evlenmek istemediğimi söyleyeceğim işin içinden çıkamıyorum ama bu doğru olan mı bilmiyorum. Ailemi benden uzakta bırakma düşüncesi çok ağır geliyor napacağımı bilmiyorum. Ailem hariç beni onun kadar seven ve bana katlanan ve en önemlisi hayatıma alacak kadar yakın bulacağım birini bulamayacağıma da eminim, bahsettiğim (aslında bahsetmediğim xd) psikolojik sebeplerden ötürü.