Yok yani onların beni kıyaslaması yanlış değil benim yaptığım yanlış. Her çocuk koşuyor anam babam diye bana gelince ya ne çekiyor biz yanıyoruz deniliyor. Hem bu bana ima ediliyor hem arkamdan konuşuluyor sonra da bana iletenler oluyor. Bende öyle didiniyorum çocuklarıma bakayım diye mücadele vereyim
Şimdi için diyemem biz şimdi çocuklarımıza gözümüz gibi bakıyoruz. Ama eski insanların ya bu çocuk hasta ölsün yine olur dediklerini çok duydum.
onlarin yaptigi yanlış, sizin onlarin soylediklerine uzulmeniz gereksiz.
eskiye gitmeye gerek yok, doğurup çöpe atani da, kendi eliyle öldüreni de var. Hep olacak. Biz insanlığın doğal ilerleyisi, normal olanlar icin konuşuyoruz.
Ben kıyas etmiyorum tabiki kaynanam daha çok yanar ama benim acım küçükmüş gibi tavır alıyorum ve tek onlar değilmiş tüm kadınlarda varmış bu. Forma sorarak aldığım tepkilerden gördüm. Koca gidince işte baştan ne arkanda ne yanında duran oluyor iyisen iyisin yoksa ne yaşıyorsun ki sene geliyor
Kadının da evladı var destek alabileceği, annesi babası da var. Hiç bir şekilde kıyas olmaz. Kimin ne kadar acı çektiğini de kimse bilemez. Herkesin sabır eşiği acı eşiği farklıdır. Bazısı 50 kilo taşır, bazısı 20. Ama 20 taşıyan rahattır diye birşey yok.
Evet konu açtım evlilik düşüncesini tarttım ama bakınsanıza evlilik düşüncesi bile sen zaten unutmuşuna geliyor. Ama bunu sormak ya da düşünmek benim hayatımı değiştirmiyor. Ben yine evlatlarım için mücadele ediyorum. Ama işte sordum ya suçluyum evliliği düşündüm ya kocamı sevmedim . Ya vallahi sizler insanın toplanmasını değil yıkılıp gitmesine yararmişsiniz
Ne sacma bir yorum bu ya… ne demek evlat herzaman olur , bin tane kocayi bir evladimin kesip attigi tirnagina deyismem. Evlat kendi caninizdan kaniniudan bir parca, nasil kocayi daha üstün tutuyorsunuz evladinizdan.
Bizde de tam tersi örnek var. Önce eşini kaybedip bir kaç yıl sonra çocuğunu kaybeden birisi... Hatta cenazede içini dökmüş. Eşimin açısı da çok zordu ama çocuğumun bambaşka diye. Sırf bu cümleden gorumceleri küsmüş hatta kadının.Ananem biri yürüme çağında biri doğumda iki evlat kaybetmiş, çocukken annesini kaybedip üvey anne eline düşmüş, evlenme caginda babasını kaybedip sahipsiz kalmış. Ama dedem öldüğünde 'en acı ölüm, benim canım gitti,ben neden yaşıyorum' cümlelerini kurdu. Ağıt olarak değil,seneler geçti hala kuruyor. 'ana acısı da gördüm evlat acısı da, en zoru eşini kaybetmek' der hep.
Ama tabii ki kıyasa gerek yok. Her acı insana yaradir.
Ayrıca Bazen öyle kocalar var ki, ölünce karısı maaşa kavuşuyor, mendebur yüzünü cekmiyor. Benim yakın bir akrabam var, boşandığı adamla bazı sebeplerden tekrar evlendi. Adam şerefsizin önde gideni. Ona buna salça olur. Her aile muhabbetinde 'koca şehirde su sarhoşu bicaklayacak adam yok mu' muhabbeti döner
Eşiniz ölünce bir bakın tamam mı durumunuza bakalım davulun sesi uzaktan nasıl geliyormuş
Kocasını kaybeden kadın
Evlat her zaman mi olur ??? Anne misiniz ?
Tabiki bir değil evlat bu. Ama kocasini kaybetmiş birine de benim acım çok sen ne çekiyorsun tavrı da yanlış
Annelik duygusu olduğunu dusunmuyorum. Bence bekar biri bunu yazabilir. Evlat her zaman olur diyen bir anne tanımadım çok şükür.
Anlamadığınız nokta şu, biri evladımı kaybettim deyip hayatını durdurabiliyorken, diğeri bebeklerine çocuklarına layığıyla bakmak zorunda.
Nasıl demez Allah'm esirgesin çocuğum ölse ben yine doğurmayacak mıydım kocam iyiyse 3 de 4 de olur
Bence acınızı ispata çalışmanız da yanlis. Yanlış demeyeyim de. İç güdüsel olarak bundan vicdani olarak rahatsız olup tersi bir tepkiye giriyorsunuz gibi geldi bana. Yani bir yanınız biliyor onlar haklı. Bir yanınız da kendinize de öfkeli ve bu şekilde sinirleniyor olabilir.
