Ben ilk kez bebek yolunda ilerliyorum, herşey normal görünüyor, hamile kalmayı bekliyorum.
Ama "ya olmazsa" diye de düşünmedim değil. Bu konuda benim de eşimin de fikri bir. Bir süre denedikten sonra; tıp bizim için ihtimalleri bitirirse ya da ben olmayacağına kanaat edersem (örneğin üç beş tüp bebek denemesinde artık psikolojim hırpalanmış olursa), hiç düşünmem alırım evlatlık; "evlatlık" değil "evlat" alırım kendime.
Bizim çevremizde iki aile var böyle. ıkisi de daha birkaç günlük bebekken evlat edindiler. Öyle candan seviliyor ki o çocuklar. Doğurduğundan bile belki daha kıymetli, düşünsenize emanet o, gözünün içine bakılıyor.
Dini boyutu konusunda ayrıntılı bilgim yok, ama bu konu çok önemliyse sizin için yasal olarak evlat almadan koruyucu aile olarak da evladınız gibi sahip çıkabilirsiniz. Ben kendi adıma bir hayatı kurtarmanın, bir çocuğa anne sevgisi vermenin sevabını daha çok düşünüyorum.
Tek diyeceğim o ki; çok iyi düşünün, kendinizi iyi tartın. Yaparım, severim, canımın içine sokarım diyorsanız, hiç tereddüt etmeyin. Ama kendinize güvenmiyorsanız bir hayatı mahvetmeyin.
Söyleme konusuna gelince, sadece yaş değil çocuğun psikolojisinin de hazır olduğu bir zamanda söylenmeli ve birden çok psikologdan görüş alınmalı bence. Ama birkaç yerde çocuk sosyal hayata karışmadan, okula ya da ana okuluna başlamadan söylenmesi gerektiğini okudum. Uygun şekilde söylenirse bir sorun olmaz, benim gördüğüm örneklerde olmadı da.
lmaz:
