Merhaba arkadaşlar. Benim bi sıkıntım var,sizle paylaşmak istedim.
Ben çalışan bi kadınım,eşim de çalışıyodu normalde ama 2-3 aydır çalışmıyor. Kendisi maden mühendisi olduğu için şantiyede çalışması gerekiyo. Çalıştıgı yerler genelde merkezden uzak,zor şartlar ve benim ya da ailesinin bulunduğu şehirde değil. Şehir dışında denedi ama tek başına yapamadıgını söyledi. Sonra İş saglık ve güvenlik uzmanlıgı sınavı oldugunu,ona çalışmak istedigini sınavdan geçip belge alırsa iş imkanının daha iyi olacagını söyledi.Tamam dedim,ders çalış. Bu işsizlik sürecinde evlendik biz.Masraflarımız konusunda ailesi yardımcı oldu,çok da masraf çıkarmadım durumdan ötürü.
Neyse evlendik.Benim çalıştığım şehre geldi birlikte kalıyoruz şu an. Ders çalışcam dedi ama sınava 1 ay var ve ittire ittire kitap kapagını açtıgını düşünüyorum. Ben aklıma bi şey koysam imkan yaratırım,napar eder üstesinden gelirim.Sonuçta insanlara ne dedim ders çalışıcam dedim o yüzden işte çalışmıyorum dedim demi,dediğimin arkasında durmaya çalışırım.Onun bu konudaki rahatlıgı bana tuhaf geliyo.Ben ders çalışmayı sevmiyorum sıkılıyorum diyo. Sanki evde durmak için ders çalışmayı bahane ediyo gibi geliyo.
E o zaman benim aklım şöyle çalışıyo. Madem ders çalışmıcaksın ne diye boş duruyosun o zaman git işinde çalış,yani bizim yaşlarımızda birinin evde boş boş durması da garibime gidiyo. Kendim boş durdugum zamanlar da oldu ,o zaman kendimi de yadırgadım.Yani elimiz ayagımız tutuyo,iş imkanımız oldugu muddetçe çalışmalıyız. Bana şu an bi işte çalışabilcegini söylüyo istese ama neden istemiyo anlamadım. Balayı desem balayımızı yaptık 1 hafta,ondan sonra da bi 10 gün daha geçti. Yani sizce de hayatına devam etmesi gerekmiyo mu.
Bu arada Not: 1,5 yıl zorunlu görevden sonra eşimin çalıştıgı ile tayin olucam.Şu an için ayrı şehirlerde olmak zorundayız çünkü ona burada iş imkanı yok
