- 29 Mart 2020
- 791
- 761
-
- Konu Sahibi hayalleriolankiz
- #1
İyi akşamlar herkese. Okuyacaklara şimdiden teşekkür ederim.
eskiden çok neşe dolu bi insandım, hafta içi çalışıyorsam biyandanda haftasonu yapılacaklar listemi hazırlardım. Giyinirdim süslenirdim güzel mekanlar araştırıp resim çekinirdim, yer içerdim. Tabi birde canımdan çok sevdiğim erkek arkadaşım vardı. İlk olarak memnun olmadığım işimden şubat ayında istifa ettim, araya pandemi girdi ve ben eve kapalı kaldım haliyle işte bulamadım. Sonra sevgilimden ayrıldım artık tekrar bir araya gelmemiz imkansız o kesinlikle kafasında bitirmiş istemiyor maalesef ben bu konuda o kadar başarılı olamadım.. bu süreçte içime kapandıkça kapandım, en son ağlama krizleriyle içimdekileri dökmeye başladım ailemide yıprattım.. iyi olucam mutlu olucam diye ne zaman acele etsem kendimi daha mutsuz ve bitkin şekilde başladığım noktanında daha gerisinde buldum. her neyse 2 hafta oldu çok şükür ki iş buldum şimdi işimde tutunmaya çalışıyorum. Hep düşünceliyim Mart ayından önceki hayatımı çoook özlüyorum.. meğer hiç derdim yokmuş,ne kadar mutluymuşum. Evet yaşım daha 22 ama ben sanki birden 65 felan oldum gibi. Yaşama hevesim kalmadı, nefes almak bile batıyor bana. Çok şükür ailem hayatta, sağlıklılar binlerce kez şükür. Ama ben kendimi çok yalnız hissediyorum, arkadaşlarımla buluşuyorum plan yapıyoruz ama o gün geliyor planını yaptığım şeyden zerre zevk almıyorum. Eski kendimi çok özledim, kafamı dağıtıcak hiçbirşey yapamıyorum. Neye niyetlensem elimde kalıyor şuara. eski hayatımı çok özlüyorum,kendim kendime yabancıyım sanki. Bi boşlukta debeleniyorum, işten çıkınca dosdoğru evime gelmek için can atıyorum. Eskiden herkes “hayat sana güzel yaa” derdi. Nazarları değdi galiba bilmiyorum. Hedefleri olan bi insandım şuan hiçbirşey için çabalayasım gelmiyor. O çok sevdiğim sosyal medya hesaplarımı kapattım ama sanki bu bana büyük bir huzur verdi. Rahatladım.Kötüyken iyiymiş gibi göstermek beni çok yormuş onu anladım. Robot gibi bir hayat yaşıyorum sabah kalk işe git, eve gel yemek ye ve yat. Ne yapabilirim, kendime nasıl eskisi gibi değer verebilirim, nasıl tekrar mutlu olabilirim, yaşama hevesimi nasıl kazanıcam,nasıl yine eskisi gibi içinde bulunduğu anı yaşayan kız olucam bilmiyorum. Kendimi tekrar nasıl kazanabilirim?İnsan kendi kendini nasıl iyileştirir? Daha önce aranızda böyle benim gibi hisseden oldumu? Sadece buraya dökebiliyorum içimdekileri.. bana önerebileceğiniz birşeyler varmıdır
eskiden çok neşe dolu bi insandım, hafta içi çalışıyorsam biyandanda haftasonu yapılacaklar listemi hazırlardım. Giyinirdim süslenirdim güzel mekanlar araştırıp resim çekinirdim, yer içerdim. Tabi birde canımdan çok sevdiğim erkek arkadaşım vardı. İlk olarak memnun olmadığım işimden şubat ayında istifa ettim, araya pandemi girdi ve ben eve kapalı kaldım haliyle işte bulamadım. Sonra sevgilimden ayrıldım artık tekrar bir araya gelmemiz imkansız o kesinlikle kafasında bitirmiş istemiyor maalesef ben bu konuda o kadar başarılı olamadım.. bu süreçte içime kapandıkça kapandım, en son ağlama krizleriyle içimdekileri dökmeye başladım ailemide yıprattım.. iyi olucam mutlu olucam diye ne zaman acele etsem kendimi daha mutsuz ve bitkin şekilde başladığım noktanında daha gerisinde buldum. her neyse 2 hafta oldu çok şükür ki iş buldum şimdi işimde tutunmaya çalışıyorum. Hep düşünceliyim Mart ayından önceki hayatımı çoook özlüyorum.. meğer hiç derdim yokmuş,ne kadar mutluymuşum. Evet yaşım daha 22 ama ben sanki birden 65 felan oldum gibi. Yaşama hevesim kalmadı, nefes almak bile batıyor bana. Çok şükür ailem hayatta, sağlıklılar binlerce kez şükür. Ama ben kendimi çok yalnız hissediyorum, arkadaşlarımla buluşuyorum plan yapıyoruz ama o gün geliyor planını yaptığım şeyden zerre zevk almıyorum. Eski kendimi çok özledim, kafamı dağıtıcak hiçbirşey yapamıyorum. Neye niyetlensem elimde kalıyor şuara. eski hayatımı çok özlüyorum,kendim kendime yabancıyım sanki. Bi boşlukta debeleniyorum, işten çıkınca dosdoğru evime gelmek için can atıyorum. Eskiden herkes “hayat sana güzel yaa” derdi. Nazarları değdi galiba bilmiyorum. Hedefleri olan bi insandım şuan hiçbirşey için çabalayasım gelmiyor. O çok sevdiğim sosyal medya hesaplarımı kapattım ama sanki bu bana büyük bir huzur verdi. Rahatladım.Kötüyken iyiymiş gibi göstermek beni çok yormuş onu anladım. Robot gibi bir hayat yaşıyorum sabah kalk işe git, eve gel yemek ye ve yat. Ne yapabilirim, kendime nasıl eskisi gibi değer verebilirim, nasıl tekrar mutlu olabilirim, yaşama hevesimi nasıl kazanıcam,nasıl yine eskisi gibi içinde bulunduğu anı yaşayan kız olucam bilmiyorum. Kendimi tekrar nasıl kazanabilirim?İnsan kendi kendini nasıl iyileştirir? Daha önce aranızda böyle benim gibi hisseden oldumu? Sadece buraya dökebiliyorum içimdekileri.. bana önerebileceğiniz birşeyler varmıdır