Uzun zamandır takip ediyorum burayı artık işin içinden çıkılmaz bir hale geldiği için sizlerden fikir almak istedim. Biraz uzun yazı olabilir çünkü çok doldum. En ince ayrıntısına kadar anlatmaya çalışcam lütfen ona göre cevap verin. Tarafsız gözle fikirleri görmek istiyorum.
5 yıllık bir evliliğimiz var. Severek evlendik. Eşim Bilgisayar mühendisi, Türkiye'de bilinen büyük bir şirkette yönetici olarak görev yapıyor. Yani maddi olarak durumumuz çok şükür gayet iyi. Bir gün olsun bir dediğimi iki etmemiştir. Bunları anlatıyorum ki, onu bilin ona göre cevap verin yani. Maddi olarak stres yaptıracak, sorun yaptıracak bir durumumuz yok yani.
Eşimin bana karşı da davranışları olsun, evine karşı sorumluluklarını yerine getirmesi olsun gayet iyidir. Bu zamana kadar ciddi bir kavgamız sorunumuz olmadı.
Asıl mesele şimdi başlıyor;
Eşim 3 kardeşler. 2 tane de abisi var. Eşimin babasına yaklaşık 18 ay önce kanser teşhisi konuldu. Aylarca doktor doktor gezdi, Türkiye'deki tüm büyük şehirlere götürdü, özel hastane / devlet hastanesi ne kadar hastane varsa, kimden bir tavsiye duysa gitti götürdü.
Amerika ile, Küba ile görüşmeler yaptı. Ne yazık ki hepsi aynı cevabı vermesine rağmen pes etmedi. Hep içinde bir umut vardı, iyileşecek diyordu. Kendisine yediremiyordu bu durumu.
En sonunda İzmir'de bir doktor kafasına yattı ve tedaviye orada devam ettirme kararı aldı. İzmir ile oturduğumuz şehrin arası 400 KM. Eşim her 15 günde bir babasını kemoterapi için İzmir'e götürdü, geri almaya gitti. Yeri geldi kontrolleri oldu onun için de gitti. Yani 18 aylık süreçte sanırım 170 defa gidip gelmiştir.
Bu süreçte maalesef abilerinden hiçbir destek görmedi. Defalarca abilerine söylemesine rağmen, görmeye dahi gelmediler. Maddi manevi olarak tüm yük eşimin üzerine kaldı. Yeri geldi iş yerinde toplantıları oldu, toplantısının olduğu gün babasının kemoterapi alması gerekti, özel araç tuttu, özel şoför tuttu, onunla gönderdi. Ona rağmen abileri gelmedi.
Vel hasılı eşimin babası 4 ay önce vefat etti. Eşimin babası vefat ettiğinde bende yanında değildim. Annemlere gitmiştim. Yani kayınbabam vefat ederken dahi diğer abileri yoktu. Sadece annesi ve kendisi vardı. Haberi alınca ailemle beraber bende gittim.
Üzgün ama hırslı bir eş gördüm karşımda. Tüm cenaze işlemlerini, tüm yasal işlemleri, kamu işlemlerini tek başına yaptı, kimseyi karıştırmadı.
Babası vefat ettikten sonra, eşim ciddi şekilde üzülmeye başladı. Sürekli babasını düşünüp, sürekli morali bozuk bir hale geldi. Evine karşı sorumsuzluk hissetmedim ama bu hali artık benim de canımı sıkmaya başlayınca, bir kaç kez benimle de ilgilenmesi gerektiğini söyledim.
Aldığım tepki;
Bana teselli verme. Teselliyi zaten herkes veriyor. Sen beni anla, bana destek ver gibi bir cümle kullandı. Tabi üzerine fazla gitmedim, daha sonra yine bir tartışmamız oldu. Bunun üzerine beni hiç anlamıyorsun, ne yaşadığımı, 18 ay boyunca neler çektiğimi kendin gördün ama sanki çok basitmiş gibi görüyorsun. Beni anlamanı beklemiyorum senden, çünkü benim yaşadığımı yaşamayan anlamaz gibi cümleler kullandı. En son tartışmamızda da, beni kendinden uzaklaştırıyorsun. Görmek istediğim desteği bana vermiyorsun, arkamda durmuyorsun dedi ve şuan aramız bozuk.
Eşim sessiz sakin bir insandır, herkesce fazlasıyla sevilen, saygı duyulan ve herkesle muhabbeti iyi olan bir insandır. Allah var hakkını yemeyeyim, ben arkasından bir tane kötü söz eden görmedim. Çarşıda sokakta herkes selam verir.
Ama yukarıdaki süreçlerden sonra artık kendi halinde takılan, pek kimseyle konuşmayan, kısa ve öz cevaplar veren birisi haline geldi.
Bana karşı eskisi gibi olmadığını hissetmeye başladım. Yani sanırım eşim benden soğumaya başladı.
Böyle bir süreç yaşayan, atlatan var mı? Bu süreçte ben gerçekten onun söylediği gibi destek vermemiş olabilir miyim?
Buradaki yorumlar neticesinde eşimle konuşmaya karar verdim. Konuştuk ve eşim yalnız kalmak istediğini söyledi
Dün eşimle ilgili sorunlarımız hakkında yazmıştım. https://www.kadinlarkulubu.com/konu/esimle-yasadigimiz-sorunlar.1396643/ Buradaki arkadaşların tavsiyesi üzerine bugün işten geldi, yemeğimizi yedik konuşmak istediğimi söyledim. Olur konuşalım dedi. Ben anlatmaya başladım işte bencil...