13 senelik evliyim. Evlendiğimden bu zamana kadar çok sıkıntılı zamanlarımız oldu.zamanla düzeldi diye düşünürken,bu yakınlarda ciddi ciddi eşimden çok soğudum
Akşam mahalle arasında düğün vardı evin hemen yukarısında.balkona çıktık bakıyorduk. Karşı apartmanla evlerimiz çok yakın. Eşime baktım karşı apartmana bakıyor. 2. Kata. Eşime nereye bakıyorsun sen dedim.bir adam vardı tanıdık ilk baktığımda gördüm, bardak dedi geldi içki içtiğini düşündüm gibi saçma bir cevap verdi. Diğer katlarada bakıyordu. Düğüne kimin baktığını merak etmiş
2 katta, iki orta yaşlarda kadın bir tanede genç kız vardı. Hatta ben eşime sen nereye bakıyorsun dediğimde kızla göz göze geldim. Ben ilk baktığımda adam vardı ikincide adam var sandım kızı görmedim vs saçma cevaplar verdi
Ben daha önce ona, bak bu ev saf sokakta, apartmanlar karşılıklı. Sen kötü niyetli bakmazsın ama karşıdaki kişi öyle anlamaz. Devamlı etrafına bakan erkeklerden nefret ederim. Ben başkasına bakmam,seninde öyle olmanı istiyorum demiştim
Çok katu birisi değilim. Robot değil sonuçta. Sürekli başı aşağıda gezemez ancak düğün sol tarafta o karşı apartmana bakıyor.
O kadar sinirlendim ki anlatamam. Kız yanında eşi varken bana bakıyor der, der yani ben olsam öyle düşünürdüm
Birde üste çıkması yok mu? Sen abartıyorsun, ben kızı ilk baktığımda görmedim. Beni ne konuma sokuyorsun diyor. Artık dayanamıyorum. Her tartışmada kendini haklı görmesine herşeyi ben abatıyormuşum gibi davranmasına dayanamıyorum
Çocuğum bütün olan herşeyi görüyor. Onun yüzüne bakamıyorum
Sizce bu olanlar abartı mı? Siz olsanız ne yapardınız