Sorun burda zaten ne yaparsam yapayım vicdanım rahat etmiyor biraz da eşimin psikolojik baskısı var üzerimde. Yıllardır eşim bana hep benim çocuklarım yetim dedi durdu. Sadece yetim de değil hep onlarla ilgili duygu sömürüsü yaptı bana öyle bi hale gelmiştim ki onlar yanımıza ilk geldiğinde ben bebeğimi bazen emzirmezdim vakit kaybetmemek için onları okula hazırlardım. Ama şimdi çok pişmanım...ah ah boşanmak bir şey değil de işte olan yine masum çocuklara oluyor.. üvey anne üvey baba kimi aynı babadan kimi aynı anneden olan kardeşler ve parçalanmış bir oraya bir buraya hayatlar.. yazıktır belki siz iyi niyetlisiniz onu bilemem ama kötü niyetli bir çok üvey anne yada üvey baba var.. ben böyle meselelerin herşeyden önce vicdanla alakalı olduğunu düşünüyorum. eğer yastığa başınızı koyduğunuzda içiniz ne yapınca rahatsa onu yapın..
Sorun burda zaten ne yaparsam yapayım vicdanım rahat etmiyor biraz da eşimin psikolojik baskısı var üzerimde. Yıllardır eşim bana hep benim çocuklarım yetim dedi durdu. Sadece yetim de değil hep onlarla ilgili duygu sömürüsü yaptı bana öyle bi hale gelmiştim ki onlar yanımıza ilk geldiğinde ben bebeğimi bazen emzirmezdim vakit kaybetmemek için onları okula hazırlardım. Ama şimdi çok pişmanım...
Yazdıklarınızın aynılarını yaşadık büyükler gönüllü çünkü çocuklar orada mutlu rahat ama tabii bazen de anne yok baba yok atıldık kenara diye düşünüyorlardır.
Yani %50 engelli ama hiçbirşey belli olmuyor okula falan gidebiliyor ama özel eğitime dedim ya hiç kimseye zararı yok sadece sürekli konuşuyor kendi kendine bileNormalde hiç duygusal değilim ama ilk kez bir BDV konusuna böyle üzüldüm, özellikle küçük kızın zihinsel engelli olduğunu yazdığınız kısma.
Sorun burda zaten ne yaparsam yapayım vicdanım rahat etmiyor biraz da eşimin psikolojik baskısı var üzerimde. Yıllardır eşim bana hep benim çocuklarım yetim dedi durdu. Sadece yetim de değil hep onlarla ilgili duygu sömürüsü yaptı bana öyle bi hale gelmiştim ki onlar yanımıza ilk geldiğinde ben bebeğimi bazen emzirmezdim vakit kaybetmemek için onları okula hazırlardım. Ama şimdi çok pişmanım...
Evet sevemedim ona davrandığım gibi onlara davranamadım. Kısa süreli zaman geçirirken hiç sıkıntı yoktu ilk geldikleri zaman da kendi çocuklarım gibi görüyordum ama bir yerde kopuyor yani bizde koptu. Hiç kimse onlara sizin öz evladınız gibi bakmıyor ki kendi evladınızı sevseniz de kimse birşey demiyor kızsanız da hiç kimse karışmıyor ama o çocuklarla konuşurken bile bütün gözler üzerinizde acaba ters birşey söyleyecek mi diye. Benim bebeğim o zaman küçüktü konuşmuyordu küçük kız yarım konuşuyor özürlü olduğu için bir kelimesi benim çok hoşuma gitmişti herkes güldü bende güldümben gülünce herkes sustu tuhaf tuhaf bana baktı dalga mı geçiyorsun der gibi. Bir süre idare edebiliyorsunuz bu bakışları birde anne sağ olunca ben sevemedim kendi çocuğum gibi. Kendi çocuğum gibi davrananadım. Belki de bu da benim hatam bilemiyorumben kimseye acımıyorum çocuklara acıdığım kadar. o kadar günahsızlar ki.. hele ki anne ya da baba ikinci evliliğini yaptığında o eşin çocuklara tavrı o kadar önemli ki.. çünkü kötü muamele edildiğinde bu hayat boyu unutmayacakları bir travma oluyor onlar için. bilemiyorum ne desem.. ama yazdıklarınızdan o çocukları asla kendi çocuğunuz gibi sevip ona davrandığınız gibi davranmayacağınızı anladım.
Ergenlik dönemi çok hassas bir dönem. Bence asıl sorun 14 yaşında bir ergen çocuğun hala altına kaçırıyor olması bu durum psikolojik de olabilir herhangi bir hastalığın belirtisi de olabilir. Bu bir hastalık belirtisiyse de psikolojiyi olumsuz etkiler. Bana kalırsa eşinize öncelikle çocuğun tedavisini önerin bu hepsinden önemli bir sorun. Belki bunu aşarsanız çocuklarla ilişkinizde büyük bir adım atılmış olur.14-11 yaşlarındalar. Anne baba boşanıncadan bizim yanımıza gelene kadar anneyle yanlız yaşamışlar ama baba bakmış maddi olarak bizim yanımızda 1,5 yıl şimdi de 4-5 aydır babaannede
Zaten anneleriyle birlikteydiler maddi açıdan da bütün masraflarını hiç boşanmamış gibi baba karşılıyordu. Hatta anne hastalansa baba alıp onu hastaneye götürüyordu ama anne bu düzenden ayrıldı evlenmek istiyorum dedi çocukları okuldayken evden ayrılmış babasının evine gitmiş. Bir daha da hiç çocuklarıyla eski düzene dönmeyi teklif etmedi. Eşim de teklif etmez ona çocuklara bak diye çünkü anne gittikten sonra babadan maddi taleplerde falan da bulundu evliyken sana biriktirdiğim paralarımı vermiştim falan diye ve o parayı fazlasıyla aldı üstelik çocuklarından ayrıyken. Yani biraz tuhaf bi durum oldu ona gidip çocuklarına bakarmısın seninle yaşasınlar denmez yaniılk olarak sunu soyluyorum RABBIM kımsnın yuvasını yıkmsın kımseyı annesız ve baabasız koymasıınn
Sizi cok ıyıanlıyorum sızın hıc bır sucunuz yok . olan olmus ama bence annede kalmaları lazım ne kadarda ıyı bır annelık yapsanız onlara oz annelerı gbı olamazsınızz . esınze bır de bunu soyleyın egerkı annnenın maddı bır gelırı yokksa esınız eskı esıne yardım edıp cocukların bakımlanı ustlenmelıı cocuklar hafta sonlarıda babasının yanına gelırbılr bu en dogru bence bu ıs babaannne annaene ısı degıııl en dogrusuda annelerii ...
ya bu hiç sorun olmadı ama gerçekten bu açıdan incinmedi çocuk hatta o kadar rahattı ki özür diliyorum hiç gizlemeye çalışmıyordu. Defalarca koltuklara yaptı mesela ve hiç tuhaf karşılamadı çok afedersiniz bazen büyük tuvaletini bile altına yapardı öylece kirli sepetine atardı. Ve tuvaletten çıkınca ellerini yıka derdim yıkamazdı. Tamam ben de çok yüz vermiştim bu konuda resmen bebek gibi davranıyordum ağzımdan bile kaçırmadım öyle dikkat ettim ama yine de eğer bundan rahatsız olsaydı en azından gizlemeye çalışırdı.Ergenlik dönemi çok hassas bir dönem. Bence asıl sorun 14 yaşında bir ergen çocuğun hala altına kaçırıyor olması bu durum psikolojik de olabilir herhangi bir hastalığın belirtisi de olabilir. Bu bir hastalık belirtisiyse de psikolojiyi olumsuz etkiler. Bana kalırsa eşinize öncelikle çocuğun tedavisini önerin bu hepsinden önemli bir sorun. Belki bunu aşarsanız çocuklarla ilişkinizde büyük bir adım atılmış olur.
Babası biliyor mu bu durumu. Yani aklı salim bir baba buna bir çözüm aramaya çalışır . Lütfen bu sorunun üzerine gidin tıbbi bir müdahale gerekebilir .Y
ya bu hiç sorun olmadı ama gerçekten bu açıdan incinmedi çocuk hatta o kadar rahattı ki özür diliyorum hiç gizlemeye çalışmıyordu. Defalarca koltuklara yaptı mesela ve hiç tuhaf karşılamadı çok afedersiniz bazen büyük tuvaletini bile altına yapardı öylece kirli sepetine atardı. Ve tuvaletten çıkınca ellerini yıka derdim yıkamazdı. Tamam ben de çok yüz vermiştim bu konuda resmen bebek gibi davranıyordum ağzımdan bile kaçırmadım öyle dikkat ettim ama yine de eğer bundan rahatsız olsaydı en azından gizlemeye çalışırdı.
Ben de aynı fikirdeyim. Anne olmak zor iş. Ağzınızla kuş tutsanız annesi hayatta olan (bir de öz anne evde mutsuzsa ağlıyorsa, çocukları üzüyor dolduruyorsa) bir çocuğa iyi üvey anne olamazsınız. Çocukların akıl ve ruh sağlığı zaten bozulmuş, daha fazla bozulmasın bari. Ama sık sık kardeşiyle babasıyla görüşsünler. Gezmelere beraber gidin. Onlara hediyeler alın.Gönüllerini hoş tutmaya çalışın.Bence cocuklar babaannede mutluysa onda kalmali. Empati kuruyorum ben cocuk olsam babam ya da annem ve yeni esiyle yasamaktansa babaannemde kalmayi tercih ederim.
Ayni sekilde yarin hayatimi kaybetsem de esim yeniden evlilik yapsa kizim anneanne ya da babaannede kalsin isterim. Cocuk acisindan bakinca eminim ben kizdigimda hata yaptim annem kizdi der gecer ama uvey anne kizsa gururu kirilir, belki nefret eder. Uvey annesi ve babasinin her hareketinde acaba beni istemiyorlar mi diye dusunur, onlari birarada mutlu gorunce annesinin anisina saygısızlık gibi algilar, kavga etseler benim yuzumden mi ediyorlar diye sucluluk duygusuna kapilir, bu boyle uzar gider.
Uvey anne acisindan bakinca, insan bazen kendi cocuguna tahammul edemiyor, canindan kanindan olmayan, ustelik sorunlu bir cocuga yeterli ilgi alakayi göstermek cok zor. Biraz sesini yukseltsen vicdan azabi duyarsin, fazla simarsan iyice tepene cikarir mutsuz edersin, bana kalirsa kucuk bebeklikten buyutmus olsan neyse de buyuk cocugun sorumlulugunu almak cok zor. Aile buyukleri hayattaysa ve gonulluyse onlar bakmali.
Babası biliyor ve bende askere gidene kadar yapmışım bişey olmaz diyor hele psikolojik desteğe hiçbir konuda olumlu bakmıyor.Babası biliyor mu bu durumu. Yani aklı salim bir baba buna bir çözüm aramaya çalışır . Lütfen bu sorunun üzerine gidin tıbbi bir müdahale gerekebilir .
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?