2 yıllık evliyim. Ben özel bir şirkette çalışıyorum. Eşimse üniversitede memur olarak çalışıyor. Eşimin ailesi biz nişanlıyken eşime kendi borçları için önce 10.000 liralık kredi çektirmişti. Bu borcun taksitlerini eşim nişanlıyken ödemeye başladı. Bu borcu evlendikten 1 yıl sonraya kadar da eşimle ben birlikte ödedik, temmuz ayında bitti. Yine eşimle biz nişanlıyken ailesi 25.000 liralık daha kredi çektirdiler. Şu an onu kendileri ödüyor. Nişanlıyken eşime yeni bir araba almışlardı. Biz evlendik. Arabanın borcu hala bitmedi. Babasının emekli maaşından kesiliyor. Bir kaç ay önce eşimden, ailesi 10.000 liralık daha kredi çekmesini istedi. Ben zaten eşimle çekmesin diye tartışmıştım, çok ağladım ama "Babama hayır diyemem. Bu kredi borcunu biz ödemeyeceğiz. Onlar ödeyecek." diye çekti. Sadece iki aylık taksidini ödediler sonra bizim üstümüze attılar bu borcu. "Bir kaç ay daha sabredin, biz öderiz." dediler. Ama hala biz ödüyoruz. Şimdi tekrar 15.000 liralık kredi çekmesini istediler. Eşim benim istemediğimi bile bile babasına "Tamam." demiş. Zaten her şeyi konuşup karar vermişler. Akşam bana "Kredi çekmemi istediler." dedi. Yine tartışmalarımız oldu. Yine aynı sözler sarfedildi. Ben onlara güvenmediğimi, yine aynı şeylerin başımıza geleceğini söyledim. Eşim beni dinlemedi. Yine kredi çekti. Sözde bu borcu toplu olarak ödeyip kapatacaklarmış. Eşimle konuştuk. Bana yine onların zor durumda olduğunu, herkese borcu olduğunu, bu borcu ödeyeceklerini söyledi. Onların üzerlerinde bir sürü kredi borcu var. Kaynımın da üzerinde kredi borcu var. (O bekar.) Zaten şu an ödeyeceklerini sanmam. Bu birkaç yıl sürer. Biz kirada oturuyoruz. Ev almak istiyorduk. Çocuk sahibi olmayı düşünüyorduk. Ben onlardan hiçbir mal mülk zaten istemiyorum. Sadece eşimle ve çocuklarımla mutlu bir yuva istiyorum.
Eşim ailesine vefa borcu duyuyor, okuttular diye. Ama eşim öğrenciyken kredi çekip okumuş. Öğrenci kredi borcunu da şu an biz ödüyoruz. Yani anlayacağınız ne onlar rahata erecek ne biz. Elleri sıkışıkken yine borçla yeni arabalar alıyorlar. O kadar gereksiz para harcıyorlar ki. Ellerindeki tarlaları satıp borçları kapatsınlar. Bizi de rahat bıraksınlar kendileri de rahata ersinler istiyorum. Hem onlar da ne zamana kadar çalışacak? Bir şey olduğunda ben eşimden duyuyorum. Beni hiç muhatap almıyorlar. Halbuki benim de fikrim alınsın istiyorum. Ekonomik yönden onlara bağımlıyız. Hala aile ne demek bu kavram bizde oluşmadı. Bu yaz benim biriktirdiğim ufak miktardaki parayla tatile gitmek istesek bir defa daha kredi çekmemizi isterler. İstediğimiz gibi plan dahi yapamıyoruz. Eşim:"Zor durumda kalıyorum, elim sıkışık dese de haklısın ama biz de sıkışığız." diyorlar. Eşimin reddetmeyeceğini bildikleri için sadece ona söylüyorlar. Şu an çok mutsuzum. Ben bu şekilde gelecekle ilgili nasıl plan yapabilirim ki? Yorumlarınızı bekliyorum kızlar. Kafama takmayım isterim ama olmuyor. Eşime de çok kırgınım. Biliyorum ki nasıl ilk değilse ve son da değil bu kredi.