Linçlenmekte istemiyorum açıkçası ama benim küçükten beri yaşadıklarımdan dolayı sanırım çok sabırlı bir insan değilim. Tam ergenliğe girdiğimde mesela annemi kaybettim. 38 yaşına geldim hala özenerek bakarım anneleri yanında olanlara ve çok şanslı olduklarını düşünürüm. Ama çevreme bakıp neden onun annesi değil de benim ki deyip insanlara da haksızlık etmem. Oysa bazı kişilerin ergenliklerinde, düğünlerinde , bebekleri doğduğunda mutlu mutsuz her anlarında anneleri vardı. Eşimi kaybedip çocuğumla bir başıma kaldığımda da yine öyle şeyler düşünmedim, oysa hayattan alacaklı olduğumu bunun artık fazla geldiğini düşünebilir çevreme rahatsızlık verebilirdim. Keza siz de öyle eşiniz baba duygusunu doya doya yaşamış, siz babanız hayatta bile olsa yaşayamamışsınız, şimdi de bebeğiniz olsun diye çırpınıyorsunuz yine mücadele etmek zorundasınız bazı insanların zahmetsiz sahip olduğu bir durum için. şunu demek istiyorum, hayatta herkesin dertleri var, üstelik siz artık bir ailesiniz, bağımsız bir aile olduğunuzu kendi hayatınız da olduğunu, size de eşinizin haksızlık etmemesi ve hayatınızın pause tuşuna basmaması gerektiğini biliyor olması lazım. Ama o bunun yerine en normal durumunuzda bile sizi suçlu hissettiriyor.Benim tahammül edebileceğim bir şey değil açıkçası, uzun süreli asla tahammül edemem. tek verebileceğim tavsiye, siz normal hayatınıza devam edin, bırakın neden onun babası değil diye baksın, umursamamaya çalışın, kendinizi suçlu hissetmeyin. Umarım eşiniz biran önce olması gereken sürece geçer ve ilişkiniz yara almadan kurtulur. Yoksa sizin anlattığınız şu durumda yapabileceğiniz bir şey yok.