Yalnıs mi anladım. 22 yaşındasın yedi yıllık evlisin
Yalnıs mi anladım. 22 yaşındasın yedi yıllık evlisinmerhaba
Eşimle 7 yıllık bir evliliğimiz var ve 1.5 yaşında bir kızımız var.
22 yaşında ( eşim 24 ) çok küçük bir yaşta çok severek evlendik. Eşim ev işi ve çocuk sorumluluğunu bilen biridir. Bu konuda beni hiç üzmedi. Genel olarak çevresinde çok sevilen iyi niyetli bir adamdır. Kızına da çok iyi bir baba..
Yıllar gelen bir sorunumuz var o da siniri. Gerçekten çok sinirli bir yapısı var. Trafikte, evde, misafirlikte sinirlenip bunu yüzüne çok kolay yansıtır. Asla hakaret küfür vs etmez. Sadece sesi biraz yükselip karşıdaki insanı gerecek hareketler vs.
Çocuktan sonra ama özellikle de son zamanlarda eşimden soğuduğumu çok net hissediyorum. Eskiden tolere edebildiğim şeyleri artık etmiyorum.
3-4 aydır ikimizde çok gerginiz. En ufak şeyden tartışma çıkmaya başladı. Birbirimize seni seviyorum diyemez olduk. Çocuk olmasa kesinlikle boşanırdık. Bir kez boşanmayı konuştuk eşim çok ağladı beni kızımdan ayırma diye. Eğer bizi ayırırsan seni ömür boyu affetmem ben kızımın her anına şahit olmak istiyorum dedi, kıyamadım.
Dün misafirimiz vardı. Arabadayız. Arabayı ben kullanıyorum. Sinyal verişimden, hızımdan, durup kalkmama kadar heeeer şeye söylendi. Zaten orada bi sinir oldum neyse dedim. Akşam yine misafirlerimizde salonda otururken sohbet anneler gününe geldi. Ben de eşimin hediye almadığını hatta kutlamadığını söyledim. Sen benim annem misin ne hediye alacağım gibi cümle kurdu. Taş gibi oturdu. Gerçekten çok beklemiştim güzel bir kutlama ama olmadı.
Akşam uzun uzadıya bir düşününce son günlerde özel günlerde hiç hediye almadığını, her fırsatta her konuda ne kadar çok söylendiğini, zor günlerimde artık destek olmadığını fark ettim.
Çok üzgünüm.. Toparlanır mıyız kopar gider miyiz bilmiyorum.
Çocuklu olmak ne zormuş, onun için kırk sefer düşünüp kılı kırk yarıyorum.
Bu evlilik nereye gider ?
Eskiden benimle bir ağlayan, her zaman karşı cinse kibar olup alçak gönüllü davranan adam, şekerimin olduğunu bildiği halde doğumdan sonra veremediğim kilolar için ayı gibi oldun bile dedi.. Günlerce özür diledi ama nafile.
Boşa mı zorluyorum ?
Kimle evlenirseniz evlenin bir süre sonra alışkanlığa dönecek.Heyecan ve sevgi sıradanlaşacak.8 yıl evli kalıp da hala iltifatlar ve güzel sözler uçuşturan bir erkek daha görmedim benTeşekkür ederim yorumunuz için lakin ben böyle düşünmüyorum.
Ben aşk insanıyım. Güzel sözler duymak, söylemek isterim. Ansızın boynuna atlayıp öpmek isterim. Kalbimin attığını her daim hissetmek isterim.
Aslına bakarsanız çocuk olana kadar böyle bir evliliğimiz vardı. Ve ben bunu çok özlüyorum.
Hadi bunlar bitti anlıyorum ama birini tolere edilmek için bile aşk gerekmez mi ? O zaman belki sevgimden görmediğim şeyler şimdi gözüme batıyor. Lay lay lom evlilik olmasın tamam. Ama her daim gergin olduğum acaba sinirlenecek mi acaba kırıcı bir şey söyleyecek mi diye kafa yorduğum bir evlilikte istemem
Ayı kendi öküz.Ben boşanmak için çok da sebep olması gerektıgını dusunmuorum.Çocuk var boşanamam lafıda cok ılgınç .Yuva yıkılması çok kötü tabiki .Melekler bile aglarmış .Ama ben çok da sebep aramıorum .Yani olmayınca olmuo .Hayata 1 kez gelıosun .Ama çok ıyı dusunmek gerek bencemerhaba
Eşimle 7 yıllık bir evliliğimiz var ve 1.5 yaşında bir kızımız var.
22 yaşında ( eşim 24 ) çok küçük bir yaşta çok severek evlendik. Eşim ev işi ve çocuk sorumluluğunu bilen biridir. Bu konuda beni hiç üzmedi. Genel olarak çevresinde çok sevilen iyi niyetli bir adamdır. Kızına da çok iyi bir baba..
Yıllar gelen bir sorunumuz var o da siniri. Gerçekten çok sinirli bir yapısı var. Trafikte, evde, misafirlikte sinirlenip bunu yüzüne çok kolay yansıtır. Asla hakaret küfür vs etmez. Sadece sesi biraz yükselip karşıdaki insanı gerecek hareketler vs.
Çocuktan sonra ama özellikle de son zamanlarda eşimden soğuduğumu çok net hissediyorum. Eskiden tolere edebildiğim şeyleri artık etmiyorum.
3-4 aydır ikimizde çok gerginiz. En ufak şeyden tartışma çıkmaya başladı. Birbirimize seni seviyorum diyemez olduk. Çocuk olmasa kesinlikle boşanırdık. Bir kez boşanmayı konuştuk eşim çok ağladı beni kızımdan ayırma diye. Eğer bizi ayırırsan seni ömür boyu affetmem ben kızımın her anına şahit olmak istiyorum dedi, kıyamadım.
Dün misafirimiz vardı. Arabadayız. Arabayı ben kullanıyorum. Sinyal verişimden, hızımdan, durup kalkmama kadar heeeer şeye söylendi. Zaten orada bi sinir oldum neyse dedim. Akşam yine misafirlerimizde salonda otururken sohbet anneler gününe geldi. Ben de eşimin hediye almadığını hatta kutlamadığını söyledim. Sen benim annem misin ne hediye alacağım gibi cümle kurdu. Taş gibi oturdu. Gerçekten çok beklemiştim güzel bir kutlama ama olmadı.
Akşam uzun uzadıya bir düşününce son günlerde özel günlerde hiç hediye almadığını, her fırsatta her konuda ne kadar çok söylendiğini, zor günlerimde artık destek olmadığını fark ettim.
Çok üzgünüm.. Toparlanır mıyız kopar gider miyiz bilmiyorum.
Çocuklu olmak ne zormuş, onun için kırk sefer düşünüp kılı kırk yarıyorum.
Bu evlilik nereye gider ?
Eskiden benimle bir ağlayan, her zaman karşı cinse kibar olup alçak gönüllü davranan adam, şekerimin olduğunu bildiği halde doğumdan sonra veremediğim kilolar için ayı gibi oldun bile dedi.. Günlerce özür diledi ama nafile.
Boşa mı zorluyorum ?
Adam kadina 'ayi' demis. Siz kadina saygini koru' mu diyorsunuz?Evliliğinizin terapiye ihtiyacı var.
Yaşça büyük olduğum için biraz rahat konuşucam (yapıcı olabilmek adına)
Boşanmanın bir nedeni vardır.
Aradım konunuzda, ama bulamadım, birbirinize şurdan kalk şuraya otur demeniz boşanma nedeni değildir.
Evet eşiniz sinirli olabilir, her sinirli olan şiddete başvurmuyor. Bende yapı olarak öyleyim.
Her eşimize kızdığımızda, ne bileyim bunaldığımızda, veremediğimiz kiloların hırsını çıkarmak istediğimizde boşanamıyoruz.
Kiiii sevgiliyken bile ayrılmak için karşı taraf geçerli bir neden ister.
Allah kuzuna sağlıklı sıhhatli bir ömür versin, sana da akıl salimliği böylece eminim kendinde bizlere hak vereceksin.
Evlilik hep aşkla yürüyen bir kurum değil, saygını koru..............
O saygı sana hep lazım olacak.
Burcunuz nedir?Teşekkür ederim çok güzel yazmışsınız.
Çocuğun yorgunluğundan belki tahamüller bu kadar azaldı inanın bilmiyorum.
Kabul etmeyle ilgili bir sıkıntım var. O da öyle diyip geçemiyorum ben. Her zaman naifliği kırmamayı seçerken karşımda böyle biri olunca ya ben bunu hak etmiyorum diyorum.
Çok etkileniyorum tek bir sözünden bile. Hiç kırmayalım üzmeyelim birbirimizi isterim tabii bu mümkün değil elbet kıracağız kırılacağız da ne bileyim biraz kendimize çeki düzen versek iyi olmaz mı ?
merhaba
Eşimle 7 yıllık bir evliliğimiz var ve 1.5 yaşında bir kızımız var.
22 yaşında ( eşim 24 ) çok küçük bir yaşta çok severek evlendik. Eşim ev işi ve çocuk sorumluluğunu bilen biridir. Bu konuda beni hiç üzmedi. Genel olarak çevresinde çok sevilen iyi niyetli bir adamdır. Kızına da çok iyi bir baba..
Yıllar gelen bir sorunumuz var o da siniri. Gerçekten çok sinirli bir yapısı var. Trafikte, evde, misafirlikte sinirlenip bunu yüzüne çok kolay yansıtır. Asla hakaret küfür vs etmez. Sadece sesi biraz yükselip karşıdaki insanı gerecek hareketler vs.
Çocuktan sonra ama özellikle de son zamanlarda eşimden soğuduğumu çok net hissediyorum. Eskiden tolere edebildiğim şeyleri artık etmiyorum.
3-4 aydır ikimizde çok gerginiz. En ufak şeyden tartışma çıkmaya başladı. Birbirimize seni seviyorum diyemez olduk. Çocuk olmasa kesinlikle boşanırdık. Bir kez boşanmayı konuştuk eşim çok ağladı beni kızımdan ayırma diye. Eğer bizi ayırırsan seni ömür boyu affetmem ben kızımın her anına şahit olmak istiyorum dedi, kıyamadım.
Dün misafirimiz vardı. Arabadayız. Arabayı ben kullanıyorum. Sinyal verişimden, hızımdan, durup kalkmama kadar heeeer şeye söylendi. Zaten orada bi sinir oldum neyse dedim. Akşam yine misafirlerimizde salonda otururken sohbet anneler gününe geldi. Ben de eşimin hediye almadığını hatta kutlamadığını söyledim. Sen benim annem misin ne hediye alacağım gibi cümle kurdu. Taş gibi oturdu. Gerçekten çok beklemiştim güzel bir kutlama ama olmadı.
Akşam uzun uzadıya bir düşününce son günlerde özel günlerde hiç hediye almadığını, her fırsatta her konuda ne kadar çok söylendiğini, zor günlerimde artık destek olmadığını fark ettim.
Çok üzgünüm.. Toparlanır mıyız kopar gider miyiz bilmiyorum.
Çocuklu olmak ne zormuş, onun için kırk sefer düşünüp kılı kırk yarıyorum.
Bu evlilik nereye gider ?
Eskiden benimle bir ağlayan, her zaman karşı cinse kibar olup alçak gönüllü davranan adam, şekerimin olduğunu bildiği halde doğumdan sonra veremediğim kilolar için ayı gibi oldun bile dedi.. Günlerce özür diledi ama nafile.
Boşa mı zorluyorum ?
eğer mutsuzsanız ve boşandığınızda mutlu olacagınızı düşünüyorsanız boşanırsınız. ama şunu da yazmak istiyorum biraz fazla beklenti var anneler günü için kutlama olayı bana tuhaf geldi.merhaba
Eşimle 7 yıllık bir evliliğimiz var ve 1.5 yaşında bir kızımız var.
22 yaşında ( eşim 24 ) çok küçük bir yaşta çok severek evlendik. Eşim ev işi ve çocuk sorumluluğunu bilen biridir. Bu konuda beni hiç üzmedi. Genel olarak çevresinde çok sevilen iyi niyetli bir adamdır. Kızına da çok iyi bir baba..
Yıllar gelen bir sorunumuz var o da siniri. Gerçekten çok sinirli bir yapısı var. Trafikte, evde, misafirlikte sinirlenip bunu yüzüne çok kolay yansıtır. Asla hakaret küfür vs etmez. Sadece sesi biraz yükselip karşıdaki insanı gerecek hareketler vs.
Çocuktan sonra ama özellikle de son zamanlarda eşimden soğuduğumu çok net hissediyorum. Eskiden tolere edebildiğim şeyleri artık etmiyorum.
3-4 aydır ikimizde çok gerginiz. En ufak şeyden tartışma çıkmaya başladı. Birbirimize seni seviyorum diyemez olduk. Çocuk olmasa kesinlikle boşanırdık. Bir kez boşanmayı konuştuk eşim çok ağladı beni kızımdan ayırma diye. Eğer bizi ayırırsan seni ömür boyu affetmem ben kızımın her anına şahit olmak istiyorum dedi, kıyamadım.
Dün misafirimiz vardı. Arabadayız. Arabayı ben kullanıyorum. Sinyal verişimden, hızımdan, durup kalkmama kadar heeeer şeye söylendi. Zaten orada bi sinir oldum neyse dedim. Akşam yine misafirlerimizde salonda otururken sohbet anneler gününe geldi. Ben de eşimin hediye almadığını hatta kutlamadığını söyledim. Sen benim annem misin ne hediye alacağım gibi cümle kurdu. Taş gibi oturdu. Gerçekten çok beklemiştim güzel bir kutlama ama olmadı.
Akşam uzun uzadıya bir düşününce son günlerde özel günlerde hiç hediye almadığını, her fırsatta her konuda ne kadar çok söylendiğini, zor günlerimde artık destek olmadığını fark ettim.
Çok üzgünüm.. Toparlanır mıyız kopar gider miyiz bilmiyorum.
Çocuklu olmak ne zormuş, onun için kırk sefer düşünüp kılı kırk yarıyorum.
Bu evlilik nereye gider ?
Eskiden benimle bir ağlayan, her zaman karşı cinse kibar olup alçak gönüllü davranan adam, şekerimin olduğunu bildiği halde doğumdan sonra veremediğim kilolar için ayı gibi oldun bile dedi.. Günlerce özür diledi ama nafile.
Boşa mı zorluyorum ?
eşinizde nazımız niyazımız geçmeyecekse diye düşünerekten fikrini kötü bir benzetme ile ortaya koymuş, yaptığı yanlış ama bir evlilik bundan ötürü bitiyorsa tek yanlış bu değildir.Yani o kadar içime oturmuştu ki o laf verecek cevap bile bulamadım. Hiç beklemediğim bir anda geldi.
Kaprisli olabilirim belki haklısınız. Ama nazımız niyazımız eşimize geçmeyecekse neden evliyiz? Ne bileyim en azından eşimin çok üzüldüğü bir konuyu bu kadar kırıcı bir şekilde yüzüne vurmazdım.
Boşanılacak bir durum görmedim ben. Siz biraz beklentinizi azaltın, eşnizde sinirlilik için terapi mi ne alıyorsa alsın durum düzelirmerhaba
Eşimle 7 yıllık bir evliliğimiz var ve 1.5 yaşında bir kızımız var.
22 yaşında ( eşim 24 ) çok küçük bir yaşta çok severek evlendik. Eşim ev işi ve çocuk sorumluluğunu bilen biridir. Bu konuda beni hiç üzmedi. Genel olarak çevresinde çok sevilen iyi niyetli bir adamdır. Kızına da çok iyi bir baba..
Yıllar gelen bir sorunumuz var o da siniri. Gerçekten çok sinirli bir yapısı var. Trafikte, evde, misafirlikte sinirlenip bunu yüzüne çok kolay yansıtır. Asla hakaret küfür vs etmez. Sadece sesi biraz yükselip karşıdaki insanı gerecek hareketler vs.
Çocuktan sonra ama özellikle de son zamanlarda eşimden soğuduğumu çok net hissediyorum. Eskiden tolere edebildiğim şeyleri artık etmiyorum.
3-4 aydır ikimizde çok gerginiz. En ufak şeyden tartışma çıkmaya başladı. Birbirimize seni seviyorum diyemez olduk. Çocuk olmasa kesinlikle boşanırdık. Bir kez boşanmayı konuştuk eşim çok ağladı beni kızımdan ayırma diye. Eğer bizi ayırırsan seni ömür boyu affetmem ben kızımın her anına şahit olmak istiyorum dedi, kıyamadım.
Dün misafirimiz vardı. Arabadayız. Arabayı ben kullanıyorum. Sinyal verişimden, hızımdan, durup kalkmama kadar heeeer şeye söylendi. Zaten orada bi sinir oldum neyse dedim. Akşam yine misafirlerimizde salonda otururken sohbet anneler gününe geldi. Ben de eşimin hediye almadığını hatta kutlamadığını söyledim. Sen benim annem misin ne hediye alacağım gibi cümle kurdu. Taş gibi oturdu. Gerçekten çok beklemiştim güzel bir kutlama ama olmadı.
Akşam uzun uzadıya bir düşününce son günlerde özel günlerde hiç hediye almadığını, her fırsatta her konuda ne kadar çok söylendiğini, zor günlerimde artık destek olmadığını fark ettim.
Çok üzgünüm.. Toparlanır mıyız kopar gider miyiz bilmiyorum.
Çocuklu olmak ne zormuş, onun için kırk sefer düşünüp kılı kırk yarıyorum.
Bu evlilik nereye gider ?
Eskiden benimle bir ağlayan, her zaman karşı cinse kibar olup alçak gönüllü davranan adam, şekerimin olduğunu bildiği halde doğumdan sonra veremediğim kilolar için ayı gibi oldun bile dedi.. Günlerce özür diledi ama nafile.
Boşa mı zorluyorum ?