- 24 Ekim 2014
- 59.307
- 330.717
O zaman siz tekrar aşık olmak istiyorsunuz. Peki ilginizi çeken başka biri mi var ?
O zaman siz tekrar aşık olmak istiyorsunuz. Peki ilginizi çeken başka biri mi var ?Teşekkür ederim yorumunuz için lakin ben böyle düşünmüyorum.
Ben aşk insanıyım. Güzel sözler duymak, söylemek isterim. Ansızın boynuna atlayıp öpmek isterim. Kalbimin attığını her daim hissetmek isterim.
Aslına bakarsanız çocuk olana kadar böyle bir evliliğimiz vardı. Ve ben bunu çok özlüyorum.
Hadi bunlar bitti anlıyorum ama birini tolere edilmek için bile aşk gerekmez mi ? O zaman belki sevgimden görmediğim şeyler şimdi gözüme batıyor. Lay lay lom evlilik olmasın tamam. Ama her daim gergin olduğum acaba sinirlenecek mi acaba kırıcı bir şey söyleyecek mi diye kafa yorduğum bir evlilikte istemem
Eşinizle ciddi bir konuşma yapın, aile danışmanına gitmeyi kabul etmezse boşanacağınızı belirtin ...merhaba
Eşimle 7 yıllık bir evliliğimiz var ve 1.5 yaşında bir kızımız var.
22 yaşında ( eşim 24 ) çok küçük bir yaşta çok severek evlendik. Eşim ev işi ve çocuk sorumluluğunu bilen biridir. Bu konuda beni hiç üzmedi. Genel olarak çevresinde çok sevilen iyi niyetli bir adamdır. Kızına da çok iyi bir baba..
Yıllar gelen bir sorunumuz var o da siniri. Gerçekten çok sinirli bir yapısı var. Trafikte, evde, misafirlikte sinirlenip bunu yüzüne çok kolay yansıtır. Asla hakaret küfür vs etmez. Sadece sesi biraz yükselip karşıdaki insanı gerecek hareketler vs.
Çocuktan sonra ama özellikle de son zamanlarda eşimden soğuduğumu çok net hissediyorum. Eskiden tolere edebildiğim şeyleri artık etmiyorum.
3-4 aydır ikimizde çok gerginiz. En ufak şeyden tartışma çıkmaya başladı. Birbirimize seni seviyorum diyemez olduk. Çocuk olmasa kesinlikle boşanırdık. Bir kez boşanmayı konuştuk eşim çok ağladı beni kızımdan ayırma diye. Eğer bizi ayırırsan seni ömür boyu affetmem ben kızımın her anına şahit olmak istiyorum dedi, kıyamadım.
Dün misafirimiz vardı. Arabadayız. Arabayı ben kullanıyorum. Sinyal verişimden, hızımdan, durup kalkmama kadar heeeer şeye söylendi. Zaten orada bi sinir oldum neyse dedim. Akşam yine misafirlerimizde salonda otururken sohbet anneler gününe geldi. Ben de eşimin hediye almadığını hatta kutlamadığını söyledim. Sen benim annem misin ne hediye alacağım gibi cümle kurdu. Taş gibi oturdu. Gerçekten çok beklemiştim güzel bir kutlama ama olmadı.
Akşam uzun uzadıya bir düşününce son günlerde özel günlerde hiç hediye almadığını, her fırsatta her konuda ne kadar çok söylendiğini, zor günlerimde artık destek olmadığını fark ettim.
Çok üzgünüm.. Toparlanır mıyız kopar gider miyiz bilmiyorum.
Çocuklu olmak ne zormuş, onun için kırk sefer düşünüp kılı kırk yarıyorum.
Bu evlilik nereye gider ?
Eskiden benimle bir ağlayan, her zaman karşı cinse kibar olup alçak gönüllü davranan adam, şekerimin olduğunu bildiği halde doğumdan sonra veremediğim kilolar için ayı gibi oldun bile dedi.. Günlerce özür diledi ama nafile.
Boşa mı zorluyorum ?
Elbette hayır. Dediğim gibi sadece tahammül sınırım çok fazla düştü.O zaman siz tekrar aşık olmak istiyorsunuz. Peki ilginizi çeken başka biri mi var ?
Hadi bunlar bitti anlıyorum ama birini tolere edilmek için bile aşk gerekmez mi ?
Bilmiyorum işte şu an sıcağı sıcağına kavgalı olduğumuz için belki.Arada büyük sevgi olsaydı şayet öfkesine kırgınlığınız da gelir geçerdi ve çözüm arardınız ama sizde bitmiş
Zor bir durum gerçekten. Belirsizlik çok yorar. Sevgi kaldı mı peki?Bilmiyorum işte şu an sıcağı sıcağına kavgalı olduğumuz için belki.
Ağlayarak yazıyorum her yorumu. Çok yorgunum
Teşekkür ederim çok güzel yazmışsınız.Velkam tu çocuktan sonra evlilik ahajsj. Aslında düşününce eşiniz doğru söylemiş. Annesi değilsiniz sonuçta. Niye anneler günü hediyesi alsın. Birilerinin belirlediği özel günlere çok da mana yüklememek lazım. Kendiliğinden özel olan günlerde (doğum günü, evlilik yıldönümü) trip yapsanız anlarım da; sevgililer günü, anneler günü çok da mühim değil bence.
Çocuk sonrası yeni hayat düzenine alışmak epey sancılı oluyor. Artık kişilerin aşka bakışı değişiyor. İster istemez ilgi, sevgi ortak çocuğunuza kayıyor. Kişilerin kalbi çok geniş ve enerjisi çok yüksek değilse sadece çocuğa kanalize olunan yeni bir hayat düzeni oluşuyor. Çocuk kendini rahatça ifade edip bağımsızlaşana kadar da bu böyle sürüyor.
Üzgünüm ama bu pek değişebilen bir durum değil. Geçici ataklar olur. Konuşmalar yapılır, sözler verilir ama hiçbir zaman çocuktan önceki o romantik hallere dönülmez. Bence normali de bu. Zira ebeveyn olduktan sonra daha farklı bakıyor insan hayata. Gerçek manada yetişkin oluyor ve bunu her daim uygulaması gerekiyor. Şımarıklık yapma lüksü kalmıyor ebeveynin. Zamanla şekil değiştirerek oturacak ilişkiniz. Kabullenmek ilk adım. Onu başardığınızda böyle ufak tefek şeylere takılmaya meyilli olmuyorsunuz zaten.
Öfke sorununa bir şey diyemem. Ama size sözlü, fiili bir zararı olmadığını söylemişsiniz. Bu durumda "bunun da yapısı böyle" deyip geçmekten başka çare yok. Benim eşim de dünyanın en negatif insanı. Boş duvarı gösterip "al buna konuş" deyip devam ediyorum. O negatifliğin beni etkilemesine izin vermiyorum. O da öyle bir adam ne yapayım yani. Ben de kaygılı bir insanım. O da beni böyle kabul ediyor.
Hayat kısa, kuşlar uçuyor. Yağ da pahalı. Sakin olun ve boşanma fikrini sakince yere bırakın.
Bir dönem gitmiştik gerçekten çok iyi gelmişti.Aynı olmasa da benzer sorunları yaşıyorduk eşimle :) Kızım 5 aylık, severek evlendik. 13 senedir eşimle birlikteyiz flört +evlilik..
Hamileliğimden itibaren bizde inanılma değişimler oldu, herkesin parmak ile gösterdiği bir çiftken resmen birbirimizi öldürecek duruma gelmiştik. Küfürler dahi ediyorduk tek şey yoktu o da fiziksel şiddet.
Lakin diyorum ya çok seviyorum, sevdiğini de biliyorum. Aynı şekilde burada konu açtım; kızımın kötü bir ortamda büyümesini istemediğim için mutlu bir evde büyümesini istediğim için boşanmayı düşünmüştüm. Sonra aklıma hiç gelmeyen evlilik teraspisti desteğini söylediler. Bu konuyu eşime açtım çünkü onun da bu evliliği kurtarmak istediğini biliyordum ben tek gitmeyi düşünürken o kendisi de gelmeyi teklif etti. Ve şuan terapiste gidiyoruz :) Artık evde küfür etmiyor ve daha sakin geçiriyoruz günlerimizi. Size de tavsiye ederim işe yaradı mı ? Gerçekten yaradı. İyi ki gidiyorum, gidiyoruz. Çocuk var diye boşanılmaz mı? Hayır, boşanılır. Lakin çok büyük sorunlar yoksa ( kumar, alkol, şiddet, aldatma) başvurulacak ilk yol boşanmak değildir.
İyi düşünün :) önce yapıcı olmaya bakın, baktınız olmuyor o zaman yıkarsınız :)
Çok söyledim yukarıda da belirttim 'paramız yok' cevabı ile geri dönüyor bana.Eşinizi alın karşınıza konuşun, madem evliliği bitirmek istemiyor öfkesi için tedavi olsun ve çift terapisi alın. Ondan sonra çizersiniz yolunuzu.
Anneler gününü çocuklar kutlasın sadece zaten hoş ben gereksiz buluyorum öyle günleri, annesi olmayanlar vs için üzücü günler.
Onun haricinde doğum gününüzü kutlamaması hoş değil ki siz önem verdiğiniz halde yapmıyor bunu. Kendi hoşlanmayabilir ama sizin hatırınız için bir hediye almak da zor gelmemeli.
Evet eskiden zayıftım ve çekiciydim gerçekten :) kendimce..Eskiden çok bakımlı ve fit miydiniz ?
Görsel olarak çekici bulmuyor sizi
Bence fiziksel olarak toplanın önce ve kendinize değer verin.
Ama eşiniz için değil kendiniz için yapın bunu
Bu kadar sinir neden ? Geçim zorluğu mu var hayatında başka sorunlar mı ?
Şahsen 1,5 yaşında çocuğum olsa öncelikli olarak aile terapisti düşünürdüm.
Teşekkür ederim çok güzel yazmışsınız.
Çocuğun yorgunluğundan belki tahamüller bu kadar azaldı inanın bilmiyorum.
Kabul etmeyle ilgili bir sıkıntım var. O da öyle diyip geçemiyorum ben. Her zaman naifliği kırmamayı seçerken karşımda böyle biri olunca ya ben bunu hak etmiyorum diyorum.
Çok etkileniyorum tek bir sözünden bile. Hiç kırmayalım üzmeyelim birbirimizi isterim tabii bu mümkün değil elbet kıracağız kırılacağız da ne bileyim biraz kendimize çeki düzen versek iyi olmaz mı ?