Evliliğimin ilk 5 yılı eşime ailemi kabul ettirmeye çalışmakla geçti.isteme,nişan ve nikah aşamasında hiç bir problem yaşamamamıza rağmen üstelik ..gerçi takıntılı olan biri için ekstra bi durum olması da gerekmiyor.kaşının üstünde gözün var,istemeye geldik gravatı yoktu babanın bla bla bla...kayınvelidemleri başından beri çok sevdim,hala da seviyorum ve hep zevkle gittim evlerine.istedim ki babamın evine de gideceksem akşam yemeğine,eşimle olsun.o ise her seferinde sıkılıyorum,mecbur değilim,ben gelmiim sen git deyip deyip benim ısrarımla gelip saygılı ama bir o kadar suratsız eşlik etti bana.sonrasında hep bir tartışma malesef...
Zamanla fark ettim ki ben ısrar ettikçe,gerek bile olmadığı halde ailemi savundukça bu durum bi inatlaşmaya başlamıştı.ya resti çekip babamın evine dönecektim ya da her şeyi oluruna bırakıp tüm bu sıkıntıların dışında mükemmel gördüğüm evliliğimi devam ettircektim.
4 yılın ardından artık eşime ben gidiyorum dedim ama sende gel diye ısrar etmedim.zaten gitme hiç demedi istediği kendinin gelmesi için ısrar etmememdi.bu böyle 1 yıl sürdü,ben hep tek gittim.bütün o kavgamız bitti resmen.
Sonra bir gün bi baktım ben annemlerdeyken eşim iş çıkışı geldi.oturduk bi güzel yemeğimizi yedik,hemde güle oynaya.sonra birdaha,birdaha...hamsiyi çok sever kendisi anneme söyle(benim annem) hamsi yapsın yiyelim,yok iki hafta geçti ne zaman gideriz annemlere:))
12 yıldır evliyim çok şükür şimdi o zamanlar hayal bile edemiceğim bir diyalogları var.ilk 4 sene ki tek pişmanlığım olmayan sorunu inatlaşmayla daha da büyütüp ego savaşına dönüştürmüş olmamdı.bilmem anlatabildim mi