Aranıza yeni katılanlardanım ve içimdeki hisleri paylaşarak bu suçluluk psikolojisinden kurtulur, önerilerinizle içinde bulunduğum durumu aşabilirim diye umut ediyorum...
Öncelikle yeni evliyim daha bir sene olmadı eşimi öyle çok severek evlendim ki bunu tarif edebilecek bir kelime dahi bulamıyorum sadece aşkı buldum desem sizler anlasanız...
Sorun şu kı eşim dışında kimseyle vakit geçirmek istemiyorum ondan ayrı geçirdiğim vakitleri çok kısa tutmaya çalışıyorum sanki eşim yanımda yokken yaşadığım zaman israf oluyormuş gibi hissediyorum ailemle arkadaşlarımla güzel vakit geçiremiyor kendimi hep eksik hissediyorum tüm insanlardan sıkılmış durumdayım eziyet gibi geliyor. oradan kalkmak istiyorum eşim yanımda olsun istiyorum. eşimle tanışma sözdü nişandı derken tam tanışmamızın üzerinden 1 yıl geçtiğinde evlendik ve tanışalı iki yıl olmak üzere doyamıyorum onun haricinde kimseyle uzun Zaman geçiremiyorum. Buarada örgün olarak üniversite okuyorum derslerinde aktif gayet konuşmayı seven biriyim ancak ders bittiği an evime gitmek istiyorum çok fazla arkadaşım var ve hepsine sahte gülücükler samimiyetler dağıtıyorum bu durumdan kurtulmak istiyorum evime gelen insanların, gitsinler diye gözünün içine bakmak istemiyorum eşim dışında kimseye samimi davranamıyorum bu durum gün geçtikçe büyüyor vede hamile olduğumu öğrendim yakında çevremde ki herkesin ilgi odağı olacağım bir sürü misafirler bir sürü muhabbetler insanlar sürekli benimle konuşmak isteyecek ve ben bu durumu kaldıramıyorum herkesle sahte muhabbetler kuruyorum çokta konuşkan gülümseyen biriyim ama isterdim ki soğuk biri olayım insanlar benimle bu kadar çok konuşmak istemesin işin içinden çıkamıyorum ve bu durum beni çok mutsuz ediyor çevremde sadece samimi konuşabildiğim iki dostum var ancak onlarla da bir süre sonra oturmak muhabbet etmek beni rahatsız ediyor sıkılıyorum eşim bu durumun ciddi bir rahatsızlık olduğunu düşünüyor...
Aramızda benim gibi başkaları var mı?
Öncelikle yeni evliyim daha bir sene olmadı eşimi öyle çok severek evlendim ki bunu tarif edebilecek bir kelime dahi bulamıyorum sadece aşkı buldum desem sizler anlasanız...
Sorun şu kı eşim dışında kimseyle vakit geçirmek istemiyorum ondan ayrı geçirdiğim vakitleri çok kısa tutmaya çalışıyorum sanki eşim yanımda yokken yaşadığım zaman israf oluyormuş gibi hissediyorum ailemle arkadaşlarımla güzel vakit geçiremiyor kendimi hep eksik hissediyorum tüm insanlardan sıkılmış durumdayım eziyet gibi geliyor. oradan kalkmak istiyorum eşim yanımda olsun istiyorum. eşimle tanışma sözdü nişandı derken tam tanışmamızın üzerinden 1 yıl geçtiğinde evlendik ve tanışalı iki yıl olmak üzere doyamıyorum onun haricinde kimseyle uzun Zaman geçiremiyorum. Buarada örgün olarak üniversite okuyorum derslerinde aktif gayet konuşmayı seven biriyim ancak ders bittiği an evime gitmek istiyorum çok fazla arkadaşım var ve hepsine sahte gülücükler samimiyetler dağıtıyorum bu durumdan kurtulmak istiyorum evime gelen insanların, gitsinler diye gözünün içine bakmak istemiyorum eşim dışında kimseye samimi davranamıyorum bu durum gün geçtikçe büyüyor vede hamile olduğumu öğrendim yakında çevremde ki herkesin ilgi odağı olacağım bir sürü misafirler bir sürü muhabbetler insanlar sürekli benimle konuşmak isteyecek ve ben bu durumu kaldıramıyorum herkesle sahte muhabbetler kuruyorum çokta konuşkan gülümseyen biriyim ama isterdim ki soğuk biri olayım insanlar benimle bu kadar çok konuşmak istemesin işin içinden çıkamıyorum ve bu durum beni çok mutsuz ediyor çevremde sadece samimi konuşabildiğim iki dostum var ancak onlarla da bir süre sonra oturmak muhabbet etmek beni rahatsız ediyor sıkılıyorum eşim bu durumun ciddi bir rahatsızlık olduğunu düşünüyor...
Aramızda benim gibi başkaları var mı?