bende bıraktım artık zaten çünkü beni gerksiz yargılamasından aşagılamasından yoruldum kendi bilir gezsin takılsın ben kendi dünyamda takılcam o da kendininkide beklenti içinde olmaktan o da bi yere kadar boşa geçen zamanı getirebilcemi bakalım diyorum ya bende bıktım artık sürekli koşan olmaktanyani biz de birlikteyken baska seylerle ilgileniyoruz. Surekli ilgi beklemeyin bence, mümkün degil oyle birsey cunku. Esim hep der, ayri kanepelerde telefonlarda oyun da oynasak evin icinde birlikte olduğumuz icin icim huzur dolu diye.
Eşine bunu dusundurmemeliydin.ben olsam eşim böyle dusunse çok uzulurdum ve normal görünmek için herşeyi yapardim.niye o normal olsun da ben anormal gozukeyim ki.insanin eşinden ayrı bir hayatı da olmalı.yoksa evlilik çekilmez olur bu düşüncelerden kurtulmalisiniz[/QUOTE
bende üzülüyorum ağlıyorum ama susuyorum elimden gelen bu fazlasında zaten gözüm yok gün içinde destegini hissetmek önemsendiği bilsem oda yetecek siz her fedakarlıgı yapıpta ona hala yaranamıyosam yine suç bendeEşine bunu dusundurmemeliydin.ben olsam eşim böyle dusunse çok uzulurdum ve normal görünmek için herşeyi yapardim.niye o normal olsun da ben anormal gozukeyim ki.insanin eşinden ayrı bir hayatı da olmalı.yoksa evlilik çekilmez olur bu düşüncelerden kurtulmalisiniz
Simdi anladim..anladimki esin sana huzur mutluluk veriyorki yaninda hep istiyorsun.
Canim haklisin kimse kimsenin ne yasadigini anlamaz burda fikir edinme dertlesmek kafa dagitmak için an içinde sinirle yazabiliyoruz eleştiri yapmak kolay geliyoSanıyorum kı konu yazımda heyecandan olsa gerek, istemsizce biraz keskin cümleler kullanmışım bu nedenle. Forum da kı Arkadaşlar beni biraz yanlış tanımladı :)
Durum esinizle olmak değil de başkalarından kaçmak da olabilir.. sadece eşinize tahammulunuz kalmış olabilir.. insanlardan kaçıp siginacak liman gibi.. ya da eşinize aşırı duskunsunuz.. ikisi de iyi değil tabi.. çocuk olunca özellikle çok zorlar sizi..
Yorumunuz geçmişimi sorgulamamı sağladı kı buna ihtiyacım varmış... Gerçekten sorun eşime olan sevgim değil de eşim dışında kı insanlara güvensizliğim olabilir.Bundan 4-5 yıl önce atlattığım kötü bir olayın yansıması olabilir bu yaşadıklarım, insanlardan çok çabuk daralmalarım.
Eşimle tanışmamdan çok önce, çok sevdiğim bir arkadaş grubum vardı çok güvendiğim insanlardı ancak çok ciddi kazıklar yedim çok kırıldığım uzun bir süreç atlattım epeyce yıprandım eşim ise yeni yeni kendime geldiğim süreçte hayatıma geldi öyle güzel geldi ki güven kelimesinin ne olduğunu öyle öğretti ki bana. Bütün geçmişte ki o yıprandığım günlerin üzerini örttüm. Eşime duyduğum Sevgiyi ve güveni tarif edemem.şimdi de işte yeni arkadaş çevrelerim var bilerek çok samimi olmuyorum(samimi davranmamak iki yüzlülük manasında değil, çok sıkı olmamak:)) elbette konuşuyorum zaman geçiriyorum ama kısa bir süre sonra eşimin yanına kaçasım geliyor,arkadaşlarımla zaman geçirmek keyfi vermiyor eşimi istiyorum yanımda bir çok arkadaş beni yanlış anladı ben eşimi bunaltırcasına sıkmıyorum sürekli yanında durmuyorum kı böyle de bir şey yapmam.
Velhasıl belki de gerçekten çok haklısınız benim arkadaşlarıma ciddi bir güven sorunum var güven duymadığım içinde oradan kaçmak istiyorum yada yanımda güvem duyduğum insanı istiyorum...
Aynısını yaşadım yaşıyorum ama yavaş yavaş atlattim. Ben de eşime deli gibi aşiktim sevgiyi zaten anlaticak kelime bende bulamıyorum sürekli onunla olmak istiyodum işten gelmesi için can atiyodum o yokken evde sıkıntıdan patliyodum çevremdeki insanlar ailem sürekli bi yerlere cagiriyodu gezmek için ilk zamanlar gitmiyodum sonra gitmeye başladım ama eşimle olduğum kadar zevk alamiyordum annemde kızardı bu duruma alınırdı ben disardayken eşim eve gelmişse hemen eve gitmek için acele ederdim daha bir sürü şey işte. Ben psikolojik tedavi gördüm ama başka sebepler vardı o konular vesile oldu ve bu konudada yardım almayi düşündüm bi yerde okumuştum çocukluğunda babadan sevgi görmeyen bi cocuk evlendiginde eşine çok bağlanırmış aslında bu güzel bişey değil benim için doğru bir söz babam beni severdi biliyorum ama sert ve mesafeli biriydi o yüzden bilmek dışında anlayamazdim sevdiğini. Doktoruma sorduğumda doğru bir şey olduğunu söyledi. Şimdi hala çalışmıyorum ev hanimiyim 3 yıla yakın oldu evliligimiz yine bağımlılık var ama eskisi kadar değil bunu da arkadaşlarımla bir şeyler yaparak ailemle bir yere giderek hep ev işleriyle ugrasarak sevdiğin hobiler vs bunları yaparak biraz biraz atlattim yani kafanı dağıtman gerek sürekli eşini dusunuyosun biliyorum diceksin ki bana bir zararı yok evet olabilir ama eşim ilginden dolayı sıkılmış sanırım benim eşim gibi o yüzden hem onun için en başta kendin için bi destek al derim iyi gelir ama bu tabi ki psikolojik bir bozukluk olduğu anlamına gelmez sadece bağımlılık kötü bir şey ilerledikçe evliliginiz articak kendini çok huzursuz hissediceksin o yüzden git bence. Bunları ve daha fazlasını yaşamış biri olarak bi tavsiyeAranıza yeni katılanlardanım ve içimdeki hisleri paylaşarak bu suçluluk psikolojisinden kurtulur, önerilerinizle içinde bulunduğum durumu aşabilirim diye umut ediyorum...
Öncelikle yeni evliyim daha bir sene olmadı eşimi öyle çok severek evlendim ki bunu tarif edebilecek bir kelime dahi bulamıyorum sadece aşkı buldum desem sizler anlasanız...
Sorun şu kı eşim dışında kimseyle vakit geçirmek istemiyorum ondan ayrı geçirdiğim vakitleri çok kısa tutmaya çalışıyorum sanki eşim yanımda yokken yaşadığım zaman israf oluyormuş gibi hissediyorum ailemle arkadaşlarımla güzel vakit geçiremiyor kendimi hep eksik hissediyorum tüm insanlardan sıkılmış durumdayım eziyet gibi geliyor. oradan kalkmak istiyorum eşim yanımda olsun istiyorum. eşimle tanışma sözdü nişandı derken tam tanışmamızın üzerinden 1 yıl geçtiğinde evlendik ve tanışalı iki yıl olmak üzere doyamıyorum onun haricinde kimseyle uzun Zaman geçiremiyorum. Buarada örgün olarak üniversite okuyorum derslerinde aktif gayet konuşmayı seven biriyim ancak ders bittiği an evime gitmek istiyorum çok fazla arkadaşım var ve hepsine sahte gülücükler samimiyetler dağıtıyorum bu durumdan kurtulmak istiyorum evime gelen insanların, gitsinler diye gözünün içine bakmak istemiyorum eşim dışında kimseye samimi davranamıyorum bu durum gün geçtikçe büyüyor vede hamile olduğumu öğrendim yakında çevremde ki herkesin ilgi odağı olacağım bir sürü misafirler bir sürü muhabbetler insanlar sürekli benimle konuşmak isteyecek ve ben bu durumu kaldıramıyorum herkesle sahte muhabbetler kuruyorum çokta konuşkan gülümseyen biriyim ama isterdim ki soğuk biri olayım insanlar benimle bu kadar çok konuşmak istemesin işin içinden çıkamıyorum ve bu durum beni çok mutsuz ediyor çevremde sadece samimi konuşabildiğim iki dostum var ancak onlarla da bir süre sonra oturmak muhabbet etmek beni rahatsız ediyor sıkılıyorum eşim bu durumun ciddi bir rahatsızlık olduğunu düşünüyor...
Aramızda benim gibi başkaları var mı?