Allah o eşi sadece döllerini kullanın diye hayatınıza sokmuş olabilir... yani sadece bebeğe vesile olmuş eşiniz... yarın neler olur bilinmez....belki annesi eşinizi hala memden kesmemiştir ..gidip didip emiyordur...süt çocuğu....hayırlısı olsun inşallah...Merhaba Bayanlar,
Konuya nasıl başlayacağımı bilemiyorum ancak en başından başlarsam neden bu kadar hayal kırıklığı yaşadığımı daha iyi anlatabilirim sanırım.
1,5 yıllık evliyim. En başta annemle babamın mutsuz evlilikleri, çevremde gördüğüm evlilikler, benim hayatımda tanımak istediğim erkeklerin evliliğe uygun olmaması vs sebepleriyle evlenmeyi aklımın ucundan dahi geçirmiyordum, istemiyordum yani... Şu an ki eşim iş yerinden arkadaşımdı ve bana gelip sorsalar evlenilecek bir adam mı diye, sonuna kadar tam not vereceğim bir insandı. Bir süre sonra eşim bana duygularını açtı, evlenmek istediğini belirtti, başlarda istemedim, reddettim ancak aylarca diz çöktü yalvardı, ağladı, bir şekilde ben de olacağına ikna oldum, kabul ettim ve evlendik. İş arkadaşlığımız 2 yıl, 1 yıl flört döneminden sonra.
Evlendik, henüz balayında iken en ufak bir tartışmada eşim evden eşyalarını toplayıp annesinin evine dönmeye kalktı.. Şaka gibi... Neye uğradığımı şaşırdım... Sonrasında bir fark ettim ki her özel kavgamız, tartışmamız ya da özel sorunlarımız kayın validem tarafından biliniyor... Kavgalarımızı ulu orta yaşamaktan çekinmeyen bir adam vardı karşımda... Evimde ailem varken kavgalarımızı yansıtıyor , kendi ailesi varken kavgalarımızı yansıtıyor... Ve bunları yaptıktan sonra bin pişman olup, defalarca özür dileyip, sonrasında tekrar tekrar yapmaya devam ediyor...
Ben kayın validem ile arama mesafe koymak istedim, sebebine gelince; evliliğimizin ilk 9 ayı boyunca çocuğumuz olmadı ve kayın validem hep beni suçladı. 9 ay boyunca gözümde yaş kalmadı ağlamaktan, anne olamayacağımı düşündüm hep. Toplum içinde rencide ederdi, komşularının yanında rencide ederdi, ailemin yanında rencide ederdi, torun istiyorum derdi başka bişey demezdi.. Bende bu duruma çok içerlediğim için, ara sıra gitmeyi tercih ediyordum ancak eşimi her gün ya da gün aşırı annesine zorla gönderirdim ihtiyaçlarını görsün diye...
9 ay sonunda ortaya çıkan, eşimin doğal yollardan çocuk sahibi olamayacağı idi. Bir anda torun isteyen kayın validem torun istemez oldu, konuyu açtıkça konuyu kapatır oldu vs derken soğudum işte ondan... Görmek bile istemedim yüzünü ama eşimin annesi işte, ara sıra da olsa mecbursun gitmeye, görmeye...
Allahımız'a sonsuz şükürler olsun ki ilk tüp denemesinde tuttu bebeğimiz ama tutunana kadar eler çektik. Kanamalarım oldu, kaybettik dedik her seferinde ama tutundu çok şükür. Tutundu tutunmasına ama o kanamalı günlerden birinde eşimle tartışmamız oldu. kayın validem beni o halde anneme bırakıp, geceyi kendisiyle geçirmesini istedi eşimden, evine misafir geleceği için. Ben de tepki gösterdim, kanamam gece artarsa vs ben seni yanımda istiyorum, annene söyle durumu misafirlerine anlatsın, ya başka zaman misafir çağırsın ya da ablanı çağırsın bu gece diye... Bu tartışmayı eşim yine annesine anlatmış ve o gece misafirler gittikten sonra kayın validem gecenin 1,5 uğunda annemlerin evini bastı. Avaz avaz bağırdı, erkek kardeşime erkek müsfettesi dedi, anneme seni muhatap almıyorum kocan gelsin kocana anlatıcam derdimi dedi vs. Tek şikayeti de şu oldu; kızınız insan değil, benim komşularımı muhatap almıyor, benimle komşu komşu gezmiyor... O kadar bağırmanın sonucundan çıkan tek şikayet inanın bu oldu... ve bu kavganın sonunda annem benim evime gelemedi sorun çıkmasın diye... Gebeliğimin 3,5 ayına kadar tek başıma yattım evimde, çorba verenim olmadı...
Şimdi kayın validem ile görüşmüyorum... Daha doğrusu ben gitmiyorum, o isterse geliyor oğlunun evidir, kapımı kapatmam. Hamileliğim çok şükür devam ediyor, ancak eşime karnımdaki yavru için katlanıyorum...
O kadar zor bir durum ki... Eşime en ufak bir güvenim kalmadı... Gözümde 5 yaşında bir çocuktan farksız, sanki az laf etsem şekeri elinden alınmış çocuk gibi koşa koşa annesine gidecekmiş ağlayarak gibi geliyor bana...
Eşim annesine her gittiğinde sanıyorum ki baş başa verip yine neler geçti aramızda, herşeyi anlatıyor sanki...
Karnımda taşıdığım yavru olmasa arkama bile bakmam... Ne yapacağımı, eşime tekrar nasıl güvenebileceğimi inanın bilemiyorum... İşin en kötüsü ona dokunma isteğim bile yok oldu...
kayınvalidenizde gram suç yok siz bir erkekle evlenmemişsiniz tek suç bu..mahremini anasına danasına anlatan dedikoducu bir erkekten ısrarla hamile kalmaya çalışmak sizi insan içinde rencide etmekten hiç çekinmeyen bir kaynanaya torun vermeye çalışmak sizin suçunuz..oysaki daha iyilerine layıktınız..ama bu hayatı siz tercih ettiniz..bize de size mutluluklar dilemekten başka bir çare kalmıyor..Keşke düzelseler ama bu karakterler çook zor değişir konu sahibi..Evladınızı sağlıcakla kucağınıza alırsınız inşallah.
böyle bi adama neden çocuk vermek için uğraştın tüp bebek yaptın
bascaktın tekmeyi git ananın evine diye
eşine herşeyi anasına anlattığı sürece kaynananla arana asla mesafe koyamazsın
yaş ve anne olma hakkı en geçerli sebep tabiki..Bu konuyu çok düşünüyorum aslında... Ama düşününce nedeni çok basit... Belki bir çoğumuz ellerimizde meslekleri olan, kendi paramızı kazanan insanlarız... Ailelerimiz tarafından neden okutulduk ve çalışmaya sevk edildik, yarın öbür gün başımıza ne gelirse gelsin hayatta kimseye muhtaç olmadan yaşayabilmek için... ama bir tezatta var ki, bu düşünceyle bizi okutan ailelerimiz, bizleri yetiştirirken pire için yorgan yakılmaz, yuva kolay kurulmaz, bu evden gelinlikle çıktın kefenle girersin diyaloglarıyla büyütüldük, analarımız ne için katlandı babalarımıza, ve katlanırken bile evlatlarına ben katlandım ama sen mesleğini eline al katlanma demedi, evlendin, kocandır, kaynana için yuva yıkılmaz, kadınsın az çile çek düzelir... bilinç altımızda bu var ne kadar inkar etsekte... genelleme yapılamaz ama bir çok kadın bu düşüncelere sahip.... benim ailemde bu düşünceye sahip insanlar maalesef... Destek hissedemedim belki de... Ve çocukluğumdan beri karnıma yastık koyarak hamile taklidi yapan ben, biyolojik saatimin ANNE olmaya hazır olduğu düşüncesi ağır bastı... 32 yaşında evlenmişim, bi daha birine güvenmem imkansız, ya anne olamazsam bir daha vs. vs... Zor günlerdir bunlar, kolay değildir karar vermek... Verdiğiniz her karar bişeyden vaz geçmenizi gerektirir ya, işte bu durum en zoru, neye karar versen, başka birşeyden vazgeçeceksindir...
anne olmayı istemek en doğal hakkın tabi bizde çok uğraşıyoruz olsun diyeBu konuyu çok düşünüyorum aslında... Ama düşününce nedeni çok basit... Belki bir çoğumuz ellerimizde meslekleri olan, kendi paramızı kazanan insanlarız... Ailelerimiz tarafından neden okutulduk ve çalışmaya sevk edildik, yarın öbür gün başımıza ne gelirse gelsin hayatta kimseye muhtaç olmadan yaşayabilmek için... ama bir tezatta var ki, bu düşünceyle bizi okutan ailelerimiz, bizleri yetiştirirken pire için yorgan yakılmaz, yuva kolay kurulmaz, bu evden gelinlikle çıktın kefenle girersin diyaloglarıyla büyütüldük, analarımız ne için katlandı babalarımıza, ve katlanırken bile evlatlarına ben katlandım ama sen mesleğini eline al katlanma demedi, evlendin, kocandır, kaynana için yuva yıkılmaz, kadınsın az çile çek düzelir... bilinç altımızda bu var ne kadar inkar etsekte... genelleme yapılamaz ama bir çok kadın bu düşüncelere sahip.... benim ailemde bu düşünceye sahip insanlar maalesef... Destek hissedemedim belki de... Ve çocukluğumdan beri karnıma yastık koyarak hamile taklidi yapan ben, biyolojik saatimin ANNE olmaya hazır olduğu düşüncesi ağır bastı... 32 yaşında evlenmişim, bi daha birine güvenmem imkansız, ya anne olamazsam bir daha vs. vs... Zor günlerdir bunlar, kolay değildir karar vermek... Verdiğiniz her karar bişeyden vaz geçmenizi gerektirir ya, işte bu durum en zoru, neye karar versen, başka birşeyden vazgeçeceksindir...
Kv cok cahilmis anladigim kadariyla. Okurken sanki benim eski esi anlatmissin gibime geldi. Cok zor bir durum anliyorum, allah kolaylik versin. Esinle konustunmu her kavganizi annesine soylemesinin yanlis oldugunu ?
eşinden soğumakta çok haklısın..
ona "kol kırılır yen içinde kalır" atasözünü ve sizin artık ayrı bir AİLE olduğunuzu defalarca anlatman , tekrar tekrar söylemen gerekiyor.
bi şekilde bilinç altına yerleşmeli artık.
ve de aynı hatalar tekrarlandığında sonucunda neler olabileceğini açık şekilde anlamalı.
birden bire değişeceğini sanmıyorum.
ama inşallah değişmeye istekli olur.
Bu konuyu çok düşünüyorum aslında... Ama düşününce nedeni çok basit... Belki bir çoğumuz ellerimizde meslekleri olan, kendi paramızı kazanan insanlarız... Ailelerimiz tarafından neden okutulduk ve çalışmaya sevk edildik, yarın öbür gün başımıza ne gelirse gelsin hayatta kimseye muhtaç olmadan yaşayabilmek için... ama bir tezatta var ki, bu düşünceyle bizi okutan ailelerimiz, bizleri yetiştirirken pire için yorgan yakılmaz, yuva kolay kurulmaz, bu evden gelinlikle çıktın kefenle girersin diyaloglarıyla büyütüldük, analarımız ne için katlandı babalarımıza, ve katlanırken bile evlatlarına ben katlandım ama sen mesleğini eline al katlanma demedi, evlendin, kocandır, kaynana için yuva yıkılmaz, kadınsın az çile çek düzelir... bilinç altımızda bu var ne kadar inkar etsekte... genelleme yapılamaz ama bir çok kadın bu düşüncelere sahip.... benim ailemde bu düşünceye sahip insanlar maalesef... Destek hissedemedim belki de... Ve çocukluğumdan beri karnıma yastık koyarak hamile taklidi yapan ben, biyolojik saatimin ANNE olmaya hazır olduğu düşüncesi ağır bastı... 32 yaşında evlenmişim, bi daha birine güvenmem imkansız, ya anne olamazsam bir daha vs. vs... Zor günlerdir bunlar, kolay değildir karar vermek... Verdiğiniz her karar bişeyden vaz geçmenizi gerektirir ya, işte bu durum en zoru, neye karar versen, başka birşeyden vazgeçeceksindir...