Eşim her tartışmamızı ayrıntısıyla annesine anlatıyor...

Merhaba Bayanlar,

Konuya nasıl başlayacağımı bilemiyorum ancak en başından başlarsam neden bu kadar hayal kırıklığı yaşadığımı daha iyi anlatabilirim sanırım.

1,5 yıllık evliyim. En başta annemle babamın mutsuz evlilikleri, çevremde gördüğüm evlilikler, benim hayatımda tanımak istediğim erkeklerin evliliğe uygun olmaması vs sebepleriyle evlenmeyi aklımın ucundan dahi geçirmiyordum, istemiyordum yani... Şu an ki eşim iş yerinden arkadaşımdı ve bana gelip sorsalar evlenilecek bir adam mı diye, sonuna kadar tam not vereceğim bir insandı. Bir süre sonra eşim bana duygularını açtı, evlenmek istediğini belirtti, başlarda istemedim, reddettim ancak aylarca diz çöktü yalvardı, ağladı, bir şekilde ben de olacağına ikna oldum, kabul ettim ve evlendik. İş arkadaşlığımız 2 yıl, 1 yıl flört döneminden sonra.

Evlendik, henüz balayında iken en ufak bir tartışmada eşim evden eşyalarını toplayıp annesinin evine dönmeye kalktı.. Şaka gibi... Neye uğradığımı şaşırdım... Sonrasında bir fark ettim ki her özel kavgamız, tartışmamız ya da özel sorunlarımız kayın validem tarafından biliniyor... Kavgalarımızı ulu orta yaşamaktan çekinmeyen bir adam vardı karşımda... Evimde ailem varken kavgalarımızı yansıtıyor , kendi ailesi varken kavgalarımızı yansıtıyor... Ve bunları yaptıktan sonra bin pişman olup, defalarca özür dileyip, sonrasında tekrar tekrar yapmaya devam ediyor...

Ben kayın validem ile arama mesafe koymak istedim, sebebine gelince; evliliğimizin ilk 9 ayı boyunca çocuğumuz olmadı ve kayın validem hep beni suçladı. 9 ay boyunca gözümde yaş kalmadı ağlamaktan, anne olamayacağımı düşündüm hep. Toplum içinde rencide ederdi, komşularının yanında rencide ederdi, ailemin yanında rencide ederdi, torun istiyorum derdi başka bişey demezdi.. Bende bu duruma çok içerlediğim için, ara sıra gitmeyi tercih ediyordum ancak eşimi her gün ya da gün aşırı annesine zorla gönderirdim ihtiyaçlarını görsün diye...

9 ay sonunda ortaya çıkan, eşimin doğal yollardan çocuk sahibi olamayacağı idi. Bir anda torun isteyen kayın validem torun istemez oldu, konuyu açtıkça konuyu kapatır oldu vs derken soğudum işte ondan... Görmek bile istemedim yüzünü ama eşimin annesi işte, ara sıra da olsa mecbursun gitmeye, görmeye...

Allahımız'a sonsuz şükürler olsun ki ilk tüp denemesinde tuttu bebeğimiz ama tutunana kadar eler çektik. Kanamalarım oldu, kaybettik dedik her seferinde ama tutundu çok şükür. Tutundu tutunmasına ama o kanamalı günlerden birinde eşimle tartışmamız oldu. kayın validem beni o halde anneme bırakıp, geceyi kendisiyle geçirmesini istedi eşimden, evine misafir geleceği için. Ben de tepki gösterdim, kanamam gece artarsa vs ben seni yanımda istiyorum, annene söyle durumu misafirlerine anlatsın, ya başka zaman misafir çağırsın ya da ablanı çağırsın bu gece diye... Bu tartışmayı eşim yine annesine anlatmış ve o gece misafirler gittikten sonra kayın validem gecenin 1,5 uğunda annemlerin evini bastı. Avaz avaz bağırdı, erkek kardeşime erkek müsfettesi dedi, anneme seni muhatap almıyorum kocan gelsin kocana anlatıcam derdimi dedi vs. Tek şikayeti de şu oldu; kızınız insan değil, benim komşularımı muhatap almıyor, benimle komşu komşu gezmiyor... O kadar bağırmanın sonucundan çıkan tek şikayet inanın bu oldu... ve bu kavganın sonunda annem benim evime gelemedi sorun çıkmasın diye... Gebeliğimin 3,5 ayına kadar tek başıma yattım evimde, çorba verenim olmadı...

Şimdi kayın validem ile görüşmüyorum... Daha doğrusu ben gitmiyorum, o isterse geliyor oğlunun evidir, kapımı kapatmam. Hamileliğim çok şükür devam ediyor, ancak eşime karnımdaki yavru için katlanıyorum...

O kadar zor bir durum ki... Eşime en ufak bir güvenim kalmadı... Gözümde 5 yaşında bir çocuktan farksız, sanki az laf etsem şekeri elinden alınmış çocuk gibi koşa koşa annesine gidecekmiş ağlayarak gibi geliyor bana...

Eşim annesine her gittiğinde sanıyorum ki baş başa verip yine neler geçti aramızda, herşeyi anlatıyor sanki...

Karnımda taşıdığım yavru olmasa arkama bile bakmam... Ne yapacağımı, eşime tekrar nasıl güvenebileceğimi inanın bilemiyorum... İşin en kötüsü ona dokunma isteğim bile yok oldu...
Allah o eşi sadece döllerini kullanın diye hayatınıza sokmuş olabilir... yani sadece bebeğe vesile olmuş eşiniz... yarın neler olur bilinmez....belki annesi eşinizi hala memden kesmemiştir ..gidip didip emiyordur...süt çocuğu....hayırlısı olsun inşallah...
 
kayınvalidenizde gram suç yok siz bir erkekle evlenmemişsiniz tek suç bu..mahremini anasına danasına anlatan dedikoducu bir erkekten ısrarla hamile kalmaya çalışmak sizi insan içinde rencide etmekten hiç çekinmeyen bir kaynanaya torun vermeye çalışmak sizin suçunuz..oysaki daha iyilerine layıktınız..ama bu hayatı siz tercih ettiniz..bize de size mutluluklar dilemekten başka bir çare kalmıyor..Keşke düzelseler ama bu karakterler çook zor değişir konu sahibi..Evladınızı sağlıcakla kucağınıza alırsınız inşallah.

böyle bi adama neden çocuk vermek için uğraştın tüp bebek yaptın
bascaktın tekmeyi git ananın evine diye :KK62:
eşine herşeyi anasına anlattığı sürece kaynananla arana asla mesafe koyamazsın

Bu konuyu çok düşünüyorum aslında... Ama düşününce nedeni çok basit... Belki bir çoğumuz ellerimizde meslekleri olan, kendi paramızı kazanan insanlarız... Ailelerimiz tarafından neden okutulduk ve çalışmaya sevk edildik, yarın öbür gün başımıza ne gelirse gelsin hayatta kimseye muhtaç olmadan yaşayabilmek için... ama bir tezatta var ki, bu düşünceyle bizi okutan ailelerimiz, bizleri yetiştirirken pire için yorgan yakılmaz, yuva kolay kurulmaz, bu evden gelinlikle çıktın kefenle girersin diyaloglarıyla büyütüldük, analarımız ne için katlandı babalarımıza, ve katlanırken bile evlatlarına ben katlandım ama sen mesleğini eline al katlanma demedi, evlendin, kocandır, kaynana için yuva yıkılmaz, kadınsın az çile çek düzelir... bilinç altımızda bu var ne kadar inkar etsekte... genelleme yapılamaz ama bir çok kadın bu düşüncelere sahip.... benim ailemde bu düşünceye sahip insanlar maalesef... Destek hissedemedim belki de... Ve çocukluğumdan beri karnıma yastık koyarak hamile taklidi yapan ben, biyolojik saatimin ANNE olmaya hazır olduğu düşüncesi ağır bastı... 32 yaşında evlenmişim, bi daha birine güvenmem imkansız, ya anne olamazsam bir daha vs. vs... Zor günlerdir bunlar, kolay değildir karar vermek... Verdiğiniz her karar bişeyden vaz geçmenizi gerektirir ya, işte bu durum en zoru, neye karar versen, başka birşeyden vazgeçeceksindir...
 
Sen bu kocaya ne diye bebek yapmaya uğraştın ki?
Bu huzursuzluklarla daha evliliğinizin ne kadar devam edeceği belirsizken,
ama artık olan da olmuş hamilesiniz artık en önemli olan bebeğiniz ona odaklanın ve canınızı sıkmamaya çalışın,
bu adamın bu huylarını bile bile çocuk yaptığınıza göre , göze almışsınız bu evliliği yürütmeye demektir.
 
Bu konuyu çok düşünüyorum aslında... Ama düşününce nedeni çok basit... Belki bir çoğumuz ellerimizde meslekleri olan, kendi paramızı kazanan insanlarız... Ailelerimiz tarafından neden okutulduk ve çalışmaya sevk edildik, yarın öbür gün başımıza ne gelirse gelsin hayatta kimseye muhtaç olmadan yaşayabilmek için... ama bir tezatta var ki, bu düşünceyle bizi okutan ailelerimiz, bizleri yetiştirirken pire için yorgan yakılmaz, yuva kolay kurulmaz, bu evden gelinlikle çıktın kefenle girersin diyaloglarıyla büyütüldük, analarımız ne için katlandı babalarımıza, ve katlanırken bile evlatlarına ben katlandım ama sen mesleğini eline al katlanma demedi, evlendin, kocandır, kaynana için yuva yıkılmaz, kadınsın az çile çek düzelir... bilinç altımızda bu var ne kadar inkar etsekte... genelleme yapılamaz ama bir çok kadın bu düşüncelere sahip.... benim ailemde bu düşünceye sahip insanlar maalesef... Destek hissedemedim belki de... Ve çocukluğumdan beri karnıma yastık koyarak hamile taklidi yapan ben, biyolojik saatimin ANNE olmaya hazır olduğu düşüncesi ağır bastı... 32 yaşında evlenmişim, bi daha birine güvenmem imkansız, ya anne olamazsam bir daha vs. vs... Zor günlerdir bunlar, kolay değildir karar vermek... Verdiğiniz her karar bişeyden vaz geçmenizi gerektirir ya, işte bu durum en zoru, neye karar versen, başka birşeyden vazgeçeceksindir...
yaş ve anne olma hakkı en geçerli sebep tabiki..
 
daha ilk tartışmada eşyalarını toplayıp annesinin evine mi gitti.:KK57:
annesinin paşası, biricik oğlu.. kapıda sarmaları tıkmıştır ağzına. oturuken meyveleri soyup soyup zorlamıştır da "ey oğul karın neden evde de sen buradasın " dememiştir.
küçükken 7-8 yaşına kadar elleri yok gibi yemeği kendi yedirip yine bir 10 yaşına kadar koynunda uyuttuysa, hamamı da unutmamak lazım tabi.. o hamama girince "aa bunun burada ne işi var" diyen kadınları "susunnn be sizine parmak kadar çocuk" diye susturan anadan bu çıkıyor işte.
 
anne olmaktan bahsediyorsunuz, iyi güzel ama bencillik değil mi ettiğiniz? uygun bir aile ortamı oluşturmadan bebek yapmışsınız. daha ilk aydan beri olaylar olmasına rağmen çalışmışsınız hatta.

zor bir durumda olduğunuz açık ama madem bunları göre göre bir yola girdiniz, kocanızla iyi olmaya bakın. burada fikir verebilecek herkesten daha iyi tanırsınız eşinizi, annesiyle ilişkisini değiştiremezsiniz belki ama eşine, bebeğine, evine sahip çıkması için yüreklendirebilirsiniz. annesini lafın içine hiç karıştırmayın, kötü gelin gibi görmesin sizi o da. dediğiniz gibi pek çok erkek çocuk gibidir zaten.
eşinize katlanmaya çalışmak yerine onu da bebeğiniz gibi olduğu haliyle sahiplenin, özenin. aranızda, kayınvalideye anlatılabilecek türde sorunlar oluşturmamaya çalışın. yıpratıcı olacak belki ama madem analarınız da katlandı, madem annelik duygusu ağır bastı, o zaman siz de göze almışsınız bunları demektir.
 
Bu konuyu çok düşünüyorum aslında... Ama düşününce nedeni çok basit... Belki bir çoğumuz ellerimizde meslekleri olan, kendi paramızı kazanan insanlarız... Ailelerimiz tarafından neden okutulduk ve çalışmaya sevk edildik, yarın öbür gün başımıza ne gelirse gelsin hayatta kimseye muhtaç olmadan yaşayabilmek için... ama bir tezatta var ki, bu düşünceyle bizi okutan ailelerimiz, bizleri yetiştirirken pire için yorgan yakılmaz, yuva kolay kurulmaz, bu evden gelinlikle çıktın kefenle girersin diyaloglarıyla büyütüldük, analarımız ne için katlandı babalarımıza, ve katlanırken bile evlatlarına ben katlandım ama sen mesleğini eline al katlanma demedi, evlendin, kocandır, kaynana için yuva yıkılmaz, kadınsın az çile çek düzelir... bilinç altımızda bu var ne kadar inkar etsekte... genelleme yapılamaz ama bir çok kadın bu düşüncelere sahip.... benim ailemde bu düşünceye sahip insanlar maalesef... Destek hissedemedim belki de... Ve çocukluğumdan beri karnıma yastık koyarak hamile taklidi yapan ben, biyolojik saatimin ANNE olmaya hazır olduğu düşüncesi ağır bastı... 32 yaşında evlenmişim, bi daha birine güvenmem imkansız, ya anne olamazsam bir daha vs. vs... Zor günlerdir bunlar, kolay değildir karar vermek... Verdiğiniz her karar bişeyden vaz geçmenizi gerektirir ya, işte bu durum en zoru, neye karar versen, başka birşeyden vazgeçeceksindir...
anne olmayı istemek en doğal hakkın tabi bizde çok uğraşıyoruz olsun diye
ama karşıonda sana koca olmayı becerememiş senin arkanda durmayan adam, baba olmayı becerebilirmi sırf yaşın geçiyo diye o bebeğe yazık edeceksin mutsuz bi ortamda büyücek
 
esinizle konustunuzmu neden ozelimiz annene anlatiliyor diye
bence yuzune soyle sana guvenmiyorum diye yada madem oyle bende ozelimizi anlatirim de hamileligin verdigi hassaslikla daha cok uzuluyorsundur simdi canim ama bebek dogmadan bu sorunu cozmelisin
 
al bitane daha evlenmeden önce anne babaya resst çekip ezdirmeyen evlendikten sonra ana babanın yanından ayrılmak istemeyen erkek versiyonu neden böle oluo acaba kızlar biz el kızıyız diemi bu kadar çektiriyolar yada bize mecburlr diemi
 
eşinden soğumakta çok haklısın..

ona "kol kırılır yen içinde kalır" atasözünü ve sizin artık ayrı bir AİLE olduğunuzu defalarca anlatman , tekrar tekrar söylemen gerekiyor.
bi şekilde bilinç altına yerleşmeli artık.
ve de aynı hatalar tekrarlandığında sonucunda neler olabileceğini açık şekilde anlamalı.

birden bire değişeceğini sanmıyorum.
ama inşallah değişmeye istekli olur.
 
Kv cok cahilmis anladigim kadariyla. Okurken sanki benim eski esi anlatmissin gibime geldi. Cok zor bir durum anliyorum, allah kolaylik versin. Esinle konustunmu her kavganizi annesine soylemesinin yanlis oldugunu ?
 
Kv cok cahilmis anladigim kadariyla. Okurken sanki benim eski esi anlatmissin gibime geldi. Cok zor bir durum anliyorum, allah kolaylik versin. Esinle konustunmu her kavganizi annesine soylemesinin yanlis oldugunu ?
 
Kv cok cahilmis anladigim kadariyla. Okurken sanki benim eski esi anlatmissin gibime geldi. Cok zor bir durum anliyorum, allah kolaylik versin. Esinle konustunmu her kavganizi annesine soylemesinin yanlis oldugunu ?

Konuştum canım... konuşmaya başlarken bile dedim, şu konuşmayı yapmaya bile korkuyorum gidip koşa koşa annene anlatırsın diye söyledim... Gözümde 5 yaşında bir çocuktan farksız olmadığını, artık hayatında bir eşi ve bir evladı olduğunu, olgun davranması gerektiğini anlattım... tabi ki pişman oldu yaptıklarına... Zaten o günden sonra en ufak bir kavga çıkarmadım evde, kavga çıkacak şeylere bile sustum ki, nereye kadar susarım ben de bilmiyorum...
 
eşinden soğumakta çok haklısın..

ona "kol kırılır yen içinde kalır" atasözünü ve sizin artık ayrı bir AİLE olduğunuzu defalarca anlatman , tekrar tekrar söylemen gerekiyor.
bi şekilde bilinç altına yerleşmeli artık.
ve de aynı hatalar tekrarlandığında sonucunda neler olabileceğini açık şekilde anlamalı.

birden bire değişeceğini sanmıyorum.
ama inşallah değişmeye istekli olur.

konuştum canım, konuşunca anlıyo anlamasına ama sinirlenince devam eder mi yapmaya bilemiyorum...
 
ne boş bogaz eşin varmış
sen bu adama hiçbişey anlatma ya
heleki kendi ailenle ilgili sırlarını sakın anlatma
mahalle karısı gibi
agzına bide sakız verelim tam olsun
 
kimin evliligi nasil olur tabiiki bilemeyiz ilerde ama...sencede biraz erken olmamis mi bebek karari??? bana kalirsa birazda kv etkisinde kaldigin icin hemen hamile kalmak istemissin…tabiiki insani psikolojik olarak cokertir..hepimiz gectik bu yollardan…adami tam tanimamissin…genelde derler ya.. ilk bir sene eslerin birbirlerine alismasi tanimasi acisindan onemli diye…ilk 9 ayda hamile kalamadim diyorsun..tibbi olarak doktorlar bile insana 1 sene zaman taniyorlar hamile kalmak icin…herneyse…Rabbim ins. kucagina almani nasib eder yavrunu…hepimize hayirli saglikli yavrular verir..bir avazda kurtarsin.


Kv cok rezil bir insan, oyleki ben bu kadinla basa cikabilecegini sanmiyorum…oglunuda kendine benzetmis…geci ogluda tam bi mal…artik evlendigini bi ailesi oldugunu idrak edememis…cocugun icin katlaniyorsun, herkes evliliginde birseylere katlaniyor tabii..katlanmadan olmaz…

Ama ya hic degismezse bu adam???


Isin asli boyle yalvarip yakarip evlenen cogu erkek nedense sonradan kadini cok yipratiyor…ve gene goruyoruzki hic birsey disardan gozuktugu gibi degildir…onceden sana evlenilecek bir adam gibi gelen aslinda ne kadar sacma biriymis…Allah yardimcin olsun..umarin kisa bir zamanda halledersiniz sorunlarinizi ve bebegini saglicakla kucagina alirsin.
 
Bu konuyu çok düşünüyorum aslında... Ama düşününce nedeni çok basit... Belki bir çoğumuz ellerimizde meslekleri olan, kendi paramızı kazanan insanlarız... Ailelerimiz tarafından neden okutulduk ve çalışmaya sevk edildik, yarın öbür gün başımıza ne gelirse gelsin hayatta kimseye muhtaç olmadan yaşayabilmek için... ama bir tezatta var ki, bu düşünceyle bizi okutan ailelerimiz, bizleri yetiştirirken pire için yorgan yakılmaz, yuva kolay kurulmaz, bu evden gelinlikle çıktın kefenle girersin diyaloglarıyla büyütüldük, analarımız ne için katlandı babalarımıza, ve katlanırken bile evlatlarına ben katlandım ama sen mesleğini eline al katlanma demedi, evlendin, kocandır, kaynana için yuva yıkılmaz, kadınsın az çile çek düzelir... bilinç altımızda bu var ne kadar inkar etsekte... genelleme yapılamaz ama bir çok kadın bu düşüncelere sahip.... benim ailemde bu düşünceye sahip insanlar maalesef... Destek hissedemedim belki de... Ve çocukluğumdan beri karnıma yastık koyarak hamile taklidi yapan ben, biyolojik saatimin ANNE olmaya hazır olduğu düşüncesi ağır bastı... 32 yaşında evlenmişim, bi daha birine güvenmem imkansız, ya anne olamazsam bir daha vs. vs... Zor günlerdir bunlar, kolay değildir karar vermek... Verdiğiniz her karar bişeyden vaz geçmenizi gerektirir ya, işte bu durum en zoru, neye karar versen, başka birşeyden vazgeçeceksindir...

Helal olsun ne güzel özetledin olayı,eşler malesef annenin baskın olduğu bir evde yetişmişse her sıkıştığında anneleri aklına geliyor,bende eşimle defalarca bu yüzden kavga ettim ,Allahtan benim kv iyi niyetli eşim anlattğında aramızı düzeltmek için uğraşıyor.ama bu durum beni deli ediyor inan .hayır neye yanıyorum biliyomusun eşimle kavga ettim annene kavgamızı yetiştirme diye ,tamam dedi gitti benim anneme anlattı ya ağlanacak halime gülüyorum resmen:KK57::confused:
 
Bu adam asla degismez bunu sende biliyosun , ne yaparsan yap ..
Balik bastan korkarmis , seninkide kendini saklamamis belli etmis ama sen israrla cocuk yapmissin.
Simdiden cocuk icin katlaniyorum diyosun , ama nereye kadar cocuk icin katlanabilirsin??
Nereye kadar ailen sana gelmicek?
Sen boyle yalniz kalacaksin , yani yukari tukursen biyik.asagi tukursen sakal misal.
 
X