Merhaba arkadaslar
Gereckten kendimi cok kötü hissediyorum ve sizin düsüncelerinize ihtiyacim var. Malesef ask konusunda hic yüzüm gülmedi. Bes sene önce birisiyle tanismistim ve aileler tanisti su bu derken evlendik. Evlendikten bir ay sonra gürültülü bir sekilde ayrildik. Sokak ortasinda siddet ve küfür yedim. Hepsini ozamanlar icime attim. Bu kisa evliligimin sonrasi ailem bu durumla bas edemedi resmen depresyona girdiler. Dayak yedigimden bile haberleri yok. Kendimi mi toparlayayim aileme mi üzüleyim anlayamadim. Insan sonucta evlilik yoluna girerken böyle seyleri düsünmüyor ve yanindaki insan evlenmeden önce kendini daha farkli gösteriyor. Ayriligimdan bir kac sen sonra su an ki esimle tanistim. Gereckten güvenmem cok zaman aldi. Gecmisdeki yasantilarimdan cok korkularim ve güven kaygim vardi. O yasadiklarimdan sonra piskolojim bir hayli bozuktu anca toparlandim. Esim ilk tanisdigimiz zamanlar dünyalar tatlisi insandi benim icin herseyi yapiyordu. Bir süre sonra ailemle tanisti ve bu benim icin cok zor bir adimdi cünkü tekrar ayni seyleri yasamaktan cok korkuyordum. Ailemle cok iyi anlasti ve bu sene basinda dügünümüz oldu. Ve dügünden bir kac hafta sonra tekrar eski yasadiklarim basima gelmeye basladi. Kavga ve gürültü. Esimle normal bir sekilde bir konuyu tartisamiyoruz en ufak seylerde olmuyor biz anlasamiyoruz bosanalim ailene git haber söyle diyor. Bu beni her seferinde gecmise gönderiyor ve tekrar öyle bir ayrilik yasamaktan cok korkuyordum artik ailem tamamen kendilerine gelemezlerdi. Bu kavgalar en fazla bir hafta sürüyor ve cogu zaman pisman olup özür diliyor. Sonra hayda bir iki hafta sonra yine aynisi. Bu yasadiklarim her seferinde piskolojimi alt üst ediyor uyuyamiyorum basim agriyor ve isyerinde kendimi ise veremiyorum o ise hayatina güzel bir sekilde devam ediyor. Bu olaylarin üstüne hamile kaldim ve hali hala degismedi. Her seferinde ayrilik bosanma kelimesi agzinda sakiz gibi. Okadar sogudum ki artik üzülmem bile yoruldu artik. En cokta karnimdaki cocuga üzülüyorum. Benim her üzülüp aglamamda cocukda karnimda üzülüyor. Ne yapacagimi bilmiyor artik piskolojim darma dagin geceleri uykumda bile terk edildigimi görüyorum. Evlenmeden önce böyle degildi. Neden hep sonradan gercek yüzleri cikiyor? Kimseyle konusamiyorum. Hep icime atiyorum
Gereckten kendimi cok kötü hissediyorum ve sizin düsüncelerinize ihtiyacim var. Malesef ask konusunda hic yüzüm gülmedi. Bes sene önce birisiyle tanismistim ve aileler tanisti su bu derken evlendik. Evlendikten bir ay sonra gürültülü bir sekilde ayrildik. Sokak ortasinda siddet ve küfür yedim. Hepsini ozamanlar icime attim. Bu kisa evliligimin sonrasi ailem bu durumla bas edemedi resmen depresyona girdiler. Dayak yedigimden bile haberleri yok. Kendimi mi toparlayayim aileme mi üzüleyim anlayamadim. Insan sonucta evlilik yoluna girerken böyle seyleri düsünmüyor ve yanindaki insan evlenmeden önce kendini daha farkli gösteriyor. Ayriligimdan bir kac sen sonra su an ki esimle tanistim. Gereckten güvenmem cok zaman aldi. Gecmisdeki yasantilarimdan cok korkularim ve güven kaygim vardi. O yasadiklarimdan sonra piskolojim bir hayli bozuktu anca toparlandim. Esim ilk tanisdigimiz zamanlar dünyalar tatlisi insandi benim icin herseyi yapiyordu. Bir süre sonra ailemle tanisti ve bu benim icin cok zor bir adimdi cünkü tekrar ayni seyleri yasamaktan cok korkuyordum. Ailemle cok iyi anlasti ve bu sene basinda dügünümüz oldu. Ve dügünden bir kac hafta sonra tekrar eski yasadiklarim basima gelmeye basladi. Kavga ve gürültü. Esimle normal bir sekilde bir konuyu tartisamiyoruz en ufak seylerde olmuyor biz anlasamiyoruz bosanalim ailene git haber söyle diyor. Bu beni her seferinde gecmise gönderiyor ve tekrar öyle bir ayrilik yasamaktan cok korkuyordum artik ailem tamamen kendilerine gelemezlerdi. Bu kavgalar en fazla bir hafta sürüyor ve cogu zaman pisman olup özür diliyor. Sonra hayda bir iki hafta sonra yine aynisi. Bu yasadiklarim her seferinde piskolojimi alt üst ediyor uyuyamiyorum basim agriyor ve isyerinde kendimi ise veremiyorum o ise hayatina güzel bir sekilde devam ediyor. Bu olaylarin üstüne hamile kaldim ve hali hala degismedi. Her seferinde ayrilik bosanma kelimesi agzinda sakiz gibi. Okadar sogudum ki artik üzülmem bile yoruldu artik. En cokta karnimdaki cocuga üzülüyorum. Benim her üzülüp aglamamda cocukda karnimda üzülüyor. Ne yapacagimi bilmiyor artik piskolojim darma dagin geceleri uykumda bile terk edildigimi görüyorum. Evlenmeden önce böyle degildi. Neden hep sonradan gercek yüzleri cikiyor? Kimseyle konusamiyorum. Hep icime atiyorum
