Tek tek konuşun ,
1- Oğluna sevgimi verebilirim, onu korur kollarımi annesizliği hissettirmemeye çalışırım ama onun bi annesi var, ben onun annesi olamam ablası olurum, teyzesi olurum ancak,
2- Ben annelik duygusunu tatmak istiyorum,
3- ilk göz ağrın olması başka çocukların olmayacağı anlamına gelmiyor
4- Çocukla ya da hayatımızla ilgili kararlarda benim fikrimi bile sormuyorsun, beni senin ve oğlunun hayatını yaşamaya mahkum ediyorsun. Bu şartlar altında dayanmam mümkün değil,
Öncelikle ben (çocuğun adına ahmet dicem) Ahmeti çok seviyorum, elimden geleni yapıyorum ama sen onun hayatı üzerinde bana söz bile söyletmiyorsun, benim çocuğum gibi hissetmeme başta sen engel oluyorsun, Ne gideceği okula ne giyeceği kıyafete karışabileceğim, yarın bi gün evlense annesi olarak mı orda olucam babasının yeni eşi olarak mı? bunları bi düşün. Onun bizimle yaşamasına vs lafım yok ama benim de çocuğum olsun ben de o annelik duygularını tatmak istiyorum. Çocuğum üzerinde söz sahibi olmak istiyorum. Bana geniş aile olma hayalleri kurdurup bugün gelip istemiyorum diyip kenara çekilemezsin. Ahmetle ilgili en ufak bı endişen varsa bunu destek alarak en uygun şekilde yaparız. Ben onun üzülmesini asla istemem. Ama o üzülmeyecek diye hayatımı heba edemem, 10 sene sonra o evlenip gittiğinde ben istemediğim bi hayatta sıkışıp kalmak istemiyorum de. Bunlara rağmen ters tepkiler verir sizi konuşturmaz sert davranırsa falan ayrılmak istediğinizi çocuk sahibi olmak istediğinizi söyleyin. Yalnız çocuğun hiç bir suçu olmadığını unutmayın, sakın sinirlenip o olmasa böyle olmazdı falan diye düşünüp ondan soğumayın. Ya da kötü davranmayın. Yapacağınızı düşünmüyorum ama insan bu aklından geçer. Kontrolünüzü kaybetmeyin