Resmen kendimi gördüm. Aynı anlattıgın gibiydi eşim. Ben de öncesinde çok özgür, gittiği yerlere pek karısılmayan, her gittiği yeri babasına rahatça haber veren, "baba biz arkdaşlarla şu cafedeyiz, 12 gibi gelirim. Bi dk geçirmem" demesi yeterli olan bi kızdım.
Evlenince meye uğradığımı şaşırdım. Anneme bile tek gidemezdim, ki benim annem de yakınımda oturuyo.
Sabredemiyorum derdim hep, pişman da oldum, soğudum da zaman zaman.
herkes "beni eşim camdan baktırmıyodu, zamanla geçiyo" diyodu. Geçmez gibi geliyodu. Bu adam dediğim dedik, düzelmez diyodum hep.
He ne oldu, eskisi gibi özgür müyüm? Hayır. Asla. Evli bi bayan istese de o kadar özgür olamaz. Ama ben çok ezdirmedim kendimi, herşeye tamam demedim. O zamanla yumuşadı. Kibar konuşmaya, espriyle yaklaşmaya çalıştım. Daha 10 aylık evliyim ve baya düzelme var.
Sadece sabret. Rica et. Kibar ol. Huyuna git.
malesef ki her zaman kadında bitiyo olay. Benim evlilikten çıkardığım ana fikir budur.
Hep böyle gitmeyecek. Değişecek. Bi süre sonra senle uğraşacak gücü kalmayacak
