Eşinizin sesi çıkabiliyor yani.Evet dün gece konuştum bunu hatta bir ilerisi bence olmayacak boşanalıma geldi laf, normalde sinirle hep kendi de söyler git bitsin burama kadar geldi diye ama dün gece ilk defa korktuğunu hissettim belki beni ilk defa bu kadar net gördü. Bana çözüm yolları sundu teklifler sundu ama hiç biri içime bi ışık saçmadı hiç bi konuda inanamıyorum artık ona sanırım
Korkar tabi. Çocuk sayesinde ailesinden aferin alacak. Onay alacak. Onun derdi baba olmak değil, ailesine oyuncak yapmak.Peki sizce ne yapmam gerekiyor çocuğu erteleyip düzelmelerini beklemek de hayal mi olur yani asla düzelmezler mi taktik de yapsam vs. Olan benim ömrümden giden zamana mı olur
Çocuğun bi hata olduğu fikrini eşime söyleyince beni ilk defa bu kadar ciddi gördü sanırım içinde o korkuyu hissettim çözümler sundu ama benim için yeterli değildi.
Boşanmak tek çare mi yani sizce
Eeee iş yok, çocuk olunca hepsi zıvanadan çıkınca boşanıp çocuğa nasıl bakacaksınızÇalıştığım bi işim yok eşimde gemide çalışıp gelince full evde o yüzden bi işimiz olmadığını biliyolar biraz kalmalar da o yüzden oluyo zaten aylarca görmedikleri için Özlem giderme gibi ama herşeyin bi sınırı var bu kadar yakınken illa orda uyumaya gerek yok ki
Eşim de değişmeyecekse onlar da değişmeyecekse bende kabullenmediğim için bu durumu tamamen bitirmek gerek o zaman
Rafa kaldırıp düzelmelerini mi beklemeliyim o zaman düzelecekler mi hayır, o zaman evliliği mi sonlandırmam gerekiyor başka yol kalmıyor maalesefAcilen bebek dusuncesini rafa kaldır kendine pranga mi arıyorsun? Bu evliliği bir de bebekle mi taçlandıracaksın?
Hiç bir mecburiyetim yok neden mecbur olayım ailem benim her konuda arkamdaEşinizin sesi çıkabiliyor yani.
Daha doğrusu eşinizin sesi sadece size çıkıyor.
Anne babası sizi bu kadar ezerken onun burasına kadar gelip sizi kovalıyor diye mi alttan aldınız?
Arkadaşım ne mecburiyetiniz var bu insanlara
Sizin için çok üzgünüm kendim için de öyleBeni çocuğunuz gibi görün. Benim babam da böyleydi. Hiç bir özel günümüzü güzel hatırlamıyorum. Etmedikleri kalmazdı yine de annem babam derdi. Annemi yedi bitirdi, yetmedi bizi de yedi bitirdi. Varsa yoksa onlar. Bizden daha önemli daha değerli. Yaranamıyor ama yine de parçalıyor kendini onlar için. Nolur çocuk yapmayın, hatta boşanın. Yoksa annem gibi mutsuz umutsuz bir evlilik, ben ve kardeşim gibi de travmalı babayla büyüyen çocuklar olacak hayatınızda.
Değişir mi size “iyi” olmaları?Aslında detayları kimseyi sıkmamak için uzun yazmak istememiştim ama keşke her şeyi anlatmaya çalışarak uzun yazsaydım
Tüm bunlar oluyor diye eşimin ailesi bana kötü davranıyor değil çok iyi davranıyorlar ama zaten bende onlara çok iyiyim sabırlıyım
Yeterince onlara karşı dikkatli davrandığım halde ekstra saçma ve küçük şeylere alındıklarında deliriyorum ve eşimle kavga ediyoruz bana söylediği ne yapayım sen bilmiyorsun benim oraya gittiğimde gidip konuştuğumda oluyor mesela şunu bunu konuştum sonradan anladılar falan ama yavaş yavaş olacak şeyler bunlar ne ben eskisi gibiyim ne de onlar öyle olacak onlarda anlayacak ama napayım atayım mı döveyim mi küfür mü edeyim böyleler, böyle işte düşünemiyorlar bizim gibi falan bende her seferinde diyorum onlar düşünemiyor diye ben hayatım boyu bunu yaşamak zorunda değilim düzeltsinler o zaman
Daha önce de söyledim.Hiç bir mecburiyetim yok neden mecbur olayım ailem benim her konuda arkamda
Ben sadece yanlış karar vermek istemiyorum çünkü çocuk olmayacaksa bi sene sonra da olmayacak çünkü şartlar ve durumlar değişmeyecek
Ayrıca anne babası beni ezmiyor tam tersi bir kere ismimle seslenmezler gelinin mi diyenlere hayır kızım derler onlardan yana hiç bi sıkıntım yok ezmeleri mümkün değil ve asla kendimi ezdirmem onların sorunu da burdan çıkıyor zaten çok sevmekten sürekli birlikte olmak istemek beş kişilik aile olmak istemek bize bi alan bırakmayacak kadar sürekli iletişim halinde olmak istemek
Yani aramayınca alındık diyorlar ya da sık sık gitmemizi istiyorlar diye öcü gibi davranmıyorlar aksine orda kayınvalidem tek iş yaptırmaz sen üşüme sen otur öyle böyle her konuda kızı gibi düşünür sorun birazda orada başlıyor hiç sevmemek kabul etmemek küs olmak ne kadar kötüyse çok sevmeleri çok birada olmak istemeleri de bi o kadar kötü
Eşinizi çok seviyor olabilirsiniz, ailesine şuan tahammül ediyor olabilirsiniz. Ama evlilik uzun bir maraton. Eğer buna dayanma gücünü kaybediyorsanız çocuğunuz olduğunda sizin ilgi anlayış ve hassasiyet beklentiniz artarken o ailenin buna anlayış göstereceğini sanmıyorum. Bu sizi psikolojik buhrana sürükleyebilir. Hatta farketmeden öfkenizi çocuğunuza yansıtabilirsiniz. Ve tak dediği yerde boşanmak istediğinizde tek suçlu siz olacaksınız, kimseye yaranmak için ne kendinizi ne de gelecek çocuklarınızı heba etmeyin lütfen. Yaşaması çok zor. Dilerim Allah bir çıkış yolu gösterir size.Sizin için çok üzgünüm kendim için de öyle
İsyan etmek istemiyorum ama neden böyle bir şeyin içine düştüm bilmiyorum pişmanım çok keşke böyle olmasaydı
Düşünmekten kafayı yemek üzereyim
Asla istemem zaten buraya yazma isteğimde bundandı çocuğumuz olmadığı için mi bizi bi aile göremiyor çocuk olunca o bilinç yüklenir miDeğişir mi size “iyi” olmaları?
Çekirdek aile bilemeyen bir evde büyüyen çocuk, mutsuz gergin bir anneyle büyüyen çocuk olmak ister miydiniz?
Evet haklısınız ben böyle olduğum için onlarda böyleDaha önce de söyledim.
Tabii ki sizi severler hatta kendi kızlarından bile daha çok severler.
Çünkü hiç kimse bu tuhaf baskıya dayanamaz.
İnsan yeri geliyor kendi anne babasının evinde sıkılıyor,her gün onları aramıyor hatta darılınca onlara trip atabiliyor ama siz kayınvalide ve kayınpedere sonsuz itaat ediyorsunuz. Onlar da sizin gibi gelin bulamayacakları için sizi hoş tutuyorlar,bunu anlamadınız herhalde.
Ama eşiniz için durum farklı. İtiraz edince de eşiniz tarafından kovalanıyorsunuz.
Çocuk illa bu eşten mi olmalı?
Bu genleri taşımaması daha iyi olmaz mı?
Çok haklısınız amin inşallah şu an duaya çok ihtiyacım var ya da bana birinin evet bu böyle böyle böyle o yüzden şunu yap demesine çünkü aklım yetmiyor taktik mi yapmalıyım tarz mı değiştirmeliyim yoksa hiç biri çözüm değil deyip boşanmalı mıyım bunların cevabını bulmam gerek önceEşinizi çok seviyor olabilirsiniz, ailesine şuan tahammül ediyor olabilirsiniz. Ama evlilik uzun bir maraton. Eğer buna dayanma gücünü kaybediyorsanız çocuğunuz olduğunda sizin ilgi anlayış ve hassasiyet beklentiniz artarken o ailenin buna anlayış göstereceğini sanmıyorum. Bu sizi psikolojik buhrana sürükleyebilir. Hatta farketmeden öfkenizi çocuğunuza yansıtabilirsiniz. Ve tak dediği yerde boşanmak istediğinizde tek suçlu siz olacaksınız, kimseye yaranmak için ne kendinizi ne de gelecek çocuklarınızı heba etmeyin lütfen. Yaşaması çok zor. Dilerim Allah bir çıkış yolu gösterir size.
Heh işte onu diyorum koca ebeveynlerinin sizi sevdiği yok.Evet haklısınız ben böyle olduğum için onlarda böyle
Ama sanmıyorum x bir kişinin bu evliliği bu sabırla devam ettireceğini içimden sürekli diyorum keşke kaynımda evlenseydi de bi görselerdi nasıl oluyormuş diye.
Çocuk illa bu eşten olmalı değil tabi ki boşanırsam da bi daha evleneceğimi de düşünmüyorum evlensem de çocuğum olmaz yüksek ihtimal
Hiç bir şey düzelmeyecekse boşanmak kalıyor sadece geriye, ya da kendimi değiştirmek gerekirse eşime evet taşınalım demek sonra biraz daha uzaklaşmak
Öyle mi diyorsunuz bende hala saf hayallerle o zaman anlarlar işte kıymetimi falan diyorumHeh işte onu diyorum koca ebeveynlerinin sizi sevdiği yok.
Sadece itaat eden halinizi seviyorlar.
Kaynınız evlense bir de mesafeli gelin bulursa emin olun daha kıymetli olur.
Çünkü biz insanlar nankörüz;hep ulaşamadığımıza kıymet verip elimizin altındakini umursamayız.
Boşanınca niye bir daha evlenmiyorsunuz?
Gencecik kadınsınız harika bir evlilik yapıp sağlıklı evlatlarınız olsun inşallah.
Değişmez canım biliyorum duymak istediğin değişir dememiz ama değişmeyeceğini sen de biliyorsun yine de “bir acaba?” İçin soruyorsun…merhaba arkadaşlar
Benim eşim ve ailesiyle ilgili sorunlarım var. Aslında kendini sevgililik ve nişanlıkta göstermeye başlamıştı ama böyle olacağını tahmin etmedim. Evliliğimizin 3. Yılındayız ama ilk günlerden beri eşimin ne bizim evimizi benimsediğini düşünüyorum ne de beni.
Bu konu sebebiyle o kadar çok olay yaşadık ki o kadar isyan ettim ki çocuk istiyoruz ve olmuyor inanın çocuk yapacak kadar bile bir özel hayat bırakılmadı bize sürekli görüşmek aynı ilçede yaşadığımız halde her hafta oraya gidip iki gün kalmamız ya da onların bize gelip kalması tüm bunlar o kadar saçma ki .. her gün kayınvalidemi arıyorum çünkü bu da bir kural haline gelmiş farkında olmadan bende aman ne isterlerse yapayım kafam rahat olsuna girmişim. Şimdilerde her gün aramamız da yetmiyor kayınvalidemi arıyorsak babanız size alındı onu da arayın diyor (kaldı ki sürekli konuşuyoruz daha dün aradık ) geçen kayınpederimi aradık kahvedeymiş eve geçince konuşalım dedi tamam dedik sonrasında doğal olarak kayınvalidemi aramadık çünkü akşam babamı aradığımızda zaten konuşacağız. Sonra akşam bir telefon babası arıyor anneniz size çok alınmış bugün beni aradınız onu aramadınız diye. Ya ben artık ne yapacağımı şaşırdım. O gün biraz da olsa eşimde tepki gösterdi aradan 10 gün geçti yine aynı muhabbet.
Bunların haricinde o kadar çok şey var ki ve eşim hiç tepki gösteremiyor diyorum ki biz çocuk muyuz ? Ben her gün aramak zorunda değilim ki kaldı ki her gün arıyorum şimdi o da yetmiyor.
Tüp bebek sürecindeyiz stres olmamam gerekiyor ama ağlamadığım tek bir gün yok anne olmak çok istiyorum. Ama ne yapmam gerektiğini bilmiyorum sizce çocuğumuz olursa eşim bizi artık bi aile olarak görmeye başlar mı ? Artık önceliği biz olur muyuz tüm bu saçmalıklardan kurtulur muyuz ? Yoksa bu hiç bi şey değiştirmez mi ? Eşimle bu ailesi hakkında ki tüm konular haricinde çok iyiyiz ama son zamanlarda tahammül sınırım bitti düzelsin istiyorum psikoloğa gitmezsen çocuk yapmayacağım dedim ve iki aydır terapi alıyor ama hiç bi fayda yok. Transferimize 15 gün kaldı karar vermem gerekiyor lütfen fikir verir misiniz ?
Estağfurullah arkadaşım.Öyle mi diyorsunuz bende hala saf hayallerle o zaman anlarlar işte kıymetimi falan diyorum
Boşanınca tekrar evlenmek bilmiyorum hiç öyle bi ihtimal vermiyorum 29 yaşına gireceğim ama yumurtalık rezervim az o zamana tükenmiş olur kimseyi böyle bir evliliğe sürükleyemem. Kendimi aileme veririm heralde babam hasta ona yardımcı olurum bazen düşünüyorum sonra ki hayatım nasıl olur diye içinde hiç yeni bir evlilik yer almıyor
Eşinize kalmıycak ki bu durum kv bakıcak çocuğa. Hatta direk sizde yaşıycaklar topluca. Orası soğuk denilince size gelmeye kalktıklarına göre. Çocuğunuza siz bskamıycaksınız, en basit kundak istemiyorum bile diyemeyeceksiniz.Bu durumlardan hariç çocuğumuz olursa bana sen uyu der bakar her türlü bakımını yapar aklınıza be geliyorsa onun için yapar ona çok eminim ama sorun bizim evliliğimiz ve kalan durumlar
Halledemezki siz susun diye bekliyor bence.Evet haklısınız tam olarak öyle durum. Ağlamalarım da normal değil eşimin ya sen ağlama ben herşeyi halledeceğim diyememesi de normal değil herşeyin farkındayım benim tüm korkularım buraya tüm yazılanların gerçek olacak olması @zeynones
Anlaşılacak bir tarafı yok ki eşinizin neyini anlamaya çalışıyorsunuz. Asla ailesyle konuşmaya gitmeyin asla. Sizin konuşmanızı bekliycek o susacak. Sizde konuşamayacaksınız birşey değişmiycek siz kötü olacaksınız. Konuşulup anlaşılacak bir durum değil bu karşı taraf bunu anlamaz.Gerçekten iğrenç bi durum bazen keşke başka türlü sorunumuz olsaydı diyorum çünkü anne babasını atıp satamaz kendi de değişir mi bilinmez hep menipüle oluyor
Eşim zaman zaman anlıyor ama bi şey değişmiyor en son bu gece boşanmayı dile getirdim ve ailesiyle gidip herşeyi konuşmayı istedi sen de gel sen de anlat bunları dedi ama ben istemiyorum
Bakın bütün yazdıklarınızı okudum ki okumam üşenirim. Kendimden örnek veriyim. Eşimim babası 10 sene önce vefat etmiş ve eşim tek erkek olarak ailenin babası gibi olmuş. Benim annem ağlamadı düğünde kayınvalidem ağladı düşünün. Ki kv çok severim o ayrı. Evlendiğimizin ertesi günü annesine gitmek istedi, yatagımızda uyuyamadı, birsürü sorun yaşadık. Haftada en az üç gün onlardaydık ve haftasonu da kalıyorduk. Sizin gibi anlamaya çalıştım ama bir gün bende film koptu. Boşanmayı bile göze aldım ve patladım. Anladı ve düzeldi. Bu arada kv bana bardak bile kaldırtmaz, o evde iki kız daha var görümcelerim. Ben o evde hiç iş yapmadım, hzimet etmedim. Bana hizmet ettiler. Patlamadan önce anlamaz diyordum anladı. Hatta bana da tüp bebek dışında çocuğum olamaz dediler( nasıl hamile kaldım diye konum var). Bende eşime düzelmezsen çocuk yapmam dedim, zaten olmuyor.Arada her gün atamadığım oluyor dün gece eşimle bebeğin bir hata olduğunu konuştum çözüm üretmeye çalışıyor ama beni tatmin etmiyor normalde ben bazı sebeplerden üç haftadır falan ailesini görmüyorum yarın gidecektik ve bugün arayıp konuşulacaktı ne alalım lazım mı bi şey vs. Eşime söyledim ve ben aramıyorum dedim ister uyuyo ister komşuda de konuşmayacağım yarın da aynısını yapacağım eşim aramış gelmeyelim pazar akşamı onlar gelecekmiş pazar akşamı siz geleceksiniz zaten demiş inanın şaşırdım ama ben kendimi gösterebilirsem belki eşimde yapacak bazı şeyleri bilmiyorum ki
Aynen bekarken yüzüne bakmadigi analari babalari kiymete biniyor evlenince. Elin kızı evlat gibi sohbet ediyor yardım ediyor koştuyor, bu hödükler de durumdan nemalanip ogulculuk oynuyor kenardan kenardan. Araya gelin girmese kendi aileleriyle iki kelam etmezler.Burda bişey farkettim, aileci/anneci diye bahsedilen adamların hatrı sayılır kısmı karıları olmasa çok da kök ailenin üzerine düşen adamlar değiller, hatta normalde sıkılıyorlar bile, hüöfff bi salın diye resti çekebiliyorlar, hiç aramayan sormayan var, ama evlenince hiç öyle olmuyor, kendi yapmadığı ne varsa istiyor elin kızı yapsın, mesele aile falan değil aslında, mesele yetersizlerin birileri üstünden yeterlilik elde etme durumu. Yani aslında ailesi olmasa iyi falan değilsiniz. Sadece kullanıldığınız alan değişir belki.