Evet peki ne yapmam gerekiyor sizce kimsenin huyunu değiştiremeyecek isem eşimle yollarımı ayırıp kendi yoluma mı bakmalıyım, bu evlilik içinde çocuğu ertelesem de o zaman hiç bi şekilde düzelmeyecekler ki belki de artarak devam edecekler
Arada her gün atamadığım oluyor dün gece eşimle bebeğin bir hata olduğunu konuştum çözüm üretmeye çalışıyor ama beni tatmin etmiyor normalde ben bazı sebeplerden üç haftadır falan ailesini görmüyorum yarın gidecektik ve bugün arayıp konuşulacaktı ne alalım lazım mı bi şey vs. Eşime söyledim ve ben aramıyorum dedim ister uyuyo ister komşuda de konuşmayacağım yarın da aynısını yapacağım eşim aramış gelmeyelim pazar akşamı onlar gelecekmiş pazar akşamı siz geleceksiniz zaten demiş inanın şaşırdım ama ben kendimi gösterebilirsem belki eşimde yapacak bazı şeyleri bilmiyorum ki
Haklısını normal zannetmiyorum tüm olanların absürt olduğunun farkındayım ama onlar o kadar manipülatif insanlar ki bi süre sonra yılıp aman tavır almasınlar da arayıp iki dk konuşayım gidelim görelim derken buluyo insan kendini yani suratlarıyla istediklerini yaptırıyorlar. Çocuk olunca bu tavrımın böyle olacağını düşünmüyorum asla benim istemediğim bi şeyi yapamaz karışamaz o zaman da eşimde umrumda olmaz çocuğumdan kıymetli değil hiç kimse. Yani benim kaybedecek bi şeyim olmaz ben tepkilerimi koydukça eşimin de ailesinin de durumun ciddiyetini anlayacağını düşünüyodum açıkçası
Ben öyle bi zorunluluk koymuyorım eşimde bana koymuyo zaten arama diyor o, ama sonra ben duyuyorum ailesinin tavırlı soğuk konuşmalarını sörf öyle olmasın diye kendim arıyorum ama bu sefer o da yetmiyo başka şeyler buluyorlar. Eşim öyle terapi aldığını düşünmüyorum çünkü kendi de farkında kardeşi böyle değil, kendisi mesleğinde de üstlerine haklı olunca bile hiç bi şey diyemeyen sonra kendini yiyen birisi. Ailesine karşı da öyle sanki tepki gösterince saygısızlık yapacak köyü evlat olacak gibi geliyor ona bence
Evet dün gece konuştum bunu hatta bir ilerisi bence olmayacak boşanalıma geldi laf, normalde sinirle hep kendi de söyler git bitsin burama kadar geldi diye ama dün gece ilk defa korktuğunu hissettim belki beni ilk defa bu kadar net gördü. Bana çözüm yolları sundu teklifler sundu ama hiç biri içime bi ışık saçmadı hiç bi konuda inanamıyorum artık ona sanırım
Yani kalma konularında çizmiştim şuan kış olduğu için kabul etti gibi geldi ( biz kış olmasına rağmen yine kalmaya gidip buz gibi odada yatıyoduk da ) kendi ailemin yanında cinnet geçirip istemediğimi deyince o düzelmiş oldu şuan ise ailesi bize geliyo o da her hafta değil denk geldikçe.
Biliyo musunuz bende aynı şekilde düşünüyorum. Aslında hakkımı sonuna kadar savunurum daha önce de yüzleşmelerde sesimin yükseldiği de çok oldu ama sonunda hep birleştirici olundu hadi sarılalım edelim e noldu konu kapandı. Tek şikayet eden taraf ben oldum eşimin sesi çıkmadı. Bende o yüzden gitmek istemiyorum ben yokken konuşacaksın diyorum o da ne kadar yapabilirse tabi
Galiba ikimizde aynı durumdayız peki siz nası bi yol izliyorsunuz
Peki sizce ne yapmam gerekiyor çocuğu erteleyip düzelmelerini beklemek de hayal mi olur yani asla düzelmezler mi taktik de yapsam vs. Olan benim ömrümden giden zamana mı olur
Kocam da kocam kafasında olsam konunun altına daha farklı yazardım mesela yazardım ki böyle bi sorunumuz var eşimi nası düzeltebilirim ayrılmayacağım ama ne yapmalıyım öyle böyle .. ben öyle yazmadım ben her iki ihtimali de yazdım kafamda muhasebesini yapıyorum sürekli. Eşimde olumlu yönde değişim var eskiden hiç ama hiç bi şey diyemezdi şuan en azından haksız oldukları yerde sitem edebiliyor bazen ama bu değişim böyle kaplumbağa ilerleyişinde ve beni de tatmin etmiyor bıçak gibi kessin düzelsin istiyorum. Kendi de farkında olmasa bu maddiyat olarak zorlandığımız bi zamanda terapi almayı kabul etmezdi her hafta terapi görüyor çabası var yani ben buyum işine gelirse demiyor bende bunları göz ardı etmek istemiyorum düzelecekse neden kesip atalım bunun kararsızlığındayım
Ben yapıyorum mesela dün geceden beri yataktan kalkmadım ve dün sabah ne yediysem onunla duruyorum iyice bunaldım artık sanırım
Çalıştığım bi işim yok eşimde gemide çalışıp gelince full evde o yüzden bi işimiz olmadığını biliyolar biraz kalmalar da o yüzden oluyo zaten aylarca görmedikleri için Özlem giderme gibi ama herşeyin bi sınırı var bu kadar yakınken illa orda uyumaya gerek yok ki
Evet naif olduğum için böyle oluyor zaten, ben de onu kabullenemiyorum herşeyi fazla fazla yapıyoruz aramak sormak ihtiyaçlarını sormak etmek e tamam etrafına bakınca demesi lazım ki ben çok şanslıyım aman mutlu olsunlar çocuklar bak bize böyle davranıyorlar buna zaten razıyım ama bunlara rağmen yine yetmeyip trip attıklarında bu artık şımarıklığa giriyor eşime de aynen söyledim
anlamalari gerekmiyor, siz minimumu yapin gerisini de takmayin,
Eşiniz ne kadar düşünceliymiş benim eşim maalesef öyle değil, aslında aramak onunda aklına gelmiyor ama ailesini ben ondan daha iyi tanıyorum şimdi böyle düşününce kendim mi yaptım bu durumu diye kendime kızıyorum çünkü eşimin gerek yok yarın ararız dediği zamanlarda bile ben arayalım sonra alınıyorlar diyorum keşke o zamanlarda tamam o zaman deseydim düşününce bende kendime yapmışım onlardan korkmak değilde nası diyim günümüzün içine etmesinler diye hep istediklerini yaparken buldum kendimi. Normalde benim eşim her gün arayalım demez yani biz altı ay gemide kaldık orda bile demedi biraz bende net olamadım onlar da eşimin mazbutluğunu benim naifliğimi kullandılar kendilerine asker ettiler. Kaynıma yapamazlar mesela evli değil ama evlenince de yapamazlar çünkü o farklı
evet kendin yapmissin kendine. esinin yuklenmesi gereken yuku sen yuklemissin. birak konusma, onlar da esine sikayet etsin. kendi ailesine sizin kadar sabirli olmaz, bir sure sonra yeter ya rahat birakin beni diye kukrer. sadece yuku ustunuzden atin ve esinize verin. ama bunu yaparken sikayet ederek degil, benim meselem degil, senin annen baban, sen hallet vs deyin. o zaman cok rahatlarsiniz.
Şu durumda çocuğu ertelerdim ben olsam. Siz böyle bir karar verince esinizde ne kadar kararlı olduğunuzu anlar belki. Erkek ailelerinin çoğu böyle maalesef. Benim eşimin ailesi uzak otururdu bize ama sürekli telefon elleride kontrol ederlerdi bizi. Eve kim geldi, kim gitti, ne aldık, ne yedik... Para lazım olur hemen eşimi ararlar, biri hasta olur hastaneye gitmek yerine telefonda eşime anlatılar... Böyle böyle soğuttular kendilerinden şimdi hiç konuşmuyorum. Herşeyin bir ölçüsü var. Oğlunun evlendiğini kabullenemiyorsan evlendirme o zaman.
