Herkese merhaba,
Arkadaşlar size kısaca kendimi tanıtayım..26 yaşındayım, erken yaşta bir evlilik yaptım ve geçen yıl eşimden ayrıldım..Ayrılmamın nedeni sürekli aldatılmam, geçimsizlik vs.. evliliğimin uzun sürmesinin nedenide baskıcı bir ailemim olması ve sülalede boşanmanın hoş karşılanmaması ve ilk boşanacak olanın ben olmam ama neyse sonunda insanca ayrıldım. evliliğimden çocuğum yok, hiç hamilede kalmadım..evlendiğimde ben 17 o 22 yaşındaydı..
Aradan zaman geçti ve hayatıma biri girdi..karşıma çıkan ilk kişiyle evlenmem gibi, yine karşıma çıkan ilk kişiyle yola devam ettim..yaklaşık 8 aylık bir ilişkim var..o da aileseyle yaşıyo bende..o daha önce hiç evlenmemiş. Ona en başından ciddi bir ilişki olacaksa başlayalım dedim, o da 29 yaşında olduğunu artık kimseyle gönül eğlendiremeyeceğini, kendisininde ciddi bir ilişki aradığını söyledi..ya ailen kabul etmezse dediğimde, aileme söylemesemde olur, önemli olan bizim anlaşmamız bu devirde kız mı var dedi..sonra zamanlarda çok stresliydi, sebebini sorduğumda benim bu kadar dürüst bu kadar sadık olabileceğimi tahmin edemediğini, iş ciddiye bindikçe sıkıştığını çözüm bulamadığını, benimde onu sıkıştırdığımı zamana bırakmadığımı söylüyordu.aramızda cinsel bir temas olmamıştı, taki 1 ay öncesine kadar..yalnız yaşayan bir arkadaşım var ona gitmiştim, onunda evi yakındı, şeytan dürttü onu çağırdım ve olan oldu..o gece sonuca varamadığını söylemişti, bende anlamamıştım ama günüm geçince şüphelendim ve test yaptım 3 haftalık hamileydim
( buna söyledim,ben maddi yada manevi olarak evlenmeye hazır değilim aldırcaz dedi..bir hafta dön dolaş, çare ara..evlilik senin için bir candan önemlimi, neyi bu kadar düşünüyosun, hemen yıldırım nikahıyla evlenelim, çocuğumuz olsn istemiyosan ayrılırsın bu kadar mı önemli dedim..hayır ben evlenemem pat diye, aileme ne derim, çocuğumuz olunca ne dicez, diğer evlenenler nasıl evleniyor dedim, onların ar damarı patlamış dedi, ar damarı çocuğumuzdan daha mı önemli dedim, sustu...
o süre içersinde çıkar yol düşündüm, ne ailem nikahsız çocuk kabul eder, ne de ben tek başıma o çocukla bu diyardan kaçabilecek güce sahibim..nede beni böyle kabul edip evlenecek adam var..onu dinledim ve dün onun ayarladığı hastaneye gittik...
hemşireler bir taraftan gözlerim yaşını sildi, bir taraftan beni bayılttı sonrasınıda hatırlamıyorum zaten...gözyaşlarıma aldırış etmedi, başka yolumuzun olmadığını söyledi, söyledi...şimdide sudan sebeplerle anlaşamadığımızı, birbirimizi kırmamızı anlatan bir mesaj atmış..bende "yani anlaşamıyoruz, ayrılalım mı?" yazdım cevap gelmedi henüz..alnımdaki bu kara lekeyi nasıl silerim bilmiyorum..annem 40 yaşında kazara hamile kaldığında karşısına çıkıp, "orana burana sahip çıkamıyoyosun, sonra katil oluyosun" diyen ben, evliyken "ikinci bir adamın koynuna girenlere şaşıran, hayretler eden ben" ve ben..şimdi dünyam yıkılmış, allak bullak yaşamla ölüm arasında gidip geliyorum
...şimdi çok pişmanıni keşke 50 kere evlenip boşanmış olsaydım, keşke keşke..ama bunu yapmasaydım..her ne kadar kan parçası olsada, geçmez bu yara, geçmez bu acı.... 
