bu konuyu 1.5 yıl önce açmışım nişanlıyken ama şuanda bakıyorum da kaygılarımda ne kadar haklıymışım... daha dün eşimle maddi sorunlar yüzünden tartıştık zaten aramızda bir çok sorun varken, birde maddiyat eklendi ki bence aslında her şeyin temelinde maddiyat varmış şöyle baktığımda... hala aynı sorunlar içerisindeyiz, mobilya taksitlerini babası bize kitledi eşimin maaşı iyi çok şükür ben asgeri ücret alıyorum ama yinede hiçbirşeyi halledemedik bir borç ödenip bitmedi şuana kadar gezme tozma yeme içme alışveriş ikimizde de yok anlamıyorum hiçbirşey kira ve site aidatını ödüyorum o da taksitler ve faturalar mutfak masrafı ortak ama eksye düşmediğimiz bir ay yok, ev sahibi de çıkartıyor ev bulmamız lazım 800-1000 tl kiralara bakıyor ben ödeyemem sen öde o zaman ben diğer masrafları halledeyim deyince tartışma çıktı eşim askerliğini de yapmadı giderse üstesinden nasıl geleceğim bilmiyorum eşim psikolojim bozuk çıkmazdayım düğün zamanı bir sürü masraf yaptık demeye başıma kakmaya başladı ki ben bunların yaşanacağını bildiğimden masrafları olabildiğince kıstım ama eşim ve ailesi gösterişi çok sevdiği için açıldılar olan yine bize oldu... gerçekten evleneli 1 yıl dolmadı daha ama kendimi çok yorgun hissediyorum alıp başımı uzaklara gitmek istiyorum sadece maddiyat da değil bir şekilde üstesinden geliriz birlik olsak ama ben bişey diyecek olsam her konu kavgaya dönüşüyor eşimin tahammül sınırı yok öfke kontrolü yok ben de iyce ağlak bi kadın oldum çok seviyoruz birbirimizi ama bu kadar severken nasıl bu kadar üzebiliyor canımızı acıtabiliyoruz bilmiyorum eşim çok kinci birisi ve birbirimizin canını nasıl acıtacağımızı hassas noktalarımızı bilerek birbirimizin üzerine geliyoruz ben son zamanlarda yapmamaya çalışıyorum bi ayrılık geçirdik kavgta sonucu ailemin yanına gittim 3 gün sonra da eve döndüm hergün iyiyiz ama o kadar küçük şeyler kavgaya dönüşüyor ki ben üstesinden gelemiyorum çözemiyorum eşim benden bambaşka biri olmamı istiyor sessiz eleştirmeyen savunmayan daima güler yüzlü eşine ilgili sevecen o nasıl olursa olsun anlayışlı olmalıyım ama yapamıyorum yanlış birşey olduğunda söylemeden duramıyorum bastırıyorum kendimi bu sefer yüzüm asılıyor senin yüzün asık diye kavga çıkıyor 1. yıl sendromumu yoksa hep böyle mi olacak gerçekten çok korkuyorum ve kendimi hiç güçlü hiseetmiyorum eskisi gibi değilim sanki...
bizim için yaptığım borçdan hiç gocunmadım aksine zevk verdi
