Bak ben bu yazının altına imzamı atarım. Ne güzel anlatmış kronick'im olayı.
Ben şimdi gene kendimden örnek vereyim sana. 6 yıllık uğraşlarım sonuç vermemiş ve ben bir türlü hamile kalamamıştım. Sonunda kendi kendine hamile kaldım. 8 aylık hamileydim her şey yolundaydı. Bir sabah kalktığımda lekelenmem olduğunu gördüm. Hemen hastaneye gittik. Doktor (bebeğim makat geliyordu) normal doğumun başladığını rahmin açıldığını ve tekrar kapandığını, bebeğimin makat gelişi olduğu için doğumun gerçekleşmediğini, kordonun sarktığını ve bebişimin ölmüş olduğunu, beni zehirlemeye başladığını söyledi. Koridordo soyarak ve kan alarak beni ameliyathaneye götürdüler. Doktor avazı çıktığı kadar bağırıyordu, hasta ölüyor çabuk ameliyathaneyi hazırlayın diye. Neyse beni hemen ameliyata aldılar, hocaları geldi ve hocalarına "bebek ölmüş anneyi zehirlemeye başlamış" dediler. Aynı filmlerdeki gibi bir koşuşturma yaşanıyordu ameliyathanede. O anda "Allahım eğer bebeğim öldüyse bu ameliyat masasından kalkmayı nasip etme bana" demiştim.
Sonuçta bebişim doğdu ve şimdi 12 yaşında koca bir dana oldu. Ama ben 1,5 gün narkozdan çıkamamışım. Bir türlü uyanmıyormuşum. Çok uğraşmışlar. En sonunda hocanın aklına gelmiş ve bebeğimi yanıma koyup göğsümü tutmasını sağlamışlar. Biri bana "bebeğin yaşıyor" diyordu devamlı. Meğer psikolojik olarak uyanamıyormuşum.
Ben şimdi o günleri bir anı olarak hatırlıyorum. Önemli olan bulunduğumuz andır güzelim.
mrb canım tam snin kadar olmasa da bende benzer durum yaşadım aslında bizim direk sezaryan olmamaız lazımdı ama ben bu durumu biraz geç öğrendim ilk doğumumda günümm bitti ne su geldi ne ağrı suni sancı verdiler bende normal doğurmak istedim zorla doğurdum ikincide de aynı ne su ne sancı kendileri suyumu boşalttı(çok korkunç bi kabustu) sonra sancı başladı ama çocuk gelmiyo termiymiş kordonamı dolanmış ne ıkınmaktan anam ağladı hala nunutamıyorum kolay kolay geçmez bide herkes doğurup gidince neyse ben doğurdum dün dr gittim rahim sarkması varmış.kızlar ben 57 gün önce doğum yaptım,sağlıklı,güzel bir oğlum oldu Allahıma bin şükür...
sorun şu ki benim doğumum çok zor geçti,normal doğum olması için saatlerce beklememe rağmen,yaklaşık 24 saat sonra sezeryan oldum:1no2:...o zaman çok mutluydum,kendimi kurtulmuş,rahatlamış hissediyordum,bebeğimle ilgilenmekten pek aklıma da takılmıyordu ama artık tek düşündüğüm şey bu doğum...ne zaman boş kalsam bu konu aklıma geliyor,nerdeyse sürekli bunu düşünüyorum,rüyalarımda bile görüyorum,acayip takıntı yaptım resmen saplantım oldu,kafamdan atamıyorum:uhm:...
sizlerden yardım istiyorum,kafama takılan konularda belki sizler bana yardımcı olursunuz :bbo:
doğumumu anlatıyorum...saat 14:10 da suyum geldi,şırıl şırıl ama sürekli akıyordu,dr hastaneye gelmemi söyledi,gittim muayene etti ve bana hastanede yatacağımı,doğumun başladığını söyledi,açıklığımın 1 cm kadar olduğunu söyledi...
ve ben yattım ama ne ağrı ne sancı hiç bi şey yoktu ama su sürekli yavaş yavaş akıyordu...gece 1-2 gibi benim sancılarım başladı,çok acı çekiyordum ama açılmam bi türlü olmuyordu.doğum sancılarını çekenler bilirler...ben saatlerce sancı çektim,yerlere yattım,duvarları tırmaladım ama açılmam çok azdı...orda benden sonra gelen kişiler bağırıp çağırıp 2 -3 saatte doğurup gidiyorlardı ama ben bi türlü açılamıyordum...neyse ben epidural istiyordum çünkü dr um bana epidurali çok methetmişti,hiç ağrı sızı duymadan çok konforlu doğum yapacağımı v.b söylemişti,burda da öyle şeyler okuduğum için çok ümitliydim ve epidurali alınca çok rahat doğuracağımı sanıyordum...:1no2:
neyse sabah 10,30 da açılmam 4,5 cm olmuştu(o saate kadar çektiklrimi siz düşünün) epidurali yaptılar,bi yarım saat falan rahatladım,uyudum hatta...sonra doğum masasına aldılar ve kabus başladı...epiduralin etkisi geçmişti ve ben yalvarmam rağmen 2.dozu yapmıyorlardı,ıkınamazsın diye..sancılar deli gibi geliyordu ve ben tüm gecenin yorgunluğuyla bitmiş durumdaydım :1no2:bu arada açıklık 9 cm olmuş...
ebeler üstüme çıkıyor,elleriyle bilek güreşi yapar gibi yapıp dirseklerini göğsümden bastırıyorlardı,ölecek gibi oluyordum,ağrı geldikçe ıkın diyorlardı,ben ıkınıyordum ama bebeğin başının bi yere takıldığını söylüyorlardı...hatta bu arada ebeler beni bırakıp yemeğe gittiler,başımda birini nöb. bıraktılar...geri geldiklerinde ben hala aynı durumdaydım,saatler geçmiş,defalarca alttan muayene olmuş(sonlara doğru içim çıkacak gibi oluyordum),lavman yapılmış,idrarı boşaltılmış,nst ye defalarca bağlanmış,susuzluktan kavrulan,herkese beni kurtrın nooolur diye yalvaran bi kadın...
neyse saat 2 civarı dr um teşrif etti...dr bebeğin kafası çıkana kadar gelmiyormuş saçmalığa bakar mısınız?bu arada ebe son nst de bebeğin kalp atışlarının yavaşladığını söylemişti,ben ölüp bitmiştim,takaatim kalmamıştı,dr a canımın acısıyla benim epiduralim var beni sezeyana götür dedim,hiç bi şey demeden tamam dedi ve beni ameliyata aldılar fisfisfis
ameliyata giderken yakınlarımdan bazıları tepki göstermiş ve dr um benim ıkınmak istemediğimi,biraz ıkınsam bebeğn geleceğini söylemişoysa dikişlerimi aldırmaya gittiğimde bana daha 2-3 saatim olduğunu,bağıra bağıra,üstten bastırarak doğuracağımı söyledi...Çok üzgünüm çoook
burda epiduralli doğuranlardan 'hiç bi şey hissetmedim,2 ıkındım sıkındım doğurdum v.b yazanları okudukça,normal doğum hikayeleri okudukça kahroluyorum...ben neden her şeyi hissediyordum?(bu arada sezeryanımı genel anesteziyle yaptılar çünkü her şeyi hissediyordumÇok üzgünüm çoook)
bana bi akl verin kızlar,ben dr un uğraşmak istemediği için mi,gerçekten bebeğin kalbi yavaşladığı için mi,ıkınamadığım için mi,suyum erken bititği ve çok zorlanacağım için mi...neden neden doğuramadım? o kadar yaklaşmışken neden sonu gelmedi?hep o anı hayal ediyorum,iyice psikolojim bozuldu,çok yaklaşmıştım..ve bu şansı artık ömür boyu kaybettim
dr umun bana orda destek olması,moral vermesi v.b gerkmez miydi,beni rahatlatacak bi şeyler yapamazlar mıydı?o kadar saat sancı çekmiş,normal doğumun bütün rezil evrelerini yaşamış bi kadın 9 cm açıklıkla sezryana alınır mı?lütfen bi akıl verin,ben içinden çıkamıyorum
canım okuduklarından kesinlikle kötü etkilenme..bak burda çok kolay doğum hikayeleri de okuyoruz,herkesin doğumu bir olmuyor...kesinlikle her kadın farklı bir doğum tecrübesi demek...inşallah rahat bi doğum geçirirsin...
ben doğum anıyla ilgili çok fazla şey okumamıştım şimdi keşke daha çok okusaymışım diyorum,o anda neler oluyor,ne kadar sürüyor,rahatlamak için neler yapmalıyız falan...bunları bilseydim belki işim kolaylaşacaktı...
hepinize çok teşekkür ederim,benim gibi pek çok kişinin olduğunu bilmek beni inanılmaz rahatlattı :1hug:...beni doğru anlamışsınız,uyurken uyanıkken sürekli o anı düşünmekten kendimi alamıyorum ve hep sorular soruyorum...bi türlü açıklayamıyorum...içimde kalan şey onca şeyi yaşadıktan sonra,o kadar yaklaşmışken bebeğimin doğum anını yaşayamamam ...:çok üzgünüm:
şimdi dr umda hata bulmaya başladım,bence benimle uğraşmak istemedi,beni destekleyecek,yüreklendirecek hiç bi şey yapmadı,direk sezeryana aldı...
neyse dediğimiz gibi,bizi sağ salim kurtaran,evlatlarımızı sağ salim kucağımıza almayı nasip eden Allahıma bin şükür :Saruboceq:
senin en çok kafayı taktığın olay sanırım doktorunun doğum sırasında sana gereken ilgiyi göstermemiş olması.ben bundan yaklaşık 6 ay önce sezeryanlı doğum yaptım ve huzurum bozuldu resmen bu olaydan sonra.şimdi konunun en başından anlatayım sana.benim doğum doktorum bulunduğum yerin en iyi kadın doğumcusu diye geçer.ben de haliyle onea gittim,düzenli olarak her ay doğumda daha iyi ilgilensin diye.üstelik ücreti de çok yüksekti.doktorum 37. haftamda gelmemi muayene edip karar vereceğini söyledi.beni muayene etti.çatımın tam sınırda olduğunu çocuğun takılma yaşayabileceğini v.s. yani normal doğumun olası risklerini bana özelmiş gibi saydı.halbuki bebeğim 3 kilo,benim normal doğumuma mani yok[bunları sonradan anlıyorum]bizi öyle bir korkuttu ki anlatamam.ama,bana sezeryanın risklerinden bahsetmedi hiç bebek ve benim için[şu anda oğlumda hala sezeryan hırıltısı var].neyse bize sezeryan tariihi verdi,olana kadar gece gündüz ağladım,psikolojim bozuldu.ve doktorum benim sezeryandan korktuğumu istemediğmi ve çok ağladığımı biliyor.tarihten önce benim nişanım geldi,sonra sancılarım.artık çok korkuttu ya doktora haber verdik,hastaneye gidin akşama gelirim,daha önce gelemem muayenede hastalarım[müşteri] var dedi.ben o gelene kadar acı çektim.ebe muayene etti,6 cm açıklık var herşey normal dedi.bende çok riskliymiş dedim.doktor 1 sat sonra teşriif etti,bu arada sancılarım sıklaştı ve beni bi kere bile muayene etmeden ameliyata aldı.bana narkozu verdiler.bu arada ebe risk olduğuna inanamıyor ki doktora soruyo neymiş risk diye.ebeden de saklayamayacağına göre dedi ki ben risk var demedim ,ıkınamazsan vakumla çekerim dedim diyo.ben uyumuştum artık,iş işten geçmişti.doğum yaptım ben kendimi rahatlamış hissedemeddim,hiçbizaman normal doğuma bu kadar yaklaşamıcam diye çok üzüldüm.en çok da doktorun para için eşimle ikimizi saf yerin ekoymasına üzüldüm,biz ona güvenmiştik.son hafta başka bi doktora daha gitmediğim için çok üzüldüm.hayırlısı böyleymiş deyip kendimi teselli etmeye çalışıyorum.doğumdan sonra ben bu durumu kaldıramadım,resmen aldatıldık.ve 1 ay sonra hataneye gittiğimde aynı ebeyle göz göze geldik,beni hemen hatırladı.sezeryan olmuştun sen dedi,gereksiz yere der gibi gözlerime baktı.orada çaktırmadım ama eve geldim resmen yıkıldım.hergün sabahlara kadar ağlıyodum artık,bana muhtaç bi bebek var.bi taraftan göğüslerimi tutuyudum ellermle üzüntüden sütüm kesilmesn diye dua ediyordum,bi taraftan ağlıyodum.normal doğum yapan birini duyayım,göreyim içim gidiyo,boynum bükülüyo.bu arada psikiyatriste gittim,ilaqç verdi gerekirse sütü kesmemi söyledi.ben de beni en mutlu eden şeyin emzirmek olduğunu söyledim,onu da kesersem iyice bunalıma girecektim.ilacı 1 gün kullandım,başka kullanamadım.[buradan kötü örnek olmak istemem ilacı kullansaydım eğer kendii çok iyi tanıyorum,bu seferde emzirmediğimi kafaya takacaktım]arkadaşım eğer sen açmasydın bu konuyu ben açacaktım ellerine sağlık.daha önce bu hikayemi başka sitede de yazmıştım,burada da yazmak paylaşmak istedim.bu konuyu ne kadar çok başkalarıyla konuşursan okadar çok senin için değeri azalmaya başlar.özellikle kendi ailenden kişilerle bu konuyu sık sık konuş,bi müddet sonra sen bile bu konudan sıkılmaya başlıcaksın.illaki kenarda köşede bi burukluk kalacak.şöyle düşünelim canım allah bizm ameliyat olmamızı istiyodu[kader]bu şekilde olduk diye,onlar istediği için değil.sağlıcakla kal.
canım ben de çok zor doğum yaptım.senin çektiğin gibi aynen sancı çektim.aynen en sonunda dayanamadım artık ben de yalvardım doktoruma sezeryana al beni diye.sezeryana alırsa kurtulacağımı sanıyordum.biran önce sezeryan olsun bitsin bu işkence gibi sancıdan kurtulayım diyordum.ama doktorum açılman 9 cm almam seni sezeryana.aaa bak bebeğin saçlarını gördüm falan diyerek beni oyaladı ve normal doğurttu.
çok ilginç bir deneyim doğum olayı.unutamamak normal.ama takıntı haline getirme bence.çoook arkadaşım var senin gibi doğumun sonunda o kadar sancıyı çektikten sonra sezeryana alınan.sen sağlıklısın bebeğin sağlıklı.şükret Allah'a ve ''öyle ya da böyle sağlıkla kucağıma aldım evladımı.ben iyi bir anneyim'' de gülümseyerek...
Bak ben bu yazının altına imzamı atarım. Ne güzel anlatmış kronick'im olayı.
Ben şimdi gene kendimden örnek vereyim sana. 6 yıllık uğraşlarım sonuç vermemiş ve ben bir türlü hamile kalamamıştım. Sonunda kendi kendine hamile kaldım. 8 aylık hamileydim her şey yolundaydı. Bir sabah kalktığımda lekelenmem olduğunu gördüm. Hemen hastaneye gittik. Doktor (bebeğim makat geliyordu) normal doğumun başladığını rahmin açıldığını ve tekrar kapandığını, bebeğimin makat gelişi olduğu için doğumun gerçekleşmediğini, kordonun sarktığını ve bebişimin ölmüş olduğunu, beni zehirlemeye başladığını söyledi. Koridordo soyarak ve kan alarak beni ameliyathaneye götürdüler. Doktor avazı çıktığı kadar bağırıyordu, hasta ölüyor çabuk ameliyathaneyi hazırlayın diye. Neyse beni hemen ameliyata aldılar, hocaları geldi ve hocalarına "bebek ölmüş anneyi zehirlemeye başlamış" dediler. Aynı filmlerdeki gibi bir koşuşturma yaşanıyordu ameliyathanede. O anda "Allahım eğer bebeğim öldüyse bu ameliyat masasından kalkmayı nasip etme bana" demiştim.
Sonuçta bebişim doğdu ve şimdi 12 yaşında koca bir dana oldu. Ama ben 1,5 gün narkozdan çıkamamışım. Bir türlü uyanmıyormuşum. Çok uğraşmışlar. En sonunda hocanın aklına gelmiş ve bebeğimi yanıma koyup göğsümü tutmasını sağlamışlar. Biri bana "bebeğin yaşıyor" diyordu devamlı. Meğer psikolojik olarak uyanamıyormuşum.
Ben şimdi o günleri bir anı olarak hatırlıyorum. Önemli olan bulunduğumuz andır güzelim.
kızlar ben 57 gün önce doğum yaptım,sağlıklı,güzel bir oğlum oldu Allahıma bin şükür...
sorun şu ki benim doğumum çok zor geçti,normal doğum olması için saatlerce beklememe rağmen,yaklaşık 24 saat sonra sezeryan oldum:1no2:...o zaman çok mutluydum,kendimi kurtulmuş,rahatlamış hissediyordum,bebeğimle ilgilenmekten pek aklıma da takılmıyordu ama artık tek düşündüğüm şey bu doğum...ne zaman boş kalsam bu konu aklıma geliyor,nerdeyse sürekli bunu düşünüyorum,rüyalarımda bile görüyorum,acayip takıntı yaptım resmen saplantım oldu,kafamdan atamıyorum:uhm:...
sizlerden yardım istiyorum,kafama takılan konularda belki sizler bana yardımcı olursunuz :bbo:
doğumumu anlatıyorum...saat 14:10 da suyum geldi,şırıl şırıl ama sürekli akıyordu,dr hastaneye gelmemi söyledi,gittim muayene etti ve bana hastanede yatacağımı,doğumun başladığını söyledi,açıklığımın 1 cm kadar olduğunu söyledi...
ve ben yattım ama ne ağrı ne sancı hiç bi şey yoktu ama su sürekli yavaş yavaş akıyordu...gece 1-2 gibi benim sancılarım başladı,çok acı çekiyordum ama açılmam bi türlü olmuyordu.doğum sancılarını çekenler bilirler...ben saatlerce sancı çektim,yerlere yattım,duvarları tırmaladım ama açılmam çok azdı...orda benden sonra gelen kişiler bağırıp çağırıp 2 -3 saatte doğurup gidiyorlardı ama ben bi türlü açılamıyordum...neyse ben epidural istiyordum çünkü dr um bana epidurali çok methetmişti,hiç ağrı sızı duymadan çok konforlu doğum yapacağımı v.b söylemişti,burda da öyle şeyler okuduğum için çok ümitliydim ve epidurali alınca çok rahat doğuracağımı sanıyordum...:1no2:
neyse sabah 10,30 da açılmam 4,5 cm olmuştu(o saate kadar çektiklrimi siz düşünün) epidurali yaptılar,bi yarım saat falan rahatladım,uyudum hatta...sonra doğum masasına aldılar ve kabus başladı...epiduralin etkisi geçmişti ve ben yalvarmam rağmen 2.dozu yapmıyorlardı,ıkınamazsın diye..sancılar deli gibi geliyordu ve ben tüm gecenin yorgunluğuyla bitmiş durumdaydım :1no2:bu arada açıklık 9 cm olmuş...
ebeler üstüme çıkıyor,elleriyle bilek güreşi yapar gibi yapıp dirseklerini göğsümden bastırıyorlardı,ölecek gibi oluyordum,ağrı geldikçe ıkın diyorlardı,ben ıkınıyordum ama bebeğin başının bi yere takıldığını söylüyorlardı...hatta bu arada ebeler beni bırakıp yemeğe gittiler,başımda birini nöb. bıraktılar...geri geldiklerinde ben hala aynı durumdaydım,saatler geçmiş,defalarca alttan muayene olmuş(sonlara doğru içim çıkacak gibi oluyordum),lavman yapılmış,idrarı boşaltılmış,nst ye defalarca bağlanmış,susuzluktan kavrulan,herkese beni kurtrın nooolur diye yalvaran bi kadın...
neyse saat 2 civarı dr um teşrif etti...dr bebeğin kafası çıkana kadar gelmiyormuş saçmalığa bakar mısınız?bu arada ebe son nst de bebeğin kalp atışlarının yavaşladığını söylemişti,ben ölüp bitmiştim,takaatim kalmamıştı,dr a canımın acısıyla benim epiduralim var beni sezeyana götür dedim,hiç bi şey demeden tamam dedi ve beni ameliyata aldılar fisfisfis
ameliyata giderken yakınlarımdan bazıları tepki göstermiş ve dr um benim ıkınmak istemediğimi,biraz ıkınsam bebeğn geleceğini söylemişoysa dikişlerimi aldırmaya gittiğimde bana daha 2-3 saatim olduğunu,bağıra bağıra,üstten bastırarak doğuracağımı söyledi...Çok üzgünüm çoook
burda epiduralli doğuranlardan 'hiç bi şey hissetmedim,2 ıkındım sıkındım doğurdum v.b yazanları okudukça,normal doğum hikayeleri okudukça kahroluyorum...ben neden her şeyi hissediyordum?(bu arada sezeryanımı genel anesteziyle yaptılar çünkü her şeyi hissediyordumÇok üzgünüm çoook)
bana bi akl verin kızlar,ben dr un uğraşmak istemediği için mi,gerçekten bebeğin kalbi yavaşladığı için mi,ıkınamadığım için mi,suyum erken bititği ve çok zorlanacağım için mi...neden neden doğuramadım? o kadar yaklaşmışken neden sonu gelmedi?hep o anı hayal ediyorum,iyice psikolojim bozuldu,çok yaklaşmıştım..ve bu şansı artık ömür boyu kaybettim
dr umun bana orda destek olması,moral vermesi v.b gerkmez miydi,beni rahatlatacak bi şeyler yapamazlar mıydı?o kadar saat sancı çekmiş,normal doğumun bütün rezil evrelerini yaşamış bi kadın 9 cm açıklıkla sezryana alınır mı?lütfen bi akıl verin,ben içinden çıkamıyorum
canım çok etkilendim yazından yaşadıklareından birasda ben geldi m aklım abend e1ay önce dogum yaptım ikizdi hep bişi olucak endişesi vardı hamileyken bebeklerime bir oglum daha var .. çataldayken devamlı yarabbim bana bagışla onalrı derdim yaa ölürsem evdeki evladım nolcak derdim .. allahım sen kardeşlerini beni evladıma bgışla yarabbim derdim sancı çekrken çok şükür şimdi iyyiz:) allahı herkesin yardımcısı olsun .. artık 3 tane oglum oldu allahımın izni ile
yaaa offff ok etkilendimm.allahım hepınızee saglıklı her acıan sevdıklerınızle gusel ömurler versınnn.Bak ben bu yazının altına imzamı atarım. Ne güzel anlatmış kronick'im olayı.
Ben şimdi gene kendimden örnek vereyim sana. 6 yıllık uğraşlarım sonuç vermemiş ve ben bir türlü hamile kalamamıştım. Sonunda kendi kendine hamile kaldım. 8 aylık hamileydim her şey yolundaydı. Bir sabah kalktığımda lekelenmem olduğunu gördüm. Hemen hastaneye gittik. Doktor (bebeğim makat geliyordu) normal doğumun başladığını rahmin açıldığını ve tekrar kapandığını, bebeğimin makat gelişi olduğu için doğumun gerçekleşmediğini, kordonun sarktığını ve bebişimin ölmüş olduğunu, beni zehirlemeye başladığını söyledi. Koridordo soyarak ve kan alarak beni ameliyathaneye götürdüler. Doktor avazı çıktığı kadar bağırıyordu, hasta ölüyor çabuk ameliyathaneyi hazırlayın diye. Neyse beni hemen ameliyata aldılar, hocaları geldi ve hocalarına "bebek ölmüş anneyi zehirlemeye başlamış" dediler. Aynı filmlerdeki gibi bir koşuşturma yaşanıyordu ameliyathanede. O anda "Allahım eğer bebeğim öldüyse bu ameliyat masasından kalkmayı nasip etme bana" demiştim.
Sonuçta bebişim doğdu ve şimdi 12 yaşında koca bir dana oldu. Ama ben 1,5 gün narkozdan çıkamamışım. Bir türlü uyanmıyormuşum. Çok uğraşmışlar. En sonunda hocanın aklına gelmiş ve bebeğimi yanıma koyup göğsümü tutmasını sağlamışlar. Biri bana "bebeğin yaşıyor" diyordu devamlı. Meğer psikolojik olarak uyanamıyormuşum.
Ben şimdi o günleri bir anı olarak hatırlıyorum. Önemli olan bulunduğumuz andır güzelim.