Eşim polis memuru. Benim okulun olduğu dönem okul polisligi yaptığı için hafta içi aksama kadar çalışıyordu. Haftasonlsri bazen izni olurdu bazen olmazdı. İşin kötü tarafı ben eşim evdeyken hiçbir şey yapamıyorum. Çocuğun varlığı da bir şeyler yapmami zorluyor ama eşim evdeyken daha bir problem oluyor
kızım da cok iştahsız. Yemek yemediği zaman öleceğini zannediyor. Bana da aynı şekilde muamele ediyor. Yiyen insanı severim ben diyor. Bu konuda aşırı takıntılı maalesef. Neyden kaynaklandigini bilmiyorum. O yüzden kızım yemek yemediği zaman cok sinirleniyor, bağırıp çağırıyor. Bugün erken saatte sırf çocuk yemek yesin diye kendisi kalkti hazırladı kahvaltıyı ama benim ağzımın tadı kaçtı tabi. 3-4 lokma yiyip bıraktım yemeyi. O an aşırı stres altında hissettim kendimi. Yani bedenimde bir şeyler olduğunu hissettim ama tarif edemiyorum şu an. Böyle durumlarda ya gidip abur cubur yiyorum ya da aç bırakıyorum kendimi. Eşim bizi sevdiğinden böyle yapıyor, onu da biliyorum ama işte bazen işe gitse de kafam bir rahat etse diyorum. Aynı şeyleri cocukken babam için de söylerdim.
Bir de kacamak yaptikca dengeleyemiyorum. Öğrenmem gereken daha cok şey var sanırım. Tartıda 74ün altına inemezdim şimdi de 73ün altına inemiyorum haftalardır. O da moralimi bozuyor. Gel gitler yaşıyorum şu an.
Ayrica İp atlamak cok etkili diyorlar. Ama ben zayifken bile atladığımda sağ alt bacagim günlerce çok kötü ağrıyordu. O yüzden dikkat edin kendinize