Merhabalar.. 5 yıllık evliyim ve 2,5 yaşında bir oğlum var. Eşimden boşanmayı düşünüyorum. Çok uzun yazıp sizi yormak istemem.Nedenlerimi maddeleyeceğim.
*Eşim çok sinirli, katı, kuralcı, huysuz bir insan. Ben onu tanıyarak evlendim evet ancak bunları unutturacak güzellikte yönleri de vardı, hala var. Ancak bu huyu attık öyle bir yordu ki güzel yönlerini göremez oldum.
*Yine katı ve geçimsizliği yüzünden kendi ailesi ile benim ailemde bazı fertler dahil bir çok insanla sürekli arası açık. Ve bu durum beni çok yıpratıyor.
*Kendisiyle bir konu konuşurken 3. cümlemden sonra bana bağırmaya başlıyor. Her söylediğimi sanki ona zıt birşey söyleyecekmişim gibi bir önyargı ile dinliyor ve lafı ağzıma tıkıp bağırıp çağırmaya başlıyor.
*Bugüne kadar kendisi ile ilgili yahut ilgisiz dibe vurduğum, sıkıntı çektiğim hiçbir durumda yanımda olmamıştır. Olsa bile ertresi gün mutlaka başka bir mevzudan kavga çıkarıp burnumdan getirmiştir.Ben yapı olarak çok sakin biriyim ancak her insanın olduğu gibi bazen stressli bir anımda, ne biliyim hastayken, modum düşükken, çok sevdikkerimi kaybettiğimde ve yaşadığım bu acılarımda bile beni avutmamış, alttan almamıştır.
*5 yıllık evliliğimizin ilk yılı hariç, her özel günümde itinayla kavga çıkarıp ne anneler günümde, ne doğum günümde, ne yavrumun doğum gününde gülümseyerek anımsayacağım bir anı inşa etmediği gibi gözyaşıyla geçirmeme sebep olmuştur.
* Bu biraz özel olacak fakat anlatmaya mrcburum. Evliliğimizin en başından beri isteksizliği yüzünden düzenli bir cinsel hayatımızın olmaması. Bana balayımızda yaşattığı bir kavgadan sonra (ki bu benim için travmaydı) ilk bitlikteliğimiz gerçekleşti daha doğrusu gerçekleşemedi. Vajinismus teşhisi kondu. Ama çok hafif boyutta. Ve ben bunu aşmak için her yolu denedim. Ancak kendisi benimle ayda bir birlikte oluyordu ve ben bunu beni görsel olarak beğenmemesine yorup zaten psikolojik kaynaklı olan bir rahatsızlıkta ilerleme kaydedemiyordum. Sonrasında yaşadığı bizle alakalı, alakasız her sorunu bahane edip bana aylarca dokunmuyordu. Hala da öyle. Bana ona yaklaşmadığımı beklenti içinde olduğunu ima ediyordu, ben ona yaklaştığımda uyuyordu, çok hastayım ayaklarına yatıp kibarca reddediliyordum. Ve bu benim kadınlık gururumu yerle bir ettiği gibi beni cinsellikten tamamen soğuttu.Özgüvenimi bitirdi. Ve eşimi artık bir erkek olarak göremiyor, onu arzulamıyorum.
*Maddi olarak sürekli ensemde. Çalışıyorum, iyi bir işim ve gelirim var. Evet maaşımı ben yönetiyorum ben çekiyorum ama sürekli nereye ne harcadım bilmek ister. Heves ettiğim şeyleri alamam,içimde kalır. Sürekli para bittiğinde ne yaptın nereye harcadın vs sorar bunaltır. Kılık kıyafet alırken sürekli kendimi suçlu hissederim.
*Evde hiçbir işe yaramaz. Ev işleri hep bende olduğu yetmezmiş gibi, eve çakılacak bir çivi için aylarca beklerim. Alınacak bir dolap için bir yıl beklerim. Sürekli erteler erteler. Paramız olduğu halde erteler. Ve ben söyledikçe hatırlattıkça dırdırcı olurum.
Bunlar dışında, iyi bir baba, dürüst bir adam. Brni aldatmadı, aldatmaz diyemem kimseye güvenmem ancak aldattığına dair en ufak bir şüphe oluşturacak bir durum yaşamadık. Bensiz biryere gitmez, yanlız takılmaz, etrafındakilere ailesine ezdirmez, evimizde ihtiyaç olduğuna inandığı şeyleri alır.
Elbetteki bu konularla ilgili çok konuştum. Güzellikle anlattım, bağırdım çağırdım, delirip hakaret ettim yok yok.. Düzelme çabasına giriyor güya ama iki gün sonra baika konuyla kavga öıkarınca artık benim de tahammülüm kalmadığından kopuyoruz.
Ona sevgim var mı bilmiyorum. Emin değilim. Onunda beni sevmediğini düşünüyorum, sanki oğlumuzun büyümesini bekliyo boşanmak için gibi. Oysa beni ne çok severdi.. Bazrn hala seviyor gibi bilmiyorum. Boşanmak istyorum. Ama korkuyorum. Ya daha mutsuz olursam ? Ya oğlum olumsuz etkilenirse? Öyle kötüyüm ki.. Evlilik terapisti önerenler olacaktır. Bir kere gittik ilk seansta bıraktı. Ben buna para vereceğime gider bi arkadaşıma da anlatırım diyor.. İnanmıyor yani o yüzden fayda göremeyiz diye düşğnüyorum. Ben tek gitsem neye yarar bilmiyorum. Sorun ikimizde sonuçta.
Biraz uzun oldu, kusura bakmayın. Şu an kimseye anlatamıyorum ama içimde de tutamıyorum. Her birinizin yorumu ve düşüncesine öyle çok ihtiyacım var ki.. Özellikle eşi ile boşanmış anneler, evlatlarınız bu durumdan nasıl etkilendi? Ben asla babayla bağını koparmadan elimden geldiğince sağlıklı şekilde bu süreci yönetebilirim diye düşünüyorum.Eşimde öyle yapar diye tahmin ediyorum ama bu yeterli mi? Şimdiden teşekkür ediyorum.