- 31 Ocak 2025
- 11
- 23
- 3
- 29
- Konu Sahibi aglayan_yildiz
- #1
Merhaba sevgili forum sakinleri. Bir konuyu ararken denk geldiğim bu sayfaya ara bakar güzel yorumlarınızdan istifade ederdim. Bugün de kendim için bir konu açmak varmış kaderde. Umarım kimse hor görmez.
Yaklaşık 2 senelik bir ilişkim var. Uzak mesafedeyiz ancak aynı iş yerine bağlı çalışıyoruz bu sebeple bazen o geliyor bazen ben gidiyorum (onun evi müsait olduğu için çoğunlukla ben) görüşüyoruz. İlk başlarda gerçekten her şey çok güzeldi, onunla tanıştığımda hayatımda uzun süredir kimse yoktu ve bir ilişki de düşünmüyordum kimseyle. İş vesilesiyle tanıştık sonra sohbetimiz çok sardı. Onunla yeniden çocuklaştığımı eğlendiğimi belki uzun zaman önce hayatın hengamesinden unuttuğum ufak tefek mutlulukları tekrar hatırladığımı fark ettim. Çekincelerim olsa da onla konuşmak beni çok mutlu ettiği için yola başladık.
Bir kaç ay sonra çok sevdiğim birinci dereceden yakınımı kaybettim ve bu süreç psikolojik olarak çok yıkıcı oldu. Çok acı çektim ama hala hayret ettiğim bir şekilde ayakta kaldım. İşime sarıldım çünkü işimi çok seviyorum ama bir yandan büyük bir boşluk hissim de vardı. Depresyondu belki de.
Bu sürede yanımda oldu hakkını yiyemem, başta da beni çok seviyor hep içten yaklaşıyor kıyamıyordu. İnce düşünür hediye alırdı üzmezdi severdi.
Geldiğimiz noktada aradan geçen zamanda bazı konular bizi çok yıprattı. Onun açısından konuşuyorum:
benim açımdan bunaltıcı noktalar:
bu iklimde bu durumda neden ayrılmıyorsun diyeceksiniz belki veya kızacaksınız. ama inanın doğru analiz yapamıyorum bu analizi yapacak kadar tecrübem de yok ki yaşım ufak değil 20li yaşların sonundayız artık. o yüzden yorumlarınızı dinlemek için yazmak istedim. lütfen bana çok kızmayın, gerçekten epeyce üzgün durumdayım. anlatacak içimi dökecek kimsem yok bu denli.
Yaklaşık 2 senelik bir ilişkim var. Uzak mesafedeyiz ancak aynı iş yerine bağlı çalışıyoruz bu sebeple bazen o geliyor bazen ben gidiyorum (onun evi müsait olduğu için çoğunlukla ben) görüşüyoruz. İlk başlarda gerçekten her şey çok güzeldi, onunla tanıştığımda hayatımda uzun süredir kimse yoktu ve bir ilişki de düşünmüyordum kimseyle. İş vesilesiyle tanıştık sonra sohbetimiz çok sardı. Onunla yeniden çocuklaştığımı eğlendiğimi belki uzun zaman önce hayatın hengamesinden unuttuğum ufak tefek mutlulukları tekrar hatırladığımı fark ettim. Çekincelerim olsa da onla konuşmak beni çok mutlu ettiği için yola başladık.
Bir kaç ay sonra çok sevdiğim birinci dereceden yakınımı kaybettim ve bu süreç psikolojik olarak çok yıkıcı oldu. Çok acı çektim ama hala hayret ettiğim bir şekilde ayakta kaldım. İşime sarıldım çünkü işimi çok seviyorum ama bir yandan büyük bir boşluk hissim de vardı. Depresyondu belki de.
Bu sürede yanımda oldu hakkını yiyemem, başta da beni çok seviyor hep içten yaklaşıyor kıyamıyordu. İnce düşünür hediye alırdı üzmezdi severdi.
Geldiğimiz noktada aradan geçen zamanda bazı konular bizi çok yıprattı. Onun açısından konuşuyorum:
- iş yerindeki sorumluluğum görev gereği ona göre daha fazla, daha yoğun çalışmam ve yas döneminde iş yerinde sorunların büyümesi beni çok mahvetmişti. Derdimi ona döküyordum onu çok bunalttı bu durum.
- spor yapmamamdan pek evden çıkmamamdan şikayetçiydi. bunların hiç birini kendisi de yapmıyordu.
- kavgalarımız esnasında bazen çok kırıcı lafler edip üzmüştüm. çok özür diledim telafi için her şeyi yaptım ve davranışımı düzelttim ama sürekli hatırlatma yapıyor. kendi bin beter ters davranıyor ama keşke o ilk kırmızı çizgiyi geçmeseydim.
benim açımdan bunaltıcı noktalar:
- eskisi gibi sevgisini hissettirmeyi geçtim sürekli terslemesi, ciddiye almaması, gamsız tavırları. işlerini tamamlayınca direk oyun oynuyor saatlerce başka hiçbir şeyle ilgilenmiyor.
- terslemesine rağmen sen öyle algılıyorsun demesi.
- ufak da olsa bir derdimi anlatamayışım. hemen sıkılıp terslemesi takma vs diyip susturmqya çalışması
- ufak da olsa incelik yapmaması. yanına gittiğimde yemek yapmaya çalışıyorum ama bazen işim çok yoğun oluyor yetişemiyorum. dışarıdan ısmarlamak zorunda kalıyoruz ve 1-2 kez hariç sürekli benim kartımdan çekiyoruz. bi kere de sana çok yüklendi demiyor. evde sürekli bulaşık temizlik halletmeye çalışıyorum eline sağlık demiyor. yardım teklif etmiyor. oturup oyun oynuyor gücüme gidiyor.
- param bitti diyor ama buna inanmıyorum. para sıkıntısı yaşayabilir ikimiz de maaşla çalışan insanlarız şartlar belli ama sürekli bana yüklenmek ne kadar adil.
bu iklimde bu durumda neden ayrılmıyorsun diyeceksiniz belki veya kızacaksınız. ama inanın doğru analiz yapamıyorum bu analizi yapacak kadar tecrübem de yok ki yaşım ufak değil 20li yaşların sonundayız artık. o yüzden yorumlarınızı dinlemek için yazmak istedim. lütfen bana çok kızmayın, gerçekten epeyce üzgün durumdayım. anlatacak içimi dökecek kimsem yok bu denli.
