- 6 Aralık 2021
- 1.391
- 2.181
-
- Konu Sahibi Marianihal
- #21
Böyle kadınlar var ama bizim kültürümüzde az; demek ki kodlamalar çok etkili. Bu arada terapi çok iyi fikir
Böyle kadınlar var ama bizim kültürümüzde az; demek ki kodlamalar çok etkili. Bu arada terapi çok iyi fikirBen de öyle olmak istiyorum ama dogamiz böyle değil ki.
Ben de erkeklere imreniyorum bu konuda. Burası kadınlarkulübü ve muhtemelen linç yiyeceğim fakat herkes için olmasa da çoğunlukla kadın kadının kurdu oluyor. Eski türk filmlerine bile yansımış bir durum. 50 li yaşlarda kocası vefat etmiş bir kadın kedisiyle birlikte yalnız yaşıyor. Kimseye zararı olmamasına rağmen kedisine olan bağlılığından ötürü yüzüne karşı iyi olan kadın "dostları" tarafından bile arkasından "bu da yalnızlıktan kafayı yedi" dedikodusu yapılıyor. Aynı filmde yine 50 li yaşlarda hiç evlenmemiş bir adam ise işten sonra kahvehane de veya başka ortamlarda yaşıt erkeklerle dertleşiyor yalnızlığını gideriyor ve çok daha samimi bir ortam var. Altı üstü eski bir türk filmi ama filmler gerçek hayattan kesitler taşır. Kadınların arkadaşlığı asla erkekler gibi olmuyor. Zaten arkadaşlarım genelde hep erkek oldu bu zamana kadar. Pick me diyen önyargılı insanlar da oldu ama hayatımın en entrikasız dönemleri erkek arkadaşlarımın yoğunlukta olduğu dönemler oldu :)İste erkeklerden farkımız, aynı durumda nir erkek gayet mutlu genelde.. erkek arkadaşları ile planlar yapıyor, eğleniyor.. ama biz kadınlar; toplumsal kodlama mı dersiniz, yaratılış mu?yetmiyor, duygusal bağ arıyoruz sanki işte. Yanlış ama bunun farkına vardım kendimce, yalnız mutlu olamayan ilişkide de olamıyor. Öncesinde mutlu olmadığından adamı getirip merkezine koyuyor hayatının. Bu arada nadiren de olsa bu farkındalığa varmış, hayatın tadını çıkaran hemcinslerimiz de var çok imreniyorum onlara. Buna mı çabalamak gerekiyor bilmiyorum..
Öyle demeyin etiketlediği kişinin tavsiyeleri iyidirYa lütfen şu an bu konunun altında geyik muhabbeti yapmayın, gerçekten çekemiycem şu an. Dert anlatmaya ihtiyacım var gülücük emojilerine ve geyiklere değil. Rica ediyorum
Öyle bir durumda ben bağlanırim. Sonuç daha kötü olur açıkçası. Ben hem tensel hem duygusal birliktelik istiyorum. Yani gerçek bir ilişki beni mutlu eder. Yoksa adam benimle uyusun bir şeyler yaşasın ertesi gün başka bir kızi evine çağırsin falan. Böyle bir ilişkinin vereceği ağır psikolojik çöküntü bana daha çok zarar verir.Bence sizin sorununuz yalnız olmak değil, zaten öyle asosyal boyutta yalnız da değilsiniz, hayatınızda duygusal ve tensel birliktelik yaşadığınız birinin eksikliğini çekiyorsunuz ve bu seçilmiş bir karar olmaktan çok sizin "namus" anlayışınız yüzünden kendinizi mecbur bıraktığınız bir durum olduğu için cok mutsuzsunuz...Bana kalırsa seçilmiş bir yalnızlık , mükemmel bir ilişki kadar mutluluk vericidir ama eğer istiyorsanız mükemmel ilişkiyi bulana kadar kısa süreli ve yüzeysel iliskiler yasamakta da yanlış birşey yok...
Benim yalnızlığım kaliteli olmaktan çıktı biraz :)) bir insan mutsuzsa onu mutsuz eden şey nasıl kaliteli olabilir ki? Daha kötü örnekler de var ama bunları düşünmek maalesef insanı tatmin edemiyor.İşte ortalıkta adam gibi adam az olduğu için burada bu konular artıyor onu farkettim sadece siz değilsiniz muzdarip ama şunu da unutmayın burada bir sürü konu var kocası aldatan öyle olmaktansa kaliteli yalnızlığı yaşayın
Genelleme yapacağım ama hep güzel insanlar daha kısmetsiz gelmiştir bana.keni güzel olacağına bahtı güzel olsun diye boşuna demiyorlar.Yaş 32, ailemden ayrı yaşıyorum. Hoş öyle kalabalık mutlu aile akraba kavramı hiç olmadı. Bir annem var diyebilirim. Şu an zaten ondan da ayriyim. Küçük bir ilçede görev yapıyorum. Uzaktan baksan mutlu bir hayatım var. Arkadaşlarımla aram iyi, işimi seviyorum vs. Ama sanki dünyanın en yalnız insanıyım.
Kendime çok bakıyorum, iltifat eden bakan da olur. Bilmiyorum ben kendisini o kadar güzel bulan biri değilim ama herkes gösterişli havalı ve güzel olduğumu söylüyor. Fakat aşk hayatim tam bir kabus. Karşıma şu ana kadar doğru dürüst biri çıkmadı. Biriyle uzun süren bir ilişkim oldu evet ama o kadar hayırsız vefasız beş para etmez biriydi ki ona da ilişki denemezdi çünkü o ilişki içinde de yalnızdım. Sonunda bıraktım onu bu sefer tam manasıyla yalnız kaldım.
Sonra birine aşık oldum. Hala da unutamıyorum aklımda. Ama sadece cinsellik için yaklaştığını anladığım için onunla da hiçbir şey olmadı. Etrafımda gerçekten işte bunla olur diyebileceğim kimse yok. Çok da istiyorum aşık olmayı sevmeyi sevilmeyi işte bu adam sadece benim, zor anlarimda yanımda olur, evleniriz, eğleniriz mutlu oluruz, çocuk bile yaparım diyebilmeyi. Ama yok. Bu hisleri duyduğum kişiler de hovarda, onla gezeyim bunla takılayim, sevişeyim geçeyim diye dusunen insanlar oluyor. Zaten çevrem çok dar. Öyle daha fazla sosyalleşilecek bir alan da yok gibi.
Bu sanırım hep böyle devam edecek. Çalışıyoruz para kazanıyoruz vs ama yalnızken hiçbir şey mutlu etmiyor. Ben sevmediğim, beğenmediğim biriyle sırf yalnız kalmamak için evlenmek beraber olmak istemiyorum. Artık bir yaştan sonra arkadaşlık ilişkileri de yetmiyor. Günün sonunda yapayalnızsin. Herkes eşine cocuguna sevgilisine vakit ayırmak istiyor, seninle sadeve iş saatlerinde görüşüyor.
Son günlerde acayip bunalıma girdim. Yıllar önce kurtulduğum sivilcelerim bile geri dönmeye başladı sanki. Bazen diyorum onla bunla gezen takılan istediği ile sevişip sonra unutan biri olmak daha mı iyiydi? Namuslu oldun da ne oldu bak yapayalnızsin diyorum. Şaşıracaksınız ama böyle. Ha öbür türlüsünü de zaten yapamam.
Bu hafta spora baslamaui düşünüyorum. Ayrıca psikologla da görüşeceğim. Sizce faydasi olur mu? Kafamı ne kadar doldurursam o kadar iyi.
Merak etmeyin öyle çok mutlu ilişki yaşayan insan diye bir şey yok. Evliliğin de ayrı dertleri var, evle uğraşıyorsun, kayın aile ile uğraşıyorsun... Gerçekten konunuzda anlattıklarınız kelime kelimesine benim bekarken yaşadıklarımı anlatıyor o yalnızlığı ve hissettiklerinizi çok iyi bilirim. Şimdi evlendim eşim iyi biridir evet dertlerime ortak olur o gerçekten güzel bir şey ama bekarlık günlerimi de özlemiyor değilim. Yani ne yardan ne serden meselesi. Doğru bir insanla evliliğin (zaten doğru insan değilse asla evlenmek için evlenmeyin) de iyi yanları var ama dejavantajları da var. Bekarlığın da öyle (insan bekarken anlamıyor). O yüzden eski halimi de hatırlıyorum ve evlenmeyenler hiç üzülmesin diyorum. Her ikisinin de iyi ve iyi olmayan yanları var. En iyisi mevcut koşulların iyi yanlarına odaklanıp mümkün olduğunca mutlu olmaya çalışmalı.Herkes böyle söylüyor. Ama maalesef ki çoğunluk yalnız değil. Benim etrafımda o kadar çok mutlu ilişki yaşayan insan var ki, insan düşünüyo Allah'ım bana neden vermedin böyle bir şansı diye.
İyi de tatlım bu çöküntüyü yaşayıp yaşamamak tamamen senin beklentilerin ve tavrinla ilgili değil mi?...Bak şöyle bir senaryo düşün, sosyal bir etkinlikte (seminer, kamp, kulüp, kurs...vs) tanıştığın, sosyokültürel anlamda uygun bir kesimden, cinsel çekim duyduğun ve maximum güvenlik tedbirlerini alarak birkaç günlük flört sonrası bir veya birkaç kez birlikte olduğun bir adamı etkinlik sona erince kafandan sil... Duruma "namusunu teslim ettiğin, verdiğin, kullanıldığın" bir olay olarak değil de birkaç gün romantik anlamda çekici bulunup flört edildigin ve cinsel tatmin yaşadığın bir ilişki olarak bakarsan sonrasında ne çöküntüsu yasiycan ki zaten? İstediğini aldın, bitti...Aramasa daha iyi ama sonrasında o ararsa da net olursun. Ben şu aralar ciddi bir ilişki düşünmüyorum, yaşandı bitti, teşekkürler deyip geçersin ....Bu arada belli bir sosyoekonomik sınıfa dahil olan erkekler bu tür net ve ne istediğini bilen kadınlara feci çarpiliyor özellikle, bı tek buna dikkat etÖyle bir durumda ben bağlanırim. Sonuç daha kötü olur açıkçası. Ben hem tensel hem duygusal birliktelik istiyorum. Yani gerçek bir ilişki beni mutlu eder. Yoksa adam benimle uyusun bir şeyler yaşasın ertesi gün başka bir kızi evine çağırsin falan. Böyle bir ilişkinin vereceği ağır psikolojik çöküntü bana daha çok zarar verir.
Teşekkürler fikriniz için sağ olun, ama bu cidden bana göre bir şey değil :) bilemiyorum yapsam bile mutlu etmez bence. Açık konuşmak gerekirse bir de tensel çekim hissettiğim insan da yok gibi bir şey şu an.İyi de tatlım bu çöküntüyü yaşayıp yaşamamak tamamen senin beklentilerin ve tavrinla ilgili değil mi?...Bak şöyle bir senaryo düşün, sosyal bir etkinlikte (seminer, kamp, kulüp, kurs...vs) tanıştığın, sosyokültürel anlamda uygun bir kesimden, cinsel çekim duyduğun ve maximum güvenlik tedbirlerini alarak birkaç günlük flört sonrası bir veya birkaç kez birlikte olduğun bir adamı etkinlik sona erince kafandan sil... Duruma "namusunu teslim ettiğin, verdiğin, kullanıldığın" bir olay olarak değil de birkaç gün romantik anlamda çekici bulunup flört edildigin ve cinsel tatmin yaşadığın bir ilişki olarak bakarsan sonrasında ne çöküntüsu yasiycan ki zaten? İstediğini aldın, bitti...Aramasa daha iyi ama sonrasında o ararsa da net olursun. Ben şu aralar ciddi bir ilişki düşünmüyorum, yaşandı bitti, teşekkürler deyip geçersin ....Bu arada belli bir sosyoekonomik sınıfa dahil olan erkekler bu tür net ve ne istediğini bilen kadınlara feci çarpiliyor özellikle, bı tek buna dikkat et
çok normal böyle hissetmen, kaç yaşındasın? evet gerçekten uzaktan bakıldığında güzel bir hayatın var gibi duruyor ama yalnız. haklısın. illa ki biri çıkacak karşına şaşıracaksın güzel duygular yaşayacaksın merak etmeYaş 32, ailemden ayrı yaşıyorum. Hoş öyle kalabalık mutlu aile akraba kavramı hiç olmadı. Bir annem var diyebilirim. Şu an zaten ondan da ayriyim. Küçük bir ilçede görev yapıyorum. Uzaktan baksan mutlu bir hayatım var. Arkadaşlarımla aram iyi, işimi seviyorum vs. Ama sanki dünyanın en yalnız insanıyım.
Kendime çok bakıyorum, iltifat eden bakan da olur. Bilmiyorum ben kendisini o kadar güzel bulan biri değilim ama herkes gösterişli havalı ve güzel olduğumu söylüyor. Fakat aşk hayatim tam bir kabus. Karşıma şu ana kadar doğru dürüst biri çıkmadı. Biriyle uzun süren bir ilişkim oldu evet ama o kadar hayırsız vefasız beş para etmez biriydi ki ona da ilişki denemezdi çünkü o ilişki içinde de yalnızdım. Sonunda bıraktım onu bu sefer tam manasıyla yalnız kaldım.
Sonra birine aşık oldum. Hala da unutamıyorum aklımda. Ama sadece cinsellik için yaklaştığını anladığım için onunla da hiçbir şey olmadı. Etrafımda gerçekten işte bunla olur diyebileceğim kimse yok. Çok da istiyorum aşık olmayı sevmeyi sevilmeyi işte bu adam sadece benim, zor anlarimda yanımda olur, evleniriz, eğleniriz mutlu oluruz, çocuk bile yaparım diyebilmeyi. Ama yok. Bu hisleri duyduğum kişiler de hovarda, onla gezeyim bunla takılayim, sevişeyim geçeyim diye dusunen insanlar oluyor. Zaten çevrem çok dar. Öyle daha fazla sosyalleşilecek bir alan da yok gibi.
Bu sanırım hep böyle devam edecek. Çalışıyoruz para kazanıyoruz vs ama yalnızken hiçbir şey mutlu etmiyor. Ben sevmediğim, beğenmediğim biriyle sırf yalnız kalmamak için evlenmek beraber olmak istemiyorum. Artık bir yaştan sonra arkadaşlık ilişkileri de yetmiyor. Günün sonunda yapayalnızsin. Herkes eşine cocuguna sevgilisine vakit ayırmak istiyor, seninle sadeve iş saatlerinde görüşüyor.
Son günlerde acayip bunalıma girdim. Yıllar önce kurtulduğum sivilcelerim bile geri dönmeye başladı sanki. Bazen diyorum onla bunla gezen takılan istediği ile sevişip sonra unutan biri olmak daha mı iyiydi? Namuslu oldun da ne oldu bak yapayalnızsin diyorum. Şaşıracaksınız ama böyle. Ha öbür türlüsünü de zaten yapamam.
Bu hafta spora baslamaui düşünüyorum. Ayrıca psikologla da görüşeceğim. Sizce faydasi olur mu? Kafamı ne kadar doldurursam o kadar iyi.
çok normal böyle hissetmen, kaç yaşındasın? evet gerçekten uzaktan bakıldığında güzel bir hayatın var gibi duruyor ama yalnız. haklısın. illa ki biri çıkacak karşına şaşıracaksın güzel duygular yaşayacaksın merak etme
Yaş 32, ailemden ayrı yaşıyorum
ay dikkat etmemişim ne var ayolYahu konu yaş 32 diye başlıyor, hiç okumadan mı yazıyorsunuz
Namus konusuna katılıyorum yemn ederim aynı düşüncedeyiz. Ben kendimi onun bunun için değil hep kendim için kordum üstelik hiç evlenmedim bekarım.ama söyle bakıyorum ooo millet daha mutlu ama çok ta üzülüyorum neden diyorum neden? Kimsenin tavuğuna kışt demedim nedennn. Güzel kardeşim inşallah kurtulursun bu cikmazdan ve bende. Bizim gibi düşünenlereYaş 32, ailemden ayrı yaşıyorum. Hoş öyle kalabalık mutlu aile akraba kavramı hiç olmadı. Bir annem var diyebilirim. Şu an zaten ondan da ayriyim. Küçük bir ilçede görev yapıyorum. Uzaktan baksan mutlu bir hayatım var. Arkadaşlarımla aram iyi, işimi seviyorum vs. Ama sanki dünyanın en yalnız insanıyım.
Kendime çok bakıyorum, iltifat eden bakan da olur. Bilmiyorum ben kendisini o kadar güzel bulan biri değilim ama herkes gösterişli havalı ve güzel olduğumu söylüyor. Fakat aşk hayatim tam bir kabus. Karşıma şu ana kadar doğru dürüst biri çıkmadı. Biriyle uzun süren bir ilişkim oldu evet ama o kadar hayırsız vefasız beş para etmez biriydi ki ona da ilişki denemezdi çünkü o ilişki içinde de yalnızdım. Sonunda bıraktım onu bu sefer tam manasıyla yalnız kaldım.
Sonra birine aşık oldum. Hala da unutamıyorum aklımda. Ama sadece cinsellik için yaklaştığını anladığım için onunla da hiçbir şey olmadı. Etrafımda gerçekten işte bunla olur diyebileceğim kimse yok. Çok da istiyorum aşık olmayı sevmeyi sevilmeyi işte bu adam sadece benim, zor anlarimda yanımda olur, evleniriz, eğleniriz mutlu oluruz, çocuk bile yaparım diyebilmeyi. Ama yok. Bu hisleri duyduğum kişiler de hovarda, onla gezeyim bunla takılayim, sevişeyim geçeyim diye dusunen insanlar oluyor. Zaten çevrem çok dar. Öyle daha fazla sosyalleşilecek bir alan da yok gibi.
Bu sanırım hep böyle devam edecek. Çalışıyoruz para kazanıyoruz vs ama yalnızken hiçbir şey mutlu etmiyor. Ben sevmediğim, beğenmediğim biriyle sırf yalnız kalmamak için evlenmek beraber olmak istemiyorum. Artık bir yaştan sonra arkadaşlık ilişkileri de yetmiyor. Günün sonunda yapayalnızsin. Herkes eşine cocuguna sevgilisine vakit ayırmak istiyor, seninle sadeve iş saatlerinde görüşüyor.
Son günlerde acayip bunalıma girdim. Yıllar önce kurtulduğum sivilcelerim bile geri dönmeye başladı sanki. Bazen diyorum onla bunla gezen takılan istediği ile sevişip sonra unutan biri olmak daha mı iyiydi? Namuslu oldun da ne oldu bak yapayalnızsin diyorum. Şaşıracaksınız ama böyle. Ha öbür türlüsünü de zaten yapamam.
Bu hafta spora baslamaui düşünüyorum. Ayrıca psikologla da görüşeceğim. Sizce faydasi olur mu? Kafamı ne kadar doldurursam o kadar iyi.
Yalnız olmakla dediğiniz hayat kıyaslanamaz. Dediğiniz şey şov.Bende yalniz olmayi o kadar cok ozledimki sana anlatamam.. iki kucuk yaramaz cocuk ev isleri bitmeyen bulasik bakim yapmaya zaman bulamayan benden sana selamlaruzulme hayatinin yalnizliginin tadini cikar.