Merhaba kızlar
Kendimi çok kötü hissettim burada çok güzel iyi niyetli insanlar görüyorum insan bazen hiç tanımadığının bile tesellisine iyi cümlelerine ihtiyaç duyuyor. Biraz derdimi açmak istiyorum. 29 yaşımda evlendim doğuda yaşıyorum haliyle 29 çok geç. Ailemin özellikle de çevremin evlenemedin baskıları çok vardı eşimle tanıştım çok zor zamanlarımın ardından psikolojim çok kötü idi eşim de gerçekten o zamanlar çok naif çok düşünceli bir insandı. İlgi gösteriyordu önemsiyordu. Her erkek ilk zamanlar böyle yapar gerçi biliyorum ya da bana hiç böylesi denk gelmemişti tanışma uzun sürdü ailemin baskıları vardı bi yandan eşim akademisyen ailesinde de problemler vardı 2 seneyi buldu evlenmemiz bu süreçti birbirimizi çok yıprattık ilişkimiz çok yıprandı yıpranmış bir şekilde evlendik velhasıl ilk aylar gayet güzeldi yıpranmışlığımıza rağmen üzülsem sorardı küssem barışırdı hemen falan filan. Zamanla ailesi gözüme batmaya başladı ailesi köyde yaşıyor köy dediysem yeşillikler içinde filmlerdeki gibi değil çok geride kalmış yobaz bi köy. 100 asır geriden geliyorlar. Rahatsız olmaya başladım evet uzaktalar aynı ilçede değiliz hayvancılıkla uğraştıkları için sık sık gelip gitmezler 4-5 ayda bir anca gelirler giderler ama bn okumuş biriyim ailem de öyle hepiniz okumuşuz etmişiz eşimin ailesinin verdikleri hediyeler bile hayvan kokuyor etiket tok kullanılmış şeyleri hediye diye veriyorlar çıldırıyorum. Bana karşı iyi olmasına iyiler okumuş biriyim de sayıyorlar laf söz işitmiyorum kayınbabam kayınvalidem değer verirler. Ama işte gelenek kültürlerimiz çok farklı bunu benimseyemiyorum kabullenemiyorum. Eşimde de görüyorum bazen neticede o ailede yetişmiş eşim çok kötü birisi değil ama bazı şeyleri malesef sonradan gördüm evlendikten sorma tanıştım daha doğrusu. Bi kızımız oldu evliliğimizin 5. Ayında kızımız olduktan sonra eşimle aram gittikçe kötü olmaya başladı. Anlaşamıyoruz anlayamıyoruz aynı dilden konuşamıyoruz beklentilerimiz çok farklı. Ailelerimiz farklı dile getirdim artık tutamadım içimde. Kırıldı kızdı bi süre sonra aramızı açtı bu durum. Çünkü ailesine çok düşkün. Çok da kalabalıklar 13 kardeşler. Ha Kızımızı çok seviyor gerçekten ona iyi bi gelecek sunmak istiyor herşeyi düşünüyor. Kendi çapında elinden geleni yapıyor. Bakımını üstlenmiyor tabi ev işlerinde destekçi değil. Yakın dost akraalarıma bazen açınca bizimkiler de öyle diyorlar erkeklerin hepsi böyle sen çok abartıyorsum diyorlar takıyorsun diyorlar çok beklenti duyuyorsun hayal dünyandan çık erkeklerden çok bişey bekleme diyorlar falan filan. Öyle kızlar evlendiğim için pişmanım keşke aileme denk biriyle evlenseydim keşke daha başka açılarla ölçseydim duygusal hareket etmeseydim diye diye geçiyor günlerim yani psikolojikmen çok yoruyor bu düşünceler. Boşan öyleyse diye yorum yazanlar var boşanmak kolay değil hele ki doğuda. Boşanınca mutlu olamayacağım başka dertler eklenecek hayatıma üstelik kızımla birlikte. Eşim iyi bi baba iyi evlat ama iyi bi eş değil zamanla düzelir mi yıprandığımız için mi böyle olduk sevgi saygı kalmadı. Umuda ihtiyacım var gerçekten eşime tekrar ısınır mıyım tekrar o kör insana dönüşmek istiyorum çünkü böyle canım çok yanıyor. Eşimle zaman geçtikçe uzlaşır mıyız 2 sene buna yetmedi çünkü zaman ilacımız mı olur umut ile çaresizlik arasında sıkışıp kaldım. Hakkımda bu mu hayırlı idi teslim mi olmalıyım
Kendimi çok kötü hissettim burada çok güzel iyi niyetli insanlar görüyorum insan bazen hiç tanımadığının bile tesellisine iyi cümlelerine ihtiyaç duyuyor. Biraz derdimi açmak istiyorum. 29 yaşımda evlendim doğuda yaşıyorum haliyle 29 çok geç. Ailemin özellikle de çevremin evlenemedin baskıları çok vardı eşimle tanıştım çok zor zamanlarımın ardından psikolojim çok kötü idi eşim de gerçekten o zamanlar çok naif çok düşünceli bir insandı. İlgi gösteriyordu önemsiyordu. Her erkek ilk zamanlar böyle yapar gerçi biliyorum ya da bana hiç böylesi denk gelmemişti tanışma uzun sürdü ailemin baskıları vardı bi yandan eşim akademisyen ailesinde de problemler vardı 2 seneyi buldu evlenmemiz bu süreçti birbirimizi çok yıprattık ilişkimiz çok yıprandı yıpranmış bir şekilde evlendik velhasıl ilk aylar gayet güzeldi yıpranmışlığımıza rağmen üzülsem sorardı küssem barışırdı hemen falan filan. Zamanla ailesi gözüme batmaya başladı ailesi köyde yaşıyor köy dediysem yeşillikler içinde filmlerdeki gibi değil çok geride kalmış yobaz bi köy. 100 asır geriden geliyorlar. Rahatsız olmaya başladım evet uzaktalar aynı ilçede değiliz hayvancılıkla uğraştıkları için sık sık gelip gitmezler 4-5 ayda bir anca gelirler giderler ama bn okumuş biriyim ailem de öyle hepiniz okumuşuz etmişiz eşimin ailesinin verdikleri hediyeler bile hayvan kokuyor etiket tok kullanılmış şeyleri hediye diye veriyorlar çıldırıyorum. Bana karşı iyi olmasına iyiler okumuş biriyim de sayıyorlar laf söz işitmiyorum kayınbabam kayınvalidem değer verirler. Ama işte gelenek kültürlerimiz çok farklı bunu benimseyemiyorum kabullenemiyorum. Eşimde de görüyorum bazen neticede o ailede yetişmiş eşim çok kötü birisi değil ama bazı şeyleri malesef sonradan gördüm evlendikten sorma tanıştım daha doğrusu. Bi kızımız oldu evliliğimizin 5. Ayında kızımız olduktan sonra eşimle aram gittikçe kötü olmaya başladı. Anlaşamıyoruz anlayamıyoruz aynı dilden konuşamıyoruz beklentilerimiz çok farklı. Ailelerimiz farklı dile getirdim artık tutamadım içimde. Kırıldı kızdı bi süre sonra aramızı açtı bu durum. Çünkü ailesine çok düşkün. Çok da kalabalıklar 13 kardeşler. Ha Kızımızı çok seviyor gerçekten ona iyi bi gelecek sunmak istiyor herşeyi düşünüyor. Kendi çapında elinden geleni yapıyor. Bakımını üstlenmiyor tabi ev işlerinde destekçi değil. Yakın dost akraalarıma bazen açınca bizimkiler de öyle diyorlar erkeklerin hepsi böyle sen çok abartıyorsum diyorlar takıyorsun diyorlar çok beklenti duyuyorsun hayal dünyandan çık erkeklerden çok bişey bekleme diyorlar falan filan. Öyle kızlar evlendiğim için pişmanım keşke aileme denk biriyle evlenseydim keşke daha başka açılarla ölçseydim duygusal hareket etmeseydim diye diye geçiyor günlerim yani psikolojikmen çok yoruyor bu düşünceler. Boşan öyleyse diye yorum yazanlar var boşanmak kolay değil hele ki doğuda. Boşanınca mutlu olamayacağım başka dertler eklenecek hayatıma üstelik kızımla birlikte. Eşim iyi bi baba iyi evlat ama iyi bi eş değil zamanla düzelir mi yıprandığımız için mi böyle olduk sevgi saygı kalmadı. Umuda ihtiyacım var gerçekten eşime tekrar ısınır mıyım tekrar o kör insana dönüşmek istiyorum çünkü böyle canım çok yanıyor. Eşimle zaman geçtikçe uzlaşır mıyız 2 sene buna yetmedi çünkü zaman ilacımız mı olur umut ile çaresizlik arasında sıkışıp kaldım. Hakkımda bu mu hayırlı idi teslim mi olmalıyım