- 3 Şubat 2021
- 2.569
- 8.130
- 36
Merhaba
Bazen buraya konular açtığım oldu ailemle alakalı yanlızlığımla alakalı
Malum kapanma süreci falan derken kendi kendime çok düşünüp üzülürken aslında hayatımın nasıl da güzel evrildiğini gördüm
Ben bilinçsiz cahil bir anne babanın çocuğuyum
Çocukken annem babam her kavga ettiğinde, babam derdi ki anneannen seni sevmiyor, annem derdi ki babannen seni sevmiyor
Ninelerim çünkü zırcahil insanlardı ve annem babam hırslarını benden alırdı
Eve kapatıldım, bisikletim olmadı, kızlar binmez, bu mahallede yanlış anlaşılırdı, harçlık biriktirip bisiklet aldım paramın yettiği de çok kötüydü binemedim
Kıyafetim yoktu, başkalarının eskilerini giydim
Mezun olacaktım üniversiteden babam 20 liralık bir kıyafet al dedi alamadım, ailemin yanında aileme yük olmadan üniversite okudum, ayni anda çalıştım, çok yoruldum burnum kanadı bir keresinde yorgunluktan
Lisede dersaneye gittim ama dersane pikniğine gönderilmedim aynı şehirde( arkadaşımla sigara içtim annem kokusunu almıştı evet yanlış ama cezalandırıldım işte bu şekilde, en çok istediğim şeyle sosyalleşmekle)
Hiç arkadaşım olmadı ortaokul lise boyu, okul dersane dışında evden çıkmam yasaktı, evde tv izlemem kitap okumam yasaktı, çünkü sadece ders çalışmak zorundaydım
Bu süreçte deli gibi evde annem babam kavga ederdi, yaşamıyordum nefes alamıyor gibiydim, onlar ne yapsalar etseler bana engel olamadılar evden çıkmadım ama kitaplarla dünyamı değiştirdim
Bazen roman almaya param yetmezdi, lisede sıra arkadaşım bunu bilirdi durumu da çok iyiydi, özge abime anlattım kitap okumayı çok sevdiğini kütüphanesinden sana hep kitap verecek okuduktan sonra geri getirirsen ama dedi sevinçten çıldırdım, pek çok insan çocuğu kitap okusun diye can atardı ben o kitapları bulmak için
O abiden Allah razı olsun, zaten abisi psikologtu, arkadaşım vesilesiyle ona sorular sorarak ilgimi çeken kitapları hep yolladı, kitaplar yepyeniydi sonrdan anladım ki belki bazıları benim için alınıyordu
Evde her kavga gürültüde gömüldüm onlara onların içinde yaşadım psikolojim sağlam kaldı
Birgün tek yaşamak, istediğim yere gidebilmek bisiklet sürmek, hava kararınca koşarak korkarak eve gitmemek çok istedim
O kız büyüdü çok çalıştı çabaladı kendine başka şehirde hayalini kurduğu küçük evini kurdu, 30 yaşına gelmeden 30dan fazla şehir 20den fazla ülke gezdi
Gittiği ülkerde kimseye hesap vermeden bisiklete binmeyi öğrendi
Umudunuzun bittiği yerde yeni şeyler başlar
Her ne derdin varsa hepsi birgün bitecek ve hak ettiğin güneşli günleri göreceksin
Ek bilgi o sıra arkadaşımla bağımı asla kesmedim, başka ülkede uzakdoğuda yaşıyor, zeytin ve beyaz peynir yokmuş çok özlemiş, bol bol götürdüm
Dertlilere derman olur belki diye hem de içimi dökmek için yazdım, okuduysanız teşekkürler
Bazen buraya konular açtığım oldu ailemle alakalı yanlızlığımla alakalı
Malum kapanma süreci falan derken kendi kendime çok düşünüp üzülürken aslında hayatımın nasıl da güzel evrildiğini gördüm
Ben bilinçsiz cahil bir anne babanın çocuğuyum
Çocukken annem babam her kavga ettiğinde, babam derdi ki anneannen seni sevmiyor, annem derdi ki babannen seni sevmiyor
Ninelerim çünkü zırcahil insanlardı ve annem babam hırslarını benden alırdı
Eve kapatıldım, bisikletim olmadı, kızlar binmez, bu mahallede yanlış anlaşılırdı, harçlık biriktirip bisiklet aldım paramın yettiği de çok kötüydü binemedim
Kıyafetim yoktu, başkalarının eskilerini giydim
Mezun olacaktım üniversiteden babam 20 liralık bir kıyafet al dedi alamadım, ailemin yanında aileme yük olmadan üniversite okudum, ayni anda çalıştım, çok yoruldum burnum kanadı bir keresinde yorgunluktan
Lisede dersaneye gittim ama dersane pikniğine gönderilmedim aynı şehirde( arkadaşımla sigara içtim annem kokusunu almıştı evet yanlış ama cezalandırıldım işte bu şekilde, en çok istediğim şeyle sosyalleşmekle)
Hiç arkadaşım olmadı ortaokul lise boyu, okul dersane dışında evden çıkmam yasaktı, evde tv izlemem kitap okumam yasaktı, çünkü sadece ders çalışmak zorundaydım
Bu süreçte deli gibi evde annem babam kavga ederdi, yaşamıyordum nefes alamıyor gibiydim, onlar ne yapsalar etseler bana engel olamadılar evden çıkmadım ama kitaplarla dünyamı değiştirdim
Bazen roman almaya param yetmezdi, lisede sıra arkadaşım bunu bilirdi durumu da çok iyiydi, özge abime anlattım kitap okumayı çok sevdiğini kütüphanesinden sana hep kitap verecek okuduktan sonra geri getirirsen ama dedi sevinçten çıldırdım, pek çok insan çocuğu kitap okusun diye can atardı ben o kitapları bulmak için
O abiden Allah razı olsun, zaten abisi psikologtu, arkadaşım vesilesiyle ona sorular sorarak ilgimi çeken kitapları hep yolladı, kitaplar yepyeniydi sonrdan anladım ki belki bazıları benim için alınıyordu
Evde her kavga gürültüde gömüldüm onlara onların içinde yaşadım psikolojim sağlam kaldı
Birgün tek yaşamak, istediğim yere gidebilmek bisiklet sürmek, hava kararınca koşarak korkarak eve gitmemek çok istedim
O kız büyüdü çok çalıştı çabaladı kendine başka şehirde hayalini kurduğu küçük evini kurdu, 30 yaşına gelmeden 30dan fazla şehir 20den fazla ülke gezdi
Gittiği ülkerde kimseye hesap vermeden bisiklete binmeyi öğrendi
Umudunuzun bittiği yerde yeni şeyler başlar
Her ne derdin varsa hepsi birgün bitecek ve hak ettiğin güneşli günleri göreceksin
Ek bilgi o sıra arkadaşımla bağımı asla kesmedim, başka ülkede uzakdoğuda yaşıyor, zeytin ve beyaz peynir yokmuş çok özlemiş, bol bol götürdüm
Dertlilere derman olur belki diye hem de içimi dökmek için yazdım, okuduysanız teşekkürler